Φούγκα για δύο ασύμμετρες φωνές...το ραδιογωνιόμετρο

Φωτο Αποστόλης Στεργίου

Η Αίγλη σοκαρίστηκε. Βρήκε την επίθεση άδικη. Απάντησε, όμως, σαν έτοιμη από καιρό, λες και περίμενε πως κάποια στιγμή θα είχε να αντιμετωπίσει ένα τέτοιο κατηγορητήριο.

Ώστε αυτά  συνέβαιναν στη φοιτητική μου ζωή, ενώ εγώ ήμουν βαθιά νυχτωμένη... 
Μα, αν το καλοσκεφτείς, ήμουν  σωστά προσανατολισμένη!
Η πεποίθησή μου όλα αυτά τα χρόνια ήταν ότι δεν σπουδάσαμε μαζί.  Η πρώτη και τελευταία φορά που σε είδα στους Πανεπιστημιακούς χώρους ήταν στο εναρκτήριο μάθημα της Γενικής Φυσικής όταν εγώ μαζί με άλλους πολλούς διαγκωνιζόμαστε μπροστά στην επάνω κλειστή πόρτα του αμφιθέατρου αδημονούντες ν' ανοίξει, να κατεβούμε τρέχοντας τα σκαλιά, να πιάσουμε θέση στο πρώτο έδρανο, να κατακτήσουμε  τη γνώση. Εσύ ήσουν απόμακρος, ακουμπισμένος με την πλάτη στον τοίχο ( έχω την εντύπωση πως ήταν η αγαπημένη σου στάση ) και μας κοίταζες απλανώς  ίσως και αφ’ υψηλού· πάντως με το μυαλό αλλού. Σε είδα, με είδες, δεν μιλήσαμε. Έχουμε  πολύ χρόνο μπροστά μας, σκέφτηκα. Είχα τόσο χαρεί στην ιδέα πως θα είμαστε συμφοιτητές!

Φούγκα για δύο ασύμμετρες φωνές...οι φωτογραφίες.

Φωτο Αποστόλης Στεργίου

Η συνέντευξη συνοδευόταν από μια έγχρωμη φωτογραφία με την επεξηγηματική λεζάντα: “Η καταξιωμένη ποιήτρια και ακαδημαϊκός Ηρώ Ροδοκάλλη συνομιλεί με τον εκδότη Μιχαλιό Εξωτικάκη στο πάρτι που δόθηκε στα γραφεία του εκδοτικού οίκου με την ευκαιρία της επετείου”. 

Η Αίγλη απόμεινε να κοιτάει άπληστα μια πρόσφατη εικόνα του που όμως δεν κατάφερε να ξεδιψάσει την περιέργειά της καθώς ο φακός είχε εστιάσει στο πρόσωπο της διάσημης ποιήτριας αφήνοντας να φαίνεται η πλάτη του συνομιλητή της. Ακόμα κι έτσι όμως είχε την ευκαιρία να παρατηρήσει λεπτομέρειες και να εντοπίσει διαφορές. Ήταν ελαφρά πιο παχύς –πιο δεμένος ίσως- πάντα ευθυτενής όμως και κάτι επάνω του πρόδιδε τη γνώριμη αυτοπεποίθηση. Η στάση του σώματος άνετη και χαλαρή, τα χέρια -λυγισμένα στους αγκώνες– έδειχναν πως κρατούσαν κάτι -κάποιο ποτήρι ίσως. Πρόσεξε το επιμελώς ατημέλητο ντύσιμο, συνηθισμένο στους κύκλους των διανοούμενων. Λευκό λινό παντελόνι χωρίς τσάκιση –μια ιδέα τσαλακωμένο-, λευκό πουκάμισο με Μπάιρον γιακά. Η λευκότητα των ρούχων έδενε άψογα με το χρώμα των μαλλιών που είχαν εντυπωσιακά, και μάλλον πρόωρα, ασπρίσει. Σαν αντιστάθμισμα είχαν παραμείνει πλούσια και πυκνά. Ανακουφίστηκε. Μια φαλάκρα θα ήταν μια δεύτερη –δευτερεύουσα, αλλά όχι αμελητέα- διάψευση προσδοκιών.  Μια ελαφριά μάλλινη ζακέτα στο χρώμα της ώχρας ήταν ανέμελα ριγμένη στην πλάτη με τα μανίκια να κρέμονται στο στήθος του. Το μοχέρ μαλλί έδειχνε τόσο μαλακό πάνω στο ιλουστρασιόν χαρτί, που της δημιουργούσε την τρυφερή παρόρμηση να το χαϊδέψει. Η συνομιλήτρια χαμογελούσε πλατιά. Όχι στον φακό. Σ’ εκείνον. Δεν έχει χάσει την ικανότητα να κάνει τις γυναίκες να γελάνε, σκέφτηκε με μια δόση ανεξήγητης ζήλιας.

Φούγκα για δύο ασύμμετρες φωνές...δες τι έχω κάνει στη ζωή μου.

Φωτό Νίκος Ρούσσης

Η απάντηση - διάγνωση έφτασε σύντομα:

Κυρία Αίγλη, 

Οι  υποψίες σας δεν στερούνται βάσης, μα όσο κι αν προσπάθησα δεν μπόρεσα να καταλάβω πώς το κάνει –αν το κάνει. ( Η σύμπτωση δεν μπορεί να αποκλειστεί a priori). Η λύση που προτείνω είναι να μου επιτρέψετε να χτίσω ένα τείχος προστασίας που θα προφυλάσσει το λογισμικό σας από αυτήν και από όποια άλλη κακόβουλη ενέργεια. Θα σας κοστίσει μια μικρή μείωση στην ταχύτητα περιήγησης, μα μπορείτε πολύ εύκολα να το απομακρύνετε οποιαδήποτε  στιγμή το κρίνετε περιττό. 
Αν αποφασίσετε να το κάνετε, θα χρειαστεί να συνεργαστούμε. 
Τηλεφωνήστε μου όταν θα είστε μπροστά στον υπολογιστή σας. 
Δεν  χρειάζομαι πια τον κωδικό εισόδου στο γραμματοκιβώτιο σας. Μπορείτε  να τον αλλάξετε .        

Πάντα στη διάθεσή σας,

Αστέρης

Φούγκα για δύο ασύμμετρες φωνές...οργή

Φωτο Παναγιώτης Κούκης

ΘΕΜΑ  ( Φλάουτα, Άρπες, Κλαρινέτα, βιολιά, Βιολοντσέλα)


Η τελευταία φράση του σημειώματος του Μιχαλιού στάθηκε η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και η Αίγλη πλημμύρισε από οργή  και  ιερή αγανάκτηση.

Χωρίς δικαίωμα και χωρίς ισχυρή δικαιολογία.

Θυμός ανεξέλεγκτος και παράφορος, ανεπίτρεπτος και ασυγκράτητος την συνεπήρε. 

Τον έστησε στον τοίχο και τον πυροβολούσε χρησιμοποιώντας λέξεις αντί για σφαίρες –η λεκτική βία δεν είναι, λένε, ήσσονος μορφής βία.

Φούγκα για δύο ασύμμετρες φωνές... κλωτσώντας ευκαιρίες

Φωτο Μηνάς Πατσουράκης

Με τούτα και κείνα ο Μιχαλιός εξασφάλιζε το νοίκι, τα έξοδα των παιδιών, τα φάρμακα του πατέρα κι όταν η τύχη στεκόταν  καλή μαζί του αγόραζε τζοβαΐρια  για την Ανθούλα που κρεμόταν από τον λαιμό του παραληρώντας από χαρά. Παράλληλα, απολάμβανε τη μελέτη της αληθινής Φυσικής παρέα με τον Παύλο.

Μα τώρα το τελευταίο αυτό είχε τελειώσει.

Ούτε που θα ξαναπατούσε στο Πανεπιστήμιο.

Δεν είχε κανένα νόημα πια.

Είχαν χωρίσει. 
Κι είχαν χωρίσει μαλωμένοι.

Η συννεφιά είχε εξελιχθεί σε ψιλόβροχο μα δεν το πήρε είδηση  παρά μόνο όταν τον πήρε ένα σύγκρυο. Ένα σύγκρυο που δεν ήξερε αν ήταν που είχε γίνει μούσκεμα ή το ’φερε εκείνη η ανατριχιαστική σκέψη: Δεν θα τον ξαναδώ ποτέ.