Ψηλά στον Αφέντη Χριστό... η πρώτη κορυφή

Το καταφύγιο  στο πρωινό φως 

Είμαστε στα 1330μ στη θέση Στροβίλι κι από την κουζίνα ξεχύνονται μοσχοβολιές ικανές να κολάσουν και τους πιο εγκρατείς πόσω μάλλον ξελιγωμένους ορειβάτες. Κατσίκι χρονιάρικο βραστό και τα μακαρόνια βρασμένα στο ζουμί και πασπαλισμένα με μπόλικη κρητική γραβιέρα. Λιχουδιά από τις λίγες που συνοδεύεται από εκλεκτό κόκκινο κρασί. Τύφλα να 'χουν οι χρυσοί σκούφοι των γκουρμέ εστιατορίων. Οι γλώσσες λύνονται και τα λόγια κυλούν ροδάνι. Η θεματολογία είναι η αναμενόμενη  σε μια συνάντηση ορειβατών. Αναμνήσεις από εξορμήσεις, περιπέτειες σε κορυφές,  ταλαιπωρίες σε φαράγγια, δυσκολίες σε κακοτοπιές, σχεδιασμοί για κοινές εξορμήσεις που συνήθως μένουν ασκήσεις επί χάρτου. Οι ψαράδες και οι κυνηγοί έχουν τ' όνομα μα κι οι ορειβάτες δεν πάνε πίσω στη χάρη. Λίγο πριν η κούραση βαρύνει τα βλέφαρα ο Γιώργος, που έχει το γενικό πρόσταγμα, δίνει λεπτομέρειες για το αυριανό πρόγραμμα.  Είναι καθησυχαστικός και  εμψυχωτικός, αλλά  ανυποχώρητος στο θέμα του νερού.

-Θα κουβαλάμε έξι μπουκάλια το λιγότερο - ο ευτραφής της παρέας ένα παραπάνω. Κάθε είκοσι λεπτά θα σταματάμε για τρεις ρουφιές. Δεν θα διακινδυνεύσουμε μια αφυδάτωση. Το νερό πρέπει να μας καλύψει για 36 θερμές ώρες.

Ψηλά στον Αφέντη Χριστό

Το οδοιπορικό αυτό έχει δημοσιευθεί στο τεύχος  93 του περιοδικού: "Ελληνικό Πανόραμα"

Το εκκλησάκι της μεταμόρφωσης στην κορυφή "Ψαρή Μαδάρα" ή "Αφέντης Χριστός" της Δίκτης

Μεγάλη σου η Χάρη Αφέντη Χριστέ, μα ήταν ανάγκη να μεταμορφωθείς εκεί ψηλά στο Θαβώρ; 

Και καλά... εσύ αφέντης είσαι και λογαριασμό δεν δίνεις. 

Οι Κρητικοί ήταν ανάγκη να χτίσουν το εκκλησάκι στην  κορυφή της Δίκτης στα 2141 μ; 

Και καλά... οι Kρητικοί γνωστοί είναι για τις κουζουλάδες τους.

Εμείς, λογικοί και μυαλωμένοι ορειβάτες το μετρήσαμε καλά όταν αποφασίσαμε να  ανεβούμε το γυμνό και άνυδρο πετροβούνι, ενώ η μετεωρολογική προέβλεπε θερμοκρασίες που θα άγγιζαν τους σαράντα; 

Ένας άγγελος στο σανίδι... κατάληξη

Οι σχολικές παραστάσεις την προϊδέασαν για τη γνωριμία με το αληθινό θέατρο. 
Η πρώτη επαφή στάθηκε έρωτας. 
Έρωτας   κεραυνοβόλος . 

Ο ρόλος των συγκυριών στη ζωή! 

Ο θίασος του Μάνου Κατράκη – ποιος ήταν αυτός μακάρι και να 'ξερε – κατέφθασε στο νησί περιοδεύοντας στην επαρχία. Οι δάσκαλοι άδραξαν την ευκαιρία και οι μαθητές είχαν τύχη αγαθή να παρακολουθήσουν, σε πρωινή παράσταση, το έργο «Βασίλισσα Αμαλία» του Γεωργίου Ρούσσου. Επαγγελματικό θέατρο πρώτης γραμμής! Το αναγνώρισε κι ας μην είχε μέτρο σύγκρισης. Ρούφηξε μονοκοπανιάς τη μαγεία του  λες κι έκανε βουτιά στη χύτρα με τον μαγικό ζωμό του Δρυίδη κι έκτοτε απόμεινε στιγματισμένη. Το βράδυ οι γονείς είχαν κλείσει θέσεις για τον «Ηλίθιο» του Ντοστογιέφσκι. Χάλασε τον κόσμο  να πάει μαζί τους κι εκείνοι, ύστερα από κάποιες αναιμικές προσπάθειες να την πείσουν πως δεν ήταν  της ηλικίας της, αποφάσισαν να ενδώσουν.  Κάτι κατάλαβαν  ή  κάτι διαισθάνθηκαν. Τώρα, τι κατάλαβε εκείνη στην ηλικία των δέκα βλέποντας τον Κατράκη να υποδύεται τον αλλόκοτο πρίγκιπα Μίσκιν ,  αυτό πώς να το μάθει κανείς; Μπορεί ακριβώς η μαγεία του ακατανόητου να την σημάδεψε και να την παραλόϊσε. Ταυτόχρονα όμως τακτοποιήθηκαν μέσα της τα μεγέθη κι αυτό τράβηξε μαλακά το καλάμι από τα πόδια της

Ένας άγγελος στο σανίδι

Δύο  στις εθνικές γιορτές και μία στη λήξη των μαθημάτων, οι σχολικές παραστάσεις αποτελούσαν καλλιτεχνικό γεγονός πρώτου μεγέθους για τη μικρή επαρχιακή πόλη. Η αισθητική καλλιέργεια των μικρών μαθητών ήταν ένας στόχος, όχι όμως και ο  αποκλειστικός. Εκείνοι αποτελούσαν το κοινό της πρωινής παράστασης που λειτουργούσε ως  γενική πρόβα. Το θέαμα απευθυνόταν κυρίως στους ενήλικες θεατές που έσπευδαν να πιάσουν από νωρίς θέση, μια και όλο και κάποιον λιλιπούτειο συντελεστή θα είχαν να καμαρώσουν – γιο ή εγγονό, ανίψι ή μικραδέλφι, γειτονάκι ή γόνο φιλικής οικογένειας .