Φούγκα για δύο ασύμμετρες φωνές... 21 Απριλίου πρωί

Όταν τα παιδιά συνάντησαν τον Πάουλ Κλέε

Στην πρωτεύουσα τα γεγονότα διαδραματίζονταν δίπλα σου, δεν έφταναν σαν μακρινός απόηχος μέσα από σελίδες εφημερίδων. Μπορούσες ν' απλώσεις το χέρι και να τ' αγγίξεις, να νιώσεις τον παλμό  και την έξαψη της αμεσότητας  κι όταν πια η σκόνη κατακάθιζε και από το άρωμα έμενε το απόσταγμα μπορούσες να πεις: ήμουν κι εγώ εκεί. Εκεί ήταν η Αίγλη όταν ξετυλίχτηκαν τα πρωτόγνωρα γεγονότα ένα πρωινό του Απρίλη με την αθηναϊκή άνοιξη στα καλύτερά της. Η πρώτη αίσθηση της ημέρας ήταν ήχοι από εμβατήρια που έρχονταν από το ραδιόφωνο κι ας είχε περάσει κι όλας μήνας από την εθνική γιορτή. Παράξενο! Και να 'ταν το μόνο! Η μητέρα δεν έδειχνε τη συνηθισμένη φούρια να φύγουν  για το σχολείο. Η Αίγλη δεν θα έλεγε όχι στην πολυτέλεια ενός ανέλπιστου Κυριακάτικου χουζουριού, αν και δεν είχε την παραμικρή αμφιβολία πως ήταν Παρασκευή.

Φούγκα για δύο ασύμμετρες φωνές...στην Πρωτεύουσα

Βασίλι   Καντίνσκι

ΘΕΜΑ ( Φλάουτα, Άρπες, Κλαρινέτα, βιολιά, Βιολοντσέλα)

Για μια οικογένεια με γονείς εκπαιδευτικούς και παιδιά μαθητές, το “καλή χρονιά” ακουγόταν πιο φυσικό τον  Σεπτέμβρη παρά  τον Γενάρη. Ήταν ο Σεπτέμβρης ο μήνας που σηματοδοτούσε αλλαγές - συνήθως αναβαθμίσεις. Από το δημοτικό στο Γυμνάσιο κι από κει στο Λύκειο, από απλοί διδάσκοντες στη θέση υποδιευθυντή με στόχο την επίζηλη θέση του Γυμνασιάρχη. Ο συγκεκριμένος Σεπτέμβρης, ωστόσο, ήταν μοναδικός και η αλλαγή που κουβάλησε  καθοριστική. Η οικογένεια μετακόμισε στην Αθήνα. Για τους γονείς η σωστή λέξη θα ήταν: ξεριζώθηκαν. Για τα παιδιά, που δεν είχαν προλάβει ν’ απλώσουν ρίζες στο νησί, η μεγάλη πόλη αποτελούσε ταυτόχρονα το άγνωστο που τα φόβιζε και το καινούργιο που τα συνέπαιρνε. Για  όλους  η μετάθεση στην πρωτεύουσα ήταν αδήριτη ανάγκη· ο μεγάλος γιος θα σπούδαζε στο Πανεπιστήμιο και η οικογένεια δεν μπορούσε να συντηρεί δύο σπίτια.

Φούγκα για δύο ασύμμετρες φωνές...ΠΡΕΛΟΥΔΙΟ

            

ΠΡΕΛΟΥΔΙΟ ( Πίκολο φλάουτο, βιολιά, βιόλες) 


H κυρά- Βαρβάρα βγήκε ασθμαίνουσα από το δωμάτιο της λεχώνας και πέρασε τρεχάτη όλο το μακρύ διάδρομο  που οδηγούσε στο σαλόνι. Τρεχάτη που λέει ο λόγος δηλαδή, αφού ήταν απορίας άξιο πώς τα δυσανάλογα κοντόχοντρα ποδαράκια κατάφερναν να σηκώνουν το βάρος ενός τόσο πληθωρικού  κορμιού. Οφείλει να παραδεχτεί κανείς, όμως, ότι ήταν εξαιρετικά ευκίνητη και, καθώς περπατούσε με πηδηχτό βήμα, τα τροφαντά στήθη – χάρη στα οποία είχε αποκτήσει και την ιδιότητα της τροφού δίπλα σ’ εκείνην της μαμής – πηγαινοέρχονταν αγέρωχα πέρα δώθε αψηφώντας τους νόμους της βαρύτητας, ενώ οι τεράστιες περιφέρειες εκτελούσαν  αρμονική ταλάντωση διαγράφοντας μια εντελώς ξεχωριστή καμπυλόγραμμη τροχιά.

Φούγκα για δύο ασύμμετρες φωνές

Η Αίγλη, στα δεκαοχτώ της, ξεδιπλώνει μια συμπυκνωμένη  κεντρική  μουσική ιδέα.  
Η  μελωδία - λες και βγαίνει από πίκολο φλάουτο - είναι λυρική, μαλακή, χαμηλόφωνη, εφησυχασμένη,γαλήνια χωρίς  εξάρσεις, χωρίς κραδασμούς. 
Ο Μιχαλιός, η δεύτερη φωνή που ακολουθεί με μικρή διαφορά φάσης, αφηγείται το ίδιο ακριβώς μουσικό θέμα, μα με τρόπο πιο έντονο. Τα κρουστά κάνουν δυναμική είσοδο και  δονούν τον χώρο.
Η μελωδία διαφοροποιείται,  απλώνεται,  ανελίσσεται.
Ο ακροατής έχει την αίσθηση πως αντιλαμβάνεται τα γεγονότα κυβιστικά σαν να βλέπει τις διαφορετικές όψεις τους.