tag:blogger.com,1999:blog-54337120191017127442024-03-26T19:38:47.476+02:00Γιούλια ΟλόμπλαβαΓιούλια Ολόμπλαβαhttp://www.blogger.com/profile/00797231137598462911noreply@blogger.comBlogger180125tag:blogger.com,1999:blog-5433712019101712744.post-29995887984281920022021-05-28T13:35:00.121+03:002022-04-02T20:09:10.787+03:00 ΚΟΒΕΙ - 19 <p> </p><p class="MsoNormal" style="text-align: center;"><br /></p><p class="MsoNormal" style="text-align: center;"><span style="text-align: left;"><span style="color: #a64d79; font-family: arial; font-size: large;"></span></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><span style="text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjqgPVHLU6-CQAbv3DQVBZOjzmYWwS1ZJflKekoPU2pafLsdeyfH5Qgd3lw4bgK8EXIZ7GBxSo_t0EI_jBY4KGbu61NjWKVpjW3kWSLuZd-8a7CUSrYvu1nS5jJotpIbBHAse7Gz4PaRrxe/s301/images.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="167" data-original-width="301" height="355" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjqgPVHLU6-CQAbv3DQVBZOjzmYWwS1ZJflKekoPU2pafLsdeyfH5Qgd3lw4bgK8EXIZ7GBxSo_t0EI_jBY4KGbu61NjWKVpjW3kWSLuZd-8a7CUSrYvu1nS5jJotpIbBHAse7Gz4PaRrxe/w640-h355/images.jpg" width="640" /></a></div><br /><div style="text-align: center;"><b style="color: #a64d79; font-family: arial; font-size: x-large;"> ΚΟΒΕΙ - 19</b></div><span style="color: #a64d79; font-family: arial; font-size: large;"><b><br /></b></span></span><p></p><p class="MsoNormal" style="text-align: left;"><b><span style="background-color: white; color: #a64d79; font-family: arial; font-size: medium;">Το σκάφανδρο τους έλειπε για να 'ναι σωστοί αστροναύτες: ολόσωμη φόρμα με κουκούλα που σκεπάζει μέτωπο και πηγούνι, πλαστικά
γάντια, περισκελίδες, γαλάζια μάσκα που κρύβει μύτη και στόμα, διάφανη
προσωπίδα. Κανένα σημείο του σώματος γυμνό, εκτεθειμένο στο μολυσματικό
περιβάλλον. Φιγούρες πανομοιότυπες με μόνη διαφοροποίηση τα μάτια. Αναγνωρίζει
τον γιατρό της πρωινής βάρδιας από τα μυωπικά, με μεταλλικό σκελετό, γυαλιά και
τη νοσηλεύτρια από τα, στεφανωμένα με μαύρους κύκλους, γαλάζια μάτια.<span></span></span></b></p><a name='more'></a><p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: left;"><b><span style="background-color: white; color: #a64d79; font-family: arial; font-size: medium;"><i><span style="mso-bidi-font-style: normal;">Αν βγω ποτέ από δω μέσα</span> και</i><span style="mso-bidi-font-style: normal;"><i>
τους δω στον δρόμο, δεν θα τους αναγνωρίσω. Κι αυτό είναι άδικο. Γιατί, δέκα
μέρες τώρα, αυτοί είναι οι πιο κοντινοί μου, αυτοί δίνουν αγώνα για μένα, αυτοί
είναι η μόνη μου επαφή με τον έξω κόσμο, αυτούς κοιτάζω βαθιά στα μάτια
να δω τι μου κρύβουν. Όχι πως το θέλω... μα η ζωή έχυσε την καχυποψία στις
φλέβες μου. «Μην εμπιστεύεσαι κανένα», έλεγε η μάνα στην Κατοχή. «Μην
εμπιστεύεσαι ούτε γείτονες ούτε συγγενείς», έλεγε ο πατέρας στην πρώτη φάση του εμφύλιου.
«Μην εμπιστεύεστε κανένα», έλεγε ο καθοδηγητής στη δεύτερη. «Μην εμπιστεύεσαι
τον θυρωρό», έλεγα στη γυναίκα μου στη Χούντα. Μην εμπιστεύεστε τον Καραμανλή· ο
λύκος πάντα λύκος θα ’ναι κι ας αλλάξει προβιά. Μην εμπιστεύεστε τον
Παπανδρέου· πάει να σφετεριστεί τους αγώνες του λαϊκού κινήματος. Μην
εμπιστεύεστε την Αμερική, το ΝΑΤΟ, την ΕΟΚ…<o:p></o:p></i></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: left;"><span style="font-size: medium;"><b><span style="background-color: white; color: #a64d79; font-family: arial;">Κάθε αλλαγή εδώ μέσα τον τρόμαζε.
Συνήθως έρχονταν δύο. Γιατί σήμερα ήταν τρεις; Ο νεοφερμένος, που ’δειχνε επικεφαλής, είχε μάτια βαθιά χωμένα στις κόγχες και κοίταζε σκυθρωπός τα
χαρτιά του. «Κυρ Θωμά, δεν έχω καλά νέα. Ο κορεσμός της αιμοσφαιρίνης έπεσε κάτω
από ογδόντα τοις εκατό και η αξονική δείχνει εικόνα θαμβής υάλου...» <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Όταν ακούς τους γιατρούς να τα λένε περί δια
γραμμάτου, να φοβάσαι</i>. «…είμαστε
υποχρεωμένοι να σε διασωληνώσουμε.» Οι κόρες των ματιών του διαστάλθηκαν. Ο τρόμος
του ’κοψε τη λίγη αναπνοή που του ’χε αφήσει ο ιός. Όσο κι αν τον έλεγαν
κοτσονάτο, ήξερε πως, στην ηλικία του -ενενήντα πατημένα-, σπάνια βγαίνει
κανείς ζωντανός από την εντατική. Τον κοίταξε ικετευτικά. «Δεν αισθάνομαι τόσο άσχημα,
γιατρέ… </span></b><b><span style="background-color: white; color: #a64d79; font-family: arial;">Δεν γίνεται να το τρενάρουμε; </span></b><b><span style="background-color: white; color: #a64d79; font-family: arial;">Ο φορητός αναπνευστήρας βοηθάει… » «Θωμά, ξέρεις πως θέλουμε το καλύτερο για σένα. Είμαστε σε επικοινωνία με τον
γιο σου κι είναι κι εκείνος σύμφωνος. Για να το αποφασίσουμε πάει να πει πως
δεν χωράει αναβολή. Έχεις μια ώρα να επικοινωνήσεις με τους δικούς σου.»</span></b></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: left;"><b><span style="background-color: white; color: #a64d79; font-family: arial; font-size: medium;">Να επικοινωνήσει με του δικούς
του!</span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: left;"><b><span style="background-color: white; color: #a64d79; font-family: arial; font-size: medium;">Η γυναίκα του βιάστηκε να φύγει πέντε
χρόνια πριν.</span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: left;"><b><span style="background-color: white; color: #a64d79; font-family: arial; font-size: medium;">Με τον γιο του τον χώριζε ένας
ωκεανός. Κοίταξε με την απελπισία του αδαούς τη συσκευή με το δαγκωμένο μήλο πάνω στο
κομοδίνο. Μ’ αυτή μιλούσε μαζί του, στην Αμερική. Του την είχε χαρίσει το περασμένο
καλοκαίρι. Κάθε καλοκαίρι τους περίμενε πώς και πώς. Εκείνον, την Αυστραλέζα
γυναίκα και τους δύο ξανθομπόμπιρες που ο μεγαλύτερος άκουγε στο όνομα Τόμας.
Είχε καημό που τα παιδιά δεν μιλούσαν ελληνικά όμως χαιρόταν που τους άρεσε η
Ελλάδα και καμάρωνε που κολυμπούσαν σαν δελφίνια. Δεν έμεναν πολύ μαζί του.
Ήθελαν να γνωρίσουν τα νησιά. Χρυσό τον έκαναν να πηγαίνει μαζί τους. Το
’κανε μια φορά μα μετάνιωσε. Δεν ήθελε να μπερδεύεται στα πόδια τους. Άλλα
χούγια, άλλα ωράρια, άλλος τρόπος ζωής, άλλη γλώσσα μιλούσαν μεταξύ τους και τα
εγγόνια τον αγκάλιαζαν μόνο όταν το ζητούσε ο ντάντι, ο γιός του.</span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: left;"><span style="font-size: medium;"><b><span style="background-color: white; color: #a64d79; font-family: arial;">Ο γιος του! Πόσο περήφανους τους
είχε κάνει, εκείνον και τη γυναίκα του, όταν πέρασε στην Ιατρική Αθηνών! Έξι
χρόνια έσφιξαν το λουρί όσο δεν έπαιρνε πιο βαθιά. Ευτυχώς ήταν εποχή
ανοικοδόμησης κι η δουλειά δεν του ’λειπε. Χαλάλι του! Γιατί αν ο ίδιος ξεθεωνόταν
στα γιαπιά, το παιδί δούλευε ακόμα σκληρότερα ξενυχτώντας πάνω σε χοντρά
συγγράμματα. Κάποιες φορές, που εκείνος έλειπε, </span></b><b><span style="background-color: white; color: #a64d79; font-family: arial;">τα ξεφύλλιζε κρυφά </span></b><b><span style="background-color: white; color: #a64d79; font-family: arial;">και κοίταζε με δέος τις
μαυρόασπρες εικόνες και τις, γραμμένες με λεπτούτσικα καλλιγραφικά γράμματα, σημειώσεις
στα περιθώρια. Όλο το χρυσάφι του κόσμου δεν θα μπορούσε ν’ αγοράσει τη μαγική στιγμή
που τον άκουσε να διαβάζει –μια και είχε έρθει πρώτος στις πτυχιακές- τον όρκο του
Ιπποκράτη στη μεγάλη αίθουσα τελετών του νεοκλασικού της Πανεπιστημίου. Τον καμάρωσε
εκ των υστέρων στις φωτογραφίες· εκείνη τη στιγμή τα μάτια του είχαν θολώσει.</span></b></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: left;"><b><span style="background-color: white; color: #a64d79; font-family: arial; font-size: medium;">Δύο μήνες μετά, τους ανακοίνωσε πως
είχε εξασφαλίσει υποτροφία σ’ ένα από τα καλύτερα Πανεπιστήμια της Αμερικής -ποτέ
δεν κατάφερε να πει σωστά τ’ όνομά του. Από δω και πέρα δεν θα τους επιβάρυνε
στο παραμικρό. Το νέο ήταν σπουδαίο! Αλλά… στην Αμερική; Ο γιος του στη φωλιά
του καπιταλισμού; Γι αυτό τον μεγάλωσε; Γι αυτό τον σπούδασε; Για να τους
υπηρετήσει; Χάθηκε η Σοβιετική Ένωση; Μήπως εκεί δεν ήταν τα καλύτερα
νοσοκομεία; Είχε και τους συντρόφους στο καφενείο να τον τσιγκλάνε: «Άλλου
είδους πόλεμος αυτός, Θωμά. Μας παίρνουν τα καλύτερα παιδιά και τα
εκμεταλλεύονται. Γενίτσαρος θα γυρίσει να μου το θυμηθείς. Ποτισμένος με τις
ιδέες τους. Το χρήμα θα προσκυνάει και γι αυτό θα ζει.» «Το παιδί έχει
μεγαλώσει με τις αρχές μας. Όταν τελειώσει τις σπουδές, θα γυρίσει να προσφέρει
στη χώρα», ψέλλιζε. Μα μέσα του είχε τρυπώσει η αμφιβολία.</span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: left;"><b><span style="background-color: white; color: #a64d79; font-family: arial; font-size: medium;">Με τα χρόνια το πήρε απόφαση πως
δεν θα γύριζε. Ένα μήνα το καλοκαίρι κι αυτόν κουτσουρεμένο. Πήγαν μια φορά με
τη γυναίκα του στην Αμερική κι είδαν τα μεγαλεία του: το σπίτι, το γραφείο, τα
αυτοκίνητα, την πισίνα, τον κήπο, το προσωπικό, τις νταντάδες. Όσο κι αν καμάρωναν,
όλ' αυτά δεν ισοφάριζαν την απουσία του. Η αλήθεια είναι πως το παιδί έκανε γι
αυτούς ό,τι περνούσε από το χέρι του. «Πατέρα, η δουλειά του οικοδόμου είναι για
πιο νέους. Εσύ δεν έχεις πια λόγο να δουλεύεις. Καιρός να ξεκουραστείς και ν’
απολαύσεις.» Του ’δωσε ένα βιβλιάριο Τραπέζης. «Δεν θέλω να στερηθείτε τίποτα. Και
για ό,τι συμβεί εδώ είμαι εγώ.» <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Αμ δεν
είσαι εδώ, παιδί μου. Είσαι μόνο μια φωνή στο τηλέφωνο. Κι εγώ ν’ ακούω αυτή τη
φωνή κουρασμένη και να μη βλέπω τα μάτια σου να καταλάβω τι καημοί σε τρώνε.</i><span style="mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: center;"><span style="mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><b><span style="background-color: white; color: #a64d79; font-family: arial; font-size: medium;">***</span></b></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: left;"><span style="font-size: medium;"><b><span style="background-color: white; color: #a64d79; font-family: arial;">Όταν έχασε την κυρά, έχασε το
έδαφος κάτω από τα πόδια του. Πενήντα πέντε χρόνια πίκρες, χαρές, λαχτάρες,
πείσματα, παρεξηγήσεις, τρυφερότητες, διαφωνίες. Μια ζωή απ’ όλα και μια ζωή
μαζί. Και ξαφνικά το σπίτι ερήμωσε κι ο ίδιος σαν να κόπηκε στα δύο και το ένα του
μισό ταξίδεψε μαζί της. Ο γιος του τον έβαλε μπροστά στο δίλημμα: μαζί μου ή σε
οίκο ευγηρίας; Μονόδρομος ήταν αλλά, για την τιμή των όπλων, έκανε πως το
συζητάει. «Μα να καταντήσω σε γεροκομείο;» «Μην τη λες αυτή τη λέξη, πατέρα.
Είναι αρνητικά φορτισμένη κι αυτό είναι άδικο. Δες πρώτα πού θα μένεις: ατομικό δωμάτιο
με τηλέφωνο και θέα στη θάλασσα, κήπος να κάνεις τον περίπατό σου, σαλόνια να
βλέπεις τηλεόραση, συνομήλικοι να κάνεις παρέα.» Παράπονο δεν είχε. Όλα αυτά
ήταν αληθινά, οι κοπέλες περιποιητικές, η καθαριότητα σπιτική, το φαγητό
νόστιμο. Άμα πληρώνεις… Όσο για τους συνομήλικους όμως… Τι να πει; Ταξικοί
εχθροί! Πού να το φανταστούν, τόσο εκείνος όσο κι εκείνοι, πως στα βαθιά τους
γεράματα </span></b><b><span style="background-color: white; color: #a64d79; font-family: arial;">θα συζούσαν </span></b><b><span style="background-color: white; color: #a64d79; font-family: arial;">σχεδόν! Ο χρόνος βέβαια όλα τα ξεθωριάζει. Καλά ανθρωπάκια
ήταν και δεν διανοήθηκαν να τον σνομπάρουν. Αφού είχε τη δυνατότητα να είναι εδώ,
δικός τους ήταν. Αποφάσισε να μην προκαλεί. Ενώ του άναβαν λαμπάκια με τις ψευτιές που αράδιαζαν στις ειδήσεις οι
πουλημένοι δημοσιογράφοι, κρατούσε τα σχόλια για τον εαυτό του και για τους συντρόφους </span></b><b><span style="background-color: white; color: #a64d79; font-family: arial;">στο τηλέφωνο</span></b><b><span style="background-color: white; color: #a64d79; font-family: arial;">. Εκείνοι του ’λεγαν πως η θέση του
στο καφενείο είχε μείνει άδεια κι εκείνος παραπονιόταν πως δεν έβρισκε
αντίπαλους της προκοπής κι είχε βαρεθεί να κερδίζει </span></b></span><b style="font-size: large;"><span style="background-color: white; color: #a64d79; font-family: arial;">στο τάβλι</span></b><b style="font-size: large;"><span style="background-color: white; color: #a64d79; font-family: arial;">.</span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: center;"><span style="mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><b><span style="background-color: white; color: #a64d79; font-family: arial; font-size: medium;">***</span></b></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: left;"><b><span style="background-color: white; color: #a64d79; font-family: arial; font-size: medium;">Πάνω που είχε αρχίσει να προσαρμόζεται,
ήρθε η επιδημία. Κόβει-19 την άκουγε μα του φαινόταν πιο σωστό να την έλεγαν
θερίζει-19 μια και θέριζε στοχευμένα τους ηλικιωμένους τους οποίους είχε βαλθεί
να ξεκάνει. Η τηλεόραση μιλούσε για τρομαχτικά νούμερα κι έδειχνε ακόμα πιο τρομαχτικές
εικόνες ειδικά από οίκους ευγηρίας της Ευρώπης. Η Ελλάδα για την ώρα έμοιαζε
ασφαλής. Η δεξιά κυβέρνηση ήξερε να παίρνει σκληρά μέτρα, η αντιπολίτευση συναινούσε
θέλοντας και μη και ο λαός πειθαρχούσε από φόβο: «μη γίνουμε Μπέργκαμο».</span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: left;"><span style="font-size: medium;"><b><span style="background-color: white; color: #a64d79; font-family: arial;">Το παιδί πετάχτηκε το καλοκαίρι, </span></b><b><span style="background-color: white; color: #a64d79; font-family: arial;">χωρίς την οικογένεια, </span></b><b><span style="background-color: white; color: #a64d79; font-family: arial;">να τον δει για λίγες μέρες. Τα αεροπορικά ταξίδια δεν ήταν εύκολα· άσε που η χώρα, που ζούσε, είχε χάσει τον έλεγχο. Του ’φερε
για δώρο το κινητό με το δαγκωμένο μήλο. «Δεν τα κατέχω παιδί μου αυτά τα
μηχανήματα του διαβόλου. Τι να το κάνω; Καλά μιλάω μαζί σου από το τηλέφωνο.»
Τον γλύκανε με την ιδέα πως θα μπορούσαν να βλέπονται στην οθόνη μα του φαινόταν βουνό να το χρησιμοποιήσει. Το παιδί έκατσε υπομονετικά να του μάθει τα βασικά:
να το ανοίγει, να το φορτίζει. «Θα σου φορτώνω μονάδες και δεδομένα και θα
σε καλώ πάντα εγώ. Μόλις ακούς το κουδούνισμα θα πατάς το πράσινο κουτάκι, που
’χει σχήμα κάμερας, και θα τα λέμε σαν να ’μαστε δίπλα. Όταν τελειώνουμε θα
πατάς το κόκκινο κουτάκι κι αυτό είναι όλο. Έρχονται δύσκολες μέρες. Δεν ξέρω
πότε θα μπορέσω να ξανάρθω. Μην είσαι αρνητικός. Είναι ο μόνος τρόπος της
προκοπής για να επικοινωνούμε. Ο κόσμος αλλάζει. Μην τα ξαναπείς μηχανήματα του
διαβόλου. Είναι προϊόντα μόχθου φωτισμένων μυαλών και κάνουν τη ζωή μας
ευκολότερη. Σε τούτη μάλιστα την περίσταση, στηριζόμαστε πάνω τους για τόσα
πράγματα όσα δεν είχαμε φανταστεί.» Έκαναν πολλές δοκιμές. Το
διαολομηχάνημα! Ο γιος του, πότε στον κήπο, πότε στη θάλασσα, πότε στο
ξενοδοχείο, τον καλούσε κι εμφανιζόταν ζωντανός μπροστά του. «Κι από την
Αμερική;» ρωτούσε καχύποπτα. Το παιδί γελούσε. «Μικραίνουν οι αποστάσεις,
πατέρα. Η Αμερική δεν είναι πια τόσο μακριά.»</span></b></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: left;"><b><span style="background-color: white; color: #a64d79; font-family: arial; font-size: medium;">Τις πέντε μέρες, που έμεινε στην
Ελλάδα, τον χάρηκε χωρίς περισπασμούς. Περνούσαν τις περισσότερες ώρες μαζί κι
ας δούλευε ασταμάτητα πάνω στον άσπρο υπολογιστή του – με το δαγκωμένο μήλο κι
αυτός. Η εταιρεία που δούλευε, βλέπεις, είχε βαλθεί να κόψει πρώτη το νήμα στην κούρσα για το εμβόλιο. Φεύγοντας
τον αποχαιρέτησε με συμβουλές. «Να προσέχεις, πατέρα. Κράτα γερά… δεν αργούμε. Εσύ είσαι το στοίχημά μου. Πάνω σου έχω προσωποποιήσει
τον στόχο μου κι αυτό με κάνει διπλά αποτελεσματικό.»</span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: left;"><b><span style="background-color: white; color: #a64d79; font-family: arial; font-size: medium;">Οι συγκάτοικοι ευχήθηκαν με κάθε ειλικρίνεια
να τα καταφέρει ο γιος του κι η εταιρεία του κι είπαν, μεταξύ αστείου και
σοβαρού, πως θα ’χουν μέσον να προμηθευτούν πρώτοι το εμβόλιο. Μα στο καφενείο
ξεσπάθωσαν: «Ε, αυτό δεν το περιμέναμε. Ο γιος σου άνθρωπος του Μπιλ Γκέιτς! Είδες
πώς ξεφτίζουν οι αρχές μπροστά στο κέρδος; Θα βάλει κι αυτός το χεράκι του να
μπει το τσιπάκι που θα μας παρακολουθεί, να μην υπάρχει ιδιωτική ζωή, να ξέρουν
και πού κατουράμε.» Φαρμακώθηκε. Όχι γιατί τα ’λεγαν οι άλλοι αλλά γιατί ένα
κομμάτι του τα συμμεριζόταν.<span style="mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: center;"><span style="mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><b><span style="background-color: white; color: #a64d79; font-family: arial; font-size: medium;">***</span></b></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: left;"><b><span style="background-color: white; color: #a64d79; font-family: arial; font-size: medium;">Η ιχνηλάτηση έδειξε τα εξής: ο
γιος ενός φυσικοθεραπευτή είχε πάει διακοπές στα νησιά, επέστρεψε θετικός χωρίς
συμπτώματα, κόλλησε τον πατέρα που πήγε ανύποπτος στον οίκο ευγηρίας και
μετέδωσε τον ύπουλο ιό σε επτά φιλοξενούμενους. Ο Θωμάς βρέθηκε στο ασθενοφόρο
κι από κει στον θάλαμο νοσηλείας με πυρετό, δύσπνοια, μυαλγία και γενικευμένη
κακουχία. Μα είχε καλή φυσική κατάσταση κι έδειξε ν’ ανταποκρίνεται στην αγωγή.
Στις δέκα μέρες το πράγμα στράβωσε.</span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: center;"><span style="mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><b><span style="background-color: white; color: #a64d79; font-family: arial; font-size: medium;">***</span></b></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: left;"><b><span style="background-color: white; color: #a64d79; font-family: arial; font-size: medium;">Παρακάλεσε την αδελφή να καλέσει
τον γιο του να τον αποχαιρετήσει.</span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: left;"><b><span style="background-color: white; color: #a64d79; font-family: arial; font-size: medium;">«Μπορεί να ’ναι για τελευταία
φορά.»</span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: left;"><b><span style="background-color: white; color: #a64d79; font-family: arial; font-size: medium;">Την είδε συλλογισμένη.</span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: left;"><b><span style="background-color: white; color: #a64d79; font-family: arial; font-size: medium;">«Στην Αμερική είναι τρεις
χαράματα. Μα νομίζω δεν θα ’χει αντίρρηση να τον ξυπνήσουμε.»</span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: left;"><b><span style="background-color: white; color: #a64d79; font-family: arial; font-size: medium;">Πάλεψε λίγο με το δαγκωμένο μήλο και
τελικά ακούστηκε ο επαναλαμβανόμενος ήχος της κλήσης. Ύστερα στην οθόνη φάνηκε
ένα ψυχρό μήνυμα: ο χρήστης δεν ήταν σε σύνδεση.</span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: left;"><b><span style="background-color: white; color: #a64d79; font-family: arial; font-size: medium;">Πιο μόνος δεν είχε αισθανθεί
ποτέ! Στην ηλικία του θα ’πρεπε να ’χει εξοικειωθεί με την ιδέα του θανάτου. Μα
αυτή η εξοικείωση είναι μάλλον θεωρητική. Μπορεί να ’φταιγε η
συναισθηματική του ηλικία που δεν έλεγε να συμβαδίσει με τη βιολογική. (Σαν
κάτι αχλαδιές που τις ξεγελάει το αγιοδημητριάτικο καλοκαιράκι και ανθίζουν
πιστεύοντας πως είναι Άνοιξη.) Θα μπορούσε βέβαια, έστω και τώρα, να το πάρει
απόφαση μα εκείνο που δεν μπορούσε να χωνέψει ήταν η ιδέα πως θα πεθάνει μόνος,
πως θα του κλείσουν τα μάτια δυο άγνωστες παλάμες και πως δεν θα βρεθούν δυο
αγαπημένα χείλη να τον νεκροφιλήσουν.</span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: center;"><span style="mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><b><span style="background-color: white; color: #a64d79; font-family: arial; font-size: medium;">***<o:p></o:p></span></b></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: left;"><span style="font-size: medium;"><b><span style="background-color: white; color: #a64d79; font-family: arial;">Οι μασκοφόροι που </span></b><b><span style="background-color: white; color: #a64d79; font-family: arial;">παρακολούθησαν</span></b><b><span style="background-color: white; color: #a64d79; font-family: arial;"> τ</span></b><b><span style="background-color: white; color: #a64d79; font-family: arial;">η νεκρώσιμη ακολουθία ήταν μετρημένοι κι εκείνος ο μοναδικός συγγενής. Η διευθύντρια του οίκου ευγηρίας τον συλληπήθηκε με άψογο επαγγελματισμό και τρεις, ειλικρινά συντετριμμένοι, </span></b><b><span style="background-color: white; color: #a64d79; font-family: arial;">ηλικιωμένοι</span></b><b><span style="background-color: white; color: #a64d79; font-family: arial;"> του συστήθηκαν ως σύντροφοι από την εξορία.</span></b></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: left;"><b><span style="background-color: white; color: #a64d79; font-family: arial; font-size: medium;">Το φέρετρο ήταν ερμητικά
κλεισμένο και τυλιγμένο με μαύρες ζελατίνες σύμφωνα με τα υγειονομικά πρωτόκολλα.</span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: left;"><b><span style="background-color: white; color: #a64d79; font-family: arial; font-size: medium;">Ο παπάς θυμιάτιζε αλλά το θυμιατό
δεν είχε ούτε κάρβουνα ούτε λιβάνι.</span></b></p><p class="MsoNormal" style="text-align: left;"><b><span style="background-color: white; color: #a64d79; font-family: arial; font-size: medium;">Η ταφή έγινε σε ξεχωριστή πτέρυγα του νεκροταφείου.</span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: left;"><b><span style="background-color: white; color: #a64d79; font-family: arial; font-size: medium;">Όλη την ώρα της τελετής το κινητό
στην τσέπη του δεν έπαψε να δονείται.</span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: left;"><b><span style="background-color: white; color: #a64d79; font-family: arial; font-size: medium;">Όταν όλα είχαν τελειώσει, κοίταξε
τα μηνύματά του -62 τον αριθμό.</span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: left;"><b><span style="background-color: white; color: #a64d79; font-family: arial; font-size: medium;">Υπήρχε λόγος!</span></b></p>
<blockquote style="border: none; margin: 0 0 0 40px; padding: 0px;"><p class="MsoNormal" style="text-align: left;"><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial;"><b><span style="background-color: white; color: #a64d79; font-family: arial; font-size: medium;">Η κυβέρνηση
του Λονδίνου</span></b></span><span style="mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><b><span style="background-color: white; color: #a64d79; font-family: arial; font-size: medium;"> είχε μόλις <span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial;">ανακοινώσει
πως είχε κάνει δεκτή την πρόταση της Ανεξάρτητης Ρυθμιστικής Αρχής Φαρμάκων και
Προϊόντων Υγείας και είχε εγκρίνει το <span face="Calibri, sans-serif">εμβόλιο της εταιρείας στην οποία δούλευε<span></span></span></span></span></b></span></p><!--more--><span style="mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><b><span style="background-color: white; color: #a64d79; font-family: arial; font-size: medium;"><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial;">.</span></span></b><o:p></o:p></span><p></p></blockquote><span><!--more--></span><span><!--more--></span>Γιούλια Ολόμπλαβαhttp://www.blogger.com/profile/00797231137598462911noreply@blogger.com29tag:blogger.com,1999:blog-5433712019101712744.post-71073792029957627942019-07-19T19:21:00.000+03:002019-07-19T19:21:29.335+03:00 Η Δόρα Στράτου στο θέατρο "Ορέστης Μακρής" <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center; text-indent: 36.0pt;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKRSFWqmffnRYnzigl3zCp2AaPiUK-nUcuksek0qZhH7WK-ITaCiY9L7FIQs8TtUi4dM0fvCmlXTqqRd5qU3i4EqoPdECN0jpSe9GvPOAmQ4UxWyNR-R510Xb-Px1-aIaXuQUZqdmhuA3j/s1600/%25CE%25B1%25CF%2581%25CF%2587%25CE%25B5%25CE%25AF%25CE%25BF+%25CE%25BB%25CE%25AE%25CF%2588%25CE%25B7%25CF%2582.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="250" data-original-width="186" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKRSFWqmffnRYnzigl3zCp2AaPiUK-nUcuksek0qZhH7WK-ITaCiY9L7FIQs8TtUi4dM0fvCmlXTqqRd5qU3i4EqoPdECN0jpSe9GvPOAmQ4UxWyNR-R510Xb-Px1-aIaXuQUZqdmhuA3j/s640/%25CE%25B1%25CF%2581%25CF%2587%25CE%25B5%25CE%25AF%25CE%25BF+%25CE%25BB%25CE%25AE%25CF%2588%25CE%25B7%25CF%2582.jpg" width="476" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="background: white; font-size: 16pt;"><i><b><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></b></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-color: white; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; font-size: 16pt;"><i><b><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Σε χρόνους παλιούς, τότε που η Ιστορία μόλις άρχιζε να
καταγράφεται, παρόλο που τα ταξίδια ήταν μόνο για τους ριψοκίνδυνους, παρόλο
που η επικοινωνία μεταξύ λαών ήταν περιορισμένη και η παγκοσμιοποίηση έννοια βγαλμένη
από το μέλλον, μύθοι, δοξασίες παραμύθια, παροιμίες – προϊόντα όλα της λαϊκής φαντασίας-
κατάφερναν να διαχέονται από στόμα σε στόμα και να περνούν ανεμπόδιστα τα σύνορα.
Στη διαδικασία αυτή ίσως ν’ άλλαζαν ελαφρά διατύπωση –και γλώσσα κάποτε- χωρίς
να αλλοιώνεται όμως η συμπυκνωμένη σοφία τους.</span></b></i></span></div>
<a name='more'></a><i><b><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><o:p></o:p></span></b></i><br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<i><b><span style="background-color: white; font-family: Courier New, Courier, monospace;"><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; font-size: 16pt;">Στη διάρκεια της Αναγέννησης, ο Έρασμος αποπειράθηκε να
συλλέξει και να καταγράψει ελληνικές και λατινικές παροιμίες. Σ’ αυτή τη συλλογή
συναντάμε για πρώτη φορά την παροιμία "</span><span lang="EN-US" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; font-size: 16pt;">Saxum</span><span lang="EN-US" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; font-size: 16pt;"> </span><span lang="EN-US" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; font-size: 16pt;">volutum</span><span lang="EN-US" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; font-size: 16pt;"> </span><span lang="EN-US" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; font-size: 16pt;">non</span><span lang="EN-US" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; font-size: 16pt;"> </span><span lang="EN-US" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; font-size: 16pt;">obducitur</span><span lang="EN-US" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; font-size: 16pt;"> </span><span lang="EN-US" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; font-size: 16pt;">musco"</span><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; font-size: 16pt;">. </span><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; font-size: 16pt;">Μ’ αυτό το</span><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; font-size: 16pt;"> διαβατήριο ταξίδεψε στην Ευρώπη –και ίσως όχι
μόνο.</span><span style="font-size: 16.0pt;"> Στην </span><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; font-size: 16pt;">αγγλόφωνη εκδοχή της διατυπώθηκε
ως "a rolling stone gathers no moss"</span><span style="font-size: 16.0pt;"> και
</span><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; font-size: 16pt;">ενέπνευσε
το αγγλικό ροκ συγκρότημα που φιλοδοξούσε να ταράξει τα νερά στον
χώρο της μουσικής στις αρχές της δεκαετίας του 1960.<o:p></o:p></span></span></b></i></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<i><b><span style="background-color: white; font-family: Courier New, Courier, monospace;"><span style="font-size: 16.0pt;">Η
επιλογή στάθηκε γούρικη και η διασημότητα των "</span><span lang="EN-US" style="font-size: 16.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">Rolling</span><span lang="EN-US" style="font-size: 16.0pt;"> </span><span lang="EN-US" style="font-size: 16.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">stones"</span><span style="font-size: 16.0pt;"> παρέσυρε
στη δίνη της και την παροιμία. Τα εκατομμύρια των οπαδών τους πληροφορήθηκαν
την ύπαρξη της και στιγματίστηκαν από τη σημειολογία της. Μια γενιά, μάλιστα, -η
δική μου για την ακρίβεια- την έκανε στάση ζωής. Αργότερα η λάμψη της ξεθώριασε
κι η απήχησή της ξέφτισε.<o:p></o:p></span></span></b></i></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="background-color: white; font-size: 16pt;"><i><b><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Κι
ήρθε, τον Ιούνη του 2019, "τ’ Αλωνάκι" να εμπνευστεί από την ίδια παροιμία τον
τίτλο των καθιερωμένων τριήμερων εκδηλώσεων στο θέατρο "Ορέστης Μακρής". "Πέτρα
που θέλει να κυλά…", διάβασα στην καλόγουστη αφίσα. "…Ποτέ δεν χορταριάζει", ολοκλήρωσα
νοερά και με συνεπήρε η συνάντηση με μια συντρόφισσα της νιότης μου. Οι συνειρμοί
έφεραν τη σύγκρουση ανάμεσα σε κάτασπρες στρογγυλεμένες πέτρες στις κοίτες των
ποταμών και γκριζοπράσινες, όλο μούσκλια, πέτρες στις άκρες των λιμνών. "Τ’
Αλωνάκι" είχε πετύχει, από την αφίσα κι όλας, να με προβληματίσει.<o:p></o:p></span></b></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="background-color: white;"><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><span style="font-size: 16.0pt;"><i><b>Με
ποια πέτρα μοιάζει, στις μέρες μας, η μουσικοχορευτική μας παράδοση; Είναι </b></i></span><i style="font-size: 21.3333px;"><b>είδος </b></i><i style="font-size: 21.3333px; text-indent: 36pt;"><b>μουσειακό, </b></i><i style="font-size: 21.3333px;"><b>περιχαρακωμένο στο επίπεδο του φολκλόρ,</b></i><i style="font-size: 21.3333px; text-indent: 36pt;"><b> </b></i><span style="font-size: 16pt; text-indent: 36pt;"><i><b>χορταριασμένο, </b></i></span><i style="font-size: 16pt; text-indent: 36pt;"><b> ή ζωντανό και δυναμικό έτοιμο
ν’ ανοίξει πανιά στο αύριο; Αδημονούσα για την απάντηση που θα έδιναν οι
παραστάσεις που φέτος δεν τις περίμενα μόνο για την άψογη αισθητική τους αλλά κυρίως
για το προσκλητήριο σε συλλογικό προβληματισμό πάνω στο χθες, το σήμερα και το
αύριο αυτής της παράδοσης.</b></i></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="background-color: white; font-size: 16pt;"><i><b><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Το
θεατράκι ήταν όπως πάντα κατάμεστο. Ισομοίραζα την προσοχή μου ανάμεσα στα
διαδραματιζόμενα επί σκηνής και στην απήχησή τους στις κερκίδες. Εκεί έβλεπα πρόσωπα
ανυποψίαστα να καμαρώνουν, με μάτια λαμπερά, οικείους -ή απλώς γνωστούς- που
συμμετείχαν στα δρώμενα. Έβλεπα πρόσωπα παραδομένα στην απόλαυση χρωμάτων, ακουσμάτων,
ρυθμικών δεξιοτήτων. Έβλεπα και το απορημένο βλέμμα των υποψιασμένων. Πού το πάει;<o:p></o:p></span></b></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="background-color: white; font-size: 16pt;"><i><b><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Η
ματιά μου φρενάρισε απότομα στην κυρία της τρίτης σειράς. Ήταν μια φιγούρα παράταιρη.
Σαν να ερχόταν από άλλη εποχή και από άλλη κοινωνική τάξη. Δεν θα με παραξένευε
αν μάθαινα πως ο πατέρας της είχε υπάρξει Πρωθυπουργός. Το ντύσιμο της ήταν απλό
αλλά προσεγμένο ως την τελευταία λεπτομέρεια, τα κοντοκουρεμένα μαλλιά της, καλοχτενισμένα
αλλά χωρίς στυλιζάρισμα, άφηναν ακάλυπτο το πλατύ μέτωπο –αλάνθαστο σημάδι πνευματικότητας.
Ένα εξεζητημένο κόσμημα στον λαιμό άφηνε να διαφαίνεται η ιδιαιτερότητα πίσω
από την απλότητα.<o:p></o:p></span></b></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="background-color: white; font-size: 16pt;"><i><b><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Είχα
εγκλωβιστεί στην απρόσμενη παρουσία της και όχι μόνο εξ αιτίας της εμφάνισης.
Εκείνο που είχε ερεθίσει την περιέργειά μου ήταν η προσήλωσή της στη σκηνή. Ήταν
ολοφάνερο πως ό,τι συνέβαινε εκεί την αφορούσε προσωπικά. Λες και ο διάχυτος
προβληματισμός την είχε κάποτε απασχολήσει προσωπικά. Λες και παρακολουθούσε με
περιέργεια ένα παλιό πρόβλημα ιδωμένο με σημερινή οπτική. Μια οπτική που
μπέρδευε ηθελημένα το πραγματικό με το επιθυμητό και την αποτύπωση με την
επιτέλεση. Και μου φάνηκε πως κάποτε συγκατένευε κι άλλοτε ξαφνιαζόταν.<o:p></o:p></span></b></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="background-color: white; font-size: 16pt;"><i><b><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Α,
το δίχως άλλο θα την αναζητούσα στο τέλος της βραδιάς. Δεν θα ’χανα την
ευκαιρία να ζητήσω την άποψή της που την προεξοφλούσα –το λιγότερο-
ενδιαφέρουσα. Έπρεπε να επιβεβαιώσω πως η συγκίνηση στο πρόσωπό της δεν ήταν
ιδέα μου. Ήθελα να συζητήσουμε πάνω σε θέματα που υποψιαζόμουνα πως γνώριζε
πολύ καλά.<o:p></o:p></span></b></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="background-color: white; font-size: 16pt;"><i><b><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Στον
πανικό των χειροκροτημάτων την έχασα. Σαν να την κατάπιε η γη. Δεν ήταν δα και
δύσκολο. Ο καθένας έτρεχε να συγχαρεί τους γνωστούς του και όλοι μαζί τους δασκάλους
και τους άλλους συντελεστές.<o:p></o:p></span></b></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<i><b><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><span style="background-color: white; font-size: 16pt;">"Πού
πήγε η κυρία που καθόταν δίπλα σου;", ρώτησα ελαφρά απογοητευμένη έναν γνωστό
που διασκέλιζε την τρίτη σειρά. Με κοίταξε απορημένος. "Δίπλα μου; Για ποια
κυρία μιλάς; Δεξιά καθόταν ο αδελφός μου κι αριστερά η γυναίκα μου."</span></span></b></i></div>
<br /></div>
Γιούλια Ολόμπλαβαhttp://www.blogger.com/profile/00797231137598462911noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5433712019101712744.post-90066389239469896822019-04-22T20:36:00.000+03:002019-05-03T23:25:45.394+03:00Μια σκληρή ενηλικίωση<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6s1_oAjCBqe8eyMftZpBuz7uMDov3tlW309mp_EfDSgkxWaWciB-oLSf0x6l9BX71L0k8PbtUl8xO1y9_fPEF9ENBulC3mEMWBy64glPCdW-WdVOKPN27nKezbt9WsHFvVX7UNSEjX1Ly/s1600/images.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="137" data-original-width="200" height="438" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6s1_oAjCBqe8eyMftZpBuz7uMDov3tlW309mp_EfDSgkxWaWciB-oLSf0x6l9BX71L0k8PbtUl8xO1y9_fPEF9ENBulC3mEMWBy64glPCdW-WdVOKPN27nKezbt9WsHFvVX7UNSEjX1Ly/s640/images.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span></b>
<b><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span></b>
<b><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span></b>
<b><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Ήταν εκείνη η δύσκολη δεκαετία του ’50.</span></b><b><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"> </span></b><br />
<b><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Η φτώχια και η ανεργία μάστιζαν τη χώρα και τα τρένα αναχωρούσαν από τους σταθμούς γεμάτα μετανάστες• προορισμός η Γερμανία. </span></b><br />
<b><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Σκληρή απόφαση• ιδίως για όσους άφηναν πίσω μικρά παιδιά. Ευτυχώς που υπήρχαν παππούδες και γιαγιάδες αποφασισμένοι να μην τ’ αφήσουν στερημένα από αγάπη. </span></b><br />
<b><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Κάπως έτσι βρέθηκε η μικρή Όλγα δίπλα στη γιαγιά-Όλγα που τη φρόντιζε, της τραγουδούσε, της έλεγε παραμύθια και κάθε βράδυ την έβαζε να προσεύχεται: φύλαγε Θεέ μου τη μαμά και τον μπαμπά μου και κάνε να ’ρθει γρήγορα γράμμα τους. Οι γονείς έγραφαν τακτικά πως είναι καλά, πως την αγαπάνε και πως το καλοκαίρι θα ’ρθουν φορτωμένοι παιχνίδια και ρούχα και παπούτσια. Την παραμονή η αγωνία της Όλγας κορυφωνόταν και η προσευχή της είχε χαρακτήρα επείγοντος: κάνε Θεέ μου να ξημερώσει γρήγορα, να φτάσουν οι γονείς μου μια ώρα αρχύτερα.</span></b><br />
<b><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span></b></div>
<div style="text-align: center;">
<b><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">***</span></b></div>
<a name='more'></a><br />
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Μεγαλώνοντας, τα προβλήματα άλλαζαν.</span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Γιαγιά μου, γιαγιάκα μου… αύριο γράφω διαγώνισμα μαθηματικά και φοβάμαι. Δεν ξέρεις πόσο φοβάμαι!"</span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Η γιαγιά, που ήξερε από αγωνίες, την καθησύχασε.</span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Πήγαινε να διαβάσεις και το βράδυ παρακάλεσε το Θεό να σε βοηθήσει."</span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Μπορεί να το κάνει;"</span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Αν μπορεί; Αυτό μόνο; Αφού είναι παντοδύναμος."</span></b></div>
<br />
<div style="text-align: center;">
<b><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">***</span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Την άλλη μέρα η Όλγα γύρισε αναψοκοκκινισμένη από το σχολείο.</span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Γιαγιά μου, γιαγιάκα μου. Έγραψα άριστα."</span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Η γιαγιά χαμογέλασε ικανοποιημένη. (Είχε δει με πόση επιμέλεια είχε μελετήσει η Όλγα.)</span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"Τι σου ’λεγα; Μη λησμονήσεις να ευχαριστήσεις το Θεό πριν κοιμηθείς."</span></b><br />
<b><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span></b></div>
<div style="text-align: center;">
<b><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">***</span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Αυτή η απλοϊκή σχέση της Όλγας μ’ ένα Θεό-πατέρα πρόθυμο να ικανοποιήσει όλες τις επιθυμίες της δεν θα μπορούσε να κρατήσει για πολύ. Η εφηβεία έφερε απορίες κι οι απορίες αμφιβολίες. Οι απαντήσεις της γιαγιάς στις υπαρξιακές της αγωνίες παραήταν δογματικές και καθόλου πειστικές κι εκείνη ανήκε σε μια γενιά που ήθελε όλα να τα εξηγήσει και που δεν μπορούσε να πορευτεί μόνο με εμπιστοσύνη. Λαχταρούσε κάτι περισσότερο, έψαχνε το νόημα της ζωής, αναρωτιόταν για την προέλευση του κακού και του άδικου κι ένιωθε μπερδεμένη. Δεν ήταν εύκολο να εμπιστεύεται και ταυτόχρονα να απορεί, δεν ήταν διατεθειμένη να αφήνεται ενώ αμφέβαλε, δεν κατάφερνε να τιθασεύει την ανυπομονησία της και να περιμένει να ’ρθουν στην ώρα τους οι απαντήσεις στα "γιατί" της. Ο νους αμφέβαλε και επέκρινε. Η καρδιά όμως είχε μάθει ν’ αγαπά και ν’ ακολουθεί. Το μυαλό ταλαντευόταν, δίσταζε, είχε ενδοιασμούς μα η ψυχή είχε μια βιωματική σχέση με το Θείο με γερά θεμέλια στα μικράτα της. Μια σχέση όμως που δεν ήταν στατική. Μια σχέση που παλινδρομούσε ανάμεσα στην άρνηση και την εμπιστοσύνη, ανάμεσα στην αποστασία και την επιστροφή</span></b></div>
<div style="text-align: center;">
<b><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">***</span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Η Όλγα δεν ήταν άτομο τυχαίο. Ποτέ δεν θ’ αγαπούσε πράγματα μικρά και δεύτερα, ποτέ δεν θα ζούσε μια ζωή ρηχή. Δεν αμφισβητούσε για την αμφισβήτηση αλλά για να βρει το αληθινό. Αναζητούσε έναν καινούργιο Θεό, έναν δικό της Θεό που θα την έκανε να μη μπορεί να ζει αντίθετά Του. Μα για να τον βρει έπρεπε να γίνει ακροβάτης, να ισορροπήσει στο σχοινί και να πηδήσει στο κενό. Κι αν δεν την άντεχε το σχοινί; Η ψυχή της λαχταρούσε βοήθεια. Μα από ποιον να τη ζητήσει; Ο μόνος Θεός που γνώριζε ήταν ο Θεός της γιαγιάς της και η πίστη της σ’ Αυτόν ήταν εύθραυστη και χαμένη σε τεράστια ερωτηματικά, ήταν 24 ώρες αμφιβολία και ένα λεπτό πίστης. Κι ήταν τουλάχιστον αντιφατικό να ζητάει από Εκείνον να τη βοηθήσει να Τον αποδομήσει. Υπήρχε, ωστόσο, εκείνο το ευαγγελικό: <i>"πιστεύω Κύριε, βοήθει μοι τη απιστία"</i>, που την ενθάρρυνε να το κάνει.</span></b><br />
<b><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span></b></div>
<div style="text-align: center;">
<b><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">***</span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Οι μεταφυσικές ανησυχίες της Όλγας καταλάγιασαν όταν στη ζωή της μπήκε η ανθρώπινη αγάπη. Η αναζήτηση του Θεού μπορούσε να περιμένει. (Ίσως θα την ξανάβρισκε στην κρίση της μέσης ηλικίας). Τώρα προτεραιότητα είχε η αναζήτηση του αγαπημένου ανθρώπου, του Αντώνη. Ξεχώρισε ο ένας τον άλλο μέσα από το σωρό των συμφοιτητών, τα θέλω τους ήρθαν και κούμπωσαν και η σχέση τους ήταν αυθεντική και ειλικρινής. Ήταν και για τους δυο η πρώτη φορά και τα συναισθήματαά τους είχαν την ένταση και τη μαγεία του πρωτόγνωρου. Η ευτυχία τους ήταν απόλυτη –ή τουλάχιστον έτσι τη βίωναν.</span></b></div>
<div style="text-align: center;">
<div style="text-align: center;">
<b style="text-align: justify;"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span></b></div>
<div style="text-align: left;">
<b style="text-align: justify;"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Ποιος πιστεύει στ' αλήθεια πως οι απόλυτες ευτυχίες έχουν διάρκεια;</span></b></div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Ο Αντώνης αρρώστησε.</span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Και δεν ήταν μια απλή ίωση ή κάποιος περαστικός πονόλαιμος.</span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Ένας δυνατός άνεμος φύσηξε και ταρακούνησε πέρα δώθε το σχοινί, πάνω στο οποίο είχε καταφέρει να ισορροπεί η Όλγα. Άπλωσε ασυναίσθητα τα χέρια να στηριχτεί μα συνάντησε το πουθενά. Είδε το έδαφος να ορμάει κατά πάνω της ενώ στην πραγματικότητα ήταν εκείνη που γκρεμιζόταν να το συναντήσει. Ο πόνος την άφησε άφωνη κι ανίκανη να συνειδητοποιήσει τι ακριβώς είχε συμβεί. </span></b><br />
<b><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span></b></div>
<div style="text-align: center;">
<b><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">***</span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Όσο χρόνο ο Αντώνης πάλευε με το θεριό η Όλγα φοβόταν και ταυτόχρονα ήλπιζε. Κι επειδή δεν είχε την πολυτέλεια να ψάχνει για καινούργιο Θεό, κατέφυγε στον Θεό που ήξερε: στον Θεό της γιαγιάς της. Οι προσευχές της είχαν ταπείνωση και εγκαρτέρηση. Μα η αλήθεια είναι πως δεν είχαν εμπιστοσύνη. Δεν είχαν εκείνο το λυτρωτικό άφημα στη Θεία Πρόνοια. Δεν ήταν προσευχές ανθρώπου που πιστεύει με την καρδιά του. Ήταν περισσότερο διεκδίκηση παρά ικεσία. <i>"Θεέ μου, δεν θα επιτρέψεις να χαθεί ο Αντώνης. Είναι νέος. Δεν έχει ζήσει. Δεν έχει φταίξει. Για ποιο λόγο να τιμωρηθεί; Είναι άδικο κι Εσύ είσαι Θεός δικαιοσύνης. Είναι σκληρό κι Εσύ είσαι Θεός καλοσύνης. Είναι επώδυνο κι Εσύ είσαι Θεός αγάπης. Δεν άφησες ποτέ ανεκπλήρωτες τις προσευχές μου. Μην το κάνεις τώρα."</i></span></b><br />
<b><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span></b></div>
<div style="text-align: center;">
<b><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">***</span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Ο Αντώνης αντιμετώπιζε τη δοκιμασία με σθένος. Συντελούσε βέβαια σ’ αυτό η αδιάλειπτη παρουσία της Όλγας δίπλα του που του μιλούσε για τις ομορφιές που υπήρχαν εκεί έξω: για το κόκκινο γαρύφαλλο που είχε ανθίσει στη γλάστρα της, για το χελιδόνι που έχτισε φωλιά στο μπαλκόνι της, για την ανοιξιάτικη βροχούλα που συνοδεύτηκε από ένα καμαρωτό ουράνιο τόξο, για το πολικό αστέρι που συνέχιζε ακούραστο να δείχνει το Βορρά. <i>"Θα τα μετρήσουμε ξανά μαζί τ’ αστέρια από την κορυφή κάποιου βουνού• να δούμε ποιος θα χάσει πρώτος το μέτρημα",</i> του ’λεγε χαμογελώντας. Εκείνος την πίστευε. Ήθελε να την πιστεύει. Για κάποιον τρίτο μπορεί να ήταν θλιβερό να τους βλέπει να εθελοτυφλούν μα οι ίδιοι ένιωθαν ρεαλιστές διεκδικώντας το αδύνατο. Υπήρχαν περίοδοι βελτίωσης και τότε η αισιοδοξία έπαιρνε κεφάλι κι έκαναν όνειρα πως θα το νικήσουν το θεριό. Ύστερα ερχόταν σκληρή η διάψευση. Το διάλειμμα είχε τελειώσει. Το θεριό είχε φωλιάσει σ’ άλλο σημείο στο κορμί του Αντώνη. Η κατάληξη έμοιαζε αναπόφευκτη.</span></b><br />
<b><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span></b></div>
<div style="text-align: center;">
<b><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">***</span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Η Όλγα γύρισε από την τελετή οργισμένη και εκτονώσε στον πιο εύκολο στόχο. <i>"Πού είναι ο Θεός σου;"</i>, ούρλιαξε στη γιαγιά. <i>"Γιατί κρύβεται πίσω από τόνους γαλάζιου απαθής και αδιάφορος για ό,τι συμβαίνει εδώ; Έχω δυο λογάκια να του πω. Τι Θεός δικαιοσύνης είναι που επιτρέπει τόση αδικία; Γιατί ματαίωσε τη δύναμη της προσευχής μου; Πόσες φορές δεν προσευχήθηκα, με ταπείνωση, με καθαρή καρδιά; Και τι ζήτησα; Κάτι υπερβολικό; Κάτι ανήθικο; Κάτι άδικο; Γιατί απέστρεψε το πρόσωπό του; Αλλά θα μου πεις, αυτός δεν καταδέχτηκε ν’ αποκριθεί στο μονάκριβο γιο του. Λέξη δεν βρήκε να πει όταν ο Εσταυρωμένος παραπονέθηκε: Θεέ μου, Θεέ μου ινατί με εγκατέλιπες;. Τι πατέρας είναι αυτός που αφήνει αβοήθητα τα παιδιά του; Ένας Θεός ανελέητος. Αυτό είναι."</i></span></b></div>
<div style="text-align: center;">
<b><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">***</span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Η θεοσεβούμενη γιαγιά δεν σοκαρίστηκε από την προπέτεια της εγγονής της. Σεβάστηκε τον πόνο της ξέροντας πως ο θάνατος παρηγοριά δεν έχει, πως ο οδυρμός απέναντι σε μια απώλεια είναι ανθρώπινος και πως είναι ίσως δικαιολογημένο ο πονεμένος να γίνεται παράλογος. Δεν τα συμμεριζόταν αυτά που είχε ξεστομίσει η εγγονή της μα την καταλάβαινε. Δεν αποπειράθηκε, λοιπόν, να της κάνει κήρυγμα. Άνοιξε μόνο την αγκαλιά της, την έκλεισε εκεί μέσα και την άφησε να κάνει το σπαραγμό της δάκρυ• με αναφιλητά στην αρχή που με την ώρα καταλάγιασαν σε σιγανό ποτιστικό κλάμα.</span></b><br />
<b><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span></b></div>
<div style="text-align: center;">
<b><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">***</span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Κι όλη αυτή την ώρα η γιαγιά συλλογιόταν πως η ευθύνη ήταν όλη δική της. Είχε διαλέξει έναν εύκολο και απλοϊκό δρόμο για να γνωρίσει τον Θεό στην εγγονή της με αποτέλεσμα εκείνη να σχηματίσει μια λαθεμένη και παραπλανητική εικόνα για το Πρόσωπό Του. Την είχε κάνει να πιστέψει σε ένα Θεό ταχυδακτυλουργό που εντυπωσιάζει με τα παραχρήμα θαύματά του. Της είχε γνωρίσει ένα Θεό συμμορφωμένο στα ανθρώπινα προγράμματα, ένα Θεό πλασμένο για να ικανοποιεί τα ανθρώπινα θελήματα. Δεν της είχε μιλήσει για τη γλώσσα του Θεού που πολλές φορές ξεπερνάει την ανθρώπινη λογική και η Όλγα είχε συνηθίσει να ζητάει απαντήσεις στην ίδια γλώσσα που έκανε ερωτήσεις. Δεν την είχε προειδοποιήσει πως η παραδοξότητα των δρόμων Του μπορεί να της φανεί ακατανόητη και πως είναι λάθος να μετράει τον Θεό με ανθρώπινα μέτρα. Δεν την έμαθε να αναγνωρίζει την παρουσία Του ακόμα κι αν πολλές φορές φανερώνεται ως σιωπή και απουσία. Δεν την είχε προϊδεάσει πως ο χρόνος του Θεού μετράει εντελώς διαφορετικά από τον ανθρώπινο και πως ο Θεός δεν αδιαφόρησε για το παράπονό του Εσταυρωμένου Γιου Του. Η απάντηση ήρθε: ετεροχρονισμένη αλλά έμπρακτη. Ο Πατέρας απάντησε με την </span></b><b><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Ανάσταση</span></b><b><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">στο "Ηλί, Ηλί…" </span></b><br />
<b><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Μα αφού δεν της τα ’χε μάθει όλα αυτά, φυσικό </span></b><b><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">ήταν </span></b><b><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">η Όλγα να απαιτεί την Ανάσταση εδώ και τώρα και να εξοργίζεται που δεν την έβλεπε στον δικό της ανθρώπινο ορίζοντα.</span></b></div>
<div style="text-align: center;">
<b><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">***</span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Τώρα βέβαια δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή να τα πει η γιαγιά όλα τούτα στην πονεμένη εγγονή της. Μπορούσε όμως να της διηγηθεί μια ιστορία σαν παραμύθι: για μια φυλή Ινδιάνων της Νότιας Αμερικής που υποβάλει σε δοκιμασία τα αγόρια κατά την ενηλικίωσή τους. Το δωδεκάχρονο αγόρι ακολουθεί τον πατέρα του, το σούρουπο, και περπατάνε μακριά από το χωριό, βαθιά στη ζούγκλα. Όταν φτάνουν, έχει πια σκοτεινιάσει και ο πατέρας δένει τα μάτια του αγοριού σφιχτά μ’ ένα μαντήλι –που δεν πρέπει με κανένα τρόπο να βγάλει- και το αφήνει μόνο υποσχόμενος να γυρίσει το άλλο πρωί. Η νύχτα είναι άγρια για το μικρό αγόρι. Οι άγνωστοι ήχοι της ζούγκλας -που τα κλειστά μάτια τους μεγεθύνουν- το τρομάζουν. Η καρδούλα του μόνο ξέρει πώς τρέμει, πόσο ατέλειωτη του φαίνεται η νύχτα και πόσες φορές δεν λιποψυχάει και βάζει το χέρι να λύσει το μαντήλι. Όταν επιτέλους ακούει τα γνώριμα βήματα του πατέρα αναστενάζει με ανακούφιση, περήφανο που τα κατάφερε και ξέροντας πως από δω και πέρα ανήκει δικαιωματικά στους ενήλικες. Εκείνο που δεν ξέρει ο μικρός -και θα το μάθει μόνο όταν έρθει η ώρα να οδηγήσει στη ζούγκλα τον δικό του γιο- είναι πως όλη τη νύχτα ο πατέρας δεν το είχε κουνήσει ρούπι από δίπλα του έτοιμος να τον υπερασπιστεί αν υπήρχε λόγος. "Η άγνοια, βλέπεις Όλγα μου, μπερδεύει την απουσία και την παρουσία", κατέληξε η γιαγιά κι η Όλγα σήκωσε το κεφάλι και την κοίταξε βαθιά στα μάτια.</span></b></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span></b>
<b><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><i>Το κείμενο αυτό πλαισίωσε τα τραγούδια Πασχαλινής συναυλίας με μαέστρο τον Αναστάση Φριτζέλα (19/4/2019)</i></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Γιούλια Ολόμπλαβαhttp://www.blogger.com/profile/00797231137598462911noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-5433712019101712744.post-74027198225880917722018-09-15T14:11:00.004+03:002018-09-15T14:11:49.413+03:00Το κορίτσι και το μονοπάτι<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3aD9tVc6kyLaI0E5Zl21mjW5-ra5q7EWGKHXGuLMVVktVKeg92ePvFtXWbwpMjSDSHY_XIPGIepML465eJ9mBZM4IlkZb2phlNRDrcboTIaIdUFVUX07BDw7S_mihiLxvpmLhtkZEBDDL/s1600/16864377_1607586105923247_3528517965647852868_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="303" data-original-width="927" height="208" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3aD9tVc6kyLaI0E5Zl21mjW5-ra5q7EWGKHXGuLMVVktVKeg92ePvFtXWbwpMjSDSHY_XIPGIepML465eJ9mBZM4IlkZb2phlNRDrcboTIaIdUFVUX07BDw7S_mihiLxvpmLhtkZEBDDL/s640/16864377_1607586105923247_3528517965647852868_n.jpg" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Πανοραμική άποψη του μνημείου της Ηρώς στην είσοδο του μονοπατιού</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormalCxSpFirst" style="line-height: normal; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;"><i><b><br /></b></i></span>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;"><i><b><br /></b></i></span>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;"><i><b>Ήταν κάποτε ένα μονοπάτι.</b></i></span></div>
<div class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: normal; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;"><i><b>Ένα από τα πολλά μονοπάτια που οι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν τότε
ως οδικές αρτηρίες. </b></i></span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;"><i><b>Το συγκεκριμένο το χρησιμοποιούσε, σχεδόν αποκλειστικά, ο μπάρμπα-Μαραγκός από τα Πολιτικά της Εύβοιας. Η αρχή του
βρισκόταν στον Άγιο Παντελεήμονα -στην έξοδο του χωριού – κι έφτανε ψηλά στο
νταμάρι με τις ασβεστόπετρες. Αυτές ήταν η πρώτη ύλη που θα επεξεργαζόταν στο
καμίνι του. Αυτές κουβαλούσε με το ζώο μέχρι εκεί για να φτιάξει πρώτης
ποιότητας ασβέστη που πουλούσε σε συντοπίτες και ξένους. Ο παππούς Μαραγκός δεν
περπατούσε στο μονοπάτι για αναψυχή ούτε για άσκηση αλλά για βιοπορισμό. Αν
και… Ποιος ξέρει; Μπορεί… στην απόλυτη ησυχία μιας χειμωνιάτικης λιακάδας ή όταν
αγνάντευε από ψηλά την ανατολή του ήλιου κάποιο καλοκαιρινό πρωινό, να
συναντούσε τη Φύση -που κάποιοι τη λένε και Θεό.</b></i></span></div>
<a name='more'></a><br />
<div class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: normal; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;"><i><b>Τα χρόνια πέρασαν, ο παππούς Μαραγκός γέρασε, ο τρόπος ζωής
άλλαξε, ο ασβέστης παραγόταν πια με πιο σύγχρονους και εύκολους τρόπους. Το
μονοπάτι δεν είχε πια σκοπό, εγκαταλείφθηκε, έκλεισε, έγινε ρουμάνι. Η φύση
έσβησε τα ίχνη της ανθρώπινης παρέμβασης και ομογενοποίησε το τοπίο. Μόνο
κάποιοι υπέργηροι στο χωριό γνώριζαν την ύπαρξή του και, κατά προσέγγιση, τη
διαδρομή του μα δεν είχαν λόγο να μιλάνε γι αυτό. Ποιος νοιαζόταν; Τώρα το
χωριό είχε ασφαλτοστρωμένους δρόμους και τα αυτοκίνητα έφερναν σε αφθονία όλα
τα αγαθά –μαζί και τον ασβέστη.</b></i></span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;"><i><b><br /></b></i></span></div>
<div class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: normal; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;"><i><b>Κι όμως υπήρχε κάποιος που νοιαζόταν! Το</b></i></span><i style="font-family: verdana, sans-serif; font-size: x-large; text-indent: 36pt;"><b> κορίτσι.</b></i></div>
<div class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: normal; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;"><i><b>Την έλεγαν Ηρώ Μαραγκού και είχε μέσα της και δύναμη και
πείσμα.</b></i></span></div>
<div class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: normal; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;"><i><b>«Πρέπει να εντοπίσουμε και να καθαρίσουμε το μονοπάτι του προπροπάππου
μου. Μπορεί να μην είναι πια χρηστικό, έχει όμως ιστορική και συναισθηματική
αξία. Είναι κομμάτι της Ιστορίας του τόπου μας. Η προσπάθειά μας δεν θα είναι άσκοπη.
Υπάρχουν ορειβάτες που θα χαρούν να το περπατήσουν και ν’ αγναντέψουν
λαχανιασμένοι τη θάλασσα από το ψηλότερο σημείο του.»</b></i></span></div>
<div class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: normal; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;"><i><b>Η Ηρώ κυνήγησε το όνειρό της με επιμονή που ενέπνευσε κι
άλλους. Η ανταπόκριση ήταν μεγαλύτερη από την αναμενόμενη και η ιδέα άρχισε δειλά-δειλά
να υλοποιείται. Μέσα από συλλογική και εθελοντική δουλειά το μονοπάτι αποκαλύφθηκε,
διανοίχτηκε και φάνηκαν ίχνη του παλιού νταμαριού. Ο ΕΟΣ Χαλκίδας αγκάλιασε την
πρωτοβουλία και όρισε την πρώτη επίσημη ανάβαση του μονοπατιού Μαραγκού για την
1<sup>η</sup> Νοέμβριου<span style="color: red;"> </span>του 2015 που από τύχη
αγαθή συνέπιπτε με την ονομαστική γιορτή της Ηρώς-Αργυρώς.</b></i></span></div>
<div class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: normal; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;"><i><b>Η Ηρώ λαχταρούσε να βρίσκεται στην εξόρμηση και να δει το
όραμά της να παίρνει σάρκα και οστά. Ονειρευόταν δεκάδες ορειβάτες, με
πολύχρωμα σακίδια στην πλάτη, ν’ ανεβαίνουν τα φιδίσια τριγυρίσματα του
μονοπατιού του προπροπάππου της. Μα η Ηρώ δεν μπορούσε να είναι εκεί. Η Ηρώ
πάλευε στο νοσοκομείο μ’ ένα θηρίο που λέγεται σάρκωμα –μια επιθετική μορφή
καρκίνου που συνηθίζει να προσβάλει νεαρά άτομα. Η κατάστασή της δεν επέτρεπε
την παραμικρή μετακίνηση. Ευτυχώς οι γιατροί είδαν με ανθρώπινη κατανόηση τον
δικαιολογημένο πόθο της και οργάνωσαν μια γιγάντια επιχείρηση μεταφοράς της
μέσα σε εξοπλισμένο νοσοκομειακό όχημα που θα της επέτρεπε να βρίσκεται στο
σημείο εκκίνησης χωρίς να στερηθεί ούτε στιγμή την ιατρική υποστήριξη που είχε απόλυτη
ανάγκη. Το ταλαιπωρημένο της πρόσωπο έλαμψε στο άκουσμα της είδησης.</b></i></span></div>
<div class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: normal; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;"><i><b>Δεν πρόλαβε τη μεγάλη μέρα. Έσβησε ένα μήνα πριν με τη
λαχτάρα της προσμονής. Ήταν 29 χρόνων. Έσβησε όπως σβήνει το νυχτολούλουδο το πρωί.
Το φως του κόσμου ήταν, φαίνεται, πολύ δυνατό και τη μάρανε. Προτίμησε να
στέκεται αιώνια στη σκιά των πεύκων –στην αρχή του μονοπατιού- και να
χαμογελάει στους ορειβάτες του ΕΟΣ Χαλκίδας που, κάθε πρώτη Κυριακή του
Νοέμβρη, ετοιμάζονται να περπατήσουν 10 χλμ καλύπτοντας μια υψομετρική διαφορά<span style="color: red;"> </span>500 μ. πάνω στο μονοπάτι που εύλογα μετονομάστηκε σε μονοπάτι της Ηρώς.</b></i></span></div>
<br /></div>
Γιούλια Ολόμπλαβαhttp://www.blogger.com/profile/00797231137598462911noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5433712019101712744.post-79325986398263086042017-12-24T20:15:00.000+02:002019-04-23T12:03:43.876+03:00Στη ρωγμή της επιστήμης <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div align="center" class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: center; text-autospace: none;">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: center; text-autospace: none;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none; text-indent: 36.0pt; text-justify: inter-ideograph;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhrnkMwn0jmXVlPWUqN_AWxGj6M4f26BZvrkbnsJcxoj8878AftrGmzfHs7NxifUzT-wQc2qArkFaw2jhnsCExbmK_Ukqrzm-_R1f6C8GRsy9dVdPzkNcSHHdHL5zSl8Wg7-gdsO9NqkskH/s1600/images+%25282%2529.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="189" data-original-width="267" height="453" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhrnkMwn0jmXVlPWUqN_AWxGj6M4f26BZvrkbnsJcxoj8878AftrGmzfHs7NxifUzT-wQc2qArkFaw2jhnsCExbmK_Ukqrzm-_R1f6C8GRsy9dVdPzkNcSHHdHL5zSl8Wg7-gdsO9NqkskH/s640/images+%25282%2529.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<i><b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;"><span lang="EN-US"><br /></span></span></b></i>
<i><b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;"><span lang="EN-US"><br /></span></span></b></i>
<i><b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;"><span lang="EN-US">-</span>Εμείς, γιαγιά, γιατί δεν είμαστε αστραφτερές;<o:p></o:p></span></b></i></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none; text-indent: 36.0pt; text-justify: inter-ideograph;">
<i><b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;">Η γιαγιά ξαφνιάστηκε. Κοίταξε τη Μάγια και
σκέφτηκε: πολύ γρήγορα ωριμάζει αυτή η μικρή. Σκέφτηκε επίσης πως δεν
είναι σωστό να μένουν αναπάντητες οι απορίες των παιδιών.<o:p></o:p></span></b></i></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none; text-indent: 36.0pt; text-justify: inter-ideograph;">
<i><b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;"><span lang="EN-US">-</span>Καθένας πρέπει να πορεύεται έτσι όπως πλάστηκε. Αυτή είναι η τάξη του
κόσμου. Μα γιατί βασανίζεις το μυαλό σου κοριτσάκι μου;<o:p></o:p></span></b></i></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none; text-indent: 36.0pt; text-justify: inter-ideograph;">
<i><b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;">Κοριτσάκι ήταν η Μάγια κι ας μετρούσε στην πλάτη
της πέντε εκατομμύρια χρόνια. Βλέπεις, εκεί στα περιβόλια τ’ ουρανού που ζούσε,
ο χρόνος μετριέται διαφορετικά. Ένας σβώλος αστρόσκονης ήταν, για την ακρίβεια,
η Μάγια, σε τροχιά γύρο από τον Ήλιο. Ένας σβώλος πεισματάρης με άποψη περί
δικαιοσύνης.<o:p></o:p></span></b></i></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none; text-indent: 36.0pt; text-justify: inter-ideograph;">
<i><b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;"><span lang="EN-US">-</span>Είναι άδικο. Γιατί ο ήλιος να ’χει δικό του φως ενώ εμείς παίρνουμε
λάμψη από τη δική του;<o:p></o:p></span></b></i></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none; text-indent: 36.0pt; text-justify: inter-ideograph;">
<i><b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;"><span lang="EN-US">-</span>Μήπως ξέρω κι εγώ; Γιατί δεν ρωτάς τον δάσκαλο;</span></b></i><br />
<a name='more'></a><i><b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;"><o:p></o:p></span></b></i></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none; text-indent: 36.0pt; text-justify: inter-ideograph;">
<i><b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;">Ο δάσκαλος την άκουσε προσεκτικά. Του άρεσαν οι
μαθητές που ψάχνονταν. Επιστράτευσε όλη του την επιστημοσύνη για να κάνει απλά
τα δυσνόητα.<o:p></o:p></span></b></i></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none; text-indent: 36.0pt; text-justify: inter-ideograph;">
<i><b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;"><span lang="EN-US">-</span>Τα σώματα στο ουράνιο στερέωμα τα ταξινομούμε σε αυτόφωτα και
ετερόφωτα. Ο ήλιος ανήκει στα πρώτα. Οι θερμοπυρηνικές αντιδράσεις σύντηξης,
που πραγματοποιούνται στο εσωτερικό του, μετατρέπουν το υδρογόνο, που βρίσκεται
άφθονο στις αποθήκες του, σε ήλιο. Έτσι παράγεται θερμότητα και φως σε
ποσότητες που φτάνουν σε όλο το ηλιακό μας σύστημα. Εμείς είμαστε φτιαγμένοι
αλλιώς. Από πέτρα. Δεν θα γίνουμε ποτέ ήλιοι. Μα κι ο ήλιος θα σβήσει κάποτε…
όταν τελειώσουν τα καύσιμα του. Βλέπεις καθένας έχει τον ρόλο του σ’ αυτόν τον
κόσμο. Κι εμείς υπάρχουμε για να κάνουμε τη νύχτα ονειρική και τον ουρανό
σμαραγδένιο με τη λάμψη μας –κι ας είναι δανεική.<o:p></o:p></span></b></i></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none; text-indent: 36.0pt; text-justify: inter-ideograph;">
<i><b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;">Δεν της αρκούσε αυτός ο ρόλος. Παραήταν
διακοσμητικός. Η ίδια λαχταρούσε να ’χει δικό της φως και να το σκορπάει
απλόχερα. Δεν μπορεί!... Κάποιος τρόπος θα υπήρχε. Ο δάσκαλος δεν τα ’ξερε όλα.<span style="line-height: 115%;">
</span>Η γνώση του ήταν πεπερασμένη αφού ήταν κι αυτός
εγκλωβισμένος στο ηλιακό σύστημα<span style="line-height: 115%;">.</span> Έπρεπε να μιλήσει με κάποιον σοφό… κάποιον πολυταξιδεμένο.
Πολυταξιδεμένο; Το μυαλό της άστραψε! Ποιοι διατρέχουν απ’ άκρη σ’ άκρη τον
γαλαξία; Ποιοι έχουν πρόσβαση σ’ ό,τι συμβαίνει στις εσχατιές του κόσμου;
Αναζήτησε στον υπολογιστή της τη χρονική στιγμή που κάποιος κομήτης θα περνούσε
από τη γειτονιά. Ήταν ακριβής στο ραντεβού του κι, ενώ η καρδιά της χτυπούσε σε
ρυθμούς εξωαστρικούς, έκανε ένα σάλτο μορτάλε, γαντζώθηκε στην ουρά κι από κει
εύκολα σύρθηκε ως την κεφαλή του. Εκείνος σάστισε ακούγοντας ένα τόσο μικρό
κοριτσάκι μ’ ένα τόσο βαρύ <span lang="EN-US">«</span>θέλω<span lang="EN-US">». </span>Ύστερα
κούνησε το κεφάλι.<o:p></o:p></span></b></i></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none; text-indent: 36.0pt; text-justify: inter-ideograph;">
<i><b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;"><span lang="EN-US">-</span>Ζητάς τα δύσκολα.<o:p></o:p></span></b></i></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none; text-indent: 36.0pt; text-justify: inter-ideograph;">
<i><b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;"><span lang="EN-US">-</span>Που δεν είναι όμως ακατόρθωτα… σωστά;<o:p></o:p></span></b></i></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none; text-indent: 36.0pt; text-justify: inter-ideograph;">
<i><b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;">Ο κομήτης φάνηκε να διστάζει. Κάτι τον κρατούσε.
Δεν ήθελε να βάλει τη μικρή σε περιπέτειες. Μα η αποφασιστικότητα στη ματιά της
μαρτυρούσε πως δεν επρόκειτο για καπρίτσιο αλλά για σαράκι. Δεν την κρατάει
τίποτα πια, σκέφτηκε. Ας την προετοιμάσω τουλάχιστον.<o:p></o:p></span></b></i></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none; text-indent: 36.0pt; text-justify: inter-ideograph;">
<i><b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;"><span lang="EN-US">-</span>Υπάρχει ένας τρόπος ν’ αποκτήσεις δικό σου φως…<o:p></o:p></span></b></i></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none; text-indent: 36.0pt; text-justify: inter-ideograph;">
<i><b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;">Το ’ξερα εγώ… το ’ξερα. Η σκέψη της Μάγιας ακολουθούσε τον ρυθμό της ανάσας της.<o:p></o:p></span></b></i></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none; text-indent: 36.0pt; text-justify: inter-ideograph;">
<i><b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;">Ο κομήτης έδειχνε τώρα με το δάχτυλο.<o:p></o:p></span></b></i></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none; text-indent: 36.0pt; text-justify: inter-ideograph;">
<i><b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;"><span lang="EN-US">-</span>Τον βλέπεις αυτόν τον πλανήτη; Αυτόν… τον γαλάζιο. Είναι μοναδικός στο
ηλιακό σας σύστημα. Πάνω του υπάρχουν ζωντανά πλάσματα. Τα προστατεύει ένα
λεπτό στρώμα αέριας ατμόσφαιρας. Αν μπεις με φόρα μέσα της, η τριβή θα σε κάνει
να φεγγοβολάς με ολόδικό σου φως.<o:p></o:p></span></b></i></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none; text-indent: 36.0pt; text-justify: inter-ideograph;">
<i><b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;">Είδε τη λάμψη χαράς στα μάτια της και βιάστηκε να
τη φρενάρει.<o:p></o:p></span></b></i></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none; text-indent: 36.0pt; text-justify: inter-ideograph;">
<i><b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;"><span lang="EN-US">-</span>Μόνο πού…<o:p></o:p></span></b></i></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none; text-indent: 36.0pt; text-justify: inter-ideograph;">
<i><b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;">Η Μάγια περίμενε υπομονετικά ν’ ακούσει το
αντίτιμο της αποκοτιάς.<o:p></o:p></span></b></i></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none; text-indent: 36.0pt; text-justify: inter-ideograph;">
<i><b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;"><span lang="EN-US">-… </span>το φως θα προέρχεται από τη σάρκα σου που σιγά-σιγά θα εξαντλείται
μέχρι να εξαφανιστείς.<o:p></o:p></span></b></i></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none; text-indent: 36.0pt; text-justify: inter-ideograph;">
<i><b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;"><span lang="EN-US">-</span>Πόσο θα διαρκέσει αυτό το <span lang="EN-US">«</span>σιγά-σιγά<span lang="EN-US">»;<o:p></o:p></span></span></b></i></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none; text-indent: 36.0pt; text-justify: inter-ideograph;">
<i><b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;"><span lang="EN-US">-</span>Αυτό δεν το ξέρω… Εκεί κάτω ο χρόνος μετριέται διαφορετικά.<o:p></o:p></span></b></i></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none; text-indent: 36.0pt; text-justify: inter-ideograph;">
<i><b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;">Η Μάγια έπεσε σε συλλογή. Τι να την κάνεις τη
διάρκεια σε μια ζωή μίζερη; Χίλιες φορές μια ύπαρξη γεμάτη λάμψη κι ας είναι
σύντομη.<o:p></o:p></span></b></i></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;">
<i><b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;">Πήρε μια βαθιά ανάσα και βούτηξε στο κενό με φάρο
τη γαλάζια κουκίδα. Δεν αποχαιρέτησε κανέναν. (Αν το ’κανε μπορεί να την
εμπόδιζαν ή μπορεί και να μετάνιωνε.) Καθώς πλησίαζε διέκρινε λεπτομέρειες.
Κυριαρχούσαν οι γαλάζιες επιφάνειες που τις χώριζαν βραχώδεις εκτάσεις ενώ
κάποια κομμάτια τα κάλυπταν σπειροειδείς σχηματισμοί από λευκά σύννεφα. Η
ταχύτητα, που όλο αυξανόταν, της έφερνε ίλιγγο κι όταν προσέκρουσε βίαια πάνω
στην ατμόσφαιρα ένιωσε να φλογίζεται. Χαμογέλασε ικανοποιημένη. Ο κομήτης δεν
την είχε ξεγελάσει. Είχε πια δικό της φως και δεν χρειαζόταν καθρέφτη να το
επιβεβαιώσει. Προσγειώθηκε μαλακά στην κορφή ενός δέντρου κι έμεινε ακίνητη.<o:p></o:p></span></b></i></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: center; text-autospace: none; text-indent: 1.0cm;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: center; text-autospace: none; text-indent: 1.0cm;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none; text-indent: 36.0pt; text-justify: inter-ideograph;">
<i><b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;">Την ίδια ακριβώς στιγμή το δάχτυλο του Δήμαρχου
προσγειώθηκε στον ηλεκτρικό διακόπτη και το χριστουγεννιάτικο δέντρο λούστηκε
στο φως από δεκάδες πολύχρωμα λαμπάκια. Ένα επιφώνημα θαυμασμού ξέφυγε από το
πλήθος που είχε κατακλύσει την πλατεία. Όλοι μιλούσαν για τον λαμπρότερο
στολισμό των τελευταίων χρόνων. Φυσικά όλοι κοιτούσαν με κλειστά μάτια κι έτσι
έβλεπαν το αναμενόμενο. Μόνο ο πεντάχρονος Ηλίας, ανεβασμένος στους ώμους του
μπαμπά, είχε μάτια ορθάνοιχτα κι είδε το απρόσμενο.<o:p></o:p></span></b></i></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none; text-indent: 36.0pt; text-justify: inter-ideograph;">
<i><b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;"><span lang="EN-US">-</span>Ένα πεφτάστρι… εκεί στην κορυφή του δέντρου…, φώναξε ενθουσιασμένος.<o:p></o:p></span></b></i></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none; text-indent: 36.0pt; text-justify: inter-ideograph;">
<i><b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;">Η μαμά αντάλλαξε μια, όλο νόημα, ματιά με τον
μπαμπά: <span lang="EN-US">«</span>τι φαντασία αυτό το παιδί!<span lang="EN-US">» </span>και βάλθηκε υπομονετικά να του εξηγεί πως ήταν τα φωτάκια που έκαναν
το δέντρο να λαμποκοπάει και πως το αστέρι στην κορυφή ήταν ψεύτικο. Ο μικρός
επέμενε πως αλήθεια το είχε δει και πως μάλιστα είχε προλάβει να κάνει και μια
ευχή μα οι διαμαρτυρίες του καλύπτονταν από τις χριστουγεννιάτικες μελωδίες που
μετέδιδαν τα μεγάφωνα της πλατείας.</span></b></i></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: center; text-autospace: none; text-indent: 1.0cm;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none; text-indent: 36.0pt; text-justify: inter-ideograph;">
<i><b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;">Όταν η τελετή
ολοκληρώθηκε και το πλήθος διαλύθηκε βιαστικό, η νυχτερινή πλατεία απόμεινε
βουβή. Η απόλυτη σιγαλιά θύμισε στη Μάγια την αιώνια σιωπή του ουρανού κι ένα
κύμα νοσταλγίας τη σήκωσε ψηλά. Κοίταξε τ’ αδέλφια της. Ποτέ δεν είχε φανταστεί
πόσο αστραφτερά τα ’κανε το ξένο φως! Αντέδρασε μεμιάς. Όχι πισωγυρίσματα! Ώρες
ήταν να μετανιώσει. Τώρα… που δεν υπήρχε δρόμος επιστροφής! Προσπάθησε να δει
τη θετική πλευρά. Είχε εκπληρώσει το όνειρό της! Έπρεπε να το χαρεί χωρίς
μεμψιμοιρίες! Χαμήλωσε το κεφάλι από τον ουρανό και μια πολύχρωμη βροχή από
χρυσοσταλίδες έπεσε, σαν πυροτέχνημα, στην οροφή της σπηλιάς που είχε στηθεί
στη βάση του δέντρου.<o:p></o:p></span></b></i></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none; text-indent: 36.0pt; text-justify: inter-ideograph;">
<i><b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></b></i></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none; text-indent: 36.0pt; text-justify: inter-ideograph;">
<i><b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;">Κοίταξε ολόγυρα.
Από κει ψηλά που βρισκόταν μπορούσε να βλέπει την πόλη ολόκληρη. Μια πόλη
λουσμένη στο φως. Θαμπώθηκε από τα πολύχρωμα φωτάκια<span style="color: red;"> </span>στα
μπαλκόνια που της ανοιγόκλειναν το μάτι, χάζεψε τα φωτισμένα δέντρα στους
κήπους και τα πάρκα, συναρπάστηκε από τη λάμψη των δρόμων και των κτιρίων.
Διαισθάνθηκε –κοιτώντας από τα ανοιχτά φωτισμένα παράθυρα- την προσμονή που
πλανιόταν διάχυτη κι αναρωτήθηκε για τις πυρετώδεις προετοιμασίες. Τι νόημα
έχουν όλα αυτά; Η <span lang="EN-US">«</span>περιπλάνηση<span lang="EN-US">» </span>της έφερε
εξάντληση. Αντιστάθηκε στη γλυκιά νύστα που την τραβούσε προς την ανυπαρξία.
Είχε περιορισμένο χρόνο, δεν έπρεπε να τον αφήσει να πάει χαμένος.<o:p></o:p></span></b></i></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;">
<i><b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;">Έριξε το βλέμμα μακριά. Πολύ μακριά. Έξω από τα
όρια της πόλης. Είδε εκεί σπίτια διαφορετικά. Σαν άσπρα κουτιά στοιχημένα με
τάξη σε σειρές. Χωρίς κήπους, χωρίς μπαλκόνια, χωρίς αυλές, χωρίς πολλά φώτα.
Άλλου είδους άνθρωποι κατοικούσαν εκεί. Εντελώς διαφορετικοί. Όχι! Η διαφορά
δεν οφειλόταν στο σκουρόχρωμο χρώμα της επιδερμίδας. Η όραση της Μάγιας ήταν
μάλλον πρωτόγονη και δεν της επέτρεπε να αντιληφθεί τέτοιες λεπτομέρειες.
Μπορούσε όμως να αντιληφθεί τη θλίψη στα μάτια τους. Μπορούσε να <span lang="EN-US">«</span>πιάσει<span lang="EN-US">» </span>τη διαφορετική χροιά στα τραγούδια τους.
Οι στίχοι τους δεν ήταν δοξαστικοί, αλλά μνημόνευαν τη χαμένη γη των πατέρων,
το σκληρό πεπρωμένο του λαού, τη χιλιάκριβη πατρίδα και τα γκρεμισμένα κάστρα
της. Ένας κόμπος, που με κόπο κρατούσε δεμένο στο λαιμό της, λύθηκε. Πρόσφυγας
είμαι κι εγώ που αναζητάει μια πιο φωτεινή ζωή, σκέφτηκε. Η σκέψη της έπεσε
βαριά –μικρό κοριτσάκι ήταν- και δάκρυα έβρεξαν τα μάγουλά της, κύλησαν στο
λαιμό της και μούσκεψαν τα καλώδια. Τσαφ! Το βραχυκύκλωμα έσβησε μονομιάς όλα
τα φωτάκια του δέντρου. Μικρό το κακό! Το δέντρο δεν άλλαξε όψη. Εξακολουθούσε
να είναι αστραφτερό όπως πριν. Κανείς δεν το πήρε είδηση –ούτε η ίδια η Μάγια
που συνέχισε να ρουφάει τη μύτη της.<o:p></o:p></span></b></i></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none; text-indent: 36.0pt; text-justify: inter-ideograph;">
<i><b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;">Τινάχτηκε
ξαφνιασμένη από το άκουσμα που έσπασε τη σιγαλιά της νύχτας. Είχε ακούσει μέχρι
τώρα δοξαστικά, ύμνους, κάλαντα, πατριωτικούς θρήνους… αλλά τούτη η γλύκα...
Νταννννν, Ντανννν. Ο ήχος παλλόταν, πολλαπλασιαζόταν. Πριν σβήσει ο πρώτος
ερχόταν ο επόμενος να συντονιστεί μαζί του κι όλοι μαζί σαν να ’διναν κάποιο
σύνθημα. Κι έτσι ήταν. Γιατί μεμιάς οι σκοτεινοί νυχτερινοί δρόμοι απόχτησαν
ζωή. Μεγάλες παρέες, ή μοναχικά άτομα, οικογένειες με μικρά παιδιά ή ζευγάρια,
ηλικιωμένοι που βαστούσαν ο ένας το χέρι του άλλου, κάποιοι μοναχικοί, κάποιοι
καθυστερημένοι όλοι τυλιγμένοι στα βαριά τους ρούχα κατευθύνονταν προς την πηγή
των ήχων. Αυτό το λαμπροφωτισμένο κτίσμα πρέπει να ’ναι το σπίτι του Θεού
τους, σκέφτηκε η Μάγια κι αυτή ήταν η τελευταία της σκέψη. Αφέθηκε στη
γοητεία των ήχων κι έσβησε, μαλακά χωρίς να το καταλάβει, μέσα στην ιλαρότητα
των κωδωνοκρουσιών.<o:p></o:p></span></b></i></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none; text-indent: 36.0pt; text-justify: inter-ideograph;">
<i><b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;">Μαζί με τη Μάγια
όμως έσβησε και το Χριστουγεννιάτικο δέντρο της πλατείας. Ακολούθησε ένας
μικρός πανικός μέχρι να βρεθεί, μέσα σε μια τέτοια νύχτα, ο ηλεκτρολόγος ο
οποίος εντόπισε και αποκατέστησε το βραχυκύκλωμα. Τα φωτάκια άναψαν μα το
δέντρο έδειχνε κακοφωτισμένο και μίζερο. Τι είχε συμβεί; Απορίες…
συζητήσεις… αντικρουόμενες απόψεις…
έντονες διαφωνίες. Στα χριστουγεννιάτικα τραπέζια το θέμα μονοπωλούσε τις
συζητήσεις. Η μαμά του Ηλία αποκάλυψε σ’ ένα δημοσιογράφο τι είχε αντιληφθεί ο
μικρός. Εκ των υστέρων βρέθηκαν κι άλλες μαμάδες που ισχυρίστηκαν πως και τα
δικά τους παιδιά είχαν δει το πεφτάστρι. Κάποιοι τόλμησαν να μιλήσουν για
θαύμα. Οι ορθολογιστές εξανέστησαν και τους χαρακτήρισαν συλλήβδην
ευφάνταστους.<o:p></o:p></span></b></i></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none; text-indent: 36.0pt; text-justify: inter-ideograph;">
<i><b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;"><span lang="EN-US">-</span>Ομαδική αυταπάτη, φίλε μου<o:p></o:p></span></b></i></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none; text-indent: 36.0pt; text-justify: inter-ideograph;">
<i><b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;"><span lang="EN-US">-</span>Μα… υπάρχουν αυτόπτες μάρτυρες.<o:p></o:p></span></b></i></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none; text-indent: 36.0pt; text-justify: inter-ideograph;">
<i><b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;"><span lang="EN-US">-</span>Χιλιάδες αυτόπτες μάρτυρες είμαστε και μου λες να πιστέψω ένα
μυξιάρικο;<o:p></o:p></span></b></i></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none; text-indent: 36.0pt; text-justify: inter-ideograph;">
<i><b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;"><span lang="EN-US">-</span>Δεν ήταν μόνο ένα…<o:p></o:p></span></b></i></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none; text-indent: 36.0pt; text-justify: inter-ideograph;">
<i><b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;"><span lang="EN-US">-</span>Μιμητισμός, φίλε μου. Όλοι επιζητούν τα δεκαπέντε λεπτά διασημότητας
που τους αναλογούν.<o:p></o:p></span></b></i></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none; text-indent: 36.0pt; text-justify: inter-ideograph;">
<i><b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;">Στα τηλεπαράθυρα κλήθηκαν αστρονόμοι και αστρολόγοι. Οι πρώτοι
επέμεναν κατηγορηματικά πως οι διάττοντες σβήνουν πριν προσγειωθούν στη γη και
αν προσγειωθούν ανοίγουν μεγάλους κρατήρες. Υπάρχουν τέτοιοι κρατήρες σε πολλά
σημεία της γης. Είναι αδύνατον όμως ένα διάττων να παραμείνει λαμπερός πάνω
στην επιφάνεια της Γης ή (άκουσον-άκουσον) πάνω σ’ ένα δέντρο. Οι δεύτεροι
έβλεπαν το φαινόμενο ως οιωνό και το ερμήνευαν άλλοι έτσι κι άλλοι αλλιώς.<o:p></o:p></span></b></i></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-align: justify; text-autospace: none; text-indent: 36.0pt; text-justify: inter-ideograph;">
<i><b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;">Καθώς οι μέρες περνούσαν, ο θόρυβος κόπασε. Τον σκέπασαν οι
προετοιμασίες για τον επερχόμενο εορτασμό της Πρωτοχρονιάς. Και δέκα χρόνια
μετά, το γεγονός είχε ξεχαστεί ολοκληρωτικά. Σαν διάττοντας διέγραψε την τροχιά
του, άστραψε για λίγο, μονοπώλησε την επικαιρότητα κι ύστερα έσβησε αφήνοντας,
σαν αποκαΐδια, κείμενα που δημοσιοποιήθηκαν στα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα της
εποχής. Κείμενα κάθε λογής: αδιάφορα ή παθιασμένα, ανεξάρτητα ή στρατευμένα,
στοχαστικά ή στενόμυαλα, εμπαθή ή νηφάλια, αναφανδόν ταγμένα υπέρ της μιας
άποψης ή κείμενα των ίσων αποστάσεων. Όλα όμως κείμενα μιας χρήσης. Όχι και
όλα! Ας μη γενικεύουμε. Μια ξεχωριστή προσέγγιση κατέληγε κάπως έτσι: <span lang="EN-US">«</span>Ένα –υπαρκτό ή ανύπαρκτο- αστέρι κατάφερε να διχάσει την κοινή γνώμη
και την επιστημονική κοινότητα. Το γεγονός δεν είναι άνευ προηγουμένου. Μόνο
που από την προηγούμενη φορά έχουν περάσει δύο χιλιάδες χρόνια και μόνο
υποθετικά μπορούμε να αναπλάσουμε τον σάλο που θα πρέπει να προκάλεσε. Ίσως
κάποιοι δεν παρατήρησαν καν το αστέρι της Βηθλεέμ –θα είχαν τα μάτια κλειστά.
Θα υπήρξαν κι άλλοι που το είδαν μα το αγνόησαν –θα ήταν πολύ απασχολημένοι. Θα
βρέθηκαν και κάποιοι που λοιδόρησαν τους <span lang="EN-US">«</span>εύπιστους<span lang="EN-US">» -</span>εύκολα ειρωνεύεται κανείς ό,τι δεν καταλαβαίνει. Το μόνο που ξέρουμε
με σιγουριά είναι πως τρεις άνδρες Χαλδαίοι –αστρονόμοι με περγαμηνές- τόλμησαν
να πιστέψουν στο καινούργιο, ακολούθησαν τα ίχνη του πρωτόφαντου κι είχαν το
μοναδικό προνόμιο να γίνουν μάρτυρες του θαύματος της Γέννησης.</span></b></i><span lang="EN-US"><i><b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;">»</span></b></i><o:p></o:p></span><br />
<span lang="EN-US"><i><b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></b></i></span>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;"><b><i>Το κείμενο περιέχεται στο βιβλίο "Εκείνη κι Εκείνος" Για να το αποκτήσετε διαδικτυακά:</i></b></span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;"><b><i><br /></i></b></span>
<br />
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b><i>google-amazon eu-books-Rena V.Rapsomaniki</i></b></span></div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;"><b><i><br /></i></b></span>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;"><b><i> </i></b></span></div>
</div>
Γιούλια Ολόμπλαβαhttp://www.blogger.com/profile/00797231137598462911noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-5433712019101712744.post-82166138327916072632016-11-12T12:00:00.000+02:002018-01-21T21:41:07.482+02:00Μια ζωή και μια Μέρα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiG_-YnoAc0Vq_opvlXq6NHNtVJjxtmdRek_8JMa1fZy9gsk__UKxbpYN0TgOmqMuOfH-0ZmZlq8DIm1DxWjP-9Zz4xn4DlSMFd0Ufb-JOmUirj5AataE2-MJINdCQa1MIDHNJvFEL9zdbS/s1600/33os-marathonios-athinas.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiG_-YnoAc0Vq_opvlXq6NHNtVJjxtmdRek_8JMa1fZy9gsk__UKxbpYN0TgOmqMuOfH-0ZmZlq8DIm1DxWjP-9Zz4xn4DlSMFd0Ufb-JOmUirj5AataE2-MJINdCQa1MIDHNJvFEL9zdbS/s640/33os-marathonios-athinas.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: "segoe script" , "sans-serif"; font-size: 20.0pt;"><b>Μια ζωή και μια Μέρα</b><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-pagination: none; text-align: justify; text-indent: 1.0cm;">
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 1cm;">
<b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Όταν θα ’χουν περάσει πολλά-πολλά χρόνια ο Αλέξανδρος θα
’χει να λέει πως έζησε μια ολόκληρη ζωή και μια Μέρα. Μια μεγάλη, μια ατέλειωτη
μέρα. Ήταν η μέρα που αναμετρήθηκε, για τρίτη φορά, με τα σαράντα δύο
χιλιόμετρα της κλασσικής διαδρομής Μαραθώνας-Παναθηναϊκό στάδιο.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 1cm;">
<b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Οι δύο προηγούμενες δεν πιάνονται.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 1cm;">
<b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Την πρώτη πήγε χωρίς καλά-καλά να ξέρει τι κάνει. Ο
Δημήτρης το ’χε προτείνει. Χαλαρά σαν να ’λεγε: «πάμε μαζί για καφέ;» «Γιατί
δεν τρέχουμε μαζί;» Εκείνο το «μαζί» ήταν καθοριστικό. Αν ο Δημήτρης
είχε πει: «Γιατί δεν πέφτουμε μαζί στον γκρεμό;», ο Αλέξανδρος θα το ’κανε
δίχως δεύτερη σκέψη. Φυσικά και ο Δημήτρης δεν θα ’λεγε ποτέ κάτι τέτοιο. Η
ηλικία του δεν του επέτρεπε τρέλες κι εξάλλου είχε ευθύνη ως μέντορας του
Αλέξανδρου. Εκείνος τον είχε μυήσει στην ορειβασία, την αναρρίχηση, το ορεινό
ποδήλατο… Εκείνος άνοιξε δρόμους που έπλασαν το κορμί και σμίλεψαν την ψυχή του
άγουρου νέου. Κι αφού ολοκλήρωσε το έργο του, τον κοίταξε επιδοκιμαστικά και
τον ερωτεύτηκε για δεύτερη φορά. <i>(Όταν ο
Αλέξανδρος αυτονομήθηκε και προχώρησε παραπέρα, δεν αποπειράθηκε ν’
ανταποδώσει. Δεν φιλοδόξησε να τον εισάγει στα μυστικά της αρχιτεκτονικής, του
χορού, της κατάδυσης. Φαίνεται πως, όσο κι αν δεν το παραδέχονταν, ήταν και οι
δύο συντηρητικοί.</i>) Εκείνη την εποχή, ωστόσο, ο Αλέξανδρος είχε μια φυσική
κατάσταση που θα του επέτρεπε να τρέξει στον Μαραθώνιο έστω και χωρίς σοβαρή προπόνηση, έστω και χωρίς κατάλληλα παπούτσια.</span></b></div>
<a name='more'></a><br />
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 1cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 1cm;">
<b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Συνειδητοποίησε τι διαφέρει ένας Μαραθώνιος από ένα κοινό
άθλημα όταν άρχισαν οι πρώτες ανηφόρες. Μέχρι το εικοστό χιλιόμετρο τον
πήγαιναν ο έρωτας και τα εικοσιένα του χρόνια. Από κει και πέρα λειτούργησαν τα
αντανακλαστικά της επιβίωσης. Το σώμα αρνήθηκε να συνεχίσει να καταπονείται. Τα
πόδια έγιναν ασήκωτα σαν να κρεμάστηκαν πάνω τους δεκάδες βαράκια που τραβούσαν
το κορμί προς τη γη. Όταν εμφανίστηκαν οι κράμπες στους πλάγιους χιαστούς και
στους κάτω ραχιαίους, το 'νιωσε πως το ’χανε το παιχνίδι. Αποδέσμευσε τον
Δημήτρη. Ήταν κρίμα να πάει χαμένη όλη του η προπόνηση.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 1cm;">
<b><i><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">(Το’ χαν
κουβεντιάσει πολλές φορές. Η μεγάλη μάζα των Μαραθωνοδρόμων δεν στοχεύει στην
πρωτιά μα ούτε στον απλό τερματισμό. Ο εαυτός σου είναι ο αντίπαλος. Αν
καταφέρεις, ενώ είσαι ένα χρόνο μεγαλύτερος, να βελτιώσεις την επίδοσή σου,
έχεις πετύχει αντιστροφή της ροής του χρόνου.<o:p></o:p></span></i></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 1cm;">
<b><i><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Η ροή του
χρόνου!<o:p></o:p></span></i></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 1cm;">
<b><i><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Μέγεθος
αδιάφορο για τον εικοσάρη. Γιατί αυτός νιώθει αιώνιος.<o:p></o:p></span></i></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 1cm;">
<b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><i>Μέγεθος αγχωτικό
για τον πενηνταπεντάρη όσο καλοδιατηρημένος κι αν είναι. Γιατί εκείνος διακρίνει
στο βάθος το τέρμα.)</i><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 1cm;">
<b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Καθώς κοιτούσε τον Δημήτρη ν’ απομακρύνεται είδε το τελευταίο
του έρεισμα ν’ απομακρύνεται επίσης κι ένιωσε αμήχανος παλεύοντας με την ύπουλη
σκέψη να τα παρατήσει.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 1cm;">
<b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">«Ε, νεαρέ… τι κοντοστέκεσαι; Δεν είναι καλό… θα κρυώσουν
οι μυς.» Τρεις ευσταλείς εβδομηντάρηδες τον πήραν μαζί τους. Ο ρυθμός τους ήταν αργός και το κορμί του Αλέξανδρου μπόρεσε ν’ ανταποκριθεί. Η ψυχολογική στήριξη των
παλαίμαχων υπήρξε ένα θαύμα. Στην είσοδο του Σταδίου, ένωσαν τα υψωμένα τους
χέρια κι έτρεξαν θριαμβευτικά τα τελευταία μέτρα μέχρι το τέρμα, όπου ο
Αλέξανδρος έπεσε στην αγκαλιά του Δημήτρη. Θα μπορούσε να είναι η απόλυτη
ευτυχία. Αν… αν δεν έλειπαν οι γονείς. Πώς θα ’θελε να τον καμαρώσουν! Εκείνοι
όμως δεν το ήξεραν καν. Είχε κρατήσει κρυφή τη συμμετοχή του όπως και τον δεσμό
του, άλλωστε. Ήξερε πως δεν θα τον αποδέχονταν ποτέ.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 1cm;">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="mso-pagination: none; text-align: center; text-indent: 1.0cm;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 1cm;">
<b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Στον δεύτερο Μαραθώνιο, ένα χρόνο μετά, είχε περισσότερη
γνώση, περισσότερη προπόνηση, καλύτερο εξοπλισμό και… λιγότερο έρωτα.
Εξακολουθούσαν να είναι μαζί με τον Δημήτρη μα κάποια αγκάθια είχαν φυτρώσει
απρόσμενα· κι όσο να πεις αγκύλωναν. Παραδόξως ήταν ο Δημήτρης που τα ’φτυσε
αυτή τη φορά. Κάποια στομαχικά προβλήματα… ένα αίσθημα ναυτίας… Ήταν η σειρά
του Αλέξανδρου να τον αφήσει πίσω και να τον περιμένει στο τέρμα. Η επίδοση του
Δημήτρη ήταν κατώτερη από την περσινή κι αυτό ήταν μια ανομολόγητη πίκρα που
σκίαζε τη χαρά τους. (<i>Είναι αλήθεια πως ο
δάσκαλος καμαρώνει όταν τον ξεπερνά ο μαθητής, μα μόνο αν ο ίδιος είναι
παροπλισμένος. Κι ο Δημήτρης ήταν ακόμα ενεργός και ανταγωνιστικός</i>). Ένα
μικρό-μικρούτσικο αγκαθάκι φύτρωσε εκείνη τη μέρα· αμελητέο μπροστά στα
υπόλοιπα.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 1cm;">
<b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></b></div>
<div class="MsoNormal" dir="rtl" style="text-indent: 1cm;">
<b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 1cm;">
<b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"> </span></b><b style="text-indent: 1cm;"><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Όταν έφτασε η ώρα για τον τρίτο Μαραθώνιο τα γεγονότα είχαν
άρδην αλλάξει. Ο Αλέξανδρος δεν ήταν πια φοιτητής αλλά υποψήφιος διδάκτορας σε
μια ξένη πατρίδα κι ένας άλλος άντρας είχε μπει στη ζωή του. Μια πατρίδα κι
ένας άντρας που απενοχοποίησαν την ιδιαιτερότητά του. Ο Δημήτρης έμεινε πίσω·
πάντα φίλος και μέντορας μα φαρμακωμένος γιατί δεν τόλμησε να επαναστατήσει και
να απεγκλωβιστεί από μια συμβατική συζυγική σχέση που λειτουργούσε ως φύλλο
συκής εντάσσοντάς τον στον κόσμο των «φυσιολογικών». Είχε ένα σωρό δικαιολογίες
γι αυτό. Που δεν κατάφερναν, όμως, να γλυκάνουν τη στυφή σκέψη. <i>Πώς έγινε και εκχώρησα το πλάσμα των χεριών
μου σε ξένα χέρια;</i></span></b><br />
<b style="text-indent: 1cm;"><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><i><br /></i></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 1cm;">
<b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Ο Αλέξανδρος είχε πια και την ηλικία και την εμπειρία να
κάνει τα πράγματα σωστά. Ξεκίνησε την προπόνηση έγκαιρα εντάσσοντας στην
καθημερινότητά του ένα αυστηρό πρόγραμμα δώδεκα εβδομάδων που περιελάμβανε συνεχόμενο μακρύ
τρέξιμο εναλλάξ με ελεύθερο τρέξιμο, γρήγορο τρέξιμο εναλλάξ με τρέξιμο αποκατάστασης,
εναλλακτικές προπονήσεις ανάμεσα σε μέρες ανάπαυσης, σχολαστική προθέρμανση και
αποθεραπεία. Έτρεχε με συννεφιά, με ψιλόβροχο ή κρύο· μόνος ή με παρέα. Τρέχοντας ένιωθε εκείνο το απίστευτο συναίσθημα ελευθερίας που θα πρέπει να νιώθει κι ο άνεμος όταν ροβολάει από τα υψίπεδα. <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 1cm;">
<b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Στο μεταξύ φρόντιζε και τα διαδικαστικά: να πάρει άδεια
από το Πανεπιστήμιο, να δηλώσει συμμετοχή στον αγώνα, να ενημερώσει τους
γονείς, να κλείσει πτήση για Αθήνα. Εκεί ακριβώς είδε την ανακοίνωση: η <span lang="EN-US">αεροπορική εταιρεία</span> –μεγάλος χορηγός του κλασσικού Μαραθώνιου- καλούσε τους
μαραθωνοδρόμους να προτείνουν ένα αγαπημένο πρόσωπο που ζει μακριά από την
Αθήνα και που θα ’θελαν να έχουν κοντά τους τη μεγάλη στιγμή του τερματισμού.
Δέκα τυχεροί θα ταξίδευαν δωρεάν στην Αθήνα με τα αεροπλάνα της εταιρείας και
θα φιλοξενούνταν στο πολυτελές ξενοδοχείο στο Καβούρι. Στόχος ήταν να
βρίσκονται εκεί να εμψυχώσουν την προσπάθεια του δικού τους ανθρώπου. Ο
Αλέξανδρος απόδιωξε την ιδέα να καλέσει τον δικό του άνθρωπο –δεν ήθελε
περιπλοκές. Υπήρχε όμως η Πενέλοπε. Ισπανίδα, συμφοιτήτρια, γειτόνισσα κι αγαπημένη
φίλη που εκείνες ακριβώς τις μέρες παρουσίαζε το διδακτορικό της. Τι δώρο… αν η
τύχη το ’φερνε! Συμπλήρωσε τη φόρμα προεξοφλώντας τη συγκατάθεσή της κι άφησε
να την ενημερώσει αργότερα. Αργότερα τον
πήραν
φαλάγγι τα γεγονότα και ξεχάστηκε.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 1cm;">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="mso-pagination: none; text-align: center; text-indent: 1.0cm;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 1cm;">
<b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Η πρωινή Κυριακάτικη προπόνηση, δυο ακριβώς βδομάδες πριν
από τη μεγάλη μέρα, προέβλεπε μακρύ τρέξιμο δύο ωρών σε ρυθμό Μαραθωνίου. Δεν φορούσε ακουστικά. Προτιμούσε τη μουσική των φθινοπωρινών φύλλων που είχαν στρώσει το πεζοδρόμιο. </span></b><b style="text-indent: 37.7953px;"><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"> Είχε βρέξει από νωρίς κι αυτά ακριβώς τα φύλλα έδιναν μια ολισθηρότητα στο οδόστρωμα. </span></b><b style="text-indent: 1cm;"><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Στην κατηφόρα δεν απέφυγε το παραπάτημα. Αντέδρασε ενστικτωδώς και κατάφερε να προφυλάξει
τον αστράγαλο. Την τάση όμως την πήρε το γόνατο. Προσπάθησε ν’ αγνοήσει τον πόνο
και να συνεχίσει το τρέξιμο. Σαράντα λεπτά αργότερα γύρισε σαν βρεγμένη γάτα
στο φοιτητικό δωμάτιο.</span></b></div>
<div style="text-indent: 1cm;">
<b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Κατέφυγε στον παντογνώστη. Οι ιστοσελίδες της <span lang="EN-US">Google</span> πρότειναν διατάσεις, ανάπαυση, πάγο, ανύψωση, επίδεση.
Για μια βδομάδα εφάρμοσε πειθαρχικά τις οδηγίες. Την Κυριακή αποπειράθηκε μια
δοκιμαστική προπόνηση. Ο πόνος, που είχε λουφάξει, εμφανίστηκε οξύτερος. Ο
χρόνος είχε αρχίσει να μετράει αντίστροφα και η πιθανότητα να χάσει τον αγώνα
περνούσε ξυστά από τη βεβαιότητα. Αρκετά με τα ημίμετρα! Έπρεπε ν’
αντιμετωπίσει τον τραυματισμό δραστικά. Έκλεισε ραντεβού με ορθοπαιδικό για την
Πέμπτη που δεν ήταν, όμως, γραφτό να πραγματοποιηθεί.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 1cm;">
<b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Τρίτη απόγευμα, ο εξηντάρης καθηγητής των μαθηματικών
-ένας από τους λίγους που χρησιμοποιεί τις σκάλες και μάλιστα πηδώντας δυο-δυο
τα σκαλοπάτια- πρόσεξε πως ο Αλέξανδρος είχε χάσει το ανάλαφρο βήμα του.
Δρομέας κι ο ίδιος, του μίλησε με
θέρμη για τον χειροπράκτη <span lang="EN-US">Mr</span>. <span lang="EN-US">Wan</span>. Είχε κάνει χρήση παλιότερα των εναλλακτικών τεχνικών
του. διατηρούσε κάποιες επιφυλάξεις, είναι αλήθεια, μα ο συνάδελφος που δίδασκε
αντοχή υλικών είχε δει θεαματικότερο αποτέλεσμα. «Τι λες; Δεν δοκιμάζεις; Τις
Τετάρτες οι υπηρεσίες του είναι δωρεάν στον χώρο του Πανεπιστημίου.»<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 1cm;">
<b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Ο Αλέξανδρος συνάντησε έναν μικροκαμωμένο εξηντάρη, με τη
γαλήνη της Ανατολής στο πρόσωπο, που τον άκουσε προσεκτικά και κατάλαβε τον
καημό του –ήταν, άλλωστε, μαραθωνοδρόμος κι ο ίδιος. «Θα τρέξεις», του είπε με
σιγουριά, «και θα φέρεις καλύτερο χρόνο απ’ ό,τι υπολόγιζες.» Ακούστηκε πολύ
ωραίο για να είναι αληθινό.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 1cm;">
<b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Ξεκίνησε τις τεχνικές του με βαθμό δυσκολίας ένα. Ο Αλέξανδρος
είχε περισσότερο αίσθηση ψηλάφησης παρά θεραπείας. <i>Μήπως δεν έκανα καλά που ακύρωσα το ραντεβού με τον ορθοπαιδικό</i>; Οι αμφιβολίες γιγαντώθηκαν όταν του ζήτησε ν’ ανεβοκατέβει τρέχοντας τις σκάλες
μέχρι τον τρίτο όροφο. (Η κλασσική ιατρική επέμενε για ανάπαυση.) «Κι έρχετ’ η
στιγμή για ν’ αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις»,
σιγοτραγούδησε μέσα του κι όρμησε στις σκάλες. Στο κατέβασμα ο πόνος έγινε σουβλερός.
«Θα περάσουμε σε βαθμό δυσκολίας τρία. Να ξέρεις, θα πονέσεις», τον
προειδοποίησε. Και φυσικά πόνεσε· εκείνα τα ατέλειωτα δευτερόλεπτα που ο <span lang="EN-US">Wan</span> πίεζε το νεύρο δίπλα στη φλεγμονή. «Τώρα ξανανέβα τις
σκάλες.» Θεέ και Κύριε! Η αίσθηση ήταν διαφορετική! Δεν βιάστηκε να πανηγυρίσει. Η
βελτίωση θα μπορούσε να δικαιολογηθεί ορθολογικά μια και το σύστημα είχε
ζεσταθεί. Ο πόνος καραδοκούσε στη γωνιά. Ο <span lang="EN-US">Wan</span>, αντίθετα, ήταν αισιόδοξος. Επανέλαβε τις τεχνικές του
και τον προέτρεψε να προπονηθεί για μια ώρα πριν συναντηθούν την επομένη. Δεν
το ’κανε. Εξακολουθούσε να 'ναι κουμπωμένος.</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 1cm;">
<b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Η επόμενη συνεδρία έγινε στον μικρό προσωπικό χώρο του Wan.Του Αλέξανδρου του φάνηκε υπερβολικά </span></b><b style="text-indent: 1cm;"><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">υπερθερμασμένος μα εκείνος </span></b><b style="text-indent: 1cm;"><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">δεν αποχωρίστηκε το χοντρό πανωφόρι
του. Η θερμότητα έπαιζε πρωταγωνιστικό ρόλο στην κοσμοθεωρία του. Παράλληλα
μιλούσε πολύ για να κρατάει το μυαλό του θεραπευόμενου απασχολημένο. Καθώς ανέλυε τη
θεωρία του για το πώς λειτουργεί το ανθρώπινο σώμα και τι είναι εκείνο που το
κάνει να νοσεί, ένιωθε τη θετική ανατροφοδότηση και γινόταν όλο και
λεπτομερέστερος. Ο λόγος του είχε την πληρότητα του φιλοσοφημένου γκουρού και
τη σαφήνεια του θετικού επιστήμονα –διδάκτορας εφαρμοσμένων μαθηματικών στο
Πανεπιστήμιο του Λονδίνου, βλέπεις. Οι τελευταίες αμφιβολίες του Αλέξανδρου
πήγαν περίπατο και το απόγευμα πήγε για τρέξιμο.</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 1cm;">
<b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Η τρίτη και τελευταία συνεδρία έγινε περισσότερο για
εμψύχωση παρά για θεραπεία. Ο <span lang="EN-US">Wan</span> είχε μπει σε κλίμα Μαραθωνίου κι ευχόταν να ταξίδευε κι
εκείνος την επομένη για Αθήνα -να παρευρίσκεται και στην αποθεραπεία. Ο
Αλέξανδρος, από την άλλη, μπορούσε πια να κάνει βαθύ κάθισμα χωρίς να πονάει
ενώ παράλληλα ήξερε πως είχε αποκτήσει έναν μέντορα ακόμα.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 1cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 1cm;">
<b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 1cm;">
<b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">«Τίποτα δεν έχει αλλάξει, τίποτα δεν είν’ όπως παλιά»,
σκέφτηκε χαμογελώντας πικρά καθώς έκανε ζέσταμα στον οικείο, πολύβουο χώρο της
αφετηρίας δίπλα στον Δημήτρη.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 1cm;">
<b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Το γόνατο συμπεριφέρθηκε άψογα σ’ όλη τη διάρκεια του
αγώνα κι η προσδοκία ήταν να τερματίσουν επιτέλους μαζί. Δεν ήταν γραφτό… Οι
κράμπες φάνηκαν πολύ νωρίς. Ήδη στο δέκατο χιλιόμετρο ο Αλέξανδρος αισθανόταν
πόνους λες κι είχε φάει γροθιά στην πλάτη και την κοιλιά –πόνους που του
’φερναν δάκρυα. Ίσως να ’φταιγε το <span lang="EN-US">jet</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">lag</span> από τη χθεσινή πτήση, ίσως πάλι να τον αφυδάτωσαν οι
εικοσιπέντε βαθμοί της Νοεμβριανής αθηναϊκής λιακάδας· οι προπονήσεις του </span></b><b style="text-indent: 37.7953px;"><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">είχαν όλες γίνει</span></b><b style="text-indent: 1cm;"><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"> στους
δεκατρείς συννεφιασμένους βαθμούς του Μάντσεστερ.</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 1cm;">
<b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Με κάμψη του κορμιού σε τακτά χρονικά διαστήματα
κατάφερνε ν’ ανακουφίζει τους πόνους της πλάτης, μα οι πόνοι στη κοιλιά δεν ήταν
διαχειρίσιμοι· δεν είχε, βλέπεις, τη δυνατότητα να κάνει διάταση κι οι μυς
φορτίζονταν όλο περισσότερο. Όταν οι πόνοι γίνονταν ανυπόφοροι καθόταν κάτω,
δίπλωνε κι αγκάλιαζε τα πόδια για κάποια δευτερόλεπτα κι έπαιρνε κουράγιο από
το μυαλό.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 1cm;">
<b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Εκεί ακριβώς… στο εικοστό πέμπτο… στο πιο δύσκολο σημείο
της διαδρομής είχαν σοφά επιλέξει να τη στήσουν. «Αλέξανδρε… κοίτα δεξιά… στην
οθόνη.» Κάποιο τσιπάκι, στο πίσω μέρος της πινακίδας με τον αριθμό του, είχε
ειδοποιήσει τους ανθρώπους της <span lang="EN-US">αεροπορικής</span> για την άφιξή του στο συγκεκριμένο σημείο. Στο πλάι του
δρόμου ο ψηφιακός πίνακας έγραφε με τεράστια γράμματα: «Αλέξανδρε, η Πενέλοπε
σε περιμένει στο τέρμα». Κι αμέσως η φιγούρα της φίλης –ένα γέλιο ολόκληρη-
γέμισε το πλάνο. Έστελνε πεταχτά φιλιά κι έκανε πως τρέχει μαζί του. Η τυχερή
Πενέλοπε! Την είχε ολότελα ξεχάσει. Μα κι εκείνη… να μην πει λέξη! Η Πενέλοπε!
Ουρανόσταλτη ένεση αδρεναλίνης! Καμία κράμπα δεν θα μπορούσε πια να τον
εμποδίσει να φτάσει στο τέρμα. Όρμησε μπροστά με φρέσκια ψυχολογία,
συνειδητοποιώντας πως, πάνω στην αναμπουμπούλα, είχε χαθεί με τον Δημήτρη.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 1cm;">
<b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Οι κράμπες δεν διαφοροποιήθηκαν στο ελάχιστο μα ο
Αλέξανδρος είχε πάθει ανοσία και συνέχισε να καταπίνει αμάσητα τα χιλιόμετρα.
Έπρεπε όμως να πιάσει την κατηφόρα για να σιγουρευτεί πως τα ’χε καταφέρει. Στη
Φειδιππίδου τηλεφώνησε στους γονείς. Σε ποιο ακριβώς σημείο του σταδίου
στέκονταν;<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 1cm;">
<b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Ο πατέρας, όρθιος πάνω στις κερκίδες με τα χέρια ψηλά,
ήταν η πρώτη εικόνα που είδε μπαίνοντας στο καλλιμάρμαρο. Ύστερα η χαρά ήρθε
τσουνάμι. Η συνάντηση με την Πενέλοπε μπροστά στις κάμερες, (φτωχά λόγια για
να εκφράσουν την έκπληξη και τη χαρά), αγκαλιές, φιλιά. Κόσμος που είχε έλθει να
τον καμαρώσει: ξαδέλφια, συμμαθητές, συμφοιτητές, φίλοι… Η ανταμοιβή του
πολεμιστή. Όλη η παρέα –πλην του Δημήτρη που δεν χωρούσε εκεί- για καφέ στην
παραλιακή και στη συνέχεια μεσημεριανό σε πιο στενό κύκλο.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 1cm;">
<b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Χαρές που όσο πιο ταπεινές, τόσο πιο ακριβές. Και
κουβέντες πολλές. Που περιστρέφονταν μονοθεματικά στον αγώνα έτσι όπως τον έζησε ο
καθένας. Η μητέρα που ’λεγε και ξανάλεγε πως αναρίγησε όταν τον είδε να
προβάλει σαν τον άνεμο στην είσοδο του σταδίου. Και που έριχνε κρυφές,
εξεταστικές -και εντέλει επιδοκιμαστικές- ματιές στην Πενέλοπε. (Το παλιόπαιδο! Να μας το κρατάει κρυφό!
Τέτοιο κορίτσι!) Η ίδια η Πενέλοπε που δεν κουραζόταν να περιγράφει ξανά
και ξανά πως αισθάνθηκε σαν <span lang="EN-US">VIP</span> όταν είδε στην πύλη εξόδου του αεροδρομίου την υπάλληλο
με τ’ όνομά της γραμμένο στο πλακάτ και την κάμερα στραμμένη πάνω της. Και πως
έγινε λίγο ηθοποιός στα γυρίσματα για το βιντεάκι που θα εμψύχωνε τον φίλο της.
Προπάντων όμως ο πατέρας. Ο ελάχιστα διαχυτικός πατέρας που συνήθως αφήνει τη
χαρά να φουσκώνει σαν προζύμι μέσα του χωρίς να την αφήνει να εκδηλωθεί, να
γίνει ψωμί και να ταΐσει τον φυσικό της αποδέκτη. Μα σήμερα ξεθαρρεύτηκε και
την άφησε την κουβέντα να χυθεί ψιθυριστά στ’ αυτί του Αλέξανδρου. «Κάτσε κοντά
μου να σε μυρίσω. Πόσο μου ’χει λείψει αυτή η μυρωδιά!»<o:p></o:p></span></b><br />
<b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 1cm;">
<b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Η μέρα τελειωμό δεν είχε. Αργά το βράδυ πήραν τον δρόμο
για την κοντινή επαρχιακή πόλη. Η Πενέλοπε προτίμησε </span></b><b style="text-indent: 37.7953px;"><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">τη φιλοξενία στο πατρικό του Αλέξανδρου παρά</span></b><b style="text-indent: 1cm;"><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"> μια δεύτερη διανυκτέρευση στο ξενοδοχείο. Οι γονείς αποσύρθηκαν διακριτικά κι οι δυο τους έμειναν στο τζάκι
μέχρι αργά, κουβεντιάζοντας, πριν πάνε για ύπνο. Κι όταν τον πήρε ο ύπνος τον
Αλέξανδρο, ήταν ένας ύπνος μονοκόμματος, δίχως όνειρα. Ο ύπνος του
ανθρώπου που ξέρει να νικάει αποστάσεις<span lang="EN-US">.</span></span></b><br />
<b style="text-indent: 1cm;"><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><span lang="EN-US"><br /></span></span></b>
<br />
<div style="text-indent: 48px;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;"><b><i>Το κείμενο περιέχεται στο βιβλίο "Εκείνη κι Εκείνος" Για να το αποκτήσετε διαδικτυακά:</i></b></span></div>
<div style="text-indent: 48px;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;"><b><i><br /></i></b></span></div>
<div style="text-align: left; text-indent: 48px;">
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace; font-size: large;"><b><i>google-amazon eu-books-Rena V.Rapsomaniki</i></b></span></div>
<div>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace; font-size: large;"><b><i><br /></i></b></span></div>
<b style="text-indent: 1cm;"><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><span lang="EN-US"></span></span></b>
<b style="text-indent: 1cm;"><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><span lang="EN-US"><br /></span></span></b></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
</div>
</div>
Γιούλια Ολόμπλαβαhttp://www.blogger.com/profile/00797231137598462911noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-5433712019101712744.post-17099695884509069652016-09-23T18:50:00.000+03:002016-09-26T12:40:48.353+03:00Μονοπάτια με άρωμα μαστίχας<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: "segoe script" , sans-serif;"><b><span style="font-size: x-large;">Μονοπάτια με
άρωμα μαστίχας</span><span style="font-size: 12pt;"><o:p></o:p></span></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: "segoe script" , sans-serif;"><b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: "segoe script" , sans-serif;"><b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: "segoe script" , sans-serif;"><b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbodEuKLFu7XKtH-U61TOV3hr1fk6dU4u9bujtNc8Qo1BNE4f8peQM5SNDG6acT5xhCPvaSIH7nQhC9mC8pWH1yP6jJ5XQoV-epw8IaevyrCDBz9TeSCgB8E4aXGN-ttuMRMGUNerPRuUV/s1600/100_2890.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbodEuKLFu7XKtH-U61TOV3hr1fk6dU4u9bujtNc8Qo1BNE4f8peQM5SNDG6acT5xhCPvaSIH7nQhC9mC8pWH1yP6jJ5XQoV-epw8IaevyrCDBz9TeSCgB8E4aXGN-ttuMRMGUNerPRuUV/s640/100_2890.JPG" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "segoe script" , sans-serif;"><b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "lucida sans unicode" , "sans-serif";"><b>Το
είχαμε αποφασίσει.<o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "lucida sans unicode" , "sans-serif";"><b>Το
είχαμε εντάξει στο ορειβατικό πρόγραμμα του 2012.<o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "lucida sans unicode" , "sans-serif";"><b>Μια
βδομάδα πριν, το ταξίδι στη Χίο είχε οργανωθεί μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια.</b></span></div>
<a name='more'></a><b><o:p></o:p></b><br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "lucida sans unicode" , "sans-serif";"><b><br /></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "lucida sans unicode" , "sans-serif";"><b>Εκείνο
το Σάββατο, 18 Αυγούστου, οι διοργανωτές δεχόμαστε αγωνιώδη τηλεφωνήματα. Η
ομάδα είχε αναστατωθεί από την είδηση για την πολυεστιακή πυρκαγιά που είχε
πλήξει το νησί. Τους καθησυχάζαμε. Είχαμε μια βδομάδα μπροστά μας. Παρόλο που η
Νέα Μονή –απ’ όπου είχε ξεκινήσει η φωτιά- ήταν σημείο εκκίνησης πολλών
διαδρομών μας, το πρόγραμμά μας θα μπορούσε να τροποποιηθεί, αλλά όχι να
ανατραπεί. Είχαμε εμπιστοσύνη στον Γιώργο τον Χαλάτση που μαζί του είχαμε
σχεδιάσει πάνω στο χάρτη τις συγκεκριμένες διαδρομές. Μα εκείνος ήταν άφαντος.
Το κινητό του δεν λειτουργούσε κι όταν κάποτε απάντησε ακούστηκε άυπνος,
σωματικά εξαντλημένος και ψυχικά καταπτοημένος. Βρισκόταν, βλέπεις, από την
πρώτη μέρα στα μέτωπα της φωτιάς. Την Πέμπτη η φωτιά ήταν υπό έλεγχο, αλλά δεν
είχε σβήσει ακόμα. Θεωρήσαμε φρόνιμο να ακυρώσουμε το ταξίδι με την υπόσχεση
πως θα το πραγματοποιήσουμε σε καλύτερες μέρες.<o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "lucida sans unicode" , "sans-serif";"><b>Τέσσερα
χρόνια μετά, το νησί είχε γλείψει τις πληγές του, μα το δάσος θα χρειαζόταν
δεκαετίες για να ξαναγίνει αυτό που ήταν. Δεν είχαμε την πολυτέλεια να
περιμένουμε τόσο. Παραβλέποντας ηθελημένα τις καινούργιες πληγές που άνοιξε το
προσφυγικό, αποφασίσαμε πως είχε έρθει η ώρα. Ένα μήνα πριν το ταξίδι, μια
καινούργια πυρκαγιά έπληξε το «σήμα κατατεθέν» του νησιού: τα μαστιχόδεντρα. Μα
τώρα δεν θα κάναμε πίσω. Τέλος Αυγούστου 48 μέλη του ορειβατικού συλλόγου
Χαλκίδας αποβιβαστήκαμε στο λιμάνι του μυροβόλου νησιού.<o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "lucida sans unicode" , "sans-serif";"><b>Περάσαμε
οχτώ αλησμόνητες μέρες κάνοντας εναλλάξ τουριστικές και πεζοπορικές περιηγήσεις
που όλες κατέληγαν σε κάποια παραλία στο γαλάζιο του Αιγαίου.<o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "lucida sans unicode" , "sans-serif";"><b><br /></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "lucida sans unicode" , "sans-serif";"><b>Οι
πρώτες μας έφεραν σε επαφή με τη μακρόχρονη ιστορία του νησιού. Οι επισκέψεις
μας στα αρχοντικά του Κάμπου, στο φρούριο της χώρας με το ανακαινισμένο
τούρκικο χαμάμ, στην καστροπολιτεία
του Ανάβατου, στα Μεστά και τα υπόλοιπα Μαστιχοχώρια, στο καινούργιο μουσείο
μαστίχας (αληθινό κόσμημα), στη Νέα Μονή, ζωντάνεψαν μπροστά μας τη εικόνα του
νησιού μέσα στη ροή του χρόνου.<o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "lucida sans unicode" , "sans-serif";"><b><br /></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "lucida sans unicode" , "sans-serif";"><b>Μα…
μόνο αν περπατήσεις έναν τόπο γίνεται ολοκληρωτικά δικός σου κι αφήνει μέσα σου
ανεξάλειπτο το στίγμα του. Κι εμείς περπατήσαμε… παράπονο δεν έχουμε. Κι επειδή
δεν είμαστε χτεσινοί, αναγνωρίσαμε αμέσως πόση δουλειά είχε προηγηθεί
προκειμένου εμείς να πατάμε με άνεση και ασφάλεια τα καλοφροντισμένα μονοπάτια
που κάποτε λειτουργούσαν ως δρόμοι επικοινωνίας ανάμεσα στα χωριά. Κι όταν
μάθαμε πως όλη αυτή η δουλειά είναι κατά βάση εθελοντική… ζηλέψαμε λίγο.<o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "lucida sans unicode" , "sans-serif";"><b>Οι
διαδρομές μας στο βόρειο κομμάτι του νησιού είχαν αντίπαλο τον καλοκαιριάτικο
ήλιο και σύμμαχο το νησιώτικο αεράκι. Και μας αποζημίωναν με κάποιο γλυκό
απρόβλεπτο. Μια συκιά με γλυκά ώριμα σύκα καθώς πλησιάζαμε στα Κουρούνια, μια γλυκύτατη κυρία Άννα που, σαν μας είδε
μαζεμένους στην έρημη πλατεία του χωριού Εγρηγόρος, θα σκέφτηκε: <i>οι ταλαίπωροι</i>, και μας πρόσφερε το πλατύ
της χαμόγελο μαζί μ’ ένα μπουκάλι σπιτική λεμονάδα και μια χορταστική ποσότητα άρτου
από την αρτοκλασία που είχε γίνει νωρίτερα στο γειτονικό μοναστήρι της
Ευαγγελίστριας. Τέλος διαδρομής τ’ Αγιάσματα όπου προσδοκούσαμε να βουτήξουμε
στο απέραντο γαλάζιο να ξεπλυθούμε από σκόνη και ιδρώτα. Είμαστε όμως στο μάτι
του βοριά και το κύμα –βουβό, αλλά απειλητικό- δεν μας έδωσε την ευκαιρία για
μια τέτοια πολυτέλεια. Είχαμε εναλλακτική όμως. Οι μπανιέρες του πεντακάθαρου
υδροθεραπευτήριου μας χαλάρωσαν και μας ανανέωσαν. Άλλο ένα μικρό θαύμα του εθελοντισμού!<o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "lucida sans unicode" , "sans-serif";"><b><br /></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "lucida sans unicode" , "sans-serif";"><b>Το
μονοπάτι που ξεκινάει από τη Νέα Μονή μας οδήγησε στο νεκροταφείο των πατέρων
αλλά και στο νεκροταφείο των καμένων του 2012. Πόνος ψυχής. Η πιτυούσα Χίος
είχε χάσει τα πεύκα της και στη θέση τους είχαν μείνει ξεροί κορμοί πεσμένοι
άτακτα κάτω, απομεινάρια μιας ζωής που έπρεπε να σφύζει από πράσινη υγεία. Τα
παλιά μονοπάτια είχαν αποκαλυφθεί με τρόπο τραγικό. Πλησίασα σ’ ένα όρθιο
ξεραμένο δέντρο. Από τον στεγνό κορμό είχε στάξει ρετσίνι κι είχε στερεοποιηθεί
σε μια μελιά σταγόνα. Την αφαίρεσα προσεχτικά και την κράτησα γι ανάμνηση. Ο
απαισιόδοξος θα μπορούσε να το δει σαν το δάκρυ του πληγωμένου δέντρου, ο
αισιόδοξος σαν την αντοχή της φύσης που επιμένει ν’ αντιστέκεται. Γιατί η
καινούργια ζωή είχε ήδη αρχίσει να φανερώνεται. Χαμηλή βλάστηση από λυγαριές
και φασκόμηλα πρασίνιζε το έδαφος και μικρά πευκάκια είχαν αρχίσει να
φυτρώνουν. Το μέλλον του τόπου θα είναι πάλι πράσινο! <o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "lucida sans unicode" , "sans-serif";"><b><br /></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "lucida sans unicode" , "sans-serif";"><b>Το
χτιστό μονοπάτι Φα-Λιθί μας έφτιαξε τη διάθεση. Χτισμένο με την ίδια
τεχνοτροπία του «τούρκικου δρόμου» που είχαμε περπατήσει τις προάλλες στο Αίπος
μας έκανε να ανταλλάσσουμε απόψεις για τις κλίσεις, τη διπλή τοιχοποιία, τις υδρορροές
και ν’ απορούμε για τις τεχνικές ικανότητες ανθρώπων που δεν είχαν φοιτήσει σε
Πολυτεχνεία και δεν είχαν την εξελιγμένη τεχνική υποστήριξη του σήμερα.
Κολυμπώντας στα γαλαζοπράσινα νερά της παραλίας δεν χορταίναμε να κοιτάζουμε από
απόσταση το μονοπάτι που είχαμε μόλις κατεβεί.<o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "lucida sans unicode" , "sans-serif";"><b>Αποχαιρετώντας
το νησί, ξέραμε πως είχαμε αφήσει ένα κομμάτι της καρδιάς μας εκεί και είχαμε
αποκτήσει ένα φίλο που θα μας περίμενε να βοηθήσουμε να γίνει πραγματικότητα το
όνειρό του για ένα ολοκληρωμένο δίκτυο μονοπατιών στη Χίο: τον Γιώργο Χαλάτση.<o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjBrXN0EY4FKtgxlHdfaXT9cyL3wZLTWmVs4-4MY6NYHF2jpWOnsjzbg9twjPW6du-SnqM0q2UUYNwm4nvZNnFvw2QMUVx1v1a_Y5BiSAwFC_kJf2TmrHrpDep7lEAcDXsfaaoLHs4IEaJf/s1600/100_2870.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjBrXN0EY4FKtgxlHdfaXT9cyL3wZLTWmVs4-4MY6NYHF2jpWOnsjzbg9twjPW6du-SnqM0q2UUYNwm4nvZNnFvw2QMUVx1v1a_Y5BiSAwFC_kJf2TmrHrpDep7lEAcDXsfaaoLHs4IEaJf/s640/100_2870.JPG" width="640" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: right;">
<b style="font-family: "Lucida Sans Unicode", sans-serif;">Ρένα Ραψομανίκη (μέλος του Ε.Ο.Σ Χαλκίδας)</b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "lucida sans unicode" , "sans-serif";"><b><br /></b></span></div>
</div>
Γιούλια Ολόμπλαβαhttp://www.blogger.com/profile/00797231137598462911noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-5433712019101712744.post-54261567428152275362016-05-25T22:27:00.001+03:002018-01-21T21:41:31.312+02:00Εκείνη... κι εκείνος<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhP7OoGiiT1VRudiBKuJpCXsligVPLiS6GkKicfT-HDf400wgBNxSZPyiaK_57tx_1OimyqdXOoh1Pzfs80oZiyUFTwYNDRKwANCiP8WOncuoowZyhjxr7sCbAyQEY2DA0jxo34hZAe1ifp/s1600/images.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><b><img border="0" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhP7OoGiiT1VRudiBKuJpCXsligVPLiS6GkKicfT-HDf400wgBNxSZPyiaK_57tx_1OimyqdXOoh1Pzfs80oZiyUFTwYNDRKwANCiP8WOncuoowZyhjxr7sCbAyQEY2DA0jxo34hZAe1ifp/s320/images.jpg" width="320" /></b></a></div>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAbngvAIS4A8MszDP2dB4j44vLuivKys1wl__Ufqu3axF70FMYtTSfGPG1TNLbzWjSRHiJgqTmu8Mlhbs5caBFq-OhLcrMS4T41TqdroZVS4grBx-EMxujw8GQNsAEp7H9H2J-tz4YuJ4h/s1600/%25CE%25B1%25CF%2581%25CF%2587%25CE%25B5%25CE%25AF%25CE%25BF+%25CE%25BB%25CE%25AE%25CF%2588%25CE%25B7%25CF%2582.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><b><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAbngvAIS4A8MszDP2dB4j44vLuivKys1wl__Ufqu3axF70FMYtTSfGPG1TNLbzWjSRHiJgqTmu8Mlhbs5caBFq-OhLcrMS4T41TqdroZVS4grBx-EMxujw8GQNsAEp7H9H2J-tz4YuJ4h/s320/%25CE%25B1%25CF%2581%25CF%2587%25CE%25B5%25CE%25AF%25CE%25BF+%25CE%25BB%25CE%25AE%25CF%2588%25CE%25B7%25CF%2582.jpg" width="264" /></b></a><b><br /></b><br />
<b><br /></b>
<b><br /></b>
<b><br /></b>
<b><br /></b>
<b><br /></b>
<b><br /></b>
<b><br /></b>
<b><br /></b>
<b><br /></b>
<b><br /></b>
<b><br /></b>
<b><br /></b>
<b><br /></b>
<b><br /></b>
<b><br /></b>
<b><br /></b>
<b><br /></b>
<b><br /></b>
<b><br />
<br />
</b><br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: "segoe script" , "sans-serif";"><b><span style="font-size: large;">Εκείνη …κι εκείνος</span><o:p></o:p></b></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "lucida sans unicode" , "sans-serif";"><b> Η
νεαρή κοπέλα άπλωσε τον παγκόσμιο χάρτη και βάλθηκε να μελετάει τη<span style="font-family: "lucida sans unicode" , "sans-serif";">ν</span>
ηγεμονεύουσα Ισπανία. Δεν είδε μόνο τα εδάφη στην Ιβηρική αλλά και ολόκληρη
την Κεντρική και Νότια Αμερική -μαζί με το χρυσαφένιο και αρτζεντίνικο υπέδαφός
τους, φυσικά. Φαντάστηκε τις καραβέλες να καταφθάνουν στα ισπανικά λιμάνια φορτωμένα
πλούτο ικανό να λαμπρύνει όλες τις εκκλησίες και τα παλάτια της χώρας. Ύστερα κοίταξε
με θλίψη την Αγγλία: μια κουτσουλιά στον χάρτη, μια περιφερειακή δύναμη, μια
χώρα σχεδόν χρεωκοπημένη, πρόσφατα ηττημένη από τη Γαλλία. Και, σαν να μην
έφταναν αυτά, μια χώρα που ταλανιζόταν από τη θρησκευτική διαμάχη
καθολικών-προτεσταντών.<o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "lucida sans unicode" , "sans-serif";"><b>Τύλιξε
τον χάρτη με μια αποφασιστική κίνηση. Δεν έπρεπε ν’ αφήσει το συμβούλιο να
περιμένει. Μπήκε μεγαλόπρεπη στην αστραφτερή αίθουσα.</b></span><br />
<a name='more'></a><span style="font-family: "lucida sans unicode" , "sans-serif";"><b><o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "lucida sans unicode" , "sans-serif";"><b> «Πώς
μπορεί μια μικρή χώρα να γίνει μεγάλη δύναμη;»<o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "lucida sans unicode" , "sans-serif";"><b> Οι
άρχοντες κοιτάχτηκαν. Τούτη η νεαρή που είχε μόλις ανεβεί στον θρόνο είχε μεγαλεπήβολους
στόχους κι έδειχνε αποφασισμένη να τους υλοποιήσει. Ο σερ Φράνσις Ντρέικ
υποκλίθηκε βαθιά.<o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "lucida sans unicode" , "sans-serif";"><b> «<i>Μέγα το της θαλάσσης κράτος,</i> έλεγαν, μεγαλειοτάτη,
οι αρχαίοι Έλληνες. Είμαστε κι εμείς, όπως κι εκείνοι, θαλασσινός λαός και δεν
μας λείπουν οι ικανοί και τολμηροί ναυτικοί. Μας λείπουν όμως καράβια που θα
ξανοιχτούν στο εμπόριο, θα οργώσουν τις θάλασσες, θα κουβαλήσουν πλούτη στη
χώρα. <span style="font-family: "lucida sans unicode" , "sans-serif";">Μα ο</span>ι φεουδάρχες κρατάνε τα λεφτ<span style="font-family: "lucida sans unicode" , "sans-serif";">ά</span> στα σεντούκια και μόνη τους έγνοια
είναι να συναγωνίζονται στην επίδειξη. Κι η <span style="font-family: "lucida sans unicode" , "sans-serif";">Α</span>υλή σας, οφείλω να
ομολογήσω, δεν υπολείπεται.»<o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "lucida sans unicode" , "sans-serif";"><b> Η
βασίλισσα είχε τη σπάνια αρετή να ακούει. Έμεινε σκεφτική ώρα πολλή εστιασμένη και
στις υπόλοιπες εισηγήσεις.<o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "lucida sans unicode" , "sans-serif";"><b> «Εγώ…»
είπε τελικά χωρίς δισταγμό. «Τα δικά μου λεφτά θα πάνε στο χτίσιμο πλοίων. Θέλω να γίνει
επιδεικτικά, να πάρει δημοσιότητα, να παρακινήσει κι άλλους.»<o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "lucida sans unicode" , "sans-serif";"><b> Οι άρχοντες σάστισαν<span style="font-family: "lucida sans unicode" , "sans-serif";">. Ρηξικέλευθο</span>! Πού ξανακούστηκε; Ένας ευγεν<span style="font-family: "lucida sans unicode" , "sans-serif";">ής</span> να ασχολείται με<span style="font-family: "lucida sans unicode" , "sans-serif";"> το αν θα πέσουν τα καράβια του έξω</span>! Δεν<span style="font-family: "lucida sans unicode" , "sans-serif";"> ήταν αρκετή</span> η γη για να προσπ<span style="font-family: "lucida sans unicode" , "sans-serif";">ο</span>ρ<span style="font-family: "lucida sans unicode" , "sans-serif";">ί</span>ζει πλούτη<span style="font-family: "lucida sans unicode" , "sans-serif";"> όπως είχε κάνει</span> σ<span style="font-family: "lucida sans unicode" , "sans-serif";">το</span> βάθος των γενεών; Καινούργια ήθη; Μα εκείνη ήταν βασίλισσα
και μπορούσε να μοιράσει την τράπουλα από την αρχή. </b></span><br />
<span style="font-family: "lucida sans unicode" , "sans-serif";"><b> Ακολούθησε το εγγλέζικο
ντόμινο.<o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "lucida sans unicode" , "sans-serif";"><b> «Αφού
η βασίλισσα έβαλε τα λεφτά της σε καράβια, θα το κάνω κι εγώ. Είναι πολύ σικ»,
έλεγαν οι κυρίες της αυλής.<o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "lucida sans unicode" , "sans-serif";"><b> <span style="font-family: "lucida sans unicode" , "sans-serif";"></span>«Κάτι
ξέρει η μουσίτσα», <span style="font-family: "lucida sans unicode" , "sans-serif";">μονολογ</span>ούσαν οι άρχοντες, «πρέπει να μπ<span style="font-family: "lucida sans unicode" , "sans-serif";">ω</span> στο παιχνίδι.»<o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "lucida sans unicode" , "sans-serif";"><b> Από
μόδα ή από προσμονή κέρδους, η βασίλισσα δεν προλάβαινε να
βαφτίζει καράβια.</b></span><br />
<br />
<span style="font-family: "lucida sans unicode" , "sans-serif";"><b><o:p></o:p></b></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<b><span style="font-family: "symbol"; mso-ascii-font-family: "Lucida Sans Unicode"; mso-bidi-font-family: "Lucida Sans Unicode"; mso-char-type: symbol; mso-hansi-font-family: "Lucida Sans Unicode"; mso-symbol-font-family: Symbol;">§§§</span><span style="font-family: "lucida sans unicode" , "sans-serif";"><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "lucida sans unicode" , "sans-serif";"><b> Το
βιβλίο γλίστρησε από τα χέρια μου. Με πήρε ο ύπνος, φαίνεται, κι έχασα τη
συνέχεια. Άλλωστε η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή. Η πανωλεθρία της «αήττητης»
ισπανικής αρμάδας, τα <span style="font-family: "lucida sans unicode" , "sans-serif";">κουρέλια</span> της οποίας κατέληξαν στην Ιρλανδία που δεν τους χαρ<span style="font-family: "lucida sans unicode" , "sans-serif";">ίστηκε</span>,
σηματοδότησε τον μετασχηματισμό της Αγγλίας στη θαλασσοκράτειρα βρετανική
αυτοκρατορία. Και η νεαρή βασίλισσα έμεινε στην Ιστορία ως η Ελισάβετ η Α΄.<o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<b><span style="font-family: "symbol"; mso-ascii-font-family: "Lucida Sans Unicode"; mso-bidi-font-family: "Lucida Sans Unicode"; mso-char-type: symbol; mso-hansi-font-family: "Lucida Sans Unicode"; mso-symbol-font-family: Symbol;">§§§</span><span style="font-family: "lucida sans unicode" , "sans-serif";"><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="font-family: "lucida sans unicode" , "sans-serif";"> Ξύπνησα
από τη φωνή της εκφωνήτριας</span><span style="font-family: "lucida sans unicode" , "sans-serif";">. Ο πρωθυπουργός, προανήγγειλε,
θα εκφωνήσει βαρυσήμαντο διάγγελμα. Ανακάθισα προσπαθώντας να συνδεθώ με την
πραγματικότητα. Τι στο καλό; Αυτή την έκφραση είχα να την ακούσω από την εποχή
της Χούντας. Το νεανικό πρόσωπο του πρωθυπουργού, που γέμισε την
οθόνη, με καθησύχασε. Ακόμα κι αν δεν φορούσε<i> </i>γραβάτα, χαμογελούσε πλατιά. Το μήνυμα ήταν σύντομο και περιεκτικό.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "lucida sans unicode" , "sans-serif";"><b> «Μετά τις ευνοϊκές εξελίξεις στο τελευταίο <span style="font-family: "lucida sans unicode" , "sans-serif";">euro-group</span> η ελληνική οικονομία είναι πια εξ
ίσου σταθερή με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές οικονομίες. Το ελληνικό τραπεζικό
σύστημα είναι αξιόπιστο και κανείς δεν έχει λόγους να μην εμπιστεύεται τα
χρήματά του σ’ αυτό. Πρώτος εγώ κι όλοι οι κρατικοί και κομματικοί
αξιωματούχοι.» (Η μέθοδος ήταν δοκιμασμένη από τον 16<sup>0</sup> αιώνα κι ο
πρωθυπουργός, λάτρης της μελέτης της Ιστορίας, ευελπιστούσε για το ελληνικό
ντόμινο.)<span style="font-family: "lucida sans unicode" , "sans-serif";"> <span style="font-family: "lucida sans unicode" , "sans-serif";">Α</span></span>μέσως στην οθόνη εμφανίστηκε ένας μακρύς πίνακας όπου φιγουράριζαν πρωτοκλασάτα
ονόματα και οι καταθέσεις τους στις ελληνικές τράπεζες. Ζαλίστηκα βλέποντας τα νούμερα
με τα πολλά μηδενικά. (Ακόμα κι ο γνωστός Υπουργός θεώρησε πως ήταν πια ασφαλές
να χρηματοδοτεί τις σπουδές της κόρης του, στο εξωτερικό, από την Ελλάδα.)<o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="font-family: "lucida sans unicode" , "sans-serif";"> Ακολούθησε
το αναμενόμενο. Οι εταιρείες δημοσκοπήσεων εκτίναξαν τη δημοτικότητα της
κυβέρνησης στο<span style="font-family: "lucida sans unicode" , "sans-serif";"> ταβάνι</span> κι η αντιπολίτευση σύρθηκε πίσω από τα γεγονότα κι
εμφάνισε τη δική της λίστα με ονόματα και νούμερα. Τα τηλεοπτικά συνεργεία
στήθηκαν έξω από τις τράπεζες. Τέτοιες ουρές είχαμε να δούμε από το καλοκαίρι
των κεφαλαιακών ελέγχων –με ανεστραμμένη τώρα τη φορά ροής των χρημάτων. Οι
διεθνείς οίκοι αξιολόγησης αναβάθμισαν κατά δύο βαθμίδες την πιστοληπτική
ικανότητα της χώρας. Οι τράπεζες διαφήμιζαν τα προϊόντα τους και καλούσαν νέους
επιχειρηματίες να ζητήσουν δάνεια. Η κυβέρνηση ανέστειλε την ισχύ των </span><span lang="EN-US" style="font-family: "lucida sans unicode" , "sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;">capital</span><span lang="EN-US" style="font-family: "lucida sans unicode" , "sans-serif";">
</span><span lang="EN-US" style="font-family: "lucida sans unicode" , "sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;">controls</span><span style="font-family: "lucida sans unicode" , "sans-serif";">·
δεν είχαν νόημα πια. Το χρηματιστήριο ανέβαινε με όχημα τις τραπεζικές μετοχές
ενώ τα ασφάλιστρα κινδύνου, όπως και τα σπρέντς, έπαιρναν την κατιούσα. Το συμπιεσμένο
ελατήριο της ελληνικής οικονομίας είχε απασφαλιστεί.</span></b><br />
<br />
<b><span style="font-family: "lucida sans unicode" , "sans-serif";"><o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<b><span style="font-family: "symbol"; mso-ascii-font-family: "Lucida Sans Unicode"; mso-bidi-font-family: "Lucida Sans Unicode"; mso-char-type: symbol; mso-hansi-font-family: "Lucida Sans Unicode"; mso-symbol-font-family: Symbol;">§§§</span><span lang="EN-US" style="font-family: "lucida sans unicode" , "sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;"><o:p></o:p></span></b></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "lucida sans unicode" , "sans-serif";"><b> Όνειρο
ήταν και πάει... Ξύπνησα για τα καλά ενώ βρισκόμουνα στο γκισέ να δώσω εντολή
να επιστρέψουν οι οικονομίες μου από το εξωτερικό. Δεν είχα προλάβει να βάλω
υπογραφή. Ευτυχώς…</b><o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "lucida sans unicode" , "sans-serif";"><b><br /></b></span>
<br />
<div style="text-indent: 48px;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;"><b><i>Το κείμενο περιέχεται στο βιβλίο "Εκείνη κι Εκείνος" Για να το αποκτήσετε διαδικτυακά:</i></b></span></div>
<div style="text-indent: 48px;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;"><b><i><br /></i></b></span></div>
<span style="font-family: "lucida sans unicode" , "sans-serif";"></span><br />
<div style="text-align: left; text-indent: 48px;">
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace; font-size: large;"><b><i>google-amazon eu-books-Rena V.Rapsomaniki</i></b></span></div>
<div>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace; font-size: large;"><b><i><br /></i></b></span></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<span style="font-family: "lucida sans unicode" , "sans-serif";"><b><br /></b></span>
<span style="font-family: "lucida sans unicode" , "sans-serif";"><b><br /></b></span></div>
</div>
</div>
Γιούλια Ολόμπλαβαhttp://www.blogger.com/profile/00797231137598462911noreply@blogger.com16tag:blogger.com,1999:blog-5433712019101712744.post-81761403881424290992016-04-29T00:30:00.000+03:002018-04-04T11:18:36.419+03:00Η μερίδα η άχαρη<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiA-Z2K3f17yVqE4fr-fwyAnzGMX4lCsB1cCQEbi2mSjfaFXHh8T74A24o6NWsQdg0fn1YJPsFar6TCRxuIY8JmH5N0KVgfOCnFTqbG4dHoEYCYo3yiMXuCkHcmJhnXJ7ifN83Pew2qeCij/s1600/maxresdefault.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="1280" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiA-Z2K3f17yVqE4fr-fwyAnzGMX4lCsB1cCQEbi2mSjfaFXHh8T74A24o6NWsQdg0fn1YJPsFar6TCRxuIY8JmH5N0KVgfOCnFTqbG4dHoEYCYo3yiMXuCkHcmJhnXJ7ifN83Pew2qeCij/s640/maxresdefault.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<span style="font-family: "segoe script" , "sans-serif"; font-size: 10.0pt;"><br /></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: "segoe script" , "sans-serif"; font-size: 10.0pt;"><br /></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: "segoe script" , "sans-serif"; font-size: 10.0pt;"><br /></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: "segoe script" , sans-serif;"><b>Η ΜΕΡΙΔΑ Η ΑΧΑΡΗ</b><span style="font-size: 10pt;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Από
την Ανάσταση του Λαζάρου στα Ωσαννά των Βαΐων κι από κει στο Άρον-άρον και το
Ανέστη Χριστός μεσολαβεί μόλις μία εκκλησιαστική βδομάδα· Μεγάλη έστω. Μέσα σε εφτά
κατανυκτικές μέρες παρακολουθούμε καρέ-καρέ το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου.
Το δράμα έχει τη σφραγίδα της ουράνιας βούλησης και οι μικρές λεπτομέρειες
είναι απόλυτα σύμφωνες με τους προφήτες. Ο θεϊκός σκηνοθέτης τίποτα δεν άφησε
στην τύχη. Όλα είναι στις θέσεις τους. Η άνυδρη γη της Παλαιστίνης είναι το ιδανικό
σκηνικό. Ο πρωταγωνιστής αναμφισβήτητος, γλυκύτατος και πονεμένος. Οι δεύτεροι
ρόλοι καθένας με τη σημειολογία του. Η πολυάσχολη Μάρθα μεριμνά και τυρβάζει
περί πολλά, η πόρνη μυρώνει τους άχραντους πόδας, ο Άννας αφήνει τον Καϊάφα να
βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά, ο Πιλάτος νίπτει τας χείρας πιστεύοντας πως
εξιλεώνεται, ο ληστής συσταυρώνεται και κερδίζει τον Παράδεισο, η μάνα οδύρεται…<o:p></o:p></span></b><br />
<b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Στη
θέση του και ο προδότης.<i> Προδότης; Γιατί εγώ,
Κύριε; Γιατί να μην πάρω τον ρόλο του αγαπημένου μαθητή που θα σταθεί δίπλα στον
Σταυρό; Κάνε με τουλάχιστον Πέτρο. Θα αρνηθεί κι εκείνος τον Δάσκαλο μα δεν θα
καταδικαστεί στους αιώνες. Σ’ εκείνον θα δώσεις τα κλειδιά της Βασιλείας.
Εκείνος θα θεμελιώσει τον επισκοπικό θρόνο της Ρώμης και οι Πάπες θα το ’χουν
καύχημα που κάθονται με δόξα και τιμή στον δικό του θρόνο. Όχι Κύριε, είναι άδικο. Γιατί η δική </i></span></b><b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><i>μου</i></span></b><b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><i> μετάνοιά δεν μετράει όπως της πόρνης και του ληστή. Είπα κι εγώ "ήμαρτον, παραδούς αίμα αθώον" και μου είπαν: "Τι μας νοιάζει, εσύ έχεις το κρίμα." Όχι Κύριε, "απελθέτω απ’ εμού το ποτήριο τούτο».</i></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Έφυγε
χολωμένος και πήρε τον δρόμο κλωτσώντας με τα σανδάλια όσες πέτρες συναντούσε
στο διάβα του. Τα δάχτυλά του μάτωσαν κι ο πόνος τον συνέφερε. <i>Ποιος είμαι εγώ που θα μιλήσω για άδικο στον
μόνο Δίκαιο;</i> <i>Ποιος είμαι εγώ που θα
σταθώ εμπόδιο στο επουράνιο σχέδιο. Αφού κάποιος πρέπει να προδώσει, ας είμαι
εγώ. «Γενηθήτω το θέλημά σου, Κύριε.»</i><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Έτρεξε
–μην τύχει κι αλλάξει γνώμη- στον κήπο να δώσει το φίλημα. <i>Χαίρε Ραβί.</i> Αι «γενεαί πάσαι» είδαν σ’ αυτό το φίλημα το στίγμα της
προδοσίας. Μια ρετσινιά ανεξίτηλη χωρίς ελαφρυντικά. Το όνομά του έγινε, μέσα στους
αιώνες, συνώνυμο της προδοσίας. Μετά δεν υπήρχε οδός διαφυγής.<o:p></o:p></span></b><br />
<b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Όταν
η μάνα είδε το σώμα του να αιωρείται άψυχο μέσα στη θηλιά,τη δεμένη πάνω στην κοτσικιά, θέλησε να μπήξει τα
νύχια στο πρόσωπο και να θρηνήσει «ω γλυκύ μου έαρ που έδυ σου το κάλος». Μα
κρατήθηκε. Αυτός ο στίχος δεν γράφτηκε για τον προδότη. Κι αφού η μάνα έκρυψε
από ντροπή τον πόνο, ποιος άλλος να νοιαστεί; Έφυγε άκλαυτος κι έγινε μισητός,
επονείδιστος, σύμβολο και φιλαργυρίας και αχαριστίας. Έδωσε στον υμνωδό το
δικαίωμα ν’ απαγγείλει το ανελέητο «κατηγορώ» του: «Ποιος ήταν ο λόγος, Ιούδα, που
σ’ έκανε προδότη; Μήπως ο Δάσκαλος σε χώρισε από τον χορό των αποστόλων; Μήπως
σου στέρησε το χάρισμα των ιαμάτων; Μήπως σ’ έδιωξε από την τράπεζα που
συνδείπνησε με τους άλλους; Ή μήπως, πλένοντας τα πόδια τους, περιφρόνησε τα
δικά σου;»<o:p></o:p></span></b></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Μα
όλα αυτά είναι ανθρώπινες αντιδράσεις. Ο θεϊκός σκηνοθέτης τον κράτησε στους
κόλπους του γιατί πολύ πόνεσε σαν του ’λαχε η μερίδα η άχαρη.</span></b><span style="font-family: "lucida sans unicode" , sans-serif; font-size: 10pt;"><o:p></o:p></span><br />
<b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></b>
<b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></b>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span><br />
<div style="text-indent: 48px;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: medium;"><b><i> Περιέχεται στο βιβλίο "Εκείνη κι Εκείνος" Θα το βρείτε ως εξής:</i></b></span></div>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: medium;"><b><i><br /></i></b></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: medium;"><b><i><br /></i></b></span></div>
<div style="text-align: left; text-indent: 48px;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b><i>google-amazon eu-books-Rena V.Rapsomaniki</i></b></span></div>
<div>
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b><i><br /></i></b></span></div>
<b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: x-small;"><br /></span></b>
<br />
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
</div>
</div>
Γιούλια Ολόμπλαβαhttp://www.blogger.com/profile/00797231137598462911noreply@blogger.com13tag:blogger.com,1999:blog-5433712019101712744.post-32286041556991513622015-10-06T10:41:00.004+03:002018-01-21T21:42:44.831+02:00Αγάπη ως τα άκρα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjp86FeYL9GAadUTOoq-kQgElWxo9R-ydAUHRY8P96mE1pqz0DvM4kbd8xND5XktJauOgx_xSR8FpOtOLRyFvyhkt4dRJjYyZLwVOM6vMx76DnBkWkfIZV27flgSolBCFiyB1ir6E69sfkw/s1600/louise-1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjp86FeYL9GAadUTOoq-kQgElWxo9R-ydAUHRY8P96mE1pqz0DvM4kbd8xND5XktJauOgx_xSR8FpOtOLRyFvyhkt4dRJjYyZLwVOM6vMx76DnBkWkfIZV27flgSolBCFiyB1ir6E69sfkw/s640/louise-1.jpg" width="480" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "lucida sans unicode" , sans-serif;"><b> Η
Άννα έσβησε τα σαράντα κεράκια της μόνη στο άδειο διαμέρισμα. Γι αυτή τη σημαδιακή
ημερομηνία δεν θα ήθελε ούτε ένα θορυβώδες πάρτι ούτε ένα ρομαντικό
ξεμονάχιασμα για δύο. Η Άννα ήταν αρκετά ορθολογίστρια για να ξέρει πως ο
τεμαχισμός του χρόνου είναι κατασκεύασμα ανθρώπινο. Ο ίδιος ο χρόνος κυλάει
ασταμάτητα ανύποπτος για </b></span><b style="font-family: 'Lucida Sans Unicode', sans-serif;">γενέθλια και ιωβηλαία, </b><b style="font-family: 'Lucida Sans Unicode', sans-serif;">για </b><b style="font-family: 'Lucida Sans Unicode', sans-serif;">Πρωτοχρονιές και πρωτομηνιές.
Της άρεσε, ωστόσο, να πιστεύει πως η σημερινή μέρα είχε ξεχωριστή σημειολογία
κι ήθελε να την αφιερώσει στη μέσα της Άννα.</b><br />
<a name='more'></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "lucida sans unicode" , sans-serif;"><b> Κοίταξε
με προσοχή τις -αόρατες για τους άλλους- ρυτίδες, ψαχούλεψε για κυτταρίτιδα,
προσπάθησε να εντοπίσει λευκές τρίχες στα φυσικά καστανά μαλλιά της. Έψαχνε για
σημάδια του χρόνου. Δεν βρήκε πολλά είναι αλήθεια. Έδειχνε και ήταν φρέσκια. Το
κυνήγι της αριστείας δεν την είχε καταπονήσει. Η αριστεία! Όσο θυμάται τον
εαυτό της όλο έτρεχε ξοπίσω της. Και δεν τα πήγε άσχημα. Η ντελικάτη της εμφάνισή
βρισκόταν σε πλήρη αντίθεση με το παραφουσκωμένο βιογραφικό που παρουσίασε στη
μεγάλη πολυεθνική. Πέρασε τη δοκιμασία τριών απανωτών συνεντεύξεων χωρίς να ιδρώσει
το αυτί της. Η εταιρία τη θεώρησε κελεπούρι και βιάστηκε να την κλείσει με μια
δελεαστική προσφορά πριν προλάβουν οι ανταγωνιστές. Και να σκεφτείς πως ήταν
μόλις εικοσιπέντε. Η άνοδος ήταν ιλιγγιώδης κι όσο ανέβαινε όλο και περισσότερα
κυνηγούσε. Σε τέτοια ύψη αν δεν είσαι σε εγρήγορση ο κίνδυνος να γλιστρήσεις
και να καταποντιστείς είναι θανάσιμος.<o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "lucida sans unicode" , sans-serif;"><b> Στα
σαράντα της είχε ζήσει έντονες συγκινήσεις. Είχε ταξιδέψει -για δουλειά ή για αναψυχή-
από την Αλάσκα ως την Τασμανία κι από το Περού ως την Ιαπωνία. Είχε δειπνήσει
σε εστιατόρια με χρυσούς σκούφους, είχε κοιμηθεί σε στρώματα νερού πολυάστερων
ξενοδοχείων, είχε ταξιδέψει με κρουαζιερόπλοια-μεγαθήρια. Ένας διάσημος
ζωγράφος έφτιαξε το πορτραίτο της και τιτλοφόρησε τον πίνακα «επιτυχία». Η Άννα
έγινε η προσωποποίηση της επιτυχίας.<o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "lucida sans unicode" , sans-serif;"><b> Αυτή
η επιτυχία δεν αλλοίωσε τον ήπιο χαρακτήρα της και περιέργως δεν χάλασε τη
σχέση της με τους ανθρώπους. Οι γυναίκες δεν την φθονούσαν όπως μια πρωτοετής φοιτήτρια ωδείου δεν γίνεται να φθονήσει τη Μαρία Κάλλας. Οι άντρες, πάλι, μαγεύονταν από τις αντιφάσεις
της. Μια καθαρή παιδική ματιά μέσα σ’ ένα ολότελα θηλυκό κορμί χωρίς καμπύλες
κι ένας στιβαρός δυναμισμός που ξεχείλιζε από κάθε πόρο χωρίς όμως να είναι
απειλητικός.<o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "lucida sans unicode" , sans-serif;"><b>Κι
ωστόσο μέσα από την αποψινή ανασκόπηση κάτι ανολοκλήρωτο μέσα της βρήκε την
ευκαιρία να αναδυθεί. Κάτι της έλειπε. Η συνέχεια της ζωής. Ένα παιδί. Μια
κόρη, για την ακρίβεια. Αποφάσισε να το κυνηγήσει σωστά όπως όλα τα πράγματα
στη ζωή της. Μα αυτό δεν μπορούσε να το κάνει μόνη εδώ χρειάζονταν δύο. Έψαξε στον
κύκλο της να βρει τον καλύτερο, με κριτήρια ευγονικής, και του έκανε την
πρόταση χωρίς περιστροφές. Εκείνος έμεινε άφωνος για ένα μεγάλο δευτερόλεπτο.<o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "lucida sans unicode" , sans-serif;"><b>-Δηλαδή
ψάχνεις ένα σπερματοδότη;<o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "lucida sans unicode" , sans-serif;"><b>-Ακούγεται
ωμό… όμως υποθέτω πως ναι… έτσι είναι.<o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "lucida sans unicode" , sans-serif;"><b>-Όχι…
αρνούμαι να το κάνω έτσι.<o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "lucida sans unicode" , sans-serif;"><b>-Και
πώς θέλεις να το κάνεις δηλαδή;<o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "lucida sans unicode" , sans-serif;"><b>-Όσο
κι αν είμαστε εξοικειωμένοι με τις μονογονεϊκές οικογένειες, εξακολουθώ να πιστεύω
πως το μοντέλο της παραδοσιακής οικογένειας είναι αξεπέραστο.<o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "lucida sans unicode" , sans-serif;"><b>-Θέλεις
να πεις…<o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "lucida sans unicode" , sans-serif;"><b>-Θέλω
να πω πως αν σου κάνω για φυσικός πατέρας του παιδιού σου θα πρέπει να με
αποδεχτείς και ως ουσιαστικό πατέρα του παιδιού μας. Το νομικό καθεστώς με
αφήνει αδιάφορο. Αποφάσισε εσύ το καλύτερο και για τους τρεις μας.<o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "lucida sans unicode" , sans-serif;"><b>Ήταν
η σειρά της να μείνει άφωνη για ένα διευρυμένο δευτερόλεπτο. Ύστερα είπε το
ναι.<o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "lucida sans unicode" , sans-serif;"><b> Οι
επόμενες γόνιμες μέρες της έτυχε να είναι εργάσιμες. Ζήτησε –για πρώτη φορά μετά
από δέκα πέντε χρόνια- έκτακτη τριήμερη άδεια κι έκλεισε μια σουίτα στον
τελευταίο όροφο του μεγάλου ξενοδοχείου. Ήταν μια χειμωνιάτικη μέρα από κείνες που
οι Δήμοι ανοίγουν θερμαινόμενες αίθουσες για τους άστεγους. Όμως εδώ τα ξύλα
στο τζάκι τριζοβολούσαν και το παχύ περσικό χαλί μπροστά του ήταν πιο μαλακό
από το στρώμα του κρεβατιού. Η Άννα το ’νιωσε αμέσως αν κι εκείνος την
κορόιδευε με τρυφερότητα πως δεν γίνονται έτσι τα πράγματα. Έτσι κι αλλιώς δεν
τους κακόπεφτε να επαναλάβουν ξανά και ξανά τις προσπάθειες.</b><span style="font-size: 10pt;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
§§§<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "lucida sans unicode" , sans-serif;"><b>-Αν
και οι πρώτες εξετάσεις δείχνουν φυσιολογικές, η προχωρημένη ηλικία σας κάνει
επιβεβλημένη την αμνιοπαρακέντηση. Οι πιθανότητες παρενεργειών είναι ελάχιστες.
Η ταλαιπωρία μικρή και μετά από τρεις μέρες ανάπαυσης θα μπορείτε να
επιστρέψετε στους συνηθισμένους ρυθμούς σας. Τα πρώτα αποτελέσματα θα τα έχουμε
τρεις μέρες μετά, αλλά η σίγουρη γνωμάτευση θα γίνει μετά από δέκα πέντε μέρες.<o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "lucida sans unicode" , sans-serif;"><b>-Ό,τι
πείτε γιατρέ.<o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "lucida sans unicode" , sans-serif;"> Η
Άννα συμπεριφερόταν υπερβολικά πειθήνια –ιδιότητα εντελώς έξω από τον χαρακτήρα
της. Μέσα της υπέβοσκαν ενοχές φ</span><span style="font-family: "lucida sans unicode" , sans-serif;">αίνεται</span><span style="font-family: "lucida sans unicode" , sans-serif;"> </span><span style="font-family: "lucida sans unicode" , sans-serif;">. Είχε παραβιάσει το πρωτόκολλο της φύσης.
Είχε προσπαθήσει, με εξελιγμένες μεθόδους αντισύλληψης, να ξεγελάσει τις
ορμόνες της. Φοβόταν.!Η φύση γίνεται σκληρή όταν αποφασίζει να εκδικηθεί.</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "lucida sans unicode" , sans-serif;"><b> Είδε
την έκφραση του γιατρού κι έκλεισε τ’ αυτιά στις παρηγορητικές κουβέντες που
φαντάστηκε πως έλεγε όση ώρα ανοιγόκλεινε τα χείλη, χωρίς να βγαίνει ήχος.<o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "lucida sans unicode" , sans-serif;"><b>Ο
σύντροφός της την αγκάλιασε προστατευτικά.<o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "lucida sans unicode" , sans-serif;"><b>-Μην
το παίρνεις κατάκαρδα, αγάπη μου. Θα κάνουμε άλλα παιδιά.<o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "lucida sans unicode" , sans-serif;"><b> Όχι
δεν ήθελε άλλα παιδιά. Ήθελε αυτό το πλάσμα που είχε προλάβει να αγαπήσει.
Ήθελε αυτό το λιλιπούτειο</b><b> κομμάτι του κορμιού της που κολυμπούσε στη μήτρα της. Ήθελε
την καρδιά που είχε ακούσει να χτυπάει στο μεγάφωνο της συσκευής. Ήθελε την
ύπαρξη που είχε ήδη αποτυπωθεί σ’ ένα γυαλιστερό κομμάτι χαρτί υπερηχογραφήματος
που η τακτική Άννα είχε βάλει στην πρώτη σελίδα του άλμπουμ με τη λεζάντα: η
πρώτη μου φωτογραφία. Φαντάστηκε το πλάσμα με τα προτεταμένα ζυγωματικά και τα
εξογκωμένα μάτια που βρισκόταν στην κοιλιά της και την πλημμύρισε μια ιλαρότητα. Μόλις
εκείνη τη στιγμή της αποκαλύφθηκε το μυστικό σχέδιο της ζωής. Εκείνη τη στιγμή
κατάλαβε γιατί η ζωή της είχε δώσει τόσο μεγάλο κομμάτι από την πίτα της
ευτυχίας. Έπρεπε να έχει πολλά αποθέματα ευτυχίας για να μπορέσει να τα
μεταγγίσει σ’ ένα πλάσμα μειονεκτικό που τα είχε απελπιστικά ανάγκη. Μετά το
πρώτο σοκ είδε το βρέφος με άλλο μάτι. Όσα μείον κι αν του κληροδοτούσε το παραπανίσιο
χρωμόσωμα είχε ένα πλεονέκτημα που κανείς και τίποτα δεν μπορούσε να του στερήσει:
την άνευ όρων και ορίων αγάπη της.</b><span style="font-size: 10pt;"><o:p></o:p></span></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "lucida sans unicode" , sans-serif;"><b>-Το
θέλω αυτό το παιδί.</b><span style="font-size: 10pt;"><o:p></o:p></span></span><br />
<span style="font-family: "lucida sans unicode" , sans-serif;"><b><br /></b></span>
<span style="font-family: "lucida sans unicode" , sans-serif;"><b><br /></b></span>
<span style="font-family: "lucida sans unicode" , sans-serif;"><b><br /></b></span>
<div style="text-align: center;">
<div style="text-align: justify; text-indent: 48px;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;"><b><i>Το κείμενο περιέχεται στο βιβλίο "Εκείνη κι Εκείνος" Για να το αποκτήσετε διαδικτυακά:</i></b></span></div>
<div style="text-align: justify; text-indent: 48px;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;"><b><i><br /></i></b></span></div>
<div style="text-align: left; text-indent: 48px;">
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace; font-size: large;"><b><i>google-amazon eu-books-Rena V.Rapsomaniki</i></b></span></div>
<div>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace; font-size: large;"><b><i><br /></i></b></span></div>
</div>
</div>
</div>
Γιούλια Ολόμπλαβαhttp://www.blogger.com/profile/00797231137598462911noreply@blogger.com17tag:blogger.com,1999:blog-5433712019101712744.post-27786275755695803022015-01-23T19:28:00.000+02:002015-01-23T19:28:31.320+02:00Το οικόπεδο και το οικοδόμημα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormalCxSpFirst" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 36pt;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1Wh-2GIPnmI-oyyNyXCC40Hr850JtCga9GO6wDN8wJgQC35ttb5f8DLJvPuNFkdxgFMqUDkLf_2s-B_A1IfTZOZ8gkMUcJxzE26LpdvF_jm91Sv_6aK_upVxVFNAenTRba0uO7iJ8t3yX/s1600/%CE%95%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B1+160.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1Wh-2GIPnmI-oyyNyXCC40Hr850JtCga9GO6wDN8wJgQC35ttb5f8DLJvPuNFkdxgFMqUDkLf_2s-B_A1IfTZOZ8gkMUcJxzE26LpdvF_jm91Sv_6aK_upVxVFNAenTRba0uO7iJ8t3yX/s1600/%CE%95%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B1+160.jpg" height="427" width="640" /></a></div>
<span style="font-size: 9pt;"><b><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span></b></span>
<span style="font-size: 9pt;"><b><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span></b></span>
<span style="font-size: 9pt;"><b><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span></b></span>
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: 9pt;"><b>Από την
είσοδο του φαραγγιού και μετά, το άγριο, γυμνό, πετρώδες, άνυδρο τοπίο, χωρίς
να μας προειδοποιήσει, χωρίς κάποιο μεταβατικό στάδιο, μετατρέπεται σ’ έναν
καταπράσινο παράδεισο.<o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormalCxSpMiddle" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 36pt;">
<i><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: 9pt;"><b>Α, αυτό το πολυποίκιλο, εναλλασσόμενο,
απρόβλεπτο ελληνικό τοπίο! <o:p></o:p></b></span></i></div>
<div class="MsoNormalCxSpMiddle" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 36pt;">
<i><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: 9pt;"><b>Που δεν σε αφήνει να πλήξεις.<o:p></o:p></b></span></i></div>
<div class="MsoNormalCxSpMiddle" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 36pt;">
<i><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: 9pt;"><b>Που ξετρελαίνει τους Ευρωπαίους συνοδοιπόρους
μας, εξοικειωμένους με τη βαρετή επανάληψη των πανέμορφων, κατά τα άλλα, δασών
τους.<o:p></o:p></b></span></i></div>
<div class="MsoNormalCxSpMiddle" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 36pt;">
<i><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: 9pt;"><b>Που σε κάνει ν' αναρωτιέσαι: μα πού πήγαν
οι σάρες, πού εξαφανίστηκαν οι πέτρες, πώς ξεφύτρωσε χορτάρι, πώς πρασίνισε ο
τόπος, πώς άλλαξε η βλάστηση;<o:p></o:p></b></span></i></div>
<div class="MsoNormalCxSpMiddle" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 36pt;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: 9pt;"><b>Ξεδιψάμε
στην πηγή με τα πλατάνια που ναρκισσεύονται με το νωπό πράσινο φύλλωμα, που
απέκτησαν πρόσφατα, σε πλήρη τονική αντίθεση με το εκρηκτικά σκούρο πράσινο του
κισσού, που τυλίγει τους κορμούς σαν δροσερή γούνα αντανακλώντας το φως με την
εκτυφλωτική του στιλπνότητα.<o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormalCxSpMiddle" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 36pt;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: 9pt;"><b>Περπατάμε
χωμένοι στη βλάστηση, χωρίς ανοιχτό ορίζοντα
και μόνο σε κάποιο σημείο το τοπίο ξανοίγει κι απλώνονται μπροστά μας
καταπράσινες οι απέναντι πλαγιές. Καταπράσινες ναι, αλλά όχι ενιαία
μονοχρωματικές. Δεκάδες χρωματικοί τόνοι σε αρμονική αντίθεση, από τον πιο αχνό
ως τον πιο σκούρο, από τον πιο φωτεινό ως τον πιο βαθύ. Ο πίνακας που βλέπουμε
απέναντι είναι μονόχρωμος, αλλά όχι μονότονος.<o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormalCxSpMiddle" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 36pt;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: 9pt;"><b>Κι ενώ, χωρίς
αμφιβολία, πρωταγωνιστεί το πράσινο, την παράσταση κλέβουν κάποιοι δεύτεροι
ρόλοι.<o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormalCxSpMiddle" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 36pt;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: 9pt;"><b>…Το
κίτρινο των σπάρτων.<o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormalCxSpMiddle" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 36pt;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: 9pt;"><b>…Το λιλά
του αγριομπίζελου.<o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormalCxSpMiddle" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 36pt;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: 9pt;"><b>…Το
φωσφοριζέ φούξια του αγριογαρύφαλλου εκτυφλωτικό σαν μαρκαδόρος επισήμανσης,
αλλά όχι φτηνιάρικο.<o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormalCxSpMiddle" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 36pt;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: 9pt;"><b>…Το μωβ
μιας άγριας ορχιδέας.<o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormalCxSpMiddle" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 36pt;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: 9pt;"><b>…Το
γαλάζιο της λιβελούλας που ακροβατεί πάνω στο νερό αφήνοντας ίχνη με την
αρμονία γεωμετρικής καμπύλης.<o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormalCxSpMiddle" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 36pt;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: 9pt;"><b>…Το
κίτρινο-πράσινο-γάλανο μιας σαύρας που λιάζεται πάνω στον κάτασπρο βράχο.<o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormalCxSpMiddle" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 36pt;">
<b><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><span style="font-size: 9pt;">Ξαφνικά
εμφανίζεται η τσιμεντένια σκάλα. Η επένδυση των σκαλοπατιών με πλάκες Καρύστου
είναι μια προσπάθεια να εξωραϊστεί η άθλια παρέμβαση στα πλαίσια της
τουριστικής αξιοποίησης του φαραγγιού.</span><span lang="EN-US" style="font-size: 9pt;"><o:p></o:p></span></span></b></div>
<div class="MsoNormalCxSpMiddle" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 36pt;">
<b><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><span style="font-size: 9pt;">Θυμώνω!</span><span lang="EN-US" style="font-size: 9pt;"><o:p></o:p></span></span></b></div>
<div class="MsoNormalCxSpMiddle" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 36pt;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: 9pt;"><b>Χάθηκε
ένα ωραίο παραδοσιακό λιθόστρωτο; Δεν μπορώ να αποφύγω οργισμένες σκέψεις. <i>Όσο περισσότερο μπετόν, τόσο περισσότερο
κέρδος για εργολάβους, υπεργολάβους, μηχανικούς, αναδόχους</i>… Βάζω φρένο στον
θυμό μου! Δεν θέλω με τίποτα να χαλάσω τη φωτεινή μου διάθεση.<o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormalCxSpMiddle" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 36pt;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: 9pt;"><b>Αυτή
είναι η Ελλάδα! <o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormalCxSpMiddle" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 36pt;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: 9pt;"><b>Πώς να
βάλεις στη ζυγαριά τα πλεονεκτήματα, του οικόπεδου που μας έλαχε, με τα
μειονεκτήματα του οικοδομήματος που στήσαμε;<o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormalCxSpMiddle" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 36pt;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: 9pt;"><b>Και δεν
εξαιρώ κανέναν από το «στήσαμε». Καθένας και το πετραδάκι του, καθένας με τη
συμβολή του, το καταντήσαμε αισθητικά δύσμορφο και στατικά ετοιμόρροπο.<o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormalCxSpMiddle" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 36pt;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: 9pt;"><b>Κι όταν
η αντίφαση έγινε εξόφθαλμα ορατή κι απομείναμε να κοιτάζουμε ένα στρεβλό
οικοδόμημα μέσα στον παράδεισο, δεν μας έμεινε παρά να ξεφυλλίζουμε μαργαρίτες:
να μείνω, να μην μείνω… να μείνω, να μην μείνω… να μείνω, να μην μείνω…<o:p></o:p></b></span><br />
<span style="font-size: 9pt;"><b><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span></b></span>
<span style="font-size: 9pt;"><b><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span></b></span>
<b><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace; font-size: large;"><br /></span></b>
<span style="font-size: large;"><b><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Το κείμενο αυτό της Ρένας Ραψομανίκη περιέχεται στο σ</span></b><b style="text-indent: 36pt;"><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">υλλογικό έργο</span></b><b style="text-indent: 36pt;"><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"> "Μιλάμε για την Ελλάδα" (Μεταμεσονύκτιες εκδόσεις, Αθήνα 2013)</span></b></span><br />
<b style="text-indent: 36pt;"><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace; font-size: large;"><br /></span></b>
<b><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace; font-size: large;">Ας το φέρουμε στιγμιαία στο νου μια στιγμή πριν ρίξουμε το φακελάκι στην κάλπη.</span></b><br />
<b><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace; font-size: large;"><br /></span></b>
<span style="font-size: 9pt;"><b><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span></b></span>
<span style="font-size: 9pt;"><b><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span></b></span>
<span style="font-size: 9pt;"><b><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span></b></span></div>
<br />
<div class="MsoNormalCxSpMiddle" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 36pt;">
<br /></div>
</div>
Γιούλια Ολόμπλαβαhttp://www.blogger.com/profile/00797231137598462911noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-5433712019101712744.post-46690562160623834392014-04-22T23:42:00.000+03:002014-04-22T23:42:02.049+03:00Φούγκα για δύο ασύμμετρες φωνές... συνέχεια πέμπτη<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/E-nIY0yr16U?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<br /></div>
Γιούλια Ολόμπλαβαhttp://www.blogger.com/profile/00797231137598462911noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5433712019101712744.post-51540621086351658852014-04-16T00:07:00.000+03:002014-04-16T00:07:24.300+03:00Φούγκα για δύο ασύμμετρες φωνές...συνέχεια τέταρτη<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/YB1kxmxgP-8?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<br />
<br />
Αυτές τις μέρες ας βάλουμε στη ζωή μας τον Ναζωραίο έτσι όπως τον προτιμάει ο καθένας: θλιμμένο, πονεμένο, βασανισμένο ή μεγαλόπρεπα αναστημένο.<br />
<br />
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
</div>
Γιούλια Ολόμπλαβαhttp://www.blogger.com/profile/00797231137598462911noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5433712019101712744.post-1660486247955631352014-04-08T22:30:00.000+03:002014-04-08T22:30:01.388+03:00Φούγκα για δύο ασύμμετρες φωνές (συνέχεια τρίτη)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/5XRZv79Jl10?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<br /></div>
Γιούλια Ολόμπλαβαhttp://www.blogger.com/profile/00797231137598462911noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5433712019101712744.post-37273649857976904302014-04-01T18:38:00.000+03:002014-04-01T18:38:00.139+03:00Φούγκα για δύο ασύμμετρες φωνές... συνέχεια δεύτερη<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<object width="320" height="266" class="BLOGGER-youtube-video" classid="clsid:D27CDB6E-AE6D-11cf-96B8-444553540000" codebase="http://download.macromedia.com/pub/shockwave/cabs/flash/swflash.cab#version=6,0,40,0" data-thumbnail-src="https://i1.ytimg.com/vi/MtkwA_uXEd4/0.jpg"><param name="movie" value="https://www.youtube.com/v/MtkwA_uXEd4?version=3&f=user_uploads&c=google-webdrive-0&app=youtube_gdata" /><param name="bgcolor" value="#FFFFFF" /><param name="allowFullScreen" value="true" /><embed width="320" height="266" src="https://www.youtube.com/v/MtkwA_uXEd4?version=3&f=user_uploads&c=google-webdrive-0&app=youtube_gdata" type="application/x-shockwave-flash" allowfullscreen="true"></embed></object></div>
<br />
<br />
Δεν είναι ψέμα. Καλό μήνα σε όλους</div>
Γιούλια Ολόμπλαβαhttp://www.blogger.com/profile/00797231137598462911noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5433712019101712744.post-56456981127159928072014-03-24T23:22:00.000+02:002014-03-24T23:22:00.505+02:00Η "Φούγκα..." στο youtube (συνέχεια πρώτη)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<br />
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">Οι "Τρίτες παρέα με τη Φούγκα..." θα συνεχιστούν, με τα επεισόδια σε οπτικοακουστική μορφή.</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">Όσοι πιστοί, λοιπόν... προσέλθετε.</span></div>
<div dir="rtl" style="text-align: right;">
<br /></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/juTX064uVjQ?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
Γιούλια Ολόμπλαβαhttp://www.blogger.com/profile/00797231137598462911noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-5433712019101712744.post-83020079359071838662014-02-25T23:12:00.000+02:002018-01-11T19:58:32.660+02:00Φούγκα για δύο ασύμμετρες φωνές... η κατάληξη<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3cnp2Pw1vUhDHmWgIImkDE-jb-6igdHalRg1PX3uwxlzsoabIJ7p_vH_DppRE4e4mu-8RuCoXF76NK5XITA0g7w3UuXEQmmfKrxtLns7_eyqC2Vcgeb0XYurDWWrEPwU295j9LaJivQmX/s1600/IMG_0003_NEW-SNOW.gif" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3cnp2Pw1vUhDHmWgIImkDE-jb-6igdHalRg1PX3uwxlzsoabIJ7p_vH_DppRE4e4mu-8RuCoXF76NK5XITA0g7w3UuXEQmmfKrxtLns7_eyqC2Vcgeb0XYurDWWrEPwU295j9LaJivQmX/s1600/IMG_0003_NEW-SNOW.gif" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Φωτο Παναγιώτης Κούκης</td></tr>
</tbody></table>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><b><i><br /></i></b></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><b><i>Όνειρο ήταν και πάει. Ξέρεις δα πόσο άσχημα παίζω σκάκι. Άλλες κινήσεις είχε σχεδιάσει ο αντίπαλος. Και δεν ήταν όποιος- όποιος. Με τον μαύρο ιππότη έπαιζα την τελευταία παρτίδα. Η</i></b></span><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><i> διάψευση ήταν σκληρή. Τ’ αποτελέσματα των εξετάσεων ανελέητα: οι καρκινικοί δείκτες στα ύψη. Η μαγνητική τομογραφία ξεκάθαρη: μετάσταση στα οστά. Μια οδυνηρή επανάληψη της αγωνίας. Εννέα χάπια την ημέρα δεν είναι και λίγα! Τώρα πια εκείνο που με τρομοκρατούσε δεν ήταν ο θάνατος, αλλά η ιδέα να πεθάνω μέσα σε πόνους. Μελέτησα με προσοχή την ιδέα του “τουρίστα αυτοκτονίας”. Έμαθα όσα ήταν απαραίτητα για την κλινική της Ζυρίχης. Δεν χρειάστηκε. Τ’ αυτοκόλλητα μορφίνης κάνουν πολύ καλά την δουλειά τους. Μόνο που θέλω όλο να κοιμάμαι.</i></b><br />
<b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><i><br /></i></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><b><i>Σου έχω μιλήσει </i></b></span><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><i>ποτέ </i></b><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><i>για την προσωπική μου θεωρία περί ύπνου; Φαντάσου μια γιγάντια σκακιέρα με </i></b><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><i>έναν τεράστιο αριθμό από μαυρόασπρα τετραγωνάκια. Όταν</i></b><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><i> ξυπνάμε, τα κύτταρά μας είναι προσεκτικά τοποθετημένα πάνω σ' </i></b><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><i>αυτά τα κουτ</i></b><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><i>άκια. </i></b><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><i>Κάθε κύτταρο στην ακριβή του θέση, πιόνια τοποθετημένα με μια αρμονική τάξη που δεν συγχωρεί ατέλειες όπως ακριβώς τα ιόντα στο </i></b><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><i>κρυσταλλικό </i></b><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><i>πλέγμα ενός στερεού. Στη διάρκεια της εγρήγορσης τα πιόνια αρχίζουν να κινούνται εκτελώντας τις </i></b><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><i>επιτρεπτές</i></b><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><i> κινήσεις -</i></b><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><i>κάποιες φορές </i></b><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><i>κάνουν και του κεφαλιού τους. Η τάξη διασαλεύεται, η αρμονία καταστρέφεται. Κάθε μετακίνηση και μια αίσθηση ευχάριστη ή δυσάρεστη. Κάθε αλλαγή θέσης και ένα συναίσθημα γλυκό ή πικρό. Κάθε ανασάλεμα ένα χρώμα ζωντανό ή ξέθωρο. Κάθε χημική αντίδραση και μια ιδιαίτερη γεύση. Με δυο λόγια ζωή. Γιατί η ζωή στη βασική δομική της μονάδα είναι κίνηση. Κάποια στιγμή έρχεται εκείνη η ακαταμάχητη αίσθηση της νύστας που είναι το πιο ξεκάθαρο, σχεδόν αποκωδικοποιημένο, μήνυμα που στέλνει το σώμα για να δείξει πως κουράστηκε από την τόση αταξία, πως δεν αντέχει άλλη αύξηση της εντροπίας και λαχταράει την οργάνωση σε συγκεκριμένη δομή.</i></b><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><b><i><br /></i></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><b><i>Στη διάρκεια του ευλογημένου ύπνου πραγματώνεται η αντίστροφη διαδικασία. Αναδόμηση! Κάθε κύτταρο πίσω στο κουτάκι του, η τάξη επανέρχεται, η θεϊκή αρμονία είναι πάλι εκεί για να αρχίσει να αποσταθεροποιείται με το πρώτο ξύπνημα. Όποιος έχει απολαύσει έναν χορταστικό ύπνο, έναν ύπνο που δεν διακόπηκε βίαια από τον ήχο του ξυπνητηριού, όποιος έχει ξυπνήσει αυθόρμητα απλώς επειδή χόρτασε τον ύπνο, εκείνος έχει βιώσει τη μοναδική στιγμούλα που η σκακιέρα του είναι έτοιμη να ξεκινήσει την παρτίδα. Εκείνη τη στιγμή ο οργανισμός του είναι βρεφικός, άσπιλος, αμόλυντος. Η πρώτη σκέψη ή η πρώτη αίσθηση τερματίζει την ακινησία και δίνει το έναυσμα σε μια ακόμα παρτίδα. Ευτυχώς... Λατρεύω τον ύπνο μόνο και μόνο γιατί μου δίνει την χαρά ενός υπέροχου ξυπνήματος που είναι κάθε φορά ένα ξαναγέννημα. Μα τώρα ο ύπνος μου δεν δημιουργεί αναδόμηση. Μια αρρωστημένη υπνηλία είναι όπου η νύστα δεν είναι ξεκάθαρη, ο ύπνος δεν είναι κάθαρση, η εγρήγορση δεν δημιουργεί κίνηση κι όλα μαζί μπλέκονται φτιάχνοντας μια μπερδεμένη κατάσταση όπου το ξύπνημα δεν είναι άγγελμα ζωής, αλλά προάγγελμα θανάτου.</i></b></span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><b><i><br /></i></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><b><i>Με τούτα και κείνα τέλειωσε το λαδάκι στο καντήλι της ζωής μου. Το βλέπω στα μάτια των δικών μου, το μαντεύω από τα μισόλογα των γιατρών, αλλά κυρίως μου το ψιθυρίζει το σώμα μου που έχει πάψει να αντιδρά. Δεν με βασανίζει πια. Κάθεται ήρεμο, φοβισμένο, ζαρωμένο σε μια γωνιά σαν δαρμένο σκυλί, και περιμένει…. Μου φέρνει στο νου εκείνη τη λαβωμένη γερακίνα. Την είχε ανακάλυψε ο σκύλος μου, σε κάποια βόλτα μας, κουρνιασμένη κάτω από ένα θάμνο. Μας κοίταζε με άδεια μάτια χωρίς τρόμο, ολότελα παραιτημένη, ολότελα αδειασμένη από το ένστικτο της διεκδίκησης της ζωής. Ούτε καν το δυνατό αλύχτισμα του σκυλιού δεν στάθηκε ικανό να την βγάλει από την απάθεια. Εκείνη βρήκε περίθαλψη στην Αίγινα, όπου την έστειλα.</i></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><b><i>Εμένα πού θα με στείλουν;</i></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><b><i><br /></i></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><b><i>Μην λυπηθείς για μένα. Η ζωή στάθηκε πολύ γενναιόδωρη μαζί μου. Δεν έβαλε εμπόδιο σε καμία από τις επιλογές μου. Έζησα σε μια από τις αγαπημένες μου αλπικές λίμνες. Εκείνες, ξέρεις, που περιβάλλονται από πανύψηλα βουνά ικανά να φρενάρουν ό,τι προέρχεται από τον έξω κόσμο με διάθεση να ταράξει την ηρεμία. Οι δυνατοί άνεμοι εμποδίζονται να κατέβουν και να αναστατώσουν την γαλήνη που επικρατεί. Ο ουρανός καθρεφτίζεται στην αρυτίδωτη επιφάνεια καταγάλανος ή χαμηλώνει συννεφιασμένος να γίνει ένα με το νερό. Πήρα πολύ αγάπη στη ζωή μου κι αυτή ήταν που έφτιαξε ένα τείχος προστασίας γύρο μου κι εμπόδιζε κάθε κακό να με πλησιάσει. Όλες μου οι ρυτίδες είναι ρυτίδες γέλιου.</i></b></span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><b><i><br /></i></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><b><i>Όχι πως δεν ήθελα να ζήσω κι άλλο. Είχα πολλά να γευτώ. Ήθελα να θαυμάσω κι άλλα ηλιοβασιλέματα, κι άλλες ανατολές του φεγγαριού. Ήθελα να χαζέψω πολλές φορές ακόμα τα αστέρια από την απόλυτη σκοτεινιά κάποιου βουνού, να νιώσω στο κορμί μου την κρυστάλλινη αίσθηση της παγωμένης θάλασσας. Ήθελα να δω κι άλλες φορές τις αμυγδαλιές ν’ ανθίζουν, τη βερικοκιά του κήπου μου κατάφορτη, να γέρνει τα κλαδιά της από το χρυσοκόκκινο βάρος. Ήθελα να ακούσω τις εξομολογήσεις κάποιας έφηβης εγγονής -μιας μικρής Αίγλης ίσως- για τους πρώτους καλοκαιρινούς της έρωτες. Ήθελα να διαβάσω κι άλλα βιβλία –ευτυχώς οι άνθρωποι δεν παύουν ποτέ να γράφουν. Ήθελα να ακούσω κι άλλες μουσικές, να δω κι άλλες ταινίες. Ήθελα κι άλλο να χορέψω –ποτέ δεν χόρτασα το χορό. Ήθελα να ακούσω πολλές φορές ακόμα το Μπολερό του Ραβέλ. Ήθελα να χαρώ ξανά και ξανά το κελάηδημα των αηδονιών την αυγή. Ήθελα να νιώσω ξανά στον ουρανίσκο μου εκείνη την ανεπανάληπτη γεύση των άγριων σπαραγγιών που μάζευα στα χέρσα χωράφια κάθε Μάρτη. Ήθελα να διαβάσουμε ξανά μαζί κάποιο ποίημα λέξη-λέξη και να απολαύσω τη δημιουργική μας διαφωνία. Υπάρχει όμως μια ενοχή στην ευτυχία. Αν η πίτα της ευτυχίας είναι συγκεκριμένη, ό,τι παραπάνω από τον μέσο όρο έχω γευτεί είναι κλεμμένο από κάποιον άλλο. </i></b></span><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><i>Κι αυτό είναι άδικο.</i></b><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><b><i><br /></i></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><b><i>Μένει κάτι ακόμα.</i></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><b><i>Το μυθιστόρημα της ζωής μου.</i></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><b><i>Το στοίχημα.</i></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><b><i>Ποτέ δεν το παραδέχτηκες. Προσπάθησες να με πείσεις πως είναι δημιούργημα της φαντασίας μου. Έ</i></b></span><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><i>φτιαξες μάλιστα ολόκληρη θεωρία για να με πείσεις. “Ξέρεις, δα, πως λειτουργεί η "μνήμη". Φτιάχνεις σήμερα έναν υποθετικό σκελετό της ιστορίας σου κι αύριο προσθέτεις έναν όροφο ακόμα και την άλλη το σοβαντίζεις και το μπογιατίζεις... και να μπροστά σου ένα οικοδόμημα που το πιστεύεις αδιαπραγμάτευτα αληθινό”. </i></b><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><i>Σε άφηνα να τα εξηγείς τόσο παραστατικά και μέσα μου χαμογελούσα. Ήταν η μνήμη σου απέναντι στην δική μου, ήταν ο λόγος μου απέναντι στον δικό σου. Γιατί να πιστέψω εσένα κι όχι εμένα;</i></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><b><i>Και τι είναι πιο αληθινό από εκείνο που πιστεύουμε για αληθινό;</i></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><b><i>Όλα τα δόγματα εκεί δεν στηρίζονται; Στην πίστη για το αληθινό που είναι αλήθεια χωρίς απόδειξη, χωρίς προϋποθέσεις.</i></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><b><i>Ποιος σώφρων άνθρωπος θα παραδεχτεί πως δεν είναι αληθινή η εικόνα του νυχτερινού ουρανού που βλέπει με τα μάτια του; Μα οι αστρονόμοι θα τον διαβεβαιώσουν, αραδιάζοντας ατράνταχτα επιχειρήματα, πως η εικόνα που βλέπει είναι μια απατηλή απεικόνιση όπου παρόν και παρελθόν μπλέκονται και το αστέρι, που η μαγευτική του λάμψη σε θαμπώνει, δεν υπάρχει πια. Πέθανε, χρόνια πριν.</i></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><b><i>Και από τις σπουδές μας τι διδαχτήκαμε; Δεν μπορείς, λέει, να ξέρεις ποια είναι στ’ αλήθεια η ακριβής θέση ενός σωματιδίου, γιατί αν την μάθεις τότε δεν θα ξέρεις την αληθινή του ταχύτητα. Η περίφημη </i></b></span><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><i>αρχή της αβεβαιότητας που ταρακούνησε συθέμελα ένα οικοδόμημα κατασκευασμένο από βεβαιότητες.</i></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><b><i>Η αλήθεια! </i></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><b><i>Δεν υπάρχει πιο απατηλή έννοια.</i></b></span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><b><i><br /></i></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><b><i>Αλήθεια ή όχι το στοίχημα το έχασα παταγωδώς.</i></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><b><i>Το αναγνώρισα και θέλησα να πληρώσω.</i></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><b><i>Και τότε συνέβη το θαύμα!</i></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><b><i>Γιατί μπορεί η ασήμαντη ζωή μου να μην έχει το παραμικρό ενδιαφέρον για ένα συγγραφέα, αλλά η ζωή μου σαν αντίστιξη της δικής σου… Α, εκεί το θέμα αλλάζει. Κι αφού δεν καταφέραμε να δημιουργήσουμε κάτι άλλο μαζί... Ε, ας είναι αυτό το μοναδικό κοινό μας δημιούργημα. Κι έχω ένα αισιόδοξο προαίσθημα ότι κάποιος καλοπροαίρετος αφηγητής θα βρεθεί να συμπεριφερθεί στην ιστορία μας με την τρυφερότητα που της αξίζει και ότι το «Ξωτικό» θα κάνει μια μοναδική εξαίρεση εκδίδοντας ένα μυθιστόρημα.</i></b></span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><b><i><br /></i></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><b><i>Δεν σε αποχαιρετώ. Δεν μου πάνε τα μελοδραματικά. Σκέψου πόσο εξωπραγματικό ήταν να κουβεντιάζουμε το ’68 – Γενναδίου και Ακαδημίας γωνία - για μια συνάντηση το 2000. Κι όμως έγινε πραγματικότητα. Και γιατί όχι; Φαντάσου μια, εξίσου εξωπραγματική, τρίτη διασταύρωση μας κάπου… κάποτε…</i></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: right;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><b><i>Σε γλυκοφιλώ</i></b></span></div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: right;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><b><i>Αίγλη</i></b></span></div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><b><i>Βουβαθήκαμε. Ούτε ξέρω για πόσο. Είχα χάσει την αίσθηση του χρόνου. Κοντεύαμε να φτάσουμε, η βροχή είχε κοπάσει, μια υποψία ήλιου τρύπησε ένα σύννεφο κι ήρθε κι έκατσε πάνω στα μαλλιά του Μιχαλιού. Εκείνος γύρισε και με κοίταξε </i></b></span><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><i>στα μάτια και, για πρώτη φορά, τ</i></b><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><i>ο βλέμμα του δεν ήταν θολό και σβησμένο. Είδα τη λάμψη της ζωντάνιας, άκουσα έναν καινούργιο τόνο στη φωνή του κι ένιωσα να μπαίνει σε κίνηση εκείνη η δύναμη της ζωής που αντιπαλεύει τη λήθη κι επομένως τον θάνατο. Γιατί ο μόνος θάνατος είναι η λήθη</i></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><b><i>-Λοιπόν, τι λες; Θα την δεχτείς την πρόκληση; Θα το γράψεις αυτό το μυθιστόρημα;</i></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><b><i><br /></i></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><b><i><br /></i></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><b><i><br /></i></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><b><i><br /></i></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><b><i>ΤΕΛΟΣ</i></b></span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><b><i><br /></i></b></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><b><i><br /></i></b></span></div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
ΤΟ ΜΥΘΙΣΤΌΡΗΜΑ ΦΟΥΓΚΑ ΓΙΑ ΔΥΟ ΣΕ ΕΝΤΥΠΗ ΜΟΡΦΗ ΠΟΥΛΙΈΤΑΙ ΑΠΌ ΤΗΝ AMAZON:<br />
<br />
https://www.amazon.de/s/ref=nb_sb_noss?__mk_de_DE=%C3%85M%C3%85%C5%BD%C3%95%C3%91&url=search-alias%3Dstripbooks&field-keywords=Rena+V.+Rapsomaniki</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Γιούλια Ολόμπλαβαhttp://www.blogger.com/profile/00797231137598462911noreply@blogger.com18tag:blogger.com,1999:blog-5433712019101712744.post-87511003932869558142014-02-18T22:40:00.000+02:002014-02-26T12:32:49.963+02:00Φούγκα για δύο ασύμμετρες φωνές... το μυστικό της Αίγλης<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvaOdXXMugcYsv5fawbDp-KfWIgLKGp6s7b-ZETqj8CR7MKX3g8taHI8X501wimbjVM8mevwaEfN9VnvFHx3ZUAzQPd9tuGII8ZuY43aP7y0Q71vTXa7PqO50ivw9s2pvvBpfZ9fBl11wL/s1600/IMG_0002.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvaOdXXMugcYsv5fawbDp-KfWIgLKGp6s7b-ZETqj8CR7MKX3g8taHI8X501wimbjVM8mevwaEfN9VnvFHx3ZUAzQPd9tuGII8ZuY43aP7y0Q71vTXa7PqO50ivw9s2pvvBpfZ9fBl11wL/s1600/IMG_0002.jpg" height="640" width="442" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Φωτο Παναγιώτης Κούκης</td></tr>
</tbody></table>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><br /></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Η φωνή του Μιχαλιού έσπασε με τις τελευταίες λέξεις. Φ</b></span><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">άνηκε εξαντλημένος μετά από την τόσο μεγάλη προσπάθεια που </b><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>έκανε για να μιλήσει</b></span><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b> και σώπασε. Η σιωπή είναι αβάσταχτη όταν είναι τόσο συγκινησιακά φορτισμένη. Ζήτησα μια μικρή στάση για καφέ. "Φυσικά... φυσικά, οδηγείς τόση ώρα..." είπε λες και είχε μόλις ξαναγυρίσει στην πραγματικότητα. Όταν ξαναμπήκαμε στο αυτοκίνητο τον είδα να ψάχνει νευρικά στις τσέπες του απ' όπου ανέσυρε ένα διπλωμένο φύλλο χαρτί. Το τσαλάκωσε και το έσφιξε</b></span><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"> μπάλα </b><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>στη γροθιά του σαν να ήθελε να το εξαφανίσει από προσώπου γης. Ύστερα άλλαξε γνώμη και άρχισε να το ισιώνει πάνω στον μηρό του, έτσι όπως ισιώνουν τα νεαρά κορίτσια από την Κούβα τα φύλλα του καπνού πάνω στα μελαψά μπούτια τους, μια εικόνα που φαντασιώνονται οι χρήστες καθώς απολαμβάνουν ένα πούρο Αβάνας. (Τα 'βαλα για μια ακόμα φορά με το μυαλό μου που παρήγαγε τέτοιες σαχλές και άσχετες σκέψεις αυτή τη στιγμή, το δικαιολόγησα όμως γιατί καταλάβαινα την προσπάθειά του</b></span><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"> </b><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">να απωθήσει την πραγματικότητα).</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Ο Μιχαλιός άρχισε να διαβάζει. Μα η φωνή του λίγο-λίγο αλλοιώθηκε και ξεθώριασε, έχασε την προσωπική της χροιά και η ηχώ που ερχόταν από το βάθος την επικάλυπτε. Θα έπαιρνα όρκο πως δεν ήταν υποβολή και πως άκουγα την ίδια την Αίγλη.</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><br /></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><i>Ψυχή τση ψυχής μου... ακριβέ μου Μιχαλιέ, </i></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><i>μπορώ να διακρίνω την έκπληξη στα μάτια σου, μπορώ να νιώσω την πίκρα στο λαιμό σου. “ Περίλυπος εστίν η ψυχή μου έως θανάτου”.</i></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><i>-Δεν θα ξαναχαθούμε πια, εκτός αν το θελήσεις εσύ, είχες υποσχεθεί χωρίς να λογαριάσεις πως δεν είμαστε αυτεξούσιοι, χωρίς να υπολογίσεις τη δύναμη του μαύρου ιππότη. Μα, να, που τώρα ο θάνατος μας χωρίζει. Κανένας άλλος δεν θα το μπορούσε.</i></b></span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><i><br /></i></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><i>Ο Ιούλης του 2000 ήταν καυτός. Ένα κυριακάτικο πρωινό, ξύπνησα νωρίς, να εκμεταλλευτώ την πρωινή δροσιά να μαγειρέψω. Στεκόμουν όρθια πάνω από την κατσαρόλα ανακατεύοντας προσεχτικά μια μπεσαμέλ. Όλα ήταν ήσυχα, κανένα σύννεφο δεν φαινόταν στον ορίζοντα. (Εκ των υστέρων αποδείχτηκε πως βρισκόμουνα στην ηρεμία που επικρατεί στο μάτι του κυκλώνα και δεν θα αργούσα να παρασυρθώ από τη δίνη του.) Η σκέψη μου ήταν σε σένα και στην απάντηση που περίμενα με ανυπομονησία: ήσουν ή δεν ήσουν μέλος της 17Ν; Ο Άγγελος, κρατώντας μια κούπα καφέ και κατευθυνόμενος προς τη βεράντα, ήλθε αλαφροπάτητος από πίσω και με το ελεύθερο χέρι του αγκάλιασε το αριστερό μου στήθος. Μια συνηθισμένη τρυφερότητα που, καθώς με έβγαλε από τις σκέψεις μου, </i></b></span><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><i> </i></b><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><i>με ξάφνιασε και με έκανε να τιναχτώ. Εκείνος ασυναίσθητα έσφιξε το στήθος, να μην το χάσει λες.</i></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><i>-Τέτοια κάνε μου αν θέλεις να φας σβολιασμένη κρέμα…</i></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><i>Εκείνος χαλάρωσε το σφίξιμο, πήρε το χέρι του και τότε φάνηκε ο καφέ λεκές που είχε αφήσει πάνω στο λευκό φανελάκι που φορούσα χωρίς σουτιέν.</i></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><i>-Πρόσεξε καημένε, με λέρωσες με τον καφέ σου.</i></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><i>Κοίταξε, με την έκπληξη του αθώου που τον κατηγορούν άδικα, την παλάμη του που ήταν πεντακάθαρη και την κούπα του που ήταν άθιχτη.</i></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><i>-Δεν είναι καφές.</i></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><b><i>Αν δεν είναι καφές τότε τι είναι; </i></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><i>Αίμα ήταν, σκοτωμένο καφετί αίμα που είχε βγει με την πίεση από τη θηλή μου.</i></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><i><br /></i></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><i>Άρχισε μια Οδύσσεια από ιατρικές εξετάσεις, όπου η ελπίδα εναλλασσόταν με την απογοήτευση. Κάθε εξέταση που έβγαινε καθαρή μου έδινε φτερά, κάθε σκιά αμφιβολίας που ήθελε παραπέρα διερεύνηση με καταβαράθρωνε. Αμέτρητοι άνθρωποι έχουν περπατήσει τα ίδια μονοπάτια της δοκιμασίας. Είναι μια κάποια παρηγοριά, αλλά τελικά ο καθένας είναι μόνος μπροστά στο Γολγοθά του και μόνος θα τον αντιμετωπίσει. Κάποια στιγμή τα ψέματα τελείωσαν. Ο πατέρας είχε γράψει στο DNA των κυττάρων μου τη φοβερή λέξη “καρκίνος”. Θυμάσαι πώς το ’λεγε ο καθηγητής βιολογίας; “ Η μείωση είναι η πρώτη ζαριά της ζωής μας”. Μια και δεν είχα νοοτροπία τζογαδόρου, η φράση με συγκλόνισε συνειδητοποιώντας πως κάποιος είχε την εξουσία να παίζει στα ζάρια τη ζωή μου, ερήμην μου.</i></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><i> </i></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><i>Στην αρχή δεν το πιστεύεις. Κάποιο λάθος έχει γίνει. Δεν μπορεί. Ένα κακό όνειρο είναι. Σε λίγο θα ξυπνήσω και θα είναι όλα όπως πριν. Σιγά–σιγά έρχεται η αποδοχή. Και θέλεις να μάθεις λεπτομέρειες. Ανοίγεις βιβλία, ανοίγεις ιστοσελίδες, ρωτάς. Τι είδους καρκίνος; Επιθετικός ή μη; (Καλπάζων, αποδείχτηκε ο δικός μου.) Σε πρώιμο ή προχωρημένο στάδιο; Πως αντιμετωπίζεται; Υπάρχει θεραπεία; Υπάρχει κίνδυνος μετάστασης; Αβέβαιες οι απαντήσεις: θα δούμε πώς θα αντιδράσει ο οργανισμός στην αγωγή. Αόριστες ελπίδες: έχεις μια πολύ καλή φυσική κατάσταση, δεν έχεις πάρει ποτέ φάρμακα, έζησες μ’ έναν υγιεινό τρόπο ζωής…</i></b></span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><i><br /></i></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><i>Ήταν σύμπτωση που τότε ακριβώς ζήτησες τη γυμνόστηθη φωτογραφία μου; Μήπως ονομάζουμε συμπτώσεις εκείνες τις διεργασίες που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε; Μήπως για όλα υπάρχει κάποιο σχέδιο που μας ξεφεύγει; Ας είναι... Κάτω από άλλες συνθήκες θα το είχα θεωρήσει προσβλητικό και θα είχα αρνηθεί κατηγορηματικά. Τώρα όμως ποθούσα να απαθανατίσω το στήθος μου όσο ακόμα ήταν δίδυμο και να μοιραστώ την ανέπαφη εικόνα του μαζί σου. Μια βδομάδα αργότερα, ένα χειρουργικό νυστέρι αφαίρεσε άσπλαχνα το αριστερό (εκείνο ακριβώς που είχε φωτογραφήσει με περίσσεια τρυφερότητα ο Άγγελος.) Τι σκληρό να αποχωρίζονται τα δίδυμα! Ποτέ δεν ρώτησα τι απέγινε εκείνο που δεν βρίσκεται πια στο σώμα μου από φόβο για την αποτροπιαστική απάντηση. Στο νου μου όμως έρχονταν, τις πιο ακατάλληλες στιγμές, εκείνες οι πληροφορίες για τα νοσοκομειακά απόβλητα που παράνομα καταλήγουν στις χωματερές. Εκεί βρέθηκε άραγε παραπεταμένο το αριστερό μου στήθος; Κι ενώ το υπόλοιπο σώμα μου θα ταφεί με τις ευλογίες της εκκλησίας και τα δάκρυα όσων με αγάπησαν, ένα κομμάτι του κατευθύνθηκε προς άγνωστο προορισμό άκλαυτο ακόμα και από μένα.</i></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><i>Άδικο!</i></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><i>Η ισότητα εξακολουθεί να είναι ζητούμενο ακόμα και στη φθορά!</i></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><i><br /></i></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><i>Απόδιωχνα αυτές οι σκέψεις σαν περιττή πολυτέλεια. Με έκπληξη διαπίστωνα ότι ο ακρωτηριασμός μου δεν αποτελούσε το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημά. Κάπως έτσι δεν το λέει ο λαός; “Μακάρι να μη μας δώσει ο Θεός όσα μπορούμε να αντέξουμε!” Η έγνοια μου τώρα ήταν να περισωθεί ό,τι ήταν δυνατόν, να μην προσβάλει η αρρώστια κι άλλους ιστούς. Όσο για το χαμένο στήθος πείστηκα από πληροφορίες και μαρτυρίες ότι, αν όλα πήγαιναν καλά, σε δυο χρόνια, η πλαστική χειρουργική θα μου χάριζε ένα ολόιδιο με εκείνο που έχασα. Δεν μπορούσα, ωστόσο, να αγνοήσω την απορία που ερχόταν απρόσκλητη στο μυαλό: ολόιδιο μόνο ως προς την εμφάνιση; Και η αίσθηση; Ο γιατρός με καθησύχασε.</i></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><i>-Οι απολήξεις των αισθητήριων νεύρων βρίσκονται επιφανειακά και το δέρμα δεν το άγγιξε το νυστέρι, το άφησε ανέπαφο. "Μην ανησυχείς, έχεις να γευτείς κι άλλες ηδονές από το στήθος σου."</i></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><i><br /></i></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><i>Σκέψεις.. σκέψεις..προβληματισμοί…</i></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><i>Ένα αξιοπρεπές τέλος!</i></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><i>Να πεθάνω περήφανη, όπως είχα ζήσει!</i></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><i>Ν’ αφήσω τη φύση, που πάντα λάτρευα, να κάνει τη δουλειά της όπως εκείνη ήξερε.</i></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><i>Να αποφύγω τα μπες-βγες στα νοσοκομεία.</i></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><i>Να μη δεχτώ τη χημειοθεραπεία με τα εξευτελιστικά της επακόλουθα.</i></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><i>Μα σαν έλθει η ώρα της πράξης, πρυτανεύει άλλη λογική. “Σε φώναξα για να σηκώσεις το φορτίο” είπε η γριά αντικρίζοντας το θάνατο, στο μύθο του Αισώπου.</i></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><i>Αποφάσισα να δοκιμάσω τη φαρμακευτική αγωγή.</i></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><i>Δεν σού είπα τίποτα. Από δειλία ή από φιλαρέσκεια. Δεν θα το μάθαινες εκτός αν το ξεπερνούσα ή αν...</i></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><i>Ήταν φρικτό.</i></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><i>Ήταν επώδυνο.</i></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><i>Ήταν αναξιοπρεπές.</i></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><i>Ήταν η εξαθλίωση προσωποποιημένη.</i></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><i>Το σώμα μου δεν με υπάκουε. Έκανα εμετό και ένοιωθα τα σωθικά μου να θέλουν να βγουν και να χυθούν έξω. Αυτό το σώμα που πάντα θεωρούσα ναό του πνεύματoς και σαν ναό το φρόντιζα… Που δεν το είχα ταλαιπωρήσει με καταχρήσεις… Που είχε μάθει να καταναλώνει μόνο αγνές φυσικές ουσίες… Κι εκείνο, ευγνώμον για την τόση φροντίδα, μ’ ακολουθούσε σε κάθε δραστηριότητα πειθήνιο, χωρίς να διαμαρτύρεται, χωρίς να αγκομαχάει, χωρίς να λαχανιάζει. Σώμα και πνεύμα ένα ενιαίο αρμονικό σύνολο. Πώς μας το 'λεγαν στο σχολείο; “Νους υγιής εν σώματι υγιεί”. Τώρα απορούσε με την αλλαγή στη συμπεριφορά μου. Το ανάγκαζα να δεχτεί τα πιο ισχυρά δηλητήρια κι αντιδρούσε μανιασμένα σαν ερωτευμένος που μεταμορφώνει το δυνατό του πάθος στο πιο τρελό μίσος. Πόλεμος γινόταν μέσα μου -το ένιωθα. Και οι πόλεμοι μόνο ηττημένους έχουν.</i></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><i><br /></i></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><i>Όμως στα διαλείμματα –γιατί υπήρχαν κι αυτά- στο τηλέφωνο ή μέσα στον υπολογιστή μου ήσουν εσύ. Δεν ξέρεις τι ανακούφιση ήσουν για μένα. Δεν μπορείς να καταλάβεις πόση στήριξη μου έδωσες μέσα στην άγνοιά σου. Σε ευγνωμονώ που υπήρξες το αντικαταθλιπτικό μου. Φαίνεται είχα υπερεκτιμήσει την περίφημη ικανότητά σου να διαβάζεις τη σκέψη μου. Ευτυχώς αυτή τη φορά δεν λειτούργησε. Ανυποψίαστος έμεινες μέχρι τέλους χωρίς να πάρεις μυρωδιά απ’ όλα αυτά τα δραματικά. Και αυτό μου έδινε φτερά. Όταν τα μαλλιά μου είχαν πέσει, κοιταζόμουν στον καθρέφτη και αναρωτιόμουν: “Ποια είσαι;” Ήξερα όμως ότι εσύ μου μιλούσες και μου έγραφες έχοντας στο νου σου τη δεκαοκτάχρονη συμμαθήτριά σου ή έστω την περήφανη τενίστρια της φωτογραφίας που σου είχα στείλει. </i></b></span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><i><br /></i></b></span><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><i>Μετά, όταν χωρίζαμε αναπολούσα τις κουβέντες μας, τα γέλια μας, τις τρυφερότητες, τα παιχνίδια. Το καλύτερο παιχνίδι ήταν το "πού ήσουν όταν...;" Πού ήσουν όταν κηρύχθηκε η δικτατορία; Πού ήσουν όταν έγινε το πραξικόπημα στην Κύπρο και η επιστράτευση; Πού ήσουν τη βραδιά του Πολυτεχνείου; Πού ήσουν τη μέρα που παντρεύτηκα; Πού ήσουν τη μέρα που γέννησα την κόρη μου; Πού ήσουν το βράδυ του μεγάλου σεισμού στις Αλκυονίδες; Πού ήσουν τη μέρα που πήρα το διδακτορικό μου; Πού ήσουν όταν έσπασα τον αστράγαλό μου; Πού ήσουν όταν ο Παναθηναϊκός κέρδισε τον Άγιαξ στο Γουέμπλεϊ ;</i></b></span><strong style="background-color: white; color: #414141; font-family: Verdana, Arial, 'Trebuchet MS', Tahoma, GRHelvetica; font-size: 10px; text-align: left;"> </strong><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><i> Ή το άλλο παιχνίδι με τα θεάματα. Είχαμε κρατήσει κι οι δυο προγράμματα από θεατρικές παραστάσεις με σημειωμένη επάνω την ημερομηνία </i></b></span><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><i>που τις είχαμε δει</i></b><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><i>. Ξεφωνίζαμε από έκπληξη καθώς διαπιστώναμε ότι πηγαίναμε στις ίδιες αίθουσες: στο υπόγειο του Κούν, στο ελεύθερο θέατρο, στο πειραματικό της Ριάλδη, στο θέατρο έρευνας </i></b></span><b><i><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">του Ποταμίτη... Οι ημερομηνίες ήταν απογοητευτικές. Εσύ πήγαινες συνήθως στην αρχή, εγώ, πάντα συνετή, περίμενα να παγιωθούν οι κριτικές. Υπήρχε μια παράσταση που την είδαμε με διαφορά μιας μέρας: Σάββατο εσύ, Κυριακή εγώ. Απ' όλη την έρευνα που κάναμε βγήκε πως μια φορά μόνο βρεθήκαμε στον ίδιο χώρο: στην τελευταία προεκλογική συγκέντρωση του Αντρέα Παπανδρέου, στο Σύνταγμα, λίγες μέρες πριν από τις εκλογές του Οκτώβρη του '81. Αλλά τι πιθανότητα είχαμε να συναντηθούμε μέσα σ' εκείνη τη λαοθάλασσα; Παίρναμε τα ξέφτια από τις ζωές μας και τα κάναμε στημόνι και υφάδι και υφαίναμε μια κοινή ζωή. Ένιωθα ίλιγγο παρακολουθώντας τις ακροβασίες της ζωής σου κι εσύ έλεγες πως δεν έπληττες μες στην αυστηρά δομημένη δική μου ζωή. Κι εγώ εκείνες τις στιγμές ξεχνούσα τις τιμές τη χολερυθρίνης, τον αριθμό των αιμοπεταλίων, την άνοδο του ζαχάρου και γελούσα με τα σχέδια που κατάστρωνες για να κλέβεις βιβλία από τον Ελευθερουδάκη. </span></i></b><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><i>Το παράλογο μας ακολουθούσε πάντα. Ήμουν ερωτευμένη και βαριά άρρωστη ταυτόχρονα. Και σήμερα ακόμα –τι αισιόδοξη αντίφαση– είμαι ερωτευμένη κι ετοιμοθάνατη.</i></b><b><i><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"> </span></i></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><i><br /></i></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><i>Η χημειοθεραπεία έφερε αποτελέσματα. Όλα φάνηκαν να διορθώνονται. Αισθανόμουν καλά, το χνούδι των μαλλιών μου πήρε να μεγαλώνει σαν μωρού παιδιού, άρχισα να κάνω περιπάτους –μια φορά μάλιστα ανέβηκα και στο σκονισμένο μου ποδήλατο. Άρχισα να κάνω σχέδια. Πόσο λίγο θέλει η ελπίδα για να βάλει σε κίνηση τη ζωή! Άρχισα να πιστεύω ότι επιτέλους θα μπορούσα να σου ζητήσω μια συνάντηση. Θα μου απαντούσες: “πάντα στη διάθεσή σου” κάνοντας μια φανταστική ρεβεράντζα και θα έμοιαζε σαν να μην είχε περάσει ούτε στιγμή από το ’68. Θα φορούσα μπλουζάκι με κλειστό λαιμό –να κρύβει εντελώς το ντεκολτέ– θα πίναμε καφέ σε κάποιο κεντράκι με θέα τη θάλασσα αλλά δεν θα κοιτάζαμε τη θάλασσα. Θα κοιτάζαμε αχόρταγα ο ένας τον άλλο, αλλά δεν θα βλέπαμε τα σημάδια του χρόνου. Θα απολάμβανα το χαμόγελό σου να κατευθύνεται αποκλειστικά επάνω μου –στα μάτια ή στο στήθος δεν θα ’χε πια σημασία- θα βύθιζα το βλέμμα μου στα γελαστά σου μάτια, θα καμάρωνα την κοντυλένια σου μύτη. Και θα γελούσαμε! Α, πώς θα γελούσαμε!</i></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><i><br /></i></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<a href="http://wwwrapanaki.blogspot.gr/2014/02/blog-post_25.html" target="_blank"><span style="color: #cc0000;">Συνεχίζεται...</span></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Γιούλια Ολόμπλαβαhttp://www.blogger.com/profile/00797231137598462911noreply@blogger.com13tag:blogger.com,1999:blog-5433712019101712744.post-67594430488829439252014-02-11T21:56:00.000+02:002014-02-21T11:19:01.872+02:00Φούγκα για δύο ασύμμετρες φωνές... εξηγήσεις<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjicdJK94rgMhI-Yy2Nj6YebPezN3z2L3zhscxoPGi6V-Vh6fgXRRNSCmWqgqsE9aohNuBM0WpalVYjuDuY2CeoJ_7g0mPgzeW8oXtCqbr8vtlO7M4iyj6hyphenhyphentaHRlIQVyVAaFiCGhW9Ir1F/s1600/IMG_0005.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjicdJK94rgMhI-Yy2Nj6YebPezN3z2L3zhscxoPGi6V-Vh6fgXRRNSCmWqgqsE9aohNuBM0WpalVYjuDuY2CeoJ_7g0mPgzeW8oXtCqbr8vtlO7M4iyj6hyphenhyphentaHRlIQVyVAaFiCGhW9Ir1F/s1600/IMG_0005.jpg" height="444" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Φωτο Παναγιώτης Κούκης</td></tr>
</tbody></table>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><br /></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><br /></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>»Η αλήθεια είναι πως η Αίγλη με ρωτούσε επίμονα για τη σύλληψή μου από τη χούντα τη βραδιά που τα τανκς έσπασαν την πύλη του Πολυτεχνείου. Της είχα πει όσα μπορούσα να πω χωρίς να προδώσω το μυστικό μου. Παρέλειψα λεπτομέρειες που αναφέρονταν στην κάθε μορφής βία, στο απίστευτο ξύλο, στη βαρβαρότητα, στα βασανιστήρια –σωματικά και πνευματικά– στον καθημερινό φόβο ότι το βράδυ θα έρθουν πάλι, στα αίματα, στις μελανιές, στα πρησμένα πόδια, στην κτηνωδία. Αποσιώπησα τις απειλές, την απομόνωση, τα αποτυπώματα των τσιγάρων, τη μυρωδιά της καμένης σάρκας –αυτή η μυρωδιά δεν θα φύγει ποτέ από την ψυχή μου. Της μίλησα ωστόσο με λεπτομέρειες για τη συντροφικότητα, την αλληλεγγύη, το κουράγιο που έπαιρνα από το κουράγιο των μεγαλύτερων –23 χρόνων παιδί ήμουν–, για τους ευρηματικούς κώδικες επικοινωνίας…</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>-Τι θέλεις και τα σκαλίζεις; Όλα έχουν γραφτεί, όλα έχουν τραγουδηθεί. Διάβασε για τον Μουστακλή, διάβασε για τον Παναγούλη, λίγο-πολύ όλοι τα ίδια περάσαμε. Βάλε ν’ ακούσεις "τα τραγούδια του αγώνα" του Θεοδωράκη.</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><br /></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>»Δεν της μίλησα ποτέ για κείνο το βράδυ παραμονής Χριστουγέννων του ’73. Εκείνη, </b></span><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">ανυποψίαστη, </b><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">θα γιόρταζε μέσα στην ευτυχία της άγνοιας και </b><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">στη θαλπωρή της οικογενειακής σύναξης. </b><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Ο πατέρας της, κρατώντας τελετουργικά </b><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">την παραδοσιακή κουλούρα, </b><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">θα έφερνε τρεις βόλτες γύρο από το τραπέζι ψέλνοντας το:</b><br />
<b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></b></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><i>…Δι ημάς γαρ εγεννήθη παιδίον νέον …</i></b></span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><i><br /></i></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Ευτυχώς ο προσεκτικός υμνωδός είχε την πρόνοια να τονίσει εκείνο το “δι ημάς” αντιδιαστέλλοντάς το από το “για τους άλλους.” Γιατί εγώ φαίνεται ήμουν από τους “άλλους” και κατάλαβα πως για μένα δεν επρόκειτο να γεννηθεί Χριστός όταν άκουσα την πόρτα του κελιού ν’ ανοίγει και να μπαίνουν τρεις ορεξάτοι, βιαστικοί και εορταστικοί. Άρχισαν με μαλαγανιές:</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>-Δεν θα μας καθυστερήσεις, θέλουμε να κάνουμε κι εμείς Χριστούγεννα. Το ίδιο δε θέλεις κι εσύ; Μια απάντηση περιμένουμε και φεύγεις αμέσως, κύριος, και πας σπίτι σου, μέρα που ξημερώνει.</b></span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><br /></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>»Ποντάριζαν να με βρουν ευάλωτο λόγω της γιορτής. Δεν απαντούσα, μόνο τους κοίταζα κατ’ ευθείαν στα μάτια, μα δεν τους έβλεπα. Το βλέμμα μου τους διαπερνούσε σαν να ’ταν διάφανοι κι έμενε καρφωμένο στον απέναντι τοίχο. Όταν ψυλλιάστηκαν πως τους αγνοούσα, εκνευρίστηκαν και το πανηγύρι άρχισε.</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>- Μίλα ρε πούστη, πού κρύβετε τους πομπούς;</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>- Μίλα ρε, θα σου κάνουμε τη μούρη κρέας.</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>- Μίλα ρε βυζανιάρικο, θες να μη σε ξαναπλησιάσει γυναίκα;</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Άρχισαν να με δέρνουν κι οι τρεις όπου έβρισκαν, σαν να 'μουν σάκος του μποξ. Με χτυπούσαν με </b></span><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">μανιασμένες κλωτσιές και</b><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"> γροθιές που τις ένιωθα σιδερένιες. Άμαθος ήμουν και κάθε άλλο παρά ήρωας, μοναδικό μου όπλο η περιφρόνηση και το περίσσευμα αξιοπρέπειας. Προσπάθησα να βάλω σ’ εφαρμογή την προσφιλή μου μέθοδο της αφαίρεσης.</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><i>Ποιοι είναι οι τύποι των τεσσάρων εξισώσεων του Maxwell;... Τι σημαίνει πυξ-λαξ;... Πράσιν' άλογα είναι ομόηχο του πράσσειν άλογα κι από κει προέρχεται... Πώς τέλειωνε η ταινία “το μαγαζάκι της κεντρικής οδού”;...</i></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Κάποια στιγμή άκουσα το « κρααακ» και το αίμα τινάχτηκε σαν πίδακας από τη μύτη. Χάρηκα που πανικοβλήθηκαν κι αυτή η ευχάριστη αίσθηση ήταν η τελευταία πριν μελανιάσει ο κόσμος. Δεν ήταν συνηθισμένη πρακτική να χτυπάνε στο πρόσωπο, ωστόσο για μένα έκαναν εξαίρεση. “Τους εξόργιζε η προκλητική αρμονία του προσώπου σου”, αποφάνθηκε ο ειδικός που μου πρόσφερε ψυχολογική στήριξη τα κατοπινά χρόνια.</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><br /></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>»Έμεινα δυο μήνες στο KΑT φρουρούμενος. Έφυγα παραμορφωμένος, μα με την ικανοποίηση πως δεν μου είχαν πάρει λέξη και πως το πνεύμα μου είχε μείνει ανέγγιχτο. Σ’ εκείνους απόμεινε η ικανοποίηση ότι μου είχαν σακατέψει το πρόσωπο, μου είχαν ρημάξει την ομορφιά. Ακολούθησε ένας κυκεώνας πλαστικών εγχειρήσεων –ρινοπλαστική κυρίως- που όχι μόνο δεν διόρθωνε στο παραμικρό την κατάσταση, αλλά με κρατούσε στην αβεβαιότητα της αναμονής και δεν μου επέτρεπε να αποδεχτώ το αμετάκλητο και να συνεχίσω να ζω με τα νέα δεδομένα. Ώσπου πήρα την απόφαση να μην ξαναπατήσω σε χειρουργικό τραπέζι, κόντρα στις παραινέσεις των γιατρών, που επέμεναν να συνεχίσω τις προσπάθειες γιατί η επιστήμη δεν είχε ακόμα πει τον τελευταίο λόγο. Κι από τότε ηρέμησα κι εξασκήθηκα να ξυρίζομαι χωρίς καθρέφτη. Δεν παραπονιέμαι, επιλογή μου ήταν, κάποια πράγματα μπορείς να τα αποφύγεις κι άλλα όχι. Πολύ περισσότερο που η απειλή τους δεν επαληθεύτηκε.</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><br /></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>»Αυτά τα υπέροχα πλάσματα οι γυναίκες! Δύσκολα μπορούμε, εμείς οι άντρες, να κατανοήσουμε τον ψυχισμό τους. Όταν τις πληροφορούσα για την αιτία της κακομουτσουνιάς μου -έκανα και τον δύσκολο, "τι τα θες και τα γυρεύεις", τάχα μου-, όλα τα μητρικά φίλτρα ανάβλυζαν μέσα τους, και τις μετέτρεπαν σε τρυφερές ερωμένες. Κάποιοι εξαργύρωσαν την αντιστασιακή τους δράση κερδίζοντας δημοσιότητα. (Ποτέ δεν δέχτηκα να παρουσιαστώ στα μέσα, πέρα από το φιάσκο μιας παρ’ ολίγον εμφάνισης στην τηλεόραση που ευτυχώς αποφεύχθηκε την τελευταία στιγμή). Άλλοι προχώρησαν ένα βήμα παραπέρα κι αναρριχήθηκαν –με την ψήφο του ευγνώμονος λαού– σε κυβερνητικές θέσεις. Κάποιοι εμπνεύστηκαν τραγούδια. Άλλοι έκαναν τα βιώματά τους κείμενα. Για όλους υπήρξε κάποιο αντίδωρο. Όχι πως αυτό ήταν το κίνητρό μας τότε. Προέκυψε όμως στην πορεία. Εγώ ανταμείφθηκα πλουσιοπάροχα από τις γυναίκες. Τις χάρηκα τις γυναίκες στη ζωή μου. Το παραμορφωμένο μου πρόσωπο αντί να σταθεί εμπόδιο, αποτελούσε φωτοστέφανο που με περιέβαλε και που η χαμένη ομορφιά μου δεν θα μπορούσε να συναγωνιστεί μαζί του.</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><br /></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>»Να... αυτά παθαίνω: παρασύρομαι και μακρηγορώ καθώς, συνειδητά και ασυνείδητα, θέλω να αποφύγω την ανάμνηση του χτες. Χτες ήταν μια από εκείνες τις χειμωνιάτικες λιακάδες –Αλκυονίδες τις λένε από παλιά– πρωί, πολύ νωρίς ακόμα. Ο πεζόδρομος της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, σχεδόν άδειος. Το κρύο απέτρεπε τους περιπατητές για την ώρα, μα θα έκαναν οπωσδήποτε την εμφάνισή τους αργότερα. Το φως, απαλό χάδι πάνω στις αρχαίες κολώνες, τους έδινε μια απίστευτη γλύκα. Το ίδιο φως όμως δεν μπορούσε να γλυκάνει το χρώμα των πολυκατοικιών που απρόσκλητες έκαναν την εμφάνισή τους στο οπτικό μου πεδίο. Ήταν υπερβολικά μουντό γκρίζο και καμία επίδραση δεν ήταν ικανή να αλλάξει αυτή την πραγματικότητα. Πόσες φορές είχα μελετήσει από κείνο το παράθυρο την αλληλεπίδραση του φωτός με τα μάρμαρα! </b></span><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Κάθε φορά και μια διαφορετική εικόνα. Διάφανη τα πρωινά, μουντή με τη συννεφιά, δακρυσμένη με τη βροχή, μελαγχολικά λαμπερή τα φθινοπωρινά μεσημέρια, φλογισμένη τα πορφυρά ηλιοβασιλέματα, απόκοσμη στο φως των προβολέων, μαγική όταν σπάταλα τα έλουζε στο φως τ’ ολόγιομο φεγγάρι, πάναγνη με το χιόνι. Απ’ όλες προτιμούσα εκείνη την εκτυφλωτική σκληρότητα που αποκτούσαν οι πέτρες τα καλοκαιρινά μεσημέρια όταν τις σφυροκοπούσε ανελέητα το Αττικό φως.</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><br /></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>»Το παράθυρο του γραφείου της Αίγλης έβλεπε στη λίμνη. Μου είχε περιγράψει τη δική της πραγματεία πάνω στην επίδραση του φωτός στο χρώμα του νερού. Η σκέψη της με κέντησε και με επανέφερε σε ό,τι ήθελα να ξεχάσω. Προσπάθησα να μαντέψω. Γιατί εκείνο το απρόσωπο: <i>κύριε Εξωτικάκη</i>; Ποιος τρίτος έμπαινε σε μια σχέση προορισμένη αποκλειστικά για δύο;</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><br /></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Τίποτα δεν με είχε προϊδεάσει, δεν είχα διαπιστώσει στοιχεία φθοράς.</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Κεραυνός εν αιθρία.</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Ούτε καν η περίφημη διαίσθησή μου δεν με προειδοποίησε.</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Καθάρισα τα γυαλιά μου.</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Τέρμα με τις αναστολές.</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Έπρεπε να διαβάσω το μήνυμα ό,τι κι αν ήταν αυτό.»</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><br /></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><i>Κύριε Εξωτικάκη,</i></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><i>δεν σας γνωρίζω, αλλά υποψιάζομαι πως υπήρξατε ξεχωριστός για τη μητέρα μου. Ένα από τα τελευταία βράδια, καθώς ξαγρυπνούσα δίπλα στο κρεβάτι της, βγήκε από το λήθαργο και σε μια αναλαμπή μου ζήτησε, διστακτικά σαν κορίτσι, να σας ενημερώσω για τον θάνατό της, </i></b></span><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><i>χρησιμοποιώντας το προσωπικό της e-mail όπου θα έβρισκα τη διεύθυνσή σας. Μου ζήτησε ακόμα</i></b><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><i> να επισυνάψω ένα κλειδωμένο αρχείο που ανοίγει με τετραψήφιο κωδικό την ημερομηνία των γενεθλίων σας. Αμέσως μετά ξανακλείστηκε στη σιωπή της κι εκείνο το βράδυ συνειδητοποίησα πως το πρόσωπο που λάτρευα ως μητέρα και θαύμαζα ως επιστήμονα ήταν επίσης μια γυναίκα που ελάχιστα γνώριζα. Παίρνω την πρωτοβουλία, πιστεύοντας πως ικανοποιώ μια μη εκφρασμένη επιθυμία της, να σας πληροφορήσω πως η κηδεία της θα γίνει αύριο στις τέσσερις το απόγευμα στον μητροπολιτικό ναό των Ιωαννίνων.</i></b><br />
<div style="text-align: right;">
<b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><i>Νικολέτα Μαυριδάκη</i></b></div>
<b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; text-align: justify;"><i><br /></i></b><a href="http://wwwrapanaki.blogspot.gr/2014/02/blog-post_18.html" target="_blank"><span style="color: #cc0000;">Συνεχίζεται...</span></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Γιούλια Ολόμπλαβαhttp://www.blogger.com/profile/00797231137598462911noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-5433712019101712744.post-46494013558215249372014-02-04T20:35:00.000+02:002014-02-14T12:13:58.819+02:00Φούγκα για δύο ασύμμετρες φωνές... το μυστικό<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgW5ML2mDOwODoyI1pd7qeDTR8upk1xptYpTNQEc49mSqbIxuJPa644q7xdx-zTROyoVYnYFlg_0FSuiB9SfOxBDEfC1JnmlFynEqKfeDjQF3a3yUwAI-MlLbpv0NUsrmdppuxpo3RqdfIj/s1600/IMG_0004.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgW5ML2mDOwODoyI1pd7qeDTR8upk1xptYpTNQEc49mSqbIxuJPa644q7xdx-zTROyoVYnYFlg_0FSuiB9SfOxBDEfC1JnmlFynEqKfeDjQF3a3yUwAI-MlLbpv0NUsrmdppuxpo3RqdfIj/s1600/IMG_0004.jpg" height="434" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Φωτο Παναγιώτης Κούκης</td></tr>
</tbody></table>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><br /></b></span>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Ρέκβιεμ (εκκλησιαστικό όργανο)</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><br /></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><br /></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Η βροχή έπεφτε ορμητικά στα τζάμια και οι υαλοκαθαριστήρες, αν και δούλευαν στη μεγάλη ταχύτητα, δεν προλάβαιναν να τη σαρώσουν</b></span><b><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">. Το ταξίδι προβλεπόταν δύσκολο και οι περιστάσεις το έκαναν δυσκολότερο. Ο Μιχαλιός δίπλα μου άναβε αμίλητος το ένα τσιγάρο πίσω από το άλλο. Με είχε ρωτήσει αν μπορούσα να ανεχτώ τον καπνό -και πώς να του πω όχι;- κι αυτή ήταν η μοναδική κουβέντα που ανταλλάξαμε. Του έριχνα κλεφτές ματιές με την άκρη του ματιού φροντίζοντας να μην αποσπώ την προσοχή μου από το δρόμο. Ένας Μιχαλιός αγνώριστος! Δεν ήταν τόσο η φρικτή παραμόρφωση του προσώπου του –για την οποία, ευτυχώς, με είχε προϊδεάσει από το τηλέφωνο- όσο η συνολική κατάρρευση που τον έκανε να μοιάζει με γέρο εκατό χρονών. Δεν τολμούσα να διακόψω τη σιωπή του, πάτησα μόνο το κουμπί και το αυτοκίνητο πλημμύρισε από τους ήχους της Σαραμπάντ του Μπαχ. Ήξερα πόσο τον γοήτευε ο συνδυασμός της αυστηρής μαθηματικής δομής με την χαλαρή μουσική ευαισθησία αυτού του κομματιού. Γύρισε και με κοίταξε για πρώτη φορά από τη στιγμή που κάθισε στη θέση του συνοδηγού και στο βλέμμα του διέκρινα ευγνωμοσύνη. Χάθηκα κι εγώ στις αναμνήσεις μου. Παραδόξως δεν απλώνονταν πολύ. Για την ακρίβεια μ</span></b><b><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">ια μόνο</span></b><b><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"> σκέψη είχε κολλήσει στο μυαλό μου που, όσο κι αν την απόδιωχνα θεωρώντας την γελοία, εκείνη επέμενε να ξαναγυρίζει σαν </span></b><b><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">το </span></b><b><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">δαρμένο σκυλί</span></b><b><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">. Θυμόμουνα τον εκνευρισμό που έφερνε η βροχή στην Αίγλη. “Ούτε αιλουροειδές να ήσουν”, την τσιγκλούσα. Υπήρχε λόγος: η Αίγλη των νεανικών μας χρόνων δεν συμβιβαζόταν με τα σγουρά της μαλλιά που τα προτιμούσε ίσια και αγωνιζόταν να το πετύχει χρησιμοποιώντας κάθε τερτίπι της κομμωτικής τέχνης. Το αποτέλεσμα ήταν μια εντυπωσιακά πειθαρχημένη κόμη που την εχθρεύονταν η υγρασία και πολύ περισσότερο η βροχή τείνοντας να επαναφέρουν τα πράγματα στη φυσική τους κατάσταση. Δεν άντεχα να σκέφτομαι μια Αίγλη χωμένη σε μια υγρή τρύπα στο έδαφος με τα μαλλιά της στο έλεος της ασταμάτητης βροχής. </span></b><br />
<b><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></b>
<b><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Είχαμε μ</span></b><b><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">όλις</span></b><b><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"> περάσει τα διόδια της Κορίνθου όταν ο Μιχαλιός- λες και πήρε κάποιο μυστικό σύνθημα- άρχισε να μιλάει, μάλλον μονολογώντας παρά απευθυνόμενος σε μένα. Η φωνή του χαμηλή σαν ψίθυρος, άτονη, άχρωμη, ουδέτερη, κουρασμένη, ήταν μια φωνή προσωποποίηση της απελπισίας.</span></b><br />
<b><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>«Χτες –πόσοι αιώνες έχουν περάσει από χτες!- βρισκόμουν μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή μου απορροφημένος στην ρουτίνα της πρωινής ενημέρωσης από τις ηλεκτρονικές σελίδες. Ειδήσεις ουσιαστικά δεν υπήρχαν, οι δημοσιογράφοι αναμασούσαν τα ίδια και τα ίδια για να γεμίσουν τις σελίδες. No news, good news σου λένε. Πλήξη! Ένα ηλεκτρονικό ηχητικό σήμα με επανέφερε στην ατομική μου πραγματικότητα, ενώ ταυτόχρονα ένα λευκό φακελάκι εμφανίστηκε στο δεξί μέρος της μπάρας εργασίας. Ήταν μια ειδοποίηση πως η Αίγλη είχε αφήσει ένα e-mail. Ήταν μια πρόχειρη δική μου ευρεσιτεχνία που υπαγορεύτηκε από την αδημονία μου. Την είχα εγκαταστήσει από την πρώτη κι όλας στιγμή. Ήθελα να παίρνω τα μηνύματα της χωρίς την παραμικρή καθυστέρηση. Δεν ήταν δύσκολη κατασκευή. Όχι πως είμαι κανένας σπουδαίος χάκερ όμως, τι διάολο, ασχολούμαι με τα ηλεκτρονικά από τα οκτώ μου και με τους υπολογιστές από τότε που δούλευαν με διάτρητες κάρτες. Θυμάμαι σαν χθες την αναστάτωσή μου –την έξαψη πιο σωστά- τον πρώτο καιρό, κάθε φορά που άκουγα τον διακριτικό ήχο. Παρατούσα ακαριαία ό,τι κι αν έκανα για να την παρακολουθώ, να νιώθω στον ίδιο –ας είναι και εικονικό- χώρο μαζί της και να πάρω το μήνυμά της την ίδια στιγμή που εκείνη πατούσε το “αποστολή”. Αργότερα μια εταιρία ενδιαφέρθηκε να αγοράσει το λογισμικό. Θα υπήρχαν, φαίνεται, κι άλλοι ανυπόμονοι σ’ αυτό τον κόσμο!</b></span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><br /></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>»Φαίνεται πως είχε ανακαλύψει την κατασκοπεία μου. Δεν ήταν δα και τόσο δύσκολο. Δεν ήμουν καθόλου διακριτικός. Σαν φάντης μπαστούνι παρουσιαζόμουν μπροστά της. Ξαφνικά η συσκευή μου έπαψε να αποκρίνεται. Ένα τείχος προστασίας στον υπολογιστή της μου απαγόρευε την πρόσβαση. Προσπάθησα να το εκπορθήσω, αλλά μάταια. Ήταν πολύ ισχυρό. Δήλωνε χαριτωμένα ανήξερη για μια τεχνολογία που ξεπερνούσε την γενιά μας, φαίνεται όμως πως τον είχε τον τρόπο της. Δεν το κουβεντιάσαμε ποτέ. Ήταν ένα από τα μικρά ανώδυνα μυστικά μας. Όταν οι αναταράξεις κατά την απογείωση σταμάτησαν και η σχέση μας εξομαλύνθηκε, κάποια μέρα το τείχος εξαφανίστηκε, έτσι απλά όπως είχε εμφανιστεί. Έτσι κι αλλιώς αυτή η “υπηρεσία ενημέρωσης” δεν είχε νόημα πια, μα δεν την κατάργησα, την κράτησα να μου θυμίζει τα παλιά. Τα παλιά! Πότε πρόλαβαν κι έγιναν παλιά; Πότε πέρασαν κι όλας δυο χρόνια; Δυο χρόνια γεμάτα στιγμές, λέξεις, πολλές λέξεις, δυο χρόνια γεμάτα θόρυβο, ένταση, συναίσθημα, δυο χρόνια γεμάτα φιλιά ηλεκτρονικά και τηλεφωνικά. Δεν την φίλησα ποτέ ζωντανά. Μόνο στα όνειρά μου... Εκεί έσκαγε μύτη πότε σαν τρυφερό κορίτσι και πότε σαν φιλήδονη γυναίκα πάντα όμως "λυμένη" και χαλαρή σαν εύπλαστο ζυμαράκι αφημένο με εμπιστοσύνη στα χέρια μου κι εγώ την γέμιζα φιλιά χωρίς να την χορταίνω. Ο ύπνος μου γινόταν ένα παραμύθι κι όταν ξυπνούσα είχα την αίσθηση της αφής της πιο ζωντανή κι από ζωντανή. Το άλλο πρωί της διηγιόμουνα με κάθε λεπτομέρεια το όνειρό κι εκείνη μου 'λεγε πως ένιωθε πεταλούδες να φτερουγίζουν στο στομάχι της σαν να ζούσε τις στιγμές μας ετεροχρονισμένα. Μα ύστερα παραπονιόταν πως δεν είμαι εντάξει που την είχα αφήσει να κοιμάται ανύποπτη ενώ συνέβαιναν όλα αυτά τα μαγικά. "Εδώ σε θέλω, μάγκα μου," έλεγε παιχνιδιάρικα "μπορείς να επέμβεις στα όνειρα μας και να τα κάνεις να ταυτοχρονιστούν;" Α, ήταν μια άλλη Αίγλη! Είχε βάλει στη μπάντα κάθε ίχνος ορθολογισμού. Ήταν η δική μου Αίγλη!</b></span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><br /></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>»Ολοκλήρωσα χωρίς βιασύνη το άρθρο που διάβαζα και μπήκα στα εισερχόμενα της αλληλογραφίας μου. Διπλό κλικ στο τελευταίο μήνυμα, στιγμιαία αναμονή και...</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Σεισμός!</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Τα αντικείμενα στο γραφείο μου πήραν να χοροπηδάνε δαιμονισμένα. Το δωμάτιο άρχισε να γυρίζει. Το ταβάνι ήλθε καταπάνω μου να με πλακώσει, απομακρύνθηκε και πάλι ξαναγύρισε. Τα σίδερα της οικοδομής έτριζαν μ’ έναν ανατριχιαστικό ήχο. Η πρώτη γραμμή με έφερε αντιμέτωπο με όλες τις υποχθόνιες δυνάμεις: </b></span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><i>Κύριε Εξωτικάκη…</i></b></span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><i><br /></i></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>»Ένιωσα ανίκανος να διαβάσω παρακάτω. Σηκώθηκα από την πολυθρόνα και περπάτησα προς το παράθυρο. Σκοπός μου ήταν να κοιτάξω έξω, μα η αναστάτωσή μου ήταν τέτοια που δεν λειτούργησαν τα αντανακλαστικά μου και δεν μπόρεσα να αποφύγω τη συνάντηση με το καθρέφτισμα του προσώπου μου στο τζάμι. Το είδωλό μου, με το οποίο σαράντα χρόνια τώρα δεν κατάφερα να συμβιβαστώ, το είδωλο που αγνοούσα επιδεικτικά με κοιτούσε σαδιστικά παίρνοντας εκδίκηση για την αδιαφορία που του έδειχνα, αποφεύγοντας όπως ο διάολος το λιβάνι τους καθρέφτες! Α, και να μπορούσα να γίνω ο άνθρωπος χωρίς πρόσωπο μπροστά στον καθρέφτη στον υπέροχο πίνακα του Μαργκρίτ. Δεν θα 'βλεπα τότε τη σπασμένη γρυπή μύτη, την κομματιασμένη κάτω γνάθο, το παραμορφωμένο πρόσωπο, το φάντασμα της όπερας -το μεγάλο επώδυνο μυστικό μου. Της είχα κρύψει την εικόνα μου. Σ</b></span><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">την αρχή</b><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"> από δειλία ή από φιλαρέσκεια. Σκόπευα να το αποκαλύψω σήμερα...αύριο...</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><br /></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>»Τότε ήταν που δημοσίευσε εκείνη τη φωτογραφία από το γήπεδο του τένις. Τόσο κομψή, τόσο αεράτη, τόσο αγέρωχη. Μια οπτασία! Θαρρείς δεν πατούσε στο έδαφος. Δεν ήξερε ότι την φωτογραφίζουν. Δεν κοίταζε το φακό. Όλη της η προσοχή ήταν στον στόχο της. Αυτό το κορμί! Τόσο λεπτό, τόσο καλογυμνασμένο. Τι στην ευχή, όλη τη ζωή της στα γυμναστήρια την πέρασε; Πόσους κοιλιακούς έκανε κάθε μέρα; Τι είδους πενηντάρα ήταν αυτή; </b></span><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Η σύγκριση ήταν συντριπτικά εναντίον μου. Μετά από αυτό, εγκλωβίστηκα στην αποσιώπηση. Έκανα, είναι αλήθεια, κάποιες αβέβαιες προσπάθειες, κάποιους θολούς υπαινιγμούς, θέλοντας να την προειδοποιήσω, εκείνη όμως δεν ανταποκρίθηκε, δεν απόρησε τι εννοώ, δεν νοιάστηκε να αποκωδικοποιήσει τα σήματα που εξέπεμψα. Α, πόσο καλά γνώριζα, την αναλλοίωτη από τον χρόνο, ιδιότητά της να φοράει τις παρωπίδες της και να μην βλέπει πέρα από την μύτη της. Μια ιδιότητα όμως που σ’ αυτή την περίπτωση με βόλευε. Είχα ένα καλό άλλοθι για τον εαυτό μου, με όλες τις αρνητικές συνέπειες. Γιατί στην αρχή μια ζυγαριά παλαντζάριζε μέσα μου: από τη μια η αρσενική μου επιθυμία να νιώσω τη φυσική παρουσία της, να την έχω ζωντανή δίπλα μου, να χαϊδέψει η φωνή της τ' αυτιά μου, να λάμψει ο κόσμος από το χαμόγελό της, ν' ακούσω τον ακανόνιστο χτύπο της καρδιάς της, να φιλήσω τα χείλη της κι από τη άλλη ο ανθρώπινα δικαιολογημένος φόβος της πρώτης αντίδρασης. Δεν θα μπορούσα να αντέξω το στιγμιαίο ξάφνιασμα, την ενστικτώδη οπισθοχώρηση, το αποθαρρυντικό βλέμμα, το παγωμένο ψεύτικο χαμόγελο, την προσπάθεια να κρύψει την απογοήτευση της. Μια δειλή πλευρά του εαυτού μου πάσχιζε να καθυστερήσει εκείνη τη μοναδική στιγμούλα οδύνης της πρώτης συνάντησης. Με τον καιρό, μετά από αμέτρητες εξομολογήσεις που είχαμε ανταλλάξει είχα πειστεί πως οι φόβοι μου ήταν ολοκληρωτικά αβάσιμοι αφού εκείνο που την ερέθιζε σε μένα δεν ήταν η ομορφιά μου, αλλά κάτι που κατοικούσε στο κεφάλι μου κι αυτό είχε μείνει αλώβητο –κάτι περισσότερο: είχε βελτιωθεί με τον χρόνο σαν το καλό κρασί.</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><br /></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>»Αφέθηκα στη δική της πρωτοβουλία. Δεν έπρεπε να είσαι μάντης για να καταλάβεις πώς κι εκείνη λαχταρούσε εξ ίσου μια συνάντηση (και αυτή δεν είχε κανένα λόγο να την αποφύγει). Βολεύτηκα περιμένοντας </b></span><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">να ανταποκριθώ στο κάλεσμά της -ανυ</b><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">πόμονα στην αρχή, με ήρεμη αδημονία αργότερα.Το κάλεσμα καθυστερούσε αξιοσημείωτα. Η καθυστέρηση θα έπρεπε να με προβληματίσει, να με γεμίσει ερωτηματικά μα αυτό το περίεργο στάτους κβο δεν με χάλαγε, αντίθετα απομάκρυνε ό,τι ήθελα να αποφύγω χωρίς όμως να το ματαιώνει. Φαίνεται είχε μείνει και η δική μου ιδιότητα αναλλοίωτη να γίνομαι μονόφθαλμος και βαρήκοος όταν βρισκόμουν στο περιβάλλον της. Οι Φυσικοί υποψιάστηκαν α</b><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">ρκετά νωρίς</b><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"> ότι η παρουσία του παρατηρητή επηρεάζει το πείραμα. Να ισχύει άραγε και το αντίστροφο;</b><br />
<b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>»<i>Έχουμε καιρό</i>, σκεφτόμουν αισιόδοξα, μα δεν μπορούσα να αποφύγω ένα πικρό χαμόγελο, γιατί πώς να ξεχάσω ότι την ίδια ακριβώς σκέψη είχε κάνει κι εκείνη στην πόρτα ενός πανεπιστημιακού αμφιθέατρου τριάντα χρόνια πριν; Ευελπιστούσα, πάντως, ότι δεν θα χρειάζονταν άλλα τόσα χρόνια μέχρι να γίνει πραγματικότητα η πολυπόθητη συνάντηση. </b></span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><br /></b></span><span style="color: #cc0000;"><a href="http://wwwrapanaki.blogspot.gr/2014/02/blog-post_11.html" target="_blank"><span style="color: #cc0000;">Συνεχίζεται...</span></a></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Γιούλια Ολόμπλαβαhttp://www.blogger.com/profile/00797231137598462911noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-5433712019101712744.post-4908272370683808272014-01-28T23:45:00.000+02:002014-02-05T12:30:27.276+02:00Φούγκα για δύο ασύμμετρες φωνές... κεραυνός<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><br /></b></span>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><br /></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3Osqb5wN9GFB7Hy87y-mxKy9IthVDcYkAQIXc_VP19ARbeELXFirNS7itZ9sUG1mHwYYwg0M1X2kJH5AyYI5zIqn1ugfZ6NZbud58gfKgbNFdhLy8_h_hok5Pwtcu4DIJWUN78odL_iYA/s1600/P5230961.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3Osqb5wN9GFB7Hy87y-mxKy9IthVDcYkAQIXc_VP19ARbeELXFirNS7itZ9sUG1mHwYYwg0M1X2kJH5AyYI5zIqn1ugfZ6NZbud58gfKgbNFdhLy8_h_hok5Pwtcu4DIJWUN78odL_iYA/s1600/P5230961.JPG" height="480" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Παιώνια Φωτο Παναγιώτης Κούκης</td></tr>
</tbody></table>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><br /></b></span>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><br /></b></span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Ο Αργύρης, από την άλλη πλευρά, το πήρε είδηση. Δεν χρειαζόταν και πολύ εξυπνάδα άλλωστε. Είχα τη λάμψη της ερωτευμένης, τη δημιουργικότητα της χορτασμένης, την ατονία της ξενυχτισμένης, το απλανές βλέμμα κάποιας που είναι αλλού, μια τάση για απομόνωση, μια βιασύνη να φύγω από το γραφείο με το τέλος της δουλειάς. Δεν μπορώ να πω αν ήταν αυτό που τον έκανε να επισπεύσει τις αποφάσεις του. Πάντως το Μάιο μου ζήτησε, για πρώτη φορά, να πιούμε έναν καφέ </b></span><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">εκτός γραφείου</b><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">. Πήγα χωρίς να φροντίσω να ξυρίσω μασχάλες και γάμπες, χωρίς να τρίψω τα πετσάκια στις φτέρνες και χωρίς να βάλω καινούργια εσώρουχα. Ήθελα να είναι φανερό το μήνυμα πως δεν ήμουν διαθέσιμη. Δεν χρειάστηκε. Δεν είχε πρόθεση να με πηδήσει... για την ώρα τουλάχιστον. Με άφησε άφωνη όταν μπήκε κατ' ευθείαν και χωρίς περιστροφές στο θέμα: είχαν συμφωνήσει με την γυναίκα του για διαζύγιο. Δεν ήθελε να μου φορτώσει καμιά ευθύνη, δεν ήμουν εγώ η αποκλειστική αιτία. Όμως ήταν εκεί, ερωτευμένος και υπομονετικός για την απάντησή μου. Αν κάποια στιγμή ένιωθα έτοιμη δεν είχα παρά να του ζητήσω το κουτάκι με το δαχτυλίδι που θα κουβαλούσε μόνιμα στην τσέπη του.</b><br />
<a name='more'></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><br /></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Το κουβέντιασα με το Μιχαλιό.</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>-Τον βρίσκω πολύ εντάξει τον τύπο. Θα μπορούσε να σε διεκδικήσει ανέξοδα εκμεταλλευόμενος τη θέση του. Έχει κότσια και σε θέλει πολύ. Σκέψου το καλά.</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>-Είναι πολύ άσχημος.</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>-Έλα τώρα.... Η ασχήμια συνηθίζεται και η ομορφιά εξαφανίζεται.</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>-Εύκολο να το λες εσύ που είσαι τόσο όμορφος.</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>-Η ομορφιά είναι αναλώσιμη. Είσαι σίγουρη πως θα την έχω και αύριο;</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Πού να ξέραμε όσο οδυνηρά προφητική μπορούσε να είναι αυτή η χαλαρή κουβέντα! Πού να ξέραμε πως, μόλις έξι μήνες μετά, το πρόσωπο του Μιχαλιού θα ήταν τόσο φριχτά παραμορφωμένο που μπροστά του ο Αργύρης θα φάνταζε άγγελος!</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>-Δεν θα είμαι, όμως, ποτέ μαζί του όπως είμαι μαζί σου.</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>-Περνάμε πολύ ωραία μαζί… μα, όσο κι αν το απωθείς, το ξέρεις πολύ καλά πως η σχέση μας γεννήθηκε με ημερομηνία λήξης. </b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><br /></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Του έστειλα προσκλητήριο για τον γάμο μου το ’76. Απάντησε με ειλικρινείς ευχές, αλλά δεν εμφανίστηκε. Δεν τον ξαναείδα από τότε.</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<div align="center" style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; text-align: center;">
<span style="font-family: Symbol;">§§§</span><span style="font-family: 'Lucida Sans Unicode', sans-serif; font-size: 10pt;"><o:p></o:p></span></div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Και μετά από εικοσιπέντε χρόνια, τα Χριστούγεννα του 2000, η Αίγλη είπε αδιάφορα στο τηλέφωνο:</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>-Βρεθήκαμε, ξέρεις, με τον Μιχαλιό… τον Εξωτικάκη.</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Η σχέση μου με την Αίγλη πόρρω απείχε από εκείνη τη νεανική φιλία όπου οι εξομολογήσεις για τα αισθηματικά μας διαρκούσαν ώρες ατέλειωτες. Ειδικά όταν έφυγε από την Αθήνα οι σχέσεις περιορίστηκαν σε κάποια τηλεφωνήματα σε γιορτές και γενέθλια.</b></span><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Τι ήθελε να μου πει; Πώς έγινε; Σε ποιο επίπεδο είχαν βρεθεί στα πενήντα τους; Κι εκείνος; Είχε κάνει την κουτουράδα να της μιλήσει για τη σχέση μας; (Αυτή τη σχέση που είχα κρατήσει ζηλόφθονα για τον εαυτό μου και δεν την μοιράστηκα με κανένα, πολύ περισσότερο με την Αίγλη).</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>-Να του δώσεις τους χαιρετισμούς μου, είπα ουδέτερα ευελπιστώντας να </b></span><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"> δώσει </b><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">από μόνη της </b><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">περισσότερες </b><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">εξηγήσεις, πράγμα που εκείνη δεν έκανε.</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<div align="center" style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; text-align: center;">
<span style="font-family: Symbol;">§§§</span><span style="font-family: 'Lucida Sans Unicode', sans-serif; font-size: 10pt;"><o:p></o:p></span></div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Ένα σχεδόν χρόνο αργότερα τρόμαξα να αναγνωρίσω τη φωνή του Μιχαλιού στο τηλέφωνο. Δεν ήταν ο χρόνος που την είχε αλλοιώσει, αλλά ο πόνος.</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>-Νιώθω ανίκανος να πιάσω τιμόνι. Μπορείς να οδηγήσεις ως τα Γιάννενα; Εκεί θα γίνει αύριο στις τέσσερις η κηδεία της Αίγλης.</b></span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><br /></b></span>
<br />
<div style="text-align: center;">
<a href="http://wwwrapanaki.blogspot.gr/2014/02/blog-post.html" target="_blank"><span style="color: #cc0000;">ΤΕΛΟΣ ΔΕΚΑΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ</span></a></div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><br /></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Γιούλια Ολόμπλαβαhttp://www.blogger.com/profile/00797231137598462911noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-5433712019101712744.post-28652248461492725862014-01-21T19:02:00.000+02:002014-01-30T00:04:27.934+02:00Φούγκα για δύο ασύμμετρες φωνές... δυο μήνες στον παράδεισο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDOeyR5m6hijuNOVH9aIHzRxPQfA4tp-6XubsfWggHpXh8u71XV2gHw3ySGSS3-R2sQZG-Eooku7UpvbSaP4XcNjjeZxuTTpQWffLekgpENVEuReIn_vDt7_VFtbDOBbknXkT0KAh_3h04/s1600/P5230956.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDOeyR5m6hijuNOVH9aIHzRxPQfA4tp-6XubsfWggHpXh8u71XV2gHw3ySGSS3-R2sQZG-Eooku7UpvbSaP4XcNjjeZxuTTpQWffLekgpENVEuReIn_vDt7_VFtbDOBbknXkT0KAh_3h04/s1600/P5230956.JPG" height="480" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><br /></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Η </b></span><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">αφήγηση της </b><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">κωμικοτραγικής κατάστασης ήταν</b><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b> τόσο παραστατική </b></span><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">που σχεδόν έβλεπα τον αναψοκοκκινισμένο </b><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Νικόλα</b><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"> και ξεκαρδίστηκα στη σκέψη πως να... για μια φορά ακόμα ο Νικόλας, ερήμην του τώρα πια, παρευρισκόταν στις ερωτικές στιγμές του Μιχαλιού. Και πάνω στα χάχανα άκουσα να κελαηδούν αηδόνια. Τον κοίταξα έκπληκτη. </b></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>-Αηδόνια στο Μοσχάτο;</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>-Είναι το ξυπνητήρι μου...</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>-Τι ώρα είναι;</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>-Με υποτιμάς αν πιστεύεις πως το ξυπνητήρι μου μετράει τις ώρες. Ένα πολύ ευαίσθητο φωτοστοιχείο, δικής μου κατασκευής, λειτουργεί με κατώφλι το φως της λάμπας του δημοτικού φωτισμού. Αν τα Λούμεν στο δωμάτιο ξεπεράσουν αυτό το όριο το ηλεκτρικό ρεύμα που παράγεται διεγείρει ένα κατάλληλο κύκλωμα και αναπαράγει την αηδονολαλιά. Καμιά φορά με παίρνει ο ύπνος εδώ μέσα και θέλω να είμαι σίγουρος πως θα ξυπνήσω το χάραμα, με το πρώτο φως της μέρας, όποια ώρα κι αν συμβεί. Πρέπει όμως να φύγω για τη δουλειά. Εσύ κοιμήσου, δεν θα σε ενοχλήσει κανείς. Δεν ανεβαίνει κανείς εδώ πάνω. Όταν ξυπνήσεις τράβα την πόρτα πίσω σου. Δεν θα χαθούμε… σωστά;</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>-Όχι βέβαια… αλλά δεν έχεις κοιμηθεί καθόλου…</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>-Αυτό είναι ένα μικρό πρόβλημα, μα δεν είναι η πρώτη φορά. Θα τα βγάλω πέρα μην ανησυχείς…</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Με φίλησε γλυκά στο μέτωπο, σκέπασε προστατευτικά τη γύμνια μου κι άκουσα την πόρτα να κλείνει λίγο πριν αποκοιμηθώ.</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><br /></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Όταν ξύπνησα ο ήλιος ήταν ψηλά. Κατέβηκα τη στριφογυριστή σκάλα και στη βάση της συναντήθηκα με μια γυναίκα που προφανώς μου την είχε στημένη και που δεν χρειαζόταν να είμαι μάντης για να καταλάβω πως ήταν η Ανθούλα. Τι γυναίκα Θεέ μου! Απαράλλαχτη η Σοφία Λόρεν στη Φιλουμένα Μαρτουράνο. Λαϊκή ομορφιά, μεστωμένη με αισθησιακές καμπύλες που ξεχείλιζαν από τη μισάνοιχτη κόκκινη ρόμπα της. Η πρόσφατη γέννα πρέπει να είχε λειτουργήσει ευεργετικά πάνω στην εκτυφλωτική ομορφιά της. Μπροστά της ένιωσα όπως θα ένιωθε ένας ξέθωρος ιμπρεσιονιστικός πίνακας του Μονέ μπροστά στον καταιγισμό χρωμάτων μιας ζωγραφιάς του Μιρό. Μια και διασταυρωθήκαμε δεν γινόταν να την προσπεράσω αμίλητη.</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>“Καλημέρα”, είπα δειλά.</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Απαξίωσε να απαντήσει, τάχα πως δεν με πρόσεξε, έστριψε το πρόσωπο από την άλλη μεριά κάνοντας πως ταχτοποιεί τα σκουπίδια, πρόλαβα όμως να πιάσω μια λέξη που ξεστόμισε μέσα από τo φράγμα των υπέροχα κατάλευκων δοντιών της: "βρώμα". Ή μήπως: "τσούλα"; </b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Δεν ξαναπήγαμε σπίτι του. Προτιμούσα χίλιες φορές τον εξάψαλμο της μάνας μου, που δεν μπορούσε να χωνέψει πως είχα αφήσει το καλό παιδί τον Γιάννη και της κουβαλούσα αυτόν τον μαλλιά, από τα αναμμένα κάρβουνα που είχε για μάτια η Ανθούλα.</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><br /></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Έζησα δυο μήνες ένα απόλυτο “σήμερα” χωρίς προοπτική εξέλιξης, ένα αχόρταγο “τώρα” χωρίς αξιώσεις διάρκειας, ένα παρόν που δεν έδινε πενταράκι να γίνει μέλλον, μια γραμματική που είχε διαγράψει όλους τους άλλους χρόνους και είχε κρατήσει μόνο έναν παραφουσκωμένο ενεστώτα. Ήταν μια πρακτική σε ολοκληρωτική αντιδιαστολή με τη μικροαστική μου διαπαιδαγώγηση που εστιαζόταν στο χτίσιμο ενός καλύτερου “αύριο.” Ξαφνικά ανακάλυψα πως δεν με ενδιέφερε αυτό το αύριο. Ήταν άδηλο, δεν ήμουν σίγουρη πως μου ανήκε και το μόνο σίγουρο ήταν πως δεν μπορούσε να συναγωνιστεί την παραμικρή στιγμούλα που ζούσα. Είχα γίνει συνειδητά ένας τζίτζικας που χαίρεται με όλες τις αισθήσεις του το καλοκαίρι χωρίς να χρησιμοποιεί ημερολόγιο, χωρίς να μετράει τη διάρκεια της ευτυχίας του και χωρίς να φαρμακώνει τη χαρά του με μέριμνες για το “ύστερα”. Τότε ήταν που συνειδητοποίησα το νόημα του δέντρου της γνώσης τον απαγορευμένο καρπό του οποίου γεύτηκαν οι πρωτόπλαστοι με τίμημα την απώλεια του Παράδεισου. Η</b></span><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"> εποχή της αθωότητας και της απόλυτης ευδαιμονίας κράτησε </b><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">όσο </b><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">αγνοούσαν τις υποδιαιρέσεις του χρόνου,</b><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"> ό</b><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>σο </b></span><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">ζούσαν χωρίς την προσμονή Πρωτοχρονιάς, </b><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"> όσο ήταν </b><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">ανίκανοι να ξεχωρίσουν το αιώνιο από το εφήμερο</b><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">. Ο πειρασμός δεν είχε παρά να βάλει στη σκέψη τους τη γνώση της έννοιας "μέλλον". Τα υπόλοιπα ήρθαν μόνα τους: μοιραία εγκαταστάθηκε μέσα τους η αγωνία και η φροντίδα για το πώς θα διατηρήσουν τον κήπο της Εδέμ και σ' αυτό το μέλλον. Η μακαριότητα είχε λήξει και ο παράδεισος είχε ολοκληρωτικά χαθεί.</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><br /></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>-Δεν σε δηλητηριάζει, τον ρώτησα κάποια νύχτα, το νοσηρό οικογενειακό κλίμα του σπιτιού σου;</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Με κοίταξε με τα τεράστια μάτια του διεσταλμένα από έκπληξη λες και είχα πει το πιο αλλόκοτο πράγμα στον κόσμο.</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>-Νοσηρό; Πώς σου ήρθε η ιδέα! Δεν θα επέτρεπε ποτέ η Ανθούλα να κυλήσει το πράγμα προς τα εκεί. Δεν την ξέρεις την Ανθούλα! Η Ανθούλα είναι ο αρχέγονος τύπος της γυναίκας-μάνας που μας καλύπτει </b></span><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">προστατευτικά </b><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">όλους σαν κλωσόπουλα κάτω από τις φτερούγες της. Θα πρέπει να δεις τη συγκινητική αφοσίωση με την οποία περιποιείται το Θανάση. Μερικές φορές διακρίνω μια ερωτική διάσταση στο άγγιγμά της και, όσο περίεργο κι αν σου φανεί, με τρώει μια ζήλια. Τα δάχτυλά της τρέχουν πάνω στο κορμί του σαν να τον χαϊδεύουν και το βλέμμα της έχει την ίδια ακριβώς έκφραση στοργής που παίρνει όταν φροντίζει τα δίδυμα. Στήνει ψιλοκουβέντα μαζί του, τον κρατάει ενήμερο για όλα τα νέα του σπιτιού, ζητάει τη γνώμη του για τούτο και για κείνο, την έχω πιάσει να του κάνει παράπονα για μένα ξέροντας πως την ακούω, του τραγουδάει, βλέπουν μαζί ταινίες στην τηλεόραση, ταινίες που η ίδια σχολιάζει παραμιλώντας. Ούτε που νοιάζεται που εκείνος δεν αποκρίνεται και την κοιτάζει ανέκφραστος. Λέει πως είναι σίγουρη πως όλα τα καταλαβαίνει μα δεν χρειάζεται να μιλάει, αφού επικοινωνούν με τα μάτια. Είναι αλήθεια πως κάπου προς τα εκεί συγκλίνουν και οι απόψεις των ειδικών: ο πατέρας δεν θέλει να συνέλθει, δεν θέλει να συνεργαστεί. Εκεί που βρίσκεται έχει τακτοποιήσει τα προβλήματά μας. Αν ξαναγυρίσει στον κόσμο μας το πράγμα θα γίνει πολύ πολύπλοκο. Δεν είναι δυστυχισμένος όμως είτε το πιστεύεις είτε όχι. Ζει σαν πάτερ φαμίλιας σε μια μεγάλη οικογένεια που όλοι τον υπολογίζουν σαν ισότιμο μέλος, όλοι τον αγαπάνε κι όλοι τον φροντίζουν.</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>-Και τα παιδιά;… Δεν ρωτάνε;</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>-Τα παιδιά ποτέ δεν ρωτάνε αν έχουν καλυμμένες τις υλικές και συναισθηματικές τους ανάγκες. Το λέω μετά λόγου γνώσης, γνώση που έχω από πρώτο χέρι γιατί, μην ξεχνάς πως, κι εγώ γνώρισα μια οικογενειακή ανατροπή στην παιδική μου ζωή. Έχασα μια γιαγιά και μια θεία, κέρδισα έναν πατέρα, μια μητέρα και μια μικρότερη αδελφή. Δεν είχα λόγους να αναρωτιέμαι για νομικούς όρους και ληξιαρχικές πράξεις. Τα μεγάλα παιδιά περνάνε καλά έχουν αγάπη από παντού και δίνουν αγάπη σε όλους.</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>-Δεν έχετε ένα μπλέξιμο με τους ρόλους;</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>-Το έχουμε ξεπεράσει με μια απλή μέθοδο. Αποκαλούμε ο ένας τον άλλο με τα μικρά μας ονόματα. Δεν χρειαζόμαστε τίτλους. Σκέψου πως είναι ένα κοινόβιο απ’ αυτά που ευαγγελίζονται οι χίπις. Κανείς δεν νοιάζεται για βαθμούς συγγένειας, τα παιδιά ανήκουν σε όλους, οι ερωτικές σχέσεις είναι χαλαρές, όλοι φροντίζουν για όλους, όλοι είναι υπεύθυνοι για όλα, όλοι είναι χαρούμενοι. Κι αν όλα αυτά σου φαίνονται μακρινά επειδή συμβαίνουν στο άλλο ημισφαίριο, σκέψου τις μεγάλες οικογένειες των παππούδων μας. Εκεί οι γενιές μπλέκονταν, η μητέρα γεννούσε το στερνοπαίδι μαζί με την πρωτόγεννη νύφη και τα συνομήλικα βρέφη μεγάλωναν μαζί κι έπαιζαν παρέα απλά και φυσικά χωρίς να νοιάζονται να ξεδιαλύνουν βαθμούς συγγένειας. Σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον θα μεγαλώσουν τα δίδυμα ( η Ανθούλα θέλει να κάνουμε κι άλλα, μα νομίζω πρέπει να της βάλω φρένο). </b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>-Δεν θα ήθελες μια -πώς να το πω;- πιο νόμιμη οικογενειακή ζωή;</b></span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>-Για ποιους νόμους μιλάς; Για τους νόμους των ανθρώπων; Μα αυτοί είναι μετακλητοί. Σήμερα είναι έτσι κι αύριο αλλιώς. Μπορεί να βρισκόμαστε πιο μπροστά από την εποχή μας. Σκέψου ένα σενάριο νομικής φαντασίας πως κάποτε, μετά από πενήντα χρόνια να πούμε, θα είναι νόμιμο ένα σύμφωνο γάμου ανάμεσα σε δυο άτομα και κανείς δεν θα ρωτάει για φύλο, φυλή, θρήσκευμα ή εθνικότητα. Ή μήπως αναφέρεσαι στο νόμο του Θεού. Ποιου Θεού όμως; Επειδή κάποιοι θεοί επιτρέπουν στους άντρες να έχουν πολλές γυναίκες. Δεν το βρίσκεις άδικο; Γιατί κάποιος Θεός δεν θα επέτρεπε στην Ανθούλα να έχει δύο νόμιμους άντρες; Άστα... δεν βγάζουμε άκρη.</b></span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>-Εννοούσα μια πιο ομαλή οικογενειακή ζωή. </b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>-Θα αστειεύεσαι σίγουρα! Θα μπορούσες να με φανταστείς οικογενειάρχη με κουμπάρους και πεθερικά; Με οικογενειακό αυτοκίνητο και εξοχικό στη θάλασσα; Με ωράρια και υποχρέωση να γυρίζω σπίτι κάθε βράδυ; Ούτε στον χειρότερο εφιάλτη μου. Αν δεν μου είχαν συμβεί όλα αυτά, ένα ρεμάλι θα ήμουν και δεν θα είχα γνωρίσει τη χαρά να ανήκεις σε μια οικογένεια και να είσαι πατέρας. Λατρεύω τα παιδιά, μα δεν θα θυσίαζα την ελευθερία και την ανεξαρτησία μου για να τ’ αποκτήσω. Κι έτσι θα γινόμουν ένα χαμένο κορμί που θα ζαχάρωνα τα παιδιά των άλλων. Έτσι όπως ήλθαν τα πράγματα έχω όλα τα πλεονεκτήματα χωρίς κανένα μειονέκτημα. </b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>-Μήπως είναι λίγο εγωιστικά όλα αυτά. Και οι άλλοι; Η Ανθούλα; Ο πατέρας σου;</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>-Η Ανθούλα είναι τυχερή που με έχει και το ξέρει. Μπορεί ενίοτε να δυσανασχετεί, και έχει όλο το δίκιο να δυσανασχετεί, αλλά ξέρει πως νομοτελειακά θα γυρίζω κοντά της όχι από υποχρέωση, αλλά από επιθυμία. Ξέρεις πολλά ζευγάρια που κάνουν έρωτα μετά από πέντε χρόνια με τη ζέση της πρώτης φοράς; Η Ανθούλα ξέρει να κρατάει τη σχέση ζωντανή κι εγώ δεν έχω βρει σε καμιά γυναίκα αυτό που μου δίνει εκείνη. (Δεν είναι πολύ ευγενικό που στο λέω κατάμουτρα, μα εσύ το ζήτησες). Της το ανταποδίδω λοιπόν χωρίς σκέψη, χωρίς υστεροβουλία, έτσι όπως πέφτει η ευλογημένη βροχή και καρπίζει τα ξερά χωράφια.</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Ο πατέρας… είναι ένα αγκάθι. Του μιλώ κι εγώ… ξέρει όλες τις λεπτομέρειες της πολύπλοκης ζωής μου… του έχω μιλήσει ακόμα και για σένα. Δεν δείχνει… μα καταλαβαίνει. Αν εκείνος δεν θέλει να συνέλθει, είμαι σίγουρος πως έχει διαλέξει το καλύτερο για όλους.</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><br /></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<a href="http://wwwrapanaki.blogspot.gr/2014/01/blog-post_28.html" target="_blank"><span style="color: #cc0000;">Συνεχίζεται...</span></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Γιούλια Ολόμπλαβαhttp://www.blogger.com/profile/00797231137598462911noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-5433712019101712744.post-6804475397719660752014-01-14T20:23:00.000+02:002014-01-23T20:27:06.444+02:00Φούγκα για δύο ασύμμετρες φωνές... συζητώντας μετά<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><br /></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEixeEKMh5jR1V2588CeVCN9MLV0sgQmcUqoxree5Y9UqaVbmHBzNhFCAGXuWJ2li8rprbD1mfg8ni2VgM4ToZ9wtexnoQOkHADrkDDMdznP0YvnznSU89hRyoKujCwTQnQWyexixHUkOf3D/s1600/P6190084.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEixeEKMh5jR1V2588CeVCN9MLV0sgQmcUqoxree5Y9UqaVbmHBzNhFCAGXuWJ2li8rprbD1mfg8ni2VgM4ToZ9wtexnoQOkHADrkDDMdznP0YvnznSU89hRyoKujCwTQnQWyexixHUkOf3D/s1600/P6190084.JPG" height="480" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Φωτο Παναγιώτης Κούκης</td></tr>
</tbody></table>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><br /></b></span>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><br /></b></span>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Όταν μείναμε αποκαμωμένοι, ακίνητοι, δοσμένοι σ’ ένα ηδονικό αποκάρωμα η τάξη των πραγμάτων επανήλθε και η ιεραρχία των αισθήσεων αποκαταστάθηκε. Η αφή μπήκε στην μπάντα και οι υπόλοιπες στρώθηκαν πάλι στη δουλειά. Τα μάτια μου άρχισαν να διακρίνουν, στο λιγοστό φως που έστελνε η λάμπα του δημοτικού φωτισμού κι έμπαινε από το χωρίς πατζούρια παράθυρο, τις λεπτομέρειες του πανέμορφου προσώπου και δυσκολευόμουν να πιστέψω πώς ήταν εκεί στην άκρη των δακτύλων μου, αποκλειστικά για μένα. Μύριζα τον ιδρώτα του κι ήθελα να τον μαζέψω σταγόνα-σταγόνα, να τον κλείσω σ’ ένα πανάκριβο δοχείο αρώματος ή τουλάχιστον να τον ρουφήξω –τόσο γλυκόπιοτος μου έμοιαζε. Ήμουν όμως πολύ βαριά, πολύ κουρασμένη, εντελώς εξαντλημένη. Είχε προλάβει εκείνος να ρουφήξει όλη μου τη ζωτικότητα και με είχε αφήσει άπνοη, ξεθεωμένη, με μια τεράστια πνευματική διαύγεια σαν αντίβαρο.</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><br /></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>-Είσαι εκπληκτικός εραστής…</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>-Είχα τη σωστή σύντροφο…</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>-Ξέρω πως είναι κομπλιμέντο… Για την ώρα… Δίπλα σου μπορεί και να γίνω… Εσύ, αλήθεια, από ποια εκπαιδεύτηκες;</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>-Από την Ανθούλα… Που κι αυτή την εκπαίδευσε ο Θανάσης… Είχα, έτσι, την τύχη να διδαχτώ </b></span><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"> </b><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">από τον πατέρα μου, </b><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">έμμεσα βέβαια</b><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">… Δεν είναι και το πιο συνηθισμένο, έτσι;… Σπάνιο θα το έλεγα…</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>-Δεν φαντάζομαι να έμεινες μόνο στην Ανθούλα…</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>-Κάθε άλλο…</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>-Μίλησέ μου…</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><br /></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Δεν περίμενε δεύτερη προτροπή. Εκ των υστέρων κατάλαβα πως ήταν μέσα στο ερωτικό τελετουργικό. Η έξαψη και η φλόγωση έσβηναν μ’ ένα ψιθυριστό ντιμινουέντο από περιγραφές ερωτικών περιπετειών. Στάθηκε λάτρης των γυναικών, αλλά ποτέ κυνηγός –και γιατί άλλωστε; Οι γυναίκες τον αναζητούσαν και πάντα εύρισκαν την πόρτα του διάπλατη. Δεν υπήρξε ποτέ επιλεκτικός. “Κάθε γυναίκα είναι ένα από μόνη της ένα τέλειο πλάσμα. Αρκεί να με αποζητήσει. Όχι δεν θα πω.” Απέραντη ποικιλία η συλλογή του. Καστανές και ξανθές και μαυρομάτες και κοκκινομάλλες. Δίμετρες θεές και μικροκαμωμένα μπιζουδάκια, αλλά και ασχημούλες με μεγάλη μύτη ή σπυριάρικο πρόσωπο. Λευκές και μαύρες, αλλά και κίτρινες –ο τουρισμός έχει και παράπλευρες ωφέλειες, γέλασε δυνατά. Πανέξυπνες επιστήμονες ή επιχειρηματίες, αλλά και άλλες με IQ ραδικιού. Συμμαθήτριες, συμφοιτήτριες, σύντροφοι στους αγώνες, θαμώνες των μπαρ, φίλες φίλων του, γυναίκες αξιόλογες, καλλιεργημένες, πνευματώδεις αλλά και καλαμοκαβαλημένες “δήθεν”, γυναίκες της “καλής” κοινωνίας αλλά και γκόμενες του σκοινιού και του παλουκιού…</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><br /></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Γυναίκες έμπειρες που τον μάθαιναν να τις κάνει ευτυχισμένες, αλλά και κορίτσια άβγαλτα που τούς δίδασκε τα μυστικά του έρωτα. Γυναίκες παρορμητικές που ούρλιαζαν στην κορύφωση, τόσο που αναγκαζόταν να τούς κλείνει με το χέρι το στόμα, αλλά και γυναίκες φλογερά παγόβουνα, που κρατούσαν την αυτοκυριαρχία τους μέχρι την τελευταία στιγμή, χωρίς να σημαίνει ότι το απολάμβαναν λιγότερο. Γυναίκες ώριμες, κατασταλαγμένες που ήξεραν τι ζητούσαν κι ένιωθαν ευγνωμοσύνη που το έβρισκαν και γυναίκες που έψαχναν, χωρίς να ξέρουν ακριβώς τι, και αποσπούσαν ταυτόχρονα την ηδονή του έρωτα και της ανακάλυψης. Περιγραφικότατος, διηγιόταν με σκαμπρόζικες λεπτομέρειες γεγονότα και καταστάσεις, όπου την τρυφερότητα διαδεχόταν η –εκατέρωθεν επιθυμητή– βία. Πάντα ευρηματικός, κατάφερνε να παρακάμπτει τις κακοτοπιές και να εφευρίσκει τρόπους να αποφεύγει ανεπιθύμητες συναντήσεις με απατημένους συζύγους και αντεραστές. </b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><br /></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Πήρε και έδωσε χαρά κάτω από ατέλειωτη ποικιλία ερωτικών στεγών. Σε πεντάστερα ξενοδοχεία, αλλά και σε καταγώγια που τα σεντόνια μύριζαν τον ιδρώτα των προηγούμενων. Σε πολυτελείς βίλες των βορείων προαστίων, αλλά και σε φτηνά διαμερίσματα εργατικών πολυκατοικιών. Στο πίσω κάθισμα αυτοκινήτων ή στα όρθια στις τουαλέτες κάποιου τρένου. Στα μαλακά στρωσίδια κάποιου διπλού κρεβατιού, αλλά και στο στενό μονό ντιβάνι κάποιου ανήλιαγου φοιτητικού υπόγειου. Στο χαλί μπροστά στη θαλπωρή του τζακιού, αλλά και στο σκληρό δάπεδο κάποιου αντίσκηνου. Στα γρήγορα με αγχωμένες κινήσεις ή με αχόρταγη μανία που διαρκούσε μέρες και νύχτες. Δεν ήταν όλες οι σχέσεις πετυχημένες, αλλά κάθε μια ήταν μια ανεπανάληπτη εμπειρία. “Α, η ποικιλία! Χωρίς αυτήν ο έρωτας καταντάει ανούσια συναλλαγή.” Ένα κοινό είχαν όλες αυτές οι σχέσεις: τη μικρή διάρκεια. Σχέσεις μιας νύχτας, μιας εβδομάδας, ενός μήνα, δύο μηνών σε εξαιρετικές περιπτώσεις. “Δεν έκρυψα ποτέ τις προθέσεις μου, δεν παραμύθιασα ποτέ καμιά ερωτική σύντροφο, δεν υποσχέθηκα μονιμότητα και αποκλειστικότητα.”</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><br /></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Η αφήγησή του ήταν συναρπαστική! Σαν ένα καλοστημένο πικάντικο ερωτικό μυθιστόρημα γραμμένο χωρίς αναστολές, που καμιά φορά ολίσθαινε, όσο πατάει η γάτα, στην πορνογραφία.</b><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Τον άκουγα γοητευμένη και δεν χόρταινα. Συνήθως οι γυναίκες, όταν πετύχουν έναν επιδέξιο εραστή, ζητάνε κι άλλο σεξ -μια δεύτερη ή και μια τρίτη φορά. Δεν ήταν κάτι που του συνέβαινε παρά μόνο σπάνια -τις έβγαζε νοκ-άουτ με την πρώτη. Αντίθετα όλες, εκτός από κάποιες που τις έπαιρνε γλυκά ο ύπνος, ζητούσαν επίμονα κι άλλες ιστορίες.</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>-Υπάρχει ιστορία με κάποια γυναίκα που γνωρίζω; (Η ερώτηση δεν ήταν αθώα. Φλεγόμουν από περιέργεια να μάθω αν η Αίγλη είχε ξαπλώσει στο στρώμα που βρισκόμουν τώρα εγώ).</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Έμεινε λίγο σκεπτικός ανασκαλεύοντας τη μνήμη του.</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>-Όχι, δεν νομίζω. Μπορώ όμως να σου διηγηθώ μια ιστορία που σκαρώσαμε με κάποιον γνωστό σου. Θυμάσαι τον Νικόλα, τον κολλητό μου στο φροντιστήριο; Ήταν καψουρεμένος μαζί σου, μα εσύ δεν τον θέλησες…</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>-Φυσικά, αφού ήθελα εσένα... που όμως τα ’ριξες στην Αίγλη… ( Πάλι εκείνο το στιγμιαίο, ανεπαίσθητο πετάρισμα στις βλεφαρίδες -εμφανές ακόμα και στο μισοσκόταδο).</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>-Που εκείνη ένας Θεός μόνο ξέρει ποιον ήθελε…</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>-Εσένα ήθελε, αλλά δεν το είχε καταλάβει ούτε η ίδια κι εγώ δεν ήμουν τρελή να της ανοίξω τα μάτια…</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>-Ερωτικά γαϊτανάκια… Ας είναι… Εκεί στο ’71 τραβιόμουνα με μια γκόμενα πολύ απαιτητική και πειραματιζόμουνα μαζί της στις στάσεις του κάμα-σούτρα. Προσπαθούσα να τα διηγηθώ στον Νικόλα, μα κάποια πράγματα δεν περιγράφονται και η περιέργειά του τον έκανε παράτολμο. Δική του ήταν η ιδέα. Θα την πήγαινα στο σπίτι του, στο διπλό κρεβάτι των γονιών του που βρίσκονταν σε διακοπές, με την πρόφαση πως η αλλαγή περιβάλλοντος βελτιώνει τις επιδόσεις, κι εκείνος θα παρακολουθούσε τη διαδικασία </b></span><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">από την κλειδαρότρυπα</b><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">, κλεισμένος στη ντουλάπα της μητέρας του. Τα πράγματα εξελίχτηκαν σύμφωνα με το σχέδιο και, όταν η γκόμενα γλίστρησε από τα σεντόνια στο μπάνιο να πλυθεί, το πρόσωπο του Νικόλα ξεπρόβαλε κατακόκκινο από την ντουλάπα. Μου είπε να την ξεφορτωθώ στα γρήγορα γιατί δεν άντεχε άλλο εκεί μέσα. Μα εγώ δεν ήμουν διατεθειμένος να του προσφέρω το θέαμα δωρεάν. Κάτι έπρεπε να πληρώσει ακόμα κι αν αυτό ήταν μια ασφυξία. Η κούκλα γύρισε δροσερή κι ανανεωμένη και άρχισε να ζητάει ιστορίες που εγώ διηγιόμουν με την άνεσή μου χωρίς ίχνος βιασύνης. Δεν ξέρω ποια από όλες τις ιστορίες στάθηκε διεγερτική κι άρχισε να τρίβεται πάνω μου αργά και ρυθμικά. Ήταν φανερό πως πηγαίναμε για ένα δεύτερο γύρο κι εγώ κρυφογελούσα διασκεδάζοντας στην ιδέα πως ο Νικόλας είχε γίνει ένας ματάκιας που ασφυκτιούσε πληρώνοντας το τίμημα της περιέργειάς του.</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><br /></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Ήταν η εποχή που ο τόπος βοούσε για τη δολοφονία της Αγγλίδας δημοσιογράφου Αν Τσάπμαν που είχε βρεθεί στραγγαλισμένη στο Καβούρι λίγο πιο μακριά από το ξενοδοχείο της. Οι φήμες οργίαζαν πως ήταν υπόθεση μυστικών υπηρεσιών και διπλών πρακτόρων μα οι αρχές θεώρησαν το έγκλημα σεξουαλικό και βρήκαν ένα γνωστό ματάκια της περιοχής, τον Νίκο Μουντή, του φόρτωσαν την ενοχή και βιάστηκαν να κλείσουν όπως-όπως την υπόθεση. Πρότεινα στη γκόμενα να αναπαραστήσουμε την υποτιθέμενη συνάντηση Τσάπμαν-Μουντή. Εκείνη συμφώνησε με ενθουσιασμό με τον όρο πως θα σταματούσα ένα βήμα πριν από τον στραγγαλισμό. Ντύθηκε από την αρχή ενώ εγώ κουλουριάστηκα πίσω από μια καρέκλα που έπαιζε το ρόλο θάμνου. Άρχισε να πετάει αργά ένα-ένα τα ρούχα κάνοντας πως δεν με βλέπει σαν να ετοιμαζόταν να κάνει βραδινό μπάνιο γυμνή. Εγώ καραδοκούσα να ορμήσω την κατάλληλη στιγμή, μα δεν πρόλαβα. Η πόρτα της ντουλάπας άνοιξε διάπλατη, στο άνοιγμα φάνηκε ο Νικόλας με υψωμένα τα χέρια ουρλιάζοντας.</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>-Όχι άλλο! Να πάω από ασφυξία, έστω. Όχι όμως κι από πριαπισμό.</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Η γκόμενα απέδειξε πως είχε χιούμορ και, μετά την πρώτη έκπληξη που την άφησε άναυδη, άρχισε να γελάει, να μας κατσαδιάζει πως είμαστε ανόητα παλιόπαιδα και να κάνει ό,τι μπορεί για να χαλαρώσει την επώδυνη στύση του Νικόλα.</b></span><br />
<span style="color: #cc0000; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><br /></b></span>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><a href="http://wwwrapanaki.blogspot.gr/2014/01/blog-post_21.html" target="_blank"><span style="color: #cc0000;">Συνεχίζεται...</span></a></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><br /></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<a href="https://www.blogger.com/"></a><span id="goog_1679697931"></span><span id="goog_1679697932"></span><br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Γιούλια Ολόμπλαβαhttp://www.blogger.com/profile/00797231137598462911noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-5433712019101712744.post-50331196985347395062014-01-07T23:29:00.000+02:002014-01-16T20:14:55.971+02:00Φούγκα για δύο ασύμμετρες φωνές... καμαρούλα μια σταλιά<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiyqrPYKLyHIegP9kC1u5J4yTyBRhILm__w-nB35_E2I7HR6f5miS3Ixoe-iaQdOlVzpIlmGQsxc_HjPdGw6PRbrgsc9eXuNmvvuWpCL8xbfEAC4Y1Fg0TzjqK3bX2X4T-8TBkw8FS6C_6Q/s1600/P5170020.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiyqrPYKLyHIegP9kC1u5J4yTyBRhILm__w-nB35_E2I7HR6f5miS3Ixoe-iaQdOlVzpIlmGQsxc_HjPdGw6PRbrgsc9eXuNmvvuWpCL8xbfEAC4Y1Fg0TzjqK3bX2X4T-8TBkw8FS6C_6Q/s640/P5170020.JPG" height="480" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Φωτο Παναγιώτης Κούκης</td></tr>
</tbody></table>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><br /></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Ο γκουρού ήταν μια χαρισματική προσωπικότητα, χωρίς αμφιβολία.</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><br /></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Με το τέλος της ομιλίας, κι ενώ η αίθουσα σείστηκε από το χειροκρότημα, ο δάσκαλος υποκλίθηκε με ταπείνωση και αποχώρησε. Το μικρόφωνο πέρασε σε κάποιους παρατρεχάμενους που έδιναν χρηστικές πληροφορίες σε όσους ενδιαφέρονταν περαιτέρω: με ποιο τρόπο μπορούσαν να προμηθευτούν έντυπο υλικό ή να δηλώσουν συμμετοχή στα σεμινάρια που οργάνωνε το ελληνικό παράρτημα. Από δω και πέρα άρχιζε το μάρκετινγκ κι εγώ ήθελα να μείνω έξω από τη διαδικασία. Θα πρέπει βέβαια να ήμουν εξαίρεση γιατί οι ενδιαφερόμενοι σχημάτισαν μα τεράστια ουρά μπροστά από την έδρα του αμφιθέατρου. Σηκώθηκα να ξεμουδιάσω μέχρι να αποσυμφορηθεί η αίθουσα κι έριξα ένα μηχανικό βλέμμα σ’ εκείνους που περίμεναν υπομονετικά τη σειρά τους. Η εικόνα που έδωσε η μηχανική σάρωση της φευγαλέας ματιάς μου </b></span><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">ήταν η αναμενόμενη. Εκτός...</b><br />
<a name='more'></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Αυτό το "εκτός" ήταν που με έκανε να ανεβάσω παλμούς. Στο οπτικό μου πεδίο εμφανίστηκε μια τρυφερή εικόνα που δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητη: ένας νεαρός με μακριά φουντωτά μαλλιά που έφταναν ως την πλάτη κι έκρυβαν το μεγαλύτερο κομμάτι του προσώπου του –έτσι όπως τον έβλεπα προφίλ- κρατούσε τρυφερά ένα βρέφος που είχε φωλιάσει με διπλωμένα ποδαράκια στον αριστερό του ώμο και κοιμόταν με έκδηλη μακαριότητα -που δεν μπορεί να ήταν άσχετη με το κλίμα γαλήνης που απέπνεε η αίθουσα. Μα δεν ήταν μόνο αυτό που με έκανε να αναπηδήσω: παρά τις αλλαγές θα έκοβα τον λαιμό μου πως ο νεαρός ήταν ο Μιχαλιός αν η εικόνα δεν ήταν τόσο ασύμβατη με τα δεδομένα μου. Ένα μωρό; Από πού κι ως πού; Δεν κάθισα να το πολυσκεφτώ. Έπρεπε να βεβαιωθώ. Κατέβηκα με ανυπόμονες δρασκελιές τα σκαλιά, τον πλησίασα από το πλάι κι ακούμπησα το χέρι στον δεξί του ώμο. Στράφηκε, δίστασε για μια μόνο ελάχιστη στιγμούλα κι αμέσως το πρόσωπό του φωτίστηκε.</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>-Κάτια… πόσος καιρός…;</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>-Κοντά πέντε χρόνια…</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>-Πώς χαθήκαμε έτσι;</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>-Ένας ωκεανός χωρίζει την Πατησίων από τη Σόλωνος.</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Πρόσεξε το ερωτηματικό βλέμμα με το οποίο κοιτούσα το μωρό και βιάστηκε να κάνει συστάσεις.</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>-Να σου γνωρίσω τον γιο μου –τον ένα από τα δίδυμα.</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Μες στη σαστισμάρα μου ξεχάστηκα και δεν είχα τη στοιχειώδη ευγένεια να πω μια συμβατική ευχή: “να σου ζήσουν” ή κάτι τέτοιο. Μόνο απόμεινα αποσβολωμένη κι εκείνος είπε γελώντας σιγανά.</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>-Μην στέκεσαι μ' ανοιγμένο στόμα! Έγιναν τόσα πολλά σ’ αυτά τα πέντε χρόνια! Μα αν κάτσεις δίπλα μου μπορεί να προλάβω να στα εξιστορήσω μέχρι να φτάσουμε στην αρχή αυτής της ατέλειωτης ουράς.</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Κοίταξα διερευνητικά τις προθέσεις όσων βρίσκονταν πίσω του και κατάλαβα πως δεν θα είχαν αντίρρηση να μπω από το πλάι στην ουρά. (Αν είχα κάνει παράκαμψη στην ουρά του αστικού λεωφορείου θα άκουγα τα σκολιανά μου, μα εδώ το κλίμα ευνοούσε πράξεις ανωτερότητας.)</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Αφηγήθηκε μια μακριά ιστορία που ξεκινούσε κάπως έτσι:</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>“ Όλα ξεκίνησαν όταν ο Θανάσης Εξωτικάκης αποφάσισε πως τα τριάντα οχτώ είναι μια καλή ηλικία για να παντρευτεί κανείς…</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>...Με τη γέννηση των δίδυμων τη βραδιά της κατάληψης της Νομικής είχαμε ήδη φτάσει στο γραφείο των πληροφορών. Ένας ευπροσήγορος νεαρός πρόσφερε στον Μιχαλιό ένα κόκκινο τριαντάφυλλο.</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>-Ο Δάσκαλος πήρε είδηση την αύρα του νεώτερου μαθητή του, τον ευλογεί και του εύχεται να είναι καλόγνωμος και καλότυχος είπε χαμηλόφωνα για να μην ταράξει τον ύπνο του παιδιού.</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Ο Μιχαλιός έβαλε με τρυφερότητα το λουλούδι ανάμεσα στις πάνες και ξεκίνησε, επίσης χαμηλόφωνα, έναν μακροσκελή επί της ουσίας </b></span><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">διάλογο</b><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">. Εγώ απόμεινα αμίλητη παρακολουθώντας τη στιχομυθία που αποκάλυπτε πόσο ενημερωμένος ήταν εκείνος και πόσο αδαής εγώ. Κανείς δεν ασχολήθηκε μαζί μου. Θεωρήθηκα, προφανώς, η μαμά του μωρού.</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><br /></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Κλείσαμε ραντεβού για το επόμενο βράδυ στο καφέ Φλοράλ στα Εξάρχεια. Προσπάθησα να είμαι στην ώρα μου, μα εκείνος με είχε προλάβει. Το διεισδυτικό βλέμμα του με παρακολουθούσε επιδοκιμαστικά καθώς διέσχιζα τη σάλα μέχρι να φτάσω στο τραπέζι του βάθους όπου καθόταν.</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>-Γιατί δεν κάναμε περισσότερη παρέα;... τότε στο φροντιστήριο.</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>-Αφού δεν είχες μάτια παρά μόνο για την Αίγλη…</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Στο άκουσμα του ονόματος τα ματοτσίνορά του κινήθηκαν αδιόρατα πέρα-δώθε σαν να είχε σηκωθεί ελαφρό μελτεμάκι. Για μια μικρή στιγμούλα μόνο. Αμέσως μετά χαμογέλασε με αυταρέσκεια.</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>-Τι είναι αυτό, μωρό μου…; Παραπονάκι…; Ήθελες να σε πηδήσω…; Και γιατί δεν το είπες…;</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Το αίμα ανέβηκε στο κεφάλι μου ακούγοντας την αλήθεια να εκφέρεται τόσο ωμά και απροκάλυπτα. Ο καθωσπρεπισμός μου επαναστάτησε, πετάχτηκα όρθια και ύψωσα τον τόνο ασυναίσθητα.</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>-Είσαι παρανοϊκός…</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Οι θαμώνες στράφηκαν προς το μέρος μας. Είχαμε γίνει θέαμα.</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Χαμογέλασε γλυκά.</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>-Το έχεις κάνει με παρανοϊκό; Έχει άλλη γλύκα πίστεψέ με.</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Έκανα μεταβολή και όρμησα προς την έξοδο. Δεν πρόλαβα. Με το πρώτο βήμα όρμησε πίσω μου και με εγκλώβισε στην αγκαλιά του. Με φίλησε εκεί μέσα στη μέση της αίθουσας κι εγώ έχασα την επαφή με την πραγματικότητα, όχι όμως πριν σκεφτώ πως η απώλεια σύνδεσης με την πραγματικότητα είναι ακριβώς ο ορισμός της παράνοιας.</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><br /></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Περπατήσαμε αγκαλιασμένοι ως την Ομόνοια και πήραμε τον ηλεκτρικό για το Μοσχάτο. Σ’ όλη τη διαδρομή είχε το στόμα του στο αυτί μου και ψιθύριζε λόγια που με είχαν κάνει να υγρανθώ πριν ακόμα με ακουμπήσει. Καλά που είχα φροντίσει να ειδοποιήσω τη μητέρα πως μπορεί να κοιμόμουνα στο σπίτι μιας συμφοιτήτριας. Είχαμε να παραδώσουμε μια εργασία κι αν αργούσαμε δεν θα προλάβαινα το τελευταίο λεωφορείο. Καλά που είχα ξυρίσει μασχάλες και γάμπες. Καλά που είχα τρίψει φτέρνες. Καλά που είχα φορέσει καινούργια εσώρουχα. Τελικά δεν πήγαινα και τόσο ανυποψίαστη.</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><br /></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Το σπίτι του ήταν μια παλιά μονοκατοικία. Μια εξωτερική μεταλλική στριφογυριστή ανεμόσκαλα οδηγούσε στο πλυσταριό που το είχε διαμορφώσει σε ερασιτεχνικό ηλεκτρονικό εργαστήριο με ό,τι είχε θεωρήσει χρήσιμο μετά τη διάλυση του μαγαζιού του Θανάση. Η Ανθούλα είχε αντίθετη άποψη.</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>-Γιατί δεν κρατάς το μαγαζί να συνεχίσουμε να είμαστε νοικοκυραίοι αντί να δουλεύεις εδώ κι εκεί;</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Αν ήθελε να γίνει νοικοκύρης θα γινόταν επιστήμονας νοικοκύρης, μα πώς να δώσει στην Ανθούλα να καταλάβει γιατί έφτυνε με τόση απαξίωση το πρότυπο των έντιμων νοικοκυραίων; Αυτό το πρότυπο που είχαν προσπαθήσει να ενσταλάξουν μέσα του η μάνα της και γιαγιά του, ο πατέρας του και η ίδια προσωπικά στο διάστημα που υπήρξε μητριά του.</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Το δωματιάκι ήταν μια σταλιά και οι τρεις τοίχοι γεμάτοι ράφια ντέξιον κατάφορτα από ηλεκτρονικές συσκευές. Στον τέταρτο τοίχο, κάτω από το μοναδικό παράθυρο, ακουμπούσε ένα μονό κρεβάτι που έτριξε από το βάρος μας. Κι ήταν η τελευταία ηχητική ανάμνηση που έχω από τις επόμενες ώρες. Γιατί καθώς η αφή γιγαντώθηκε και θέριεψε, κατάπιε τις υπόλοιπες αισθήσεις που συρρικνώθηκαν μέχρι εκμηδενισμού. Με βασάνισε γλυκά και τρυφερά, με έκανε να τον θέλω μέσα μου απεγνωσμένα, μα δεν θα μου έκανε το χατίρι τόσο εύκολα.</b><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b> Όχι, πριν αγγίξει και διεγείρει και το τελευταίο κύτταρο του δέρματός μου. Όχι, πριν προκαλέσει αντανακλαστικούς σπασμούς στα εσωτερικά μου όργανα. Όχι πριν κάνει το στομάχι μου να χοροπηδάει στο ρυθμό ενός μεθυστικού σουίνγκ. Όχι πριν με κάνει να νιώσω τη ζαλάδα που φέρνει ένα ποτήρι γλυκόπιοτο Βινσάντο χωρίς να έχω βρέξει τα χείλη μου με αλκοόλ. Όχι πριν αισθανθώ τις δέκα ρόγες των λεπτών δακτύλων του να διαγράφουν αλλεπάλληλες κογχοειδείς καμπύλες πάνω στη γυμνή μου πλάτη δημιουργώντας ριπές ανατριχίλας που κατέβαιναν τη σπονδυλική μου στήλη, συναντιόνταν μ’ εκείνες που ανέβαιναν κι από τη συμβολή τους προέκυπταν στάσιμα κύματα με δεσμούς, όπου η ηδονή ήταν εντοπισμένη, και κοιλίες όπου η ηδονή παλλόταν με μέγιστο πλάτος. Εκείνος είχε όλες τις πρωτοβουλίες, εκείνος κουμαντάριζε με μαεστρία και τέχνη το τιμόνι ενώ εγώ αρμένιζα ξυλάρμενη στην αγκαλιά του. Κι όταν άκουσα τα σιγανά βογκητά δεν πήρα είδηση πως ήταν δικά μου, αντίθετα υποψιάστηκα πως ήταν κάποιο τρικ κι έψαχνα τις γωνιές να ανακαλύψω την πηγή του ήχου. Κι ενώ ποθούσα ν' αράξω επιτέλους στο λιμάνι του προορισμού, διαπίστωνα πως η γλύκα του ταξιδιού ήταν ό,τι ωραιότερο θα μπορούσε να μου συμβεί.</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><br /></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<a href="http://wwwrapanaki.blogspot.gr/2014/01/blog-post_14.html" target="_blank"><span style="color: #e06666;">Συνεχίζεται...</span></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Γιούλια Ολόμπλαβαhttp://www.blogger.com/profile/00797231137598462911noreply@blogger.com14tag:blogger.com,1999:blog-5433712019101712744.post-66252369711193495432013-12-31T13:51:00.000+02:002014-01-08T22:54:28.741+02:00Φούγκα για δύο ασύμμετρες φωνές... ο γκουρού<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm;">
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjoTLOkICdjg_DXwc4LaVBagb2DmN4sC3h8oDOFPLIIUbaxj606P5X_o6AvYFhU6awnHi1XkIwJhpFOaOxPS6stO1F-CjVC7XITpbrwjdterGq6QAiOHeJDLrQAeRFEA0Wkq8T7tEvjqYoa/s1600/PA110452.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjoTLOkICdjg_DXwc4LaVBagb2DmN4sC3h8oDOFPLIIUbaxj606P5X_o6AvYFhU6awnHi1XkIwJhpFOaOxPS6stO1F-CjVC7XITpbrwjdterGq6QAiOHeJDLrQAeRFEA0Wkq8T7tEvjqYoa/s640/PA110452.JPG" height="480" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Φωτο Παναγιώτης Κούκης</td></tr>
</tbody></table>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><br /></b></span>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>ΑΝΤΙΘΕΜΑ (Φαγκότα, Γαλλικά Κόρνα, Τρομπέτες,
Τρομπόνια, κρουστά)<o:p></o:p></b></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Τον Μάρτη του ’73 –όταν έφτασε στην Αθήνα ο Μαχαρίσι Μάχες
Γιόγκι αυτοπροσώπως- η ζωή μου έμοιαζε μπερδεμένο κουβάρι. Λένε πως
είναι συχνό φαινόμενο για κάποιον που βρίσκεται στο τελευταίο έτος σπουδών. Η αίσθηση πως η, λίγο-πολύ, ανέμελη φοιτητική ζωή παίρνει τέλος και στην άκρη σε περιμένουν καθοριστικές
αποφάσεις είναι, το λιγότερο, αγχωτική. Αν μάλιστα τα επαγγελματικά μπλέκονται
με τα προσωπικά, τότε η όλη υπόθεση γίνεται δεσμός κι άντε να βρεις ξίφος να
τον διαρρήξεις. Με την έναρξη της ακαδημαϊκής χρονιάς είχα βρει μια άμισθη θέση απογευματινής
απασχόλησης σ’ ένα μεγάλο γραφείο τεχνικών μελετών
στοχεύοντας στην απόκτηση κάποιας επαγγελματικής εμπειρίας. Ο Αργύρης, ο σαρανταπεντάρης
άμεσος προϊστάμενός μου, παντρεμένος και πατέρας δύο παιδιών, δήλωνε
ενθουσιασμένος με τις ικανότητές μου και άφηνε να εννοηθεί πως σκόπευε να προτείνει στην διοίκηση της </b></span><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">εταιρείας την άμεση πρόσληψή μου, σε</b><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"> έμμισθη πια θέση, μόλις θα έπαιρνα πτυχίο.</b><br />
<a name='more'></a></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Δεν ξεκαθάριζε όμως αν την θέση αυτή θα την έπαιρνα υπό
προϋποθέσεις. Γιατί, παράλληλα, με φλερτάριζε επίμονα -χωρίς να ξεφεύγει από τα
πλαίσια της κοσμιότητας πάντως. Ο Αργύρης ήταν πανέξυπνος μηχανικός και
ικανότατος καθοδηγητής και δίπλα του μάθαινα να εφαρμόζω στην πράξη όσες θεωρητικές γνώσεις είχα αποκτήσει πέντε χρόνια στο
Μετσόβιο. Ήταν επίσης ευγενικός, υπομονετικός με την απειρία των μαθητευόμενων,
πνευματώδης, με ιδιαίτερη αίσθηση του χιούμορ, καλλιεργημένος, με πολλαπλά ενδιαφέροντα,
αθλητικός τύπος και εξαιρετικός χορευτής -απ’ ότι έλεγαν. Ήταν, από την άλλη,
ένας πολύ άσχημος άντρας, κάτι που δεν κατάφερνε να απαλύνει το καλόγουστο
και ιδιαίτερα προσεγμένο ντύσιμό του. Υπερβολικά αδύνατος και άχαρος,
κρεμανταλάς, αποστεωμένος και αφυδατωμένος. Το εξαιρετικά σκούρο χρώμα του
προσώπου του δεν είχε τη γοητεία των μελαχρινών ίσως γιατί ήταν βλογιοκομμένο
–εκ γενετής ή από κάποια παιδική αρρώστια κανείς δεν ήξερε. Τα χοντρά μυωπικά
γυαλιά έκρυβαν δυο μάτια που έτσι κι αλλιώς ήταν αδιάφορα. </b></span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><br /></b></span>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Η όλη υπόθεση με
έκανε να αισθάνομαι συγχυσμένη και ανασφαλής. </b></span><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Αν σ’ όλα αυτά προσθέσεις την περιρρέουσα ατμόσφαιρα εκείνης της
ιδιαίτερης χρονιάς θα έλεγα πως ήταν κάτι παραπάνω από ανασφάλεια και
αναστάτωση. Ήταν μια παραζάλη που με έβγαζε κυριολεκτικά από τα νερά μου. Το ωστικό κύμα από τα γεγονότα του
Γαλλικού Μάη είχε φτάσει με καθυστέρηση πενταετίας στην Ελλάδα. Το εγχώριο φοιτητικό
κίνημα αποφάσισε να βγει από την βαθειά του ύπνωση. Τον περασμένο μήνα η
κατάληψη της Νομικής είχε ταρακουνήσει πολλούς από μας. Δεν ήμουν μέσα, μα δεν θα έχανα με τίποτα το πανηγύρι. Γιατί ήμουν σίγουρη πως η Νομική ήταν μόνο η πρόβα.
Πήρα στάση αναμονής και εγρήγορσης αποφασισμένη να πάρω μέρος την παράσταση. </b></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Όλα αυτά, πάντως, επιτάχυναν το ξεκαθάρισμα της σχέσης μου με τον
Γιάννη. Ο Γιάννης ήταν αυτό που λέμε παιδικός έρωτας. Μεγαλώσαμε στην ίδια
γειτονιά και μαζί περάσαμε χωρίς να το καλοκαταλάβουμε από τα παιδικά παιχνίδια στα
παιχνίδια των μεγάλων. Οι οικογένειες μας έβλεπαν με καλό μάτι τη σχέση που
εμείς μάταια προσπαθούσαμε να κρατήσουμε κρυφή με αφελείς τρόπους: δεν γυρίζαμε
ποτέ, για παράδειγμα, το βράδυ στη γειτονιά με το ίδιο αστικό. Εγώ γύριζα πρώτη κι ο Γιάννης
περίμενε το επόμενο ή αντίστροφα σε μια προσπάθεια να θολώσουμε τα νερά. Μετά
από δεκατρία χρόνια γνωριμίας και πέντε χρόνια τρυφερής ερωτικής σχέσης, ο
δεσμός είχε αρχίσει να ξεφτάει και να εμφανίζει σημάδια κόπωσης. Ήμουν μόλις
είκοσι τριών χρόνων κι ένιωθα κι όλας την πλήξη των παντρεμένων. Η πρώτη αντίδραση του
Γιάννη στην πρωτοβουλία μου για ένα συναινετικό διαζύγιο ήταν έντονο ξάφνιασμα, μα σε δεύτερη προσέγγιση έδειξε ολοφάνερα ανακουφισμένος. Αποδείχτηκε πως ασφυκτιούσε εξ ίσου με μένα, μα
δεν το ’χε πάρει χαμπάρι, εγκλωβισμένος στη συνήθεια, σε κάποιο αίσθημα ευθύνης,
σε μια υποταγή στη βούληση των οικογενειών –κι ας μην ήταν εκπεφρασμένη. Παραδέχτηκε
πως, στην ηλικία μας, ο συμβιβασμός και ο φόβος των αλλαγών δεν είναι οι καλύτεροι
σύμβουλοι για επιλογές ζωής. <o:p></o:p></b></span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><br /></b></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Αποδεχτήκαμε το γεγονός πως η σχέση μας είχε ατυχήσει, μα δεν θα την αφήναμε βορά στο μίσος και τον αλληλοσπαραγμό ούτε θα υποδυόμαστε τους ανήξερους παγιδευμένοι σε υποκριτικές συμπεριφορές. Συμφωνήσαμε πως θα μείνουμε οι καλύτεροι φίλοι ποντάροντας στο γεγονός πως αν υπάρχει μία και μοναδική περίπτωση για δύο ετερόφυλα άτομα να διατηρούν αληθινή φιλία αυτή είναι η περίπτωση που έχει προϋπάρξει ερωτική σχέση η οποία ετελεύτησε ομαλά τον βίο της. Η υπόθεση έληξε χωρίς μελοδραματισμούς και συναισθηματικές υπερβολές. Όχι πως ήταν ανώδυνο. Μια
μακρόχρονη σχέση που παίρνει τέλος δεν γίνεται παρά να αφήσει κενό. Εδώ η ίδια η φύση απεχθάνεται το κενό, πόσω μάλλον μια κοπέλα που είχε γνωρίσει
αποκλειστικά έναν ερωτικό σύντροφο. Αισθανόμουνα κάτι να λείπει: τέρμα οι γνώριμες
συνήθειες, τέρμα ο μόνιμος συνοδός, τέρμα η ασφάλεια της παρουσίας ενός ανθρώπου που
δηλώνει δικός σου και δηλώνεις δική του, τέρμα το στήριγμα πάνω σ' ένα συναισθηματικό
αποκούμπι. Από την άλλη ήταν εκείνο το πρωτόγνωρο αίσθημα ελευθερίας, τόσο
ταιριαστό με τα καλέσματα της εποχής, που με συνέπαιρνε. Είχα όλη την ευχέρεια πια να διαθέσω
τον εαυτό μου όπως γούσταρα χωρίς να πρέπει να δώσω λογαριασμό σε κανένα και
χωρίς να με φρενάρουν οι απόψεις κάποιου που είχα συνηθίσει να υπολογίζω από
τότε που είχα συνειδητές αναμνήσεις. Όχι πως είχα πού να διαθέσω τον εαυτό μου.</span></b></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Σ’ αυτή τη φάση με βρήκε η είδηση της άφιξης του Ινδού γκουρού. Η
φήμη του -πατέρας του υπερβατικού
διαλογισμού βλέπεις- είχε κάνει το γύρο του κόσμου. Είχαν, βέβαια, συμβάλει σ’ αυτό και
οι διάσημοι μαθητές του. Ποιος </b></span><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">συνομήλικός μου θα έμενε </b><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">αδιάφορος βλέποντας φωτογραφίες</b><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b> των πασίγνωστων μελών του συγκροτήματος των Μπίτλς που, </b></span><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">καθισμένοι στη στάση του λωτού, </b><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>λευκοντυμένοι,</b></span><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"> </b><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>με ξέπλεκα τα μακριά τους </b></span><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">μαλλιά</b><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">, στολισμένα με στεφάνια από λευκά λουλούδια, περιστοιχίζουν με σεβασμό τον δάσκαλο ατενίζοντας </b><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>με </b></span><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">ονειροπόλο βλέμμα προς το άπειρο</b><b style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">; Πέρα όμως από διαφημιστικά τρικ, το κήρυγμα του αυτό καθ’ εαυτό με κεντρικό άξονα την εσωτερική ειρήνη και γαλήνη, την αγάπη και συναδέλφωση ήταν απόλυτα εναρμονισμένο με τις ιδέες του κινήματος των
παιδιών των λουλουδιών που βρίσκονταν στο προσκήνιο της επικαιρότητας
επηρεάζοντας όλους τους νέους του δυτικού κόσμου. Προσωπικά είμαι καχύποπτη με τους τύπους
που ευαγγελίζονται την εσωτερική ειρήνη και ταυτόχρονα χειρίζονται άριστα τις
δημόσιες σχέσεις και διαχειρίζονται με ικανότητα μάνατζερ τα τεράστια κονδύλια
που φθάνουν στα χέρια τους. Μα τούτον δεν θα μπορούσα εύκολα να τον αποκαλέσω
τσαρλατάνο. Στο κάτω-κάτω είχε σπουδάσει Φυσική, είχε ιδρύσει δύο ερευνητικά
κέντρα με πληθώρα δραστηριοτήτων κι αυτή η προσπάθεια να παντρέψει την
εσωτερική θεώρηση με την επιστήμη του έδινε κύρος που δεν μπορούσα να
αμφισβητήσω. </b></div>
<br />
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Το μεγάλο αμφιθέατρο του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών ήταν κατάμεστο.
Ο μέσος όρος της ηλικίας του ακροατήριου δεν ξεπερνούσε τα είκοσι πέντε χρόνια.
Το σόου ήταν πολύ καλά στημένο. Το τελετουργικό της εμφάνισης του γενειοφόρου
γκουρού δημιούργησε μια υποβλητική ατμόσφαιρα και το χειροκρότημα ήρθε
αυθόρμητο, ενθουσιώδες και αβίαστο. Ο Δάσκαλος έμεινε ανέκφραστος και ακίνητος
μέχρι που η θύελλα των ήχων κόπασε και η ανάσα της σιγής κατέκλυσε την αίθουσα.
Ήταν μια μαγική στιγμή προσμονής που προοιωνιζόταν πνευματική μέθεξη. Είχα την
αίσθηση πως τα μάτια του εστίαζαν μόνο σ’ εμένα χωρίς να παραγνωρίζω πως ίδια
πρέπει να ήταν η αίσθηση και των υπόλοιπων παρισταμένων. Έγινε μια σύντομη και
κατανυκτική προσευχή στη διάρκεια της οποίας μας κάλεσε να στρέψουμε την
προσοχή στο Είναι, το πιο εκλεπτυσμένο κι από εκλεπτυσμένο, και να νιώσουμε
τη δύναμη της αλαφράδας και την ελαφρότητα της δύναμης. Αν μη τι άλλο η παρουσία
του ήταν ικανή να υποβάλει. Στη μια ώρα που έμεινα καθισμένη στο έδρανο του
αμφιθέατρου δεν άλλαξα στάση, έμεινα προσηλωμένη στον λόγο του χωρίς
περισπασμούς, ο νους μου ξεπλύθηκε από κάθε παράσιτο που θα εμπόδιζε τις λέξεις
του να μπαίνουν ατόφιες μέσα μου, τα προβλήματά μου πήραν τις σωστές διαστάσεις
κι ένιωσα όντως ανάλαφρη όπως το ευαγγελιζόταν. Μια χαρισματική προσωπικότητα,
χωρίς αμφιβολία.</b></span><span style="font-family: Lucida Sans Unicode, sans-serif; font-size: 10pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; text-align: justify;">
<br />
<a href="http://wwwrapanaki.blogspot.gr/2014/01/blog-post.html" target="_blank"><span style="color: #cc0000;">Συνεχίζεται...</span></a></div>
</div>
Γιούλια Ολόμπλαβαhttp://www.blogger.com/profile/00797231137598462911noreply@blogger.com6