Η μουσταλευριά... ζωή σαν φραγκόσυκο

Όταν η σάρκα ανθεί, η ζωή  καρπίζει σαν   περιβόλι καλοφροντισμένο.

Μεταμορφώθηκε λες και την άγγιξε  νεραϊδίσιο ραβδί.

Ο Μάνος την επέβαλε - με την άνεση ανθρώπου που το έχει κάνει κι άλλες φορές - στον κοινωνικό του κύκλο , ένα κύκλο αβρών, εκλεπτυσμένων, καλλιεργημένων ανθρώπων .

Η Δήμητρα τον ακολουθούσε στις ποικίλες  δραστηριότητες του: μορφωτικοί σύνδεσμοι, μη κυβερνητικές οργανώσεις, εκπολιτιστικοί σύλλογοι, επαγγελματικά  σωματεία...  

Η μουσταλευριά... ο έρωτας.

Vincent van Gogh ΧΡΥΣΆΝΘΕΜΑ 

Ο τίτλος του χρονογραφήματος της επομένης ήταν: 
«Πώς η Δήμητρα κατάντησε Ρούλα»
Ο δημοσιογράφος φαινόταν να βρίσκεται σε μεγάλα κέφια. Κριτικάριζε, καλοπροαίρετα πάντως, την τάση των Νεοελλήνων να χρησιμοποιούν υποκοριστικά που αλλοιώνουν  και την γλωσσική και την ιστορική ταυτότητα.   Ο λόγος του είχε τη σωστή δόση γλυκόπικρου χιούμορ, έτσι που ενώ έλεγε σκληρές αλήθειες δημιουργούσε ανάλαφρη διάθεση. 

Ξαφνιάστηκε ευχάριστα. Είχε τώρα μια πρώτη απάντηση στο ερώτημα: "πώς βρίσκει θέμα κάθε μέρα;" Από την άλλη κολακεύτηκε. Η συνάντησή τους αποτέλεσε πηγή έμπνευσης. Κάλεσε το τηλεφωνικό κέντρο.

-Είμαι η… Δήμητρα, είπε όταν της τον έδωσαν. Το " καινούργιο" όνομα έφτασε με κάποια δυσκολία στην άκρη της γλώσσας της και ήχησε παράξενα στ' αυτιά της.

-Και σας σκεφτόμουν. Πώς σας φάνηκε η εκπομπή;

-Εξαιρετική, όπως πάντα.

-Σήμερα όμως ήταν αφιερωμένη σε σας, υπήρξατε η μούσα μου.

-Δεν μου έχει ξανασυμβεί, είπε αυθόρμητα, με αφοπλιστική ειλικρίνεια και μια χροιά  ευγνωμοσύνης.

-Να το συνηθίσετε, μπορεί να ξανασυμβεί. Αλήθεια, έχω το πιάτο σας στο αυτοκίνητο – η μουσταλευριά καταβροχθίστηκε στη στιγμή. Το σπίτι σας είναι στο δρόμο μου. Να περάσω να το αφήσω;

Η μουσταλευριά... συναντώντας το είδωλο

Το ζευγάρωμα ραδιοφωνικού λόγου και   νοσταλγικών αναμνήσεων έφερε ανεξιχνίαστες εσωτερικές διεργασίες που με τη σειρά τους   γέννησαν  την επιτακτική επιθυμία να φτιάξει, εδώ και τώρα, μουσταλευριά.

Χρειαζόταν επειγόντως ένα μπουκάλι μούστο.
Στη λαϊκή της γειτονιάς, ο παραγωγός, που πουλούσε σταφύλια, την κοίταξε παραξενεμένος. Διέκρινε στην αναζήτησή της μια αγωνία και μια  θέρμη, λες και κρινόταν η ζωή της από την απάντηση. Δεν πουλούσε, μα για χατίρι της θα έφερνε ένα μπουκάλι την επόμενη εβδομάδα. Την επόμενη εβδομάδα;Α, μπα! Δεν μπορούσε να περιμένει ως τότε. Δεν θα πήγαινε την άλλη μέρα σε κάποια άλλη συνοικία; Ήταν επείγον. Τώρα τον έμπλεξε για τα καλά. Πόσο  μπορεί να επείγεται κάποιος για ένα μπουκάλι μούστο; Μα πώς να του εξηγήσει, που κι η ίδια  ήταν εξίσου μπερδεμένη από την αυτονομημένη ανάγκη που είχε εξαπλωθεί κυριαρχικά μέσα της; 
Χρειάστηκε ν’ αλλάξει τρία λεωφορεία, αλλά έφτασε σπίτι κρατώντας θριαμβευτικά το  τρόπαιο. 
Το σπίτι μοσχοβόλησε. Δοκίμασε τη ζεστή μουσταλευριά και κούνησε επιδοκιμαστικά το κεφάλι.

Η τέχνη δεν ξεχνιέται. 

Η μουσταλευριά...ο τρύγος

Εκείνο το πρωί – τέλος Σεπτέμβρη - το θέμα της εκπομπής ήταν η μουσταλευριά  και ο επίλογος  έβγαζε μια πίκρα.
"Τα εγγόνια μου, και μαζί όλη η γενιά τους, δεν πρόκειται να δοκιμάσουν την γλύκα της.Ένα ακόμα είδος προς εξαφάνιση."  

Όπως ξετρυπώνουν  τα φιδάκια με τις πρώτες ανοιξιάτικες ζέστες, παιδικές μνήμες βγήκαν από τον  λήθαργο και κουβάλησαν    μέσα της πρόσωπα, ήχους, αρώματα, γεύσεις, χρώματα... 

Μέρες τρύγου στο πατρικό της. 

Ένα πανηγύρι που ξεσήκωνε μικρούς και μεγάλους. Μια  πρωθύστερη διονυσιακή έκσταση, που δεν ήταν αποτέλεσμα οινοποσίας, αλλά  αυτής τούτης της προσμονής του οίνου.