Φούγκα για δύο ασύμμετρες φωνές...περί στήθους πραγματεία

Φωτο Παναγιώτης Κούκης

ΑΝΤΙΘΕΜΑ ( Όλη η ορχήστρα)

Για ένα δεν θα μπορούσε να παραπονεθεί η Αίγλη στην εξάμηνη επικοινωνία της με τον Μιχαλιό: μαζί του δεν επρόκειτο να πλήξει. Σαν τις μπάμπουσκες η μία έκπληξη κρυβόταν μέσα στην άλλη, μόνο που, σε αντίθεση με το ρώσικο παιχνίδι που οι κούκλες όλο και μικραίνουν, η καινούργια έκπληξη ήταν πάντα μεγαλύτερη από την προηγούμενη. Εντελώς απρόσμενα κατέφθασε στην οθόνη της μια δίδυμη φωτογραφία που απεικόνιζε το μπούστο μιας νεαρής γυναίκας. Ένα ελαφρύ μπλουζάκι πάσχιζε, χωρίς επιτυχία, να κρύψει το στήθος που ξεπρόβαλε αυθάδικα – πιο πολύ το αριστερό – πανέμορφο,  αποκαλύπτοντας μια τεράστια βυσσινί άλω στη μέση της οποίας η ρώγα κυριαρχούσε προκλητικά διογκωμένη.

Όχι δεν υπήρξα ποτέ τρομοκράτης, εκτός αν θεωρείς τρομοκρατικό το να  προωθήσω την εικόνα στις επαφές μου ζητώντας να εντοπίσουν τις επτά διαφορές. Τι με συμβουλεύεις; Να το κάνω ή το θεωρείς κάπως τραβηγμένο; 

Φούγκα για δύο ασύμμετρες φωνές... αλλού τα κακαρίσματα...

Φωτο Παναγιώτης Κούκης

Η Αίγλη δεν ήταν η μόνη υποψιασμένη για τη συμμετοχή του Μιχαλιού στην οργάνωση. Τις ίδιες ακριβώς  υποψίες είχαν και οι Αρχές που αρνούνταν να παραδεχτούν πως μια τόσο πλούσια αντιστασιακή δραστηριότητα μηδενίστηκε ακαριαία. Πως κάποιος που ήταν ανελλιπώς παρών σε κάθε διαδήλωση δεν πήγε καν στο αεροδρόμιο να υποδεχτεί τον Καραμανλή με λαμπάδες. Πως μετά από τόση κινητικότητα δεν σειόταν ούτε φύλλο στο δημόσιο κομμάτι της ζωής του. Μία μόνο εξήγηση χωρούσε σε τόση νηνεμία: ο μεγάλος τους πονοκέφαλος ήταν πια η τρομοκρατία και ο Μιχαλιός ήταν συνήθης ύποπτος. Μετά από κάθε τρομοκρατικό χτύπημα ή κάθε φορά που είχαν πληροφορίες για επικείμενη επιχείρηση τον καλούσαν “δι υπόθεσίν του” στην Αλεξάνδρας, στη ΓΑΔΑ. Μα τώρα όλα ήταν διαφορετικά από κείνες τις παλιές ανακρίσεις επί χούντας. Τώρα τους δούλευε κανονικά, τώρα μπορούσε να τους υποτιμάει όσο τράβαγε η ψυχή του, τώρα δεν ένιωθε πως έπρεπε να φανεί πιο έξυπνος από κείνους, δεν υπήρχε πια μπρα-ντε-φερ ούτε φόβος ούτε έξαψη, μόνο περιφρόνηση. Κι ο λόγος ήταν απλός: ο Μιχαλιός ήταν έξω από το παιχνίδι. Είχαν κάνει λάθος τόσο η Αίγλη όσο και η αντιτρομοκρατική. Ο Μιχαλιός δεν εντάχθηκε ποτέ στη 17Ν.  Αρνήθηκε προκρίνοντας πως η καλή σχέση με το μαξιλάρι του έχει μεγαλύτερη αξία από την προσπάθεια να σώσει τον κόσμο ακολουθώντας τους δρόμους της φωτιάς. Για πολλά χρόνια αναρωτιόταν αν είχε πάρει τη σωστή απόφαση. Η επαναστατική οργάνωση-αλά-ελληνικά φαινόταν να κρατάει το λόγο της. Ο θάνατος του Αξαρλιάν δικαίωσε την επιλογή του.

Φούγκα για δύο ασύμμετρες φωνές... η οργάνωση

Φωτο Παναγιώτης Κούκης

Ο Μιχαλιός άφησε τις πυκνογραμμένες σελίδες να γλιστρήσουν από τα χέρια του λες και φοβήθηκε πως θα του κάψουν τα δάχτυλα. Ήταν από τις σπάνιες περιπτώσεις που συναντιόταν μ’ ένα κείμενο με τόσο συγκλονιστικό το στοιχείο του αιφνιδιασμού. Το μυαλό του, σαν καπετάνιος που ’χασε το μπούσουλα, άφησε το σκάφος ακυβέρνητο, ν' αποφασίζει για την τύχη του η τρικυμία που δεν έλεγε να κοπάσει μέσα σε μια πηχτή καταχνιά που δεν έλεγε να ξαστερώσει. Κάποιος εσωτερικός μηχανισμός άμυνας τον εμπόδιζε να συλλάβει καθαρά τα πολλαπλά μηνύματα του γράμματος. Η προσφιλής του συνήθεια να διαβάζει διαγώνια τα κείμενα κι ωστόσο να χτυπάει κατ’ ευθείαν κέντρο, εδώ αποδείχτηκε ολοκληρωτικά ανεπαρκής. Ο εγκέφαλός του έμεινε άπραγος, ανίκανος να επεξεργαστεί την πληροφορία που μόλις είχε δεχτεί. Όταν επιτέλους κατόρθωσε να διαμορφώσει μια ολοκληρωμένη σκέψη, αυτή εστιάστηκε στα ρηχά, στην επιφάνεια λες και το ζητούμενο ήταν μια γραφολογική εξέταση. Για φαντάσου! Ο γραφικός της χαρακτήρας έχει μείνει αξιοσημείωτα αναλλοίωτος. Αυτή η σκέψη μπλοκάρισε τους εγκεφαλικούς νευρώνες και του τριβέλιζε ώρα πολλή το μυαλό σαν φθαρμένος δίσκος γραμμοφώνου που κόλλησε σε μια μουσική φράση και την επαναλάμβανε μονότονα χωρίς έλεος. Η ανιαρή επανάληψη δεν τον έκανε να δυσανασχετήσει. Αφέθηκε, αντίθετα, να βουλιάξει μέσα στην αδράνεια όσο την είχε ανάγκη. Ύστερα σαν να ξύπνησε από ύπνο βαθύ πήρε τις σελίδες και τις ξαναδιάβασε. Μα ενώ διέτρεχε το κείμενο η σκέψη του βρισκόταν εικοσιπέντε χρόνια μπροστά 

Φούγκα για δύο ασύμμετρες φωνές... τρομοκράτης;

Φωτο Παναγιώτης Κούκης

Με τη μεταπολίτευση άρχισε αθρόα η επιστροφή φοιτητών που, φορτωμένοι αντιστασιακές περγαμηνές και στεφανωμένοι με το φωτοστέφανο του ήρωα, έρχονταν να ολοκληρώσουν τις σπουδές που είχαν διακόψει βίαια λόγω  αντιδικτατορικής δράσης. Κάποιοι είχαν στρατευτεί πρόωρα, κάποιοι κρύβονταν ως παράνομοι, κάποιοι είχαν περάσει μεγάλο διάστημα στα κρατητήρια… Το  διδακτικό προσωπικό – στο οποίο ανήκα πια κι εγώ- τους αντιμετώπιζε με ολοφάνερη συμπάθεια. Περίμενα να σε δω να εμφανίζεσαι από μέρα σε μέρα με κρυφή χαρά που την νόθευε μια ανομολόγητη αγωνία: πώς έπρεπε να διαχειριστώ την κωμικοτραγική εξέλιξη να έχω κάποια εξουσία πάνω σου; Τι ανατροπή κι αυτή! Να είμαι εγώ υπεύθυνη για την αξιολόγηση και τη βαθμολόγησή σου!

Φούγκα για δύο ασύμμετρες φωνές...ένα γράμμα παραδοσιακό

Φωτο Παναγιώτης Κούκης

ΘΕΜΑ(Φλάουτα,Άρπες,Κλαρινέτα,Βιολιά,Βιολοντσέλα)

Μια καλόβολα σκωπτική απάντηση, σκέφτηκε με ανακούφιση η Αίγλη κι ύστερα φούσκωσε από ικανοποίηση. Αν και ο  τόνος του μηνύματος ήταν ανάλαφρος με ολοφάνερη προσπάθεια να εστιάσει σκωπτικά στη μεταφυσική, δεν της ήταν δύσκολο να αναγνωρίσει τον επιβεβαιωτικό του χαρακτήρα. Δεν είμαι λοιπόν φαντασιόπληκτη, έκανα απλώς τους σωστούς συλλογισμούς. (Για μια ακόμα φορά η ασυμμετρία στις ιδιοσυγκρασίες τους αναδύθηκε σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια. Τα συναισθήματα του Μιχαλιού για την Αίγλη μεταστράφηκαν όταν υποψιάστηκε εκείνη την πτυχή του χαρακτήρα της που άφηνε χώρο στη φαντασία να δημιουργήσει τη δική της αυτόνομη εκδοχή για τα γεγονότα χωρίς να χρειάζεται τα δεκανίκια ενός αυστηρού ορθολογισμού. Την ίδια ώρα η Αίγλη ένιωθε ντροπή γι αυτήν ακριβώς την πτυχή, προσπαθούσε να την κουκουλώσει, να την κρύψει κάτω από το χαλί, θεωρώντας την όνειδος για το συγκροτημένο ορθολογικό προφίλ που ήθελε να παρουσιάζει).