Τρίτη 31 Ιουλίου 2012

Από τον Ευβοϊκό στο Αιγαίο...το Δρακόσπιτο

ο ομαδικός ύπνος στο καταφύγιο δεν είναι δα και συγκρίσιμος με εκείνον σε πεντάστερο ξενοδοχείο, μα όταν ξυπνάω, από το πρωινό φως που μπαίνει ανεμπόδιστο από τη τζαμαρία και από τη φασαρία που κάνουν όσοι έχουν ήδη σηκωθεί, νιώθω να  τον έχω χορτάσει. Μα κι αν υπάρχει  κάτι κοιμισμένο  ακόμα επάνω μου, ξυπνάει στην επαφή με το κρύο νερό που  ρίχνω άφθονο στο πρόσωπο στην εξωτερική βρύση.  Τσάι του βουνού, βουτήματα, φρούτα, ξηροί καρποί για πρωινό - τα απαραίτητα καύσιμα που  μας δίνουν θερμίδες, ενέργεια, αντοχές. Η αντίστροφη πορεία αρχίζει. Μαζεύουμε  τα μπαγκάζια, καθαρίζουμε τα ίχνη της διανυκτέρευσης - η επόμενη ομάδα να  βρει το καταφύγιο κατοικήσιμο - και  κατηφορίζουμε προς το λεωφορείο που περιμένει υπομονετικά. Στην κατασκήνωση η διαδικασία αποκατάστασης του χώρου έχει προχωρήσει. Το πολύχρωμο λιβάδι έχει πρασινίσει ξανά.

Τετάρτη 25 Ιουλίου 2012

Από τον Ευβοϊκό στο Αιγαίο... στο καταφύγιο



Από κει και πάνω το πετρώδες μονοπάτι – σε πολλά σημεία εμφανές καλντερίμι - φαρδαίνει ενώ η κλίση, που στην αρχή είναι απότομη, σταδιακά ομαλοποιείται. Η βλάστηση ψηλώνει, διεκδικεί τον χώρο της, κλείνει το μονοπάτι και κάποτε είμαστε υποχρεωμένοι να παραμερίζουμε κλαδιά για να περάσουμε. Μπορούμε, όμως, να περπατάμε σε παρέες και να συζητάμε. 
-Γιατί καλντερίμι σε μια μη κατοικημένη περιοχή; 
Εύλογη απορία. Τα ξέρουμε καλά τα καλντερίμια, τα έχουμε περπατήσει σ' όλη την ορεινή Ελλάδα, στεριανή και νησιώτικη. Έχουν συγκεκριμένη σκοπιμότητα. Συγκοινωνία και επικοινωνία και δρόμοι εμπορίου για πεζούς και ζώα σε εποχές που η μηχανή δεν είχε διευκολύνει ή μπερδέψει τη ζωή. Εδώ θα πρέπει να ικανοποιούσε άλλες ανάγκες.  Γιατί η  περιοχή, χωρίς αμφιβολία,  υπήρξε τόπος λατρείας και, όπως όλοι οι τόποι λατρείας, έχει μια ενεργειακή φόρτιση που ισχυριζόμαστε πως τη νιώθουμε κι όλας. 
Λες να 'ναι ο καθαρός αέρας, η καλή διάθεση, η προσμονή της αυριανής συνέχειας, οι ενδορφίνες που εκκρίνονται ερήμην μας; 
Φανερή η προσπάθειά μου να εξορθολογίσω το μεταφυσικό. 
Η κουβέντα πηδάει σαν  καγκουρό από τη λατρεία στη θρησκεία κι από κει στη λογοτεχνία.  Από το βιβλίο: «Ιησούς : το πραγματικό ιστορικό πρόσωπο» του Γάλλου  Ambelain  στην «Αντιγνώση»  το προγενέστερο  βιβλίο της Λιλής Ζωγράφου.
Έλληνες! 
Αιώνες τώρα συνηθίζουμε  να φιλοσοφούμε περπατώντας! 
Ποια άλλη απόδειξη, κύριε Φαλμεράυερ, θα μπορούσε να σας πείσει για τη συνέχεια;

Τετάρτη 18 Ιουλίου 2012

Από τον Ευβοϊκό στο Αιγαίο


Το οδοιπορικό αυτό έχει δημοσιευθεί στο τεύχος 220 του περιοδικού: "ΚΟΡΦΕΣ"




Στο ξεκίνημα

Έβρεχε χωρίς διακοπή όλη την Παρασκευή.
Όχι να πεις μια ήπια  ποτιστική ανοιξιάτικη βροχούλα, ούτε μια σύντομη καλοκαιρινή νεροποντή, μα μια βροχή που θύμιζε Νοέμβρη κι ας ήταν 18 του Μάη.
Ξημέρωσε το Σάββατο και δεν έλεγε να ξεθυμάνει.
Παρόλα αυτά, καθώς ετοίμαζα το σακίδιο έχωσα κάτω-κάτω  μαγιό και αντηλιακή, όχι μόνο από διάθεση να ξορκίσω το ανεπιθύμητο, μα από εμπιστοσύνη στους δορυφόρους που είχαν δώσει ευνοϊκή πρόβλεψη  για το Σαββατοκύριακο.
Στη μόστρα, όμως,  φιγουράριζαν  γκέτες για τη λάσπη και αδιάβροχο. Καλές οι θετικές σκέψεις και οι επιστημονικές προγνώσεις, μα να ’χουμε και το νου μας.
Στο τρίωρο ταξίδι με το λεωφορείο χρειάστηκα γυαλιά ηλίου. Η συννεφιά μας είχε αποχαιρετήσει και η καλή διάθεση πολλαπλασιάστηκε.

Τετάρτη 11 Ιουλίου 2012

Δίδυμες




Είχε συνηθίσει τη συντροφιά της θλίψης.
Να μην μπερδευτούμε: της θλίψης, όχι της κατάθλιψης.
Εκείνος την είχε φέρει.
Μέχρι τότε η ζωή της ήταν χαρούμενη –  χαζοχαρούμενη ίσως, μα αυτό δεν έχει και τόση σημασία.
Απλές χαρές, μικρές λύπες, εύκολοι στόχοι, μικρές επιθυμίες, μηδενικά ρίσκα…
"Είμαι ο μέσος άνθρωπος" , συνήθιζε να λέει με μια δόση αυταρέσκειας, λες κι έδινε το στίγμα της, "είμαι η λατρεμένη  των εταιρειών δημοσκοπήσεων".

Τρίτη 3 Ιουλίου 2012

Θάλασσα, αγάπη μου


                                                                              








             Στην αρχή μόνο ακουστά σε είχα.
"Πεθύμησα τη θάλασσα", θα είπε  κάποια στιγμή η μαμά μου. 
Γέννημα θρέμμα της Καλαμάτας,    θα ροβολούσαν κατά σένα παρέα με τις φίλες της.  Όλες γένους θηλυκού μια και τα bain mixed  άργησαν να έρθουν κατά τα μέρη τους. Γέλια, ξεφωνητά, πιτσιλίσματα και μακριά μαύρα κομπινεζόν.
Όμως η νιότη τους  έφυγε γρήγορα.
Την πήρε ο πόλεμος. 
Τα κορίτσια κλειστήκανε στα σπίτια  μαζί με τον φόβο, την πείνα,τον θάνατο.
Κι εσύ, κυρία από δίπλα, τούς παρατηρούσες απαθής. Τόσος  πόνος!Και η κοιλιά σου όλο και γέμιζε ψάρια. Πού παλικάρια να τα μαζέψουν!