Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2012

Η κρυφή ιδιαιτερότητα του πλήκτρου Q...το τέλος


Πείστηκε πως τα μαλλιά του θα μύριζαν πάντα κανέλλα.
Πάντα;
Πολύ βαριά λέξη! 
Λίγο καιρό αργότερα εκείνος έφυγε για μεταπτυχιακά στην Αμερική. Πώς θα μπορούσε να αντέξει τον χωρισμό ούτε που ήξερε. Ευλογημένος αυτός που επινόησε την  ηλεκτρονική αλληλογραφία! Αντάλλαξαν χιλιάδες, δεκάδες χιλιάδες, εκατοντάδες χιλιάδες λέξεις. Κάθε του γράμμα είχε την ιδιαιτερότητα του καινούργιου, όλα όμως άρχιζαν πανομοιότυπα. Είχε μια  λέξη αποκλειστικά για κείνη: φιλόστομη
-Τι σημαίνει; Απόρησε την πρώτη φορά που της το είχε ψιθυρίσει.
-Δεν ξέρω ακριβώς, είναι μια λέξη της πατρίδας μου μα είναι τόσο γλυκόηχη που λες και φτιάχτηκε για σένα. 
Κι αφού πέρασε λίγος καιρός:
-Ρώτησα έναν παππού. Σήκωσε τους ώμους και απάντησε: “εμείς φιλόστομη λέγαμε εκείνη που φιλάει ωραία”. Έκανα διάνα, δεν συμφωνείς; 

Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2012

Η κρυφή ιδιαιτερότητα του πλήκτρου Q




Φώλιασε ο ένας στις προεξοχές του άλλου, ακούστηκε το κλικ  και εφάρμοσαν σαν
δυο τουβλάκια lego. 
Ταιριαστοί!
Εκείνος δεν απείχε από τα όνειρά της και από τα όνειρα των γονιών της· για την ακρίβεια ήταν ο άντρας που είχε εντολή να αγαπήσει. 
Η σχέση τους ικανοποιούσε προδιαγραφές αυθεντικότητας, ασφάλειας, σταθερότητας, διάρκειας. Θα μπορούσε να διεκδικήσει πιστοποιητικό ποιότητας  ISO.
Ανήκαν στον ίδιο κόσμο, είχαν ανατραφεί με τις ίδιες αρχές και αξίες, οι κοσμοθεωρίες τους ταυτίζονταν, οραματίζονταν το μέλλον με κοινό τρόπο.
Η μόνη τους διαφωνία ήταν στον αριθμό των παιδιών: για κείνη τα δύο ήταν αρκετά, εκείνος  - που ήταν μοναχοπαίδι – επέμενε για τέσσερα. 

Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2012

Silver Alert...ηλικιωμένου

Γράφει ο Πασχάλης:


Πατάς γερά στα πόδια σου και περιστοιχίζεσαι από παιδιά κι εγγόνια. 
Τώρα. 
Εκεί κοντά στα εξήντα τέσσερά σου χρόνια. 
Νιώθεις τα γηρατειά γύρω σου. 
Τα βλέπεις στους φίλους σου, στον περίγυρό σου.
Όχι στον εαυτό σου! 
Προτιμάς τα μάτια του πνεύματός. Αυτό είναι πάντα πρόθυμο και έτοιμο ακόμη και για τα υπεράνθρωπα της νιότης σου θαύματα.
Γίνεσαι κύκλος κι αγκαλιάζεις με ζεστή, φιλόξενη και προστατευτική αγκαλιά όλα τα αγαπημένα σου πρόσωπα. Κι αυτοί το θέλουν και συ.
Νιώθεις αθάνατος και τα γηρατειά μια αφηρημένη για τον εαυτό σου έννοια.

Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2012

Ψηλά στον αφέντη Χριστό... κατεβαίνοντας



Ξυπνάω με την έντονη αίσθηση πως κάποιος έχει ρίξει φακό στα μάτια μου. Η λάμψη είναι ενοχλητικά εκτυφλωτική. Ποιος  κάνει παιχνιδάκια τέτοια ώρα; Αποκτάω επαφή με το περιβάλλον και βλέπω στ’ ανατολικά ένα σχεδόν ολόγιομο φεγγάρι που λούζει την κοιμισμένη κατασκήνωση στο απόκοσμο φως του κάνοντας τ’ αστέρια να χλομιάσουν από ζήλια και να εξαφανιστούν. Η απότομη αλλαγή στον φωτισμό ενός κατασκότεινου τοπίου, που δεν το προσεγγίζει το παραμικρό ίχνος τεχνητού φωτός, και στην φωτοχυσία που προκάλεσε η εμφάνιση της Αυγουστιάτικης πανσελήνου στάθηκε ικανή διέγερση για να διακόψει τον ύπνο μου.
Ν' αποστρέφεσαι τη Σελήνη σαν έδαφος. 
Λυρική η υποθήκη του Νίκου Καρούζου προς τον Ηλία Πετρόπουλο. 
Τ' αποτυπώματα των παπουτσιών του Άρμστρονγκ στη σκονισμένη επιφάνεια του  δορυφόρου της Γης δεν αφήνουν περιθώρια για αμφισβήτηση. Μα μια τέτοια Σελήνη σαν θλιμμένο, ωχρό πρόσωπο, τη λες μαργαριτάρι, τη λες ασημένιο μενταγιόν κρεμασμένο στο λαιμό του ουρανού, τη λες αργυρόλευκο τόπι  παιχνίδι των αγγέλων,  τη λες ξελογιάστρα των αισθήσεων και δημιουργό παραισθήσεων, τη λες κροκόπεπλη Εκάτη, παρασυρμένη από τον ορφικό ύμνο, μα έδαφος δεν σου πάει ούτε να την πεις ούτε να την διανοηθείς.

Τετάρτη 3 Οκτωβρίου 2012

Ψηλά στον Αφέντη Χριστό...αγγίζοντας τον στόχο



Κατεβαίνουμε τρέχοντας να συναντήσουμε τα σακίδια που – ευτυχώς και δυστυχώς – μας περιμένουν υπομονετικά.

Ο αέρας έχει γίνει απειλητικός. Κι αυτό ακόμα το βαρύ φορτίο αποδεικνύεται ανεπαρκές να με κρατήσει σταθερά στο έδαφος. Είμαι σε ετοιμότητα να σταματήσω στιγμιαία και να χαμηλώσω το κέντρο βάρους μέχρι να περάσει η μανία μιας ριπής. Όταν με βρίσκει αφηρημένη ή απροετοίμαστη δεν το ’χει σε τίποτα να με πετάξει  στις πέτρες ή τ’ αγκάθια. Στον απολογισμό θα μετρήσω αμυχές, γρατζουνιές και ξεγδάρματα. Κι ενώ όλη η προσοχή είναι στην ευστάθεια, δεν θέλω να χάσω και το παραμικρό από την μεγαλόπρεπη αγριάδα του τοπίου. Να μετρήσω με το βλέμμα το βάθος της κωνικής χοάνης που σχηματίζεται στ’ αριστερά και που πολλαπλασιάζει τον ήχο του ανέμου μέσα από διαδοχικές ανακλάσεις λειτουργώντας σαν υπερμέγεθες αντηχείο. Να χαϊδέψω τη γυαλιστερή επιφάνεια του λευκού κρυσταλλιζέ πετρώματος που ξεφύτρωσε αναπάντεχα και που δείχνει ηφαιστειακό, τόσο ξένο προς τα γκρίζα  σχιστολιθικά πετρώματα που μας συντροφεύουν από το πρωί.