Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2016

Μια ζωή και μια Μέρα


Μια ζωή και μια Μέρα


Όταν θα ’χουν περάσει πολλά-πολλά χρόνια ο Αλέξανδρος θα ’χει να λέει πως έζησε μια ολόκληρη ζωή και μια Μέρα. Μια μεγάλη, μια ατέλειωτη μέρα. Ήταν η μέρα που αναμετρήθηκε, για τρίτη φορά, με τα σαράντα δύο χιλιόμετρα της κλασσικής διαδρομής Μαραθώνας-Παναθηναϊκό στάδιο.
Οι δύο προηγούμενες δεν πιάνονται.
Την πρώτη πήγε χωρίς καλά-καλά να ξέρει τι κάνει. Ο Δημήτρης το ’χε προτείνει. Χαλαρά σαν να ’λεγε: «πάμε μαζί για καφέ;» «Γιατί δεν τρέχουμε μαζί;» Εκείνο το «μαζί» ήταν καθοριστικό. Αν ο Δημήτρης είχε πει: «Γιατί δεν πέφτουμε μαζί στον γκρεμό;», ο Αλέξανδρος θα το ’κανε δίχως δεύτερη σκέψη. Φυσικά και ο Δημήτρης δεν θα ’λεγε ποτέ κάτι τέτοιο. Η ηλικία του δεν του επέτρεπε τρέλες κι εξάλλου είχε ευθύνη ως μέντορας του Αλέξανδρου. Εκείνος τον είχε μυήσει στην ορειβασία, την αναρρίχηση, το ορεινό ποδήλατο… Εκείνος άνοιξε δρόμους που έπλασαν το κορμί και σμίλεψαν την ψυχή του άγουρου νέου. Κι αφού ολοκλήρωσε το έργο του, τον κοίταξε επιδοκιμαστικά και τον ερωτεύτηκε για δεύτερη φορά. (Όταν ο Αλέξανδρος αυτονομήθηκε και προχώρησε παραπέρα, δεν αποπειράθηκε ν’ ανταποδώσει. Δεν φιλοδόξησε να τον εισάγει στα μυστικά της αρχιτεκτονικής, του χορού, της κατάδυσης. Φαίνεται πως, όσο κι αν δεν το παραδέχονταν, ήταν και οι δύο συντηρητικοί.) Εκείνη την εποχή, ωστόσο, ο Αλέξανδρος είχε μια φυσική κατάσταση που θα του επέτρεπε να τρέξει στον Μαραθώνιο έστω και χωρίς σοβαρή προπόνηση, έστω και χωρίς κατάλληλα παπούτσια.