Τρίτη 29 Μαΐου 2012

Προεκλογικές ανταύγειες σε παιδικά μάτια... Σάββατο


Αμέσως μετά την προεκλογική συγκέντρωση – κι ενώ εμείς επιστρέφαμε  σπίτι – το κόμμα πραγματοποιούσε την  «περιοδεία».  Μια θορυβώδης πομπή αυτοκινήτων ξεκινούσε από το κέντρο της πόλης. Ταξί κυρίως - τα  ιδιωτικά αυτοκίνητα λιγοστά -  κάποια φορτηγά και ένα λεωφορείο. Τα οχήματα ήταν στολισμένα με μεγάλες  φωτογραφίες του υποψήφιου βουλευτή και του αρχηγού της παράταξης. Επικεφαλής της πομπής ο ίδιος ο υποψήφιος, περιστοιχισμένος από τους παρατρεχάμενους, όρθιος στο ανοιχτό αυτοκίνητο χαιρετούσε  ανοιγοκλείνοντας τα υψωμένα χέρια, δεχόταν τις επευφημίες και έστελνε φιλιά στο πλήθος που τον αποθέωνε. Περνούσαν με χαμηλή ταχύτητα από τους κεντρικούς δρόμους της Χώρας, με δυνατά και πανηγυρικά κορναρίσματα λες και πήγαιναν σε γάμο, και έκαναν το γύρο του νησιού σταματώντας σε όλα σχεδόν τα χωριά μέχρι και τα πιο απομακρυσμένα πάνω στα βουνά.

Τρίτη 22 Μαΐου 2012

Προεκλογικές ανταύγειες σε παιδικά μάτια

Πολυσυζητημένο το ακαθόριστα  μελαγχολικό συναίσθημα που εμφανίζεται  τις γιορτές των Χριστουγέννων. 
Μύθος, αυθυποβολή ή πραγματικότητα;
Δεν έχω στοιχεία να αμφισβητήσω τις στατιστικές. 
Μου ακούγονται λογικές οι εξηγήσεις των ψυχολόγων.
Μα αν θα μπορούσα να έχω μια προσωπική  άποψη θα μιλούσα για επίδραση του ηλιοστάσιου. Αυτή η κόπωση του πλανήτη στην  αέναη  πορεία του πάνω στην εκλειπτική, αυτή η ανάγκη να ξαποστάσει, να πάρει μια ανάσα πριν συνεχίσει, πώς να μην φέρει ένα λίγωμα;  
Γίνεται να αφήσει αδιάφορους τους ενοίκους της μια κουρασμένη υδρόγειος
Σαν να ταξιδεύεις μεσοπέλαγα και να νιώσεις τις μηχανές του πλοίου να επιβραδύνουν ενώ το λιμάνι είναι μακριά. 
Μα εδώ, οι «μηχανές» που μπήκαν στο ρελαντί είναι αόρατες κι αθόρυβες.  Έτσι οι ανυποψίαστοι επιβάτες ψάχνονται να αιτιολογήσουν ένα υποδόριο ξάφνιασμα, μια υπόγεια αναστάτωση, ένα  ξεμυάλισμα που υφέρπει. Και φτάνουν να μελαγχολούν ηδονικά τον Δεκέμβρη, ενώ τον Ιούνη   κυριεύονται από  μια αλλόκοτη ζωντάνια που εκτονώνουν παγανιστικά πηδώντας τις φωτιές του Αη Γιάννη.

Παρασύρθηκα…

Κυριακή 13 Μαΐου 2012

Δύο μάνες




Αγριολούλουδα της ελληνικής άνοιξης φυτρωμένα στου βράχου τη σχισμάδα. Ορεινή Φωκίδα ( φωτ. Χαρούλα Τσίτση)

Η μία πασίγνωστη.
Οι προβολείς της ανθρωπότητας στραμμένοι πάνω στον πόνο της. 
Ω γλυκύ μου έαρ…
Η άλλη αφανής.
Έχασε κι αυτή ένα γιο. 
Ποιος νοιάστηκε;  
Αυτή  δεν δικαιούται να οδύρεται – φανερά τουλάχιστον. 
Δεν της το επιτρέπει ο επονείδιστος χαμός. 
Είναι όμως κι αυτή μάνα. 
Γιορτάζει σήμερα παρέα με όλες τις υπόλοιπες.
Προσβλέπει στην μητρική αλληλεγγύη. 
Ας μην την απομονώσουμε.
Τρυφερά συγκλονιστικό το ποίημα του ΓΙΑΝΝΗ ΒΑΡΒΕΡΗ

Τρίτη 8 Μαΐου 2012

Η μουσταλευριά... ένα κάποιο τέλος


Πωλ Γκωγκέν: Δύο Ταϊτινές γυναίκες
Καλά που υπήρχε η Κιώφη!
Το κελαρυστό της  γέλιο ήταν για να παρασύρει.
Η παρηγορητική της   αγκαλιά για να ανακουφίζει. 
Ο καθησυχαστικός της  λόγος για ν' ανακουφίζει. 
Η ικανότητά της να δικαιολογεί τ' αδικαιολόγητα για να διασκέδαζει κάθε ύπουλη υποψία 
Γι αυτό δεν είναι οι φίλες;
Κάπως περίεργη η  φιλία τους, αλήθεια. Χωρίς  τις συνήθεις προδιαγραφές, θεμελιωμένη όμως στο κοινό ταμπεραμέντο και ανθεκτική στον χρόνο.
Όταν  η οικογένειά της μετακόμισε στο αντικρινό σπίτι, η Κιώφη ήταν μαθήτρια  στο Γυμνάσιο. Το αναμενόμενο θα ήταν να τα βρει με την,σχεδόν συνομήλικη ,   κόρη της Ρούλας. Η έκπληξη ήταν πως  έγινε κολλητή της ίδιας και την έκανε μυστικοσύμβουλο  στις  ερωτικές αναζητήσεις των εφηβικών της χρόνων. Ένας παρατηρητής εύκολα θα παρατηρούσε  πως κάλυπταν αμοιβαίες ανάγκες. Η μία είχε μια ωριμότητα δυσανάλογη με την ηλικία της, η άλλη είχε μια παιδικότητα που ξεπηδούσε όπως ένα απείθαρχο τσουλούφι πάνω σε καλοχτενισμένα μαλλιά. Η μία δυσκολευόταν - όπως συνήθως συμβαίνει - ν’ ανοίξει την καρδιά στην δική της μάνα  και η άλλη δεν είχε ποτέ ακούσει εκμυστηρεύσεις  από την δική της κόρη. Οι υποκατεστημένες - ενώ αποδέχονταν το μερίδιο ευθύνης που τους αναλογούσε - εκδήλωσαν μια φανερή καχυποψία και μια ανομολόγητη ζήλια. 
Εκείνες όμως ταίριαξαν.

Τρίτη 1 Μαΐου 2012

Η μουσταλευριά... οι απ' έξω.


Μάνος Κατράκης-Ειρήνη Παππά στην Ηλέκτρα του Κακογιάννη
Πώς ν’ αντέξεις τόση ευτυχία;
Πώς να την κρατήσεις μόνο για τον εαυτό  σου;
Ασφυκτιάς, φουσκώνεις και θέλεις να την εκμυστηρευτείς, να την μοιραστείς, αλλιώς καταντάει κολοβή. 
Μα σε ποιον να μιλήσεις, που όλα πρέπει να μείνουν στο σκοτάδι της παρανομίας; 
Η αντίδραση της κόρης , ωστόσο,  ήταν ενθαρρυντική. 
-Μαμά, λάμπεις ολόκληρη. Η ευτυχία σου φωνάζει από μακριά και την αξίζεις. Βασανίστηκες τόσο στην διάρκεια της αρρώστιας. 
-Έχω προδώσει τον πατέρα σου, θα πάω στην κόλαση.
Αναμασούσε τα επιχειρήματα του ορθολογισμού αποζητώντας συμπαράσταση, λαχταρούσε ν' ακούσει τον ίδιο της τον αντίλογο από το στόμα κάποιου τρίτου.