Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2012

Φούγκα για δύο ασύμμετρες φωνές... η μη-σχέση που έγινε σχέση





































Τέτοιες αντιλήψεις ήταν επόμενο να διαμορφώσουν ανάμεσα στην Αίγλη και τον Μιχαλιό μια σχέση που ουσιαστικά ήταν  μη-σχέση. 


Κι έτσι διατηρήθηκε όλο τον Χειμώνα και την Άνοιξη που τον ακολούθησε. Τον Ιούνιο, που έφτασε στην ώρα του όπως πάντα, τα σχολεία έκλεισαν κι εμείς ριχτήκαμε στην τελική ευθεία για τις εξετάσεις των πρώτων ημερών του Σεπτέμβρη. Τότε ακριβώς ήταν που το "ξωτικό" αποφάσισε να βγει από την κρυψώνα του και να ασχοληθεί μαζί μας. 
Καυτό βράδυ του Ιούνη και ο ανεμιστήρας οροφής, με την ράθυμη κυκλική του κίνηση, πάλευε απεγνωσμένα,  πλην μάταια,  να φέρει ίχνη δροσιάς.

Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2012

Φούγκα για δύο ασύμμετρες φωνές.. το φροντιστήριο





























Η δικτατορία δεν έμοιαζε να επηρεάζει άμεσα τον μικρόκοσμό της. Μπορούσε να συνεχίσει τη ζωή της αδιαφορώντας για την ύπαρξή της. Πολύ περισσότερο που η επόμενη σχολική χρονιά ήταν σημαδιακή και σημαδεμένη από το όραμα της επιτυχίας στις εισαγωγικές για το Πανεπιστήμιο. Μια επιτυχία που ήταν εντολή και τελεσίγραφο κι ένα όραμα που επισκίαζε οποιαδήποτε άλλη επιθυμία, χωρίς να είναι απόλυτα ξεκαθαρισμένο αν  ήταν αποκλειστικά δικό της πιστεύω ή της είχε μεθοδικά καλλιεργηθεί. Γεγονός είναι πως αντιμετώπιζε τις σπουδές περισσότερο χρησιμοθηρικά  και λιγότερο ως πνευματική ανάγκη.

Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2012

Φούγκα για δύο ασύμμετρες φωνές... 21 Απριλίου απολογισμός


Χουάν Μιρό




Πίσω στο σπίτι τα γεγονότα, όπως έφταναν από τις συχνότητες του ραδιοφώνου, είχαν προχωρήσει. Οι προγραμματισμένες για το τέλος Μαΐου εκλογές είχαν ματαιωθεί με συντακτική πράξη και είχε τεθεί σε εφαρμογή κάποιο επιτελικό σχέδιο "Προμηθεύς". Το αισθητικό  μοτίβο, πάντως, συνέχιζε πανομοιότυπο. Εμβατήρια που διακόπτονταν πριν ολοκληρωθούν για να δοθούν χρηστικές πληροφορίες που δεν ήταν παρά απαγορεύσεις, απειλές κατά των παραβατών και από την αρχή εμβατήρια. Απαγορεύεται η συνάθροιση σε ομάδες πλέον των πέντε ατόμων, αναστέλλεται η ισχύς των άρθρων τάδε και τάδε του Συντάγματος, απαγορεύεται η κυκλοφορία  μετά τις πέντε το απόγευμα, πας όστις φιλοξενεί  άτομον μη δηλωμένον εις τας αστυνομικάς αρχάς, θα παραπέμπεται εις έκτακτον στρατοδικείον ... Οι δύο οικογένειες κλείστηκαν στο διαμέρισμα, να περάσουν μαζί το μακρύ βράδυ. Οι άντρες συζητούσαν έντονα - πάντα με το αυτί στο ραδιόφωνο, τη μόνη πηγή πληροφόρησης. Ο πατέρας επέμενε ότι ήταν δουλειά των στρατηγών,  ο θείος και ο αδελφός της μιλούσαν για κάποιους συνταγματάρχες. Για το ρόλο του βασιλιά υπήρχε ομοφωνία: και οι τρεις πίστευαν ότι δεν θα έφερνε αντίσταση. Το μούδιασμα και η σύγχυση ήταν ολοφάνερα στην παρέα των αντρών. 

Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2012

Φούγκα για δύο ασύμμετρες φωνές... 21 Απριλίου πρωί

Όταν τα παιδιά συνάντησαν τον Πάουλ Κλέε

Στην πρωτεύουσα τα γεγονότα διαδραματίζονταν δίπλα σου, δεν έφταναν σαν μακρινός απόηχος μέσα από σελίδες εφημερίδων. Μπορούσες ν' απλώσεις το χέρι και να τ' αγγίξεις, να νιώσεις τον παλμό  και την έξαψη της αμεσότητας  κι όταν πια η σκόνη κατακάθιζε και από το άρωμα έμενε το απόσταγμα μπορούσες να πεις: ήμουν κι εγώ εκεί. Εκεί ήταν η Αίγλη όταν ξετυλίχτηκαν τα πρωτόγνωρα γεγονότα ένα πρωινό του Απρίλη με την αθηναϊκή άνοιξη στα καλύτερά της. Η πρώτη αίσθηση της ημέρας ήταν ήχοι από εμβατήρια που έρχονταν από το ραδιόφωνο κι ας είχε περάσει κι όλας μήνας από την εθνική γιορτή. Παράξενο! Και να 'ταν το μόνο! Η μητέρα δεν έδειχνε τη συνηθισμένη φούρια να φύγουν  για το σχολείο. Η Αίγλη δεν θα έλεγε όχι στην πολυτέλεια ενός ανέλπιστου Κυριακάτικου χουζουριού, αν και δεν είχε την παραμικρή αμφιβολία πως ήταν Παρασκευή.

Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2012

Φούγκα για δύο ασύμμετρες φωνές...στην Πρωτεύουσα





Βασίλι   Καντίνσκι



ΘΕΜΑ ( Φλάουτα, Άρπες, Κλαρινέτα, βιολιά, Βιολοντσέλα)

Για μια οικογένεια με γονείς εκπαιδευτικούς και παιδιά μαθητές, το “καλή χρονιά” ακουγόταν πιο φυσικό τον  Σεπτέμβρη παρά  τον Γενάρη. Ήταν ο Σεπτέμβρης ο μήνας που σηματοδοτούσε αλλαγές - συνήθως αναβαθμίσεις. Από το δημοτικό στο Γυμνάσιο κι από κει στο Λύκειο, από απλοί διδάσκοντες στη θέση υποδιευθυντή με στόχο την επίζηλη θέση του Γυμνασιάρχη. Ο συγκεκριμένος Σεπτέμβρης, ωστόσο, ήταν μοναδικός και η αλλαγή που κουβάλησε  καθοριστική. Η οικογένεια μετακόμισε στην Αθήνα. Για τους γονείς η σωστή λέξη θα ήταν: ξεριζώθηκαν. Για τα παιδιά, που δεν είχαν προλάβει ν’ απλώσουν ρίζες στο νησί, η μεγάλη πόλη αποτελούσε ταυτόχρονα το άγνωστο που τα φόβιζε και το καινούργιο που τα συνέπαιρνε. Για  όλους  η μετάθεση στην πρωτεύουσα ήταν αδήριτη ανάγκη· ο μεγάλος γιος θα σπούδαζε στο Πανεπιστήμιο και η οικογένεια δεν μπορούσε να συντηρεί δύο σπίτια.

Τρίτη 13 Νοεμβρίου 2012

Φούγκα για δύο ασύμμετρες φωνές...ΠΡΕΛΟΥΔΙΟ



            



























ΠΡΕΛΟΥΔΙΟ ( Πίκολο φλάουτο, βιολιά, βιόλες) 


H κυρά- Βαρβάρα βγήκε ασθμαίνουσα από το δωμάτιο της λεχώνας και πέρασε τρεχάτη όλο το μακρύ διάδρομο  που οδηγούσε στο σαλόνι. Τρεχάτη που λέει ο λόγος δηλαδή, αφού ήταν απορίας άξιο πώς τα δυσανάλογα κοντόχοντρα ποδαράκια κατάφερναν να σηκώνουν το βάρος ενός τόσο πληθωρικού  κορμιού. Οφείλει να παραδεχτεί κανείς, όμως, ότι ήταν εξαιρετικά ευκίνητη και, καθώς περπατούσε με πηδηχτό βήμα, τα τροφαντά στήθη – χάρη στα οποία είχε αποκτήσει και την ιδιότητα της τροφού δίπλα σ’ εκείνην της μαμής – πηγαινοέρχονταν αγέρωχα πέρα δώθε αψηφώντας τους νόμους της βαρύτητας, ενώ οι τεράστιες περιφέρειες εκτελούσαν  αρμονική ταλάντωση διαγράφοντας μια εντελώς ξεχωριστή καμπυλόγραμμη τροχιά.

Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2012

Φούγκα για δύο ασύμμετρες φωνές



Η Αίγλη, στα δεκαοχτώ της, ξεδιπλώνει μια συμπυκνωμένη  κεντρική  μουσική ιδέα.  
Η  μελωδία - λες και βγαίνει από πίκολο φλάουτο - είναι λυρική, μαλακή, χαμηλόφωνη, εφησυχασμένη,γαλήνια χωρίς  εξάρσεις, χωρίς κραδασμούς. 
Ο Μιχαλιός, η δεύτερη φωνή που ακολουθεί με μικρή διαφορά φάσης, αφηγείται το ίδιο ακριβώς μουσικό θέμα, μα με τρόπο πιο έντονο. Τα κρουστά κάνουν δυναμική είσοδο και  δονούν τον χώρο.
Η μελωδία διαφοροποιείται,  απλώνεται,  ανελίσσεται.
Ο ακροατής έχει την αίσθηση πως αντιλαμβάνεται τα γεγονότα κυβιστικά σαν να βλέπει τις διαφορετικές όψεις τους.

Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2012

Η κρυφή ιδιαιτερότητα του πλήκτρου Q...το τέλος


Πείστηκε πως τα μαλλιά του θα μύριζαν πάντα κανέλλα.
Πάντα;
Πολύ βαριά λέξη! 
Λίγο καιρό αργότερα εκείνος έφυγε για μεταπτυχιακά στην Αμερική. Πώς θα μπορούσε να αντέξει τον χωρισμό ούτε που ήξερε. Ευλογημένος αυτός που επινόησε την  ηλεκτρονική αλληλογραφία! Αντάλλαξαν χιλιάδες, δεκάδες χιλιάδες, εκατοντάδες χιλιάδες λέξεις. Κάθε του γράμμα είχε την ιδιαιτερότητα του καινούργιου, όλα όμως άρχιζαν πανομοιότυπα. Είχε μια  λέξη αποκλειστικά για κείνη: φιλόστομη
-Τι σημαίνει; Απόρησε την πρώτη φορά που της το είχε ψιθυρίσει.
-Δεν ξέρω ακριβώς, είναι μια λέξη της πατρίδας μου μα είναι τόσο γλυκόηχη που λες και φτιάχτηκε για σένα. 
Κι αφού πέρασε λίγος καιρός:
-Ρώτησα έναν παππού. Σήκωσε τους ώμους και απάντησε: “εμείς φιλόστομη λέγαμε εκείνη που φιλάει ωραία”. Έκανα διάνα, δεν συμφωνείς; 

Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2012

Η κρυφή ιδιαιτερότητα του πλήκτρου Q




Φώλιασε ο ένας στις προεξοχές του άλλου, ακούστηκε το κλικ  και εφάρμοσαν σαν
δυο τουβλάκια lego. 
Ταιριαστοί!
Εκείνος δεν απείχε από τα όνειρά της και από τα όνειρα των γονιών της· για την ακρίβεια ήταν ο άντρας που είχε εντολή να αγαπήσει. 
Η σχέση τους ικανοποιούσε προδιαγραφές αυθεντικότητας, ασφάλειας, σταθερότητας, διάρκειας. Θα μπορούσε να διεκδικήσει πιστοποιητικό ποιότητας  ISO.
Ανήκαν στον ίδιο κόσμο, είχαν ανατραφεί με τις ίδιες αρχές και αξίες, οι κοσμοθεωρίες τους ταυτίζονταν, οραματίζονταν το μέλλον με κοινό τρόπο.
Η μόνη τους διαφωνία ήταν στον αριθμό των παιδιών: για κείνη τα δύο ήταν αρκετά, εκείνος  - που ήταν μοναχοπαίδι – επέμενε για τέσσερα. 

Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2012

Silver Alert...ηλικιωμένου

Γράφει ο Πασχάλης:


Πατάς γερά στα πόδια σου και περιστοιχίζεσαι από παιδιά κι εγγόνια. 
Τώρα. 
Εκεί κοντά στα εξήντα τέσσερά σου χρόνια. 
Νιώθεις τα γηρατειά γύρω σου. 
Τα βλέπεις στους φίλους σου, στον περίγυρό σου.
Όχι στον εαυτό σου! 
Προτιμάς τα μάτια του πνεύματός. Αυτό είναι πάντα πρόθυμο και έτοιμο ακόμη και για τα υπεράνθρωπα της νιότης σου θαύματα.
Γίνεσαι κύκλος κι αγκαλιάζεις με ζεστή, φιλόξενη και προστατευτική αγκαλιά όλα τα αγαπημένα σου πρόσωπα. Κι αυτοί το θέλουν και συ.
Νιώθεις αθάνατος και τα γηρατειά μια αφηρημένη για τον εαυτό σου έννοια.

Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2012

Ψηλά στον αφέντη Χριστό... κατεβαίνοντας



Ξυπνάω με την έντονη αίσθηση πως κάποιος έχει ρίξει φακό στα μάτια μου. Η λάμψη είναι ενοχλητικά εκτυφλωτική. Ποιος  κάνει παιχνιδάκια τέτοια ώρα; Αποκτάω επαφή με το περιβάλλον και βλέπω στ’ ανατολικά ένα σχεδόν ολόγιομο φεγγάρι που λούζει την κοιμισμένη κατασκήνωση στο απόκοσμο φως του κάνοντας τ’ αστέρια να χλομιάσουν από ζήλια και να εξαφανιστούν. Η απότομη αλλαγή στον φωτισμό ενός κατασκότεινου τοπίου, που δεν το προσεγγίζει το παραμικρό ίχνος τεχνητού φωτός, και στην φωτοχυσία που προκάλεσε η εμφάνιση της Αυγουστιάτικης πανσελήνου στάθηκε ικανή διέγερση για να διακόψει τον ύπνο μου.
Ν' αποστρέφεσαι τη Σελήνη σαν έδαφος. 
Λυρική η υποθήκη του Νίκου Καρούζου προς τον Ηλία Πετρόπουλο. 
Τ' αποτυπώματα των παπουτσιών του Άρμστρονγκ στη σκονισμένη επιφάνεια του  δορυφόρου της Γης δεν αφήνουν περιθώρια για αμφισβήτηση. Μα μια τέτοια Σελήνη σαν θλιμμένο, ωχρό πρόσωπο, τη λες μαργαριτάρι, τη λες ασημένιο μενταγιόν κρεμασμένο στο λαιμό του ουρανού, τη λες αργυρόλευκο τόπι  παιχνίδι των αγγέλων,  τη λες ξελογιάστρα των αισθήσεων και δημιουργό παραισθήσεων, τη λες κροκόπεπλη Εκάτη, παρασυρμένη από τον ορφικό ύμνο, μα έδαφος δεν σου πάει ούτε να την πεις ούτε να την διανοηθείς.

Τετάρτη 3 Οκτωβρίου 2012

Ψηλά στον Αφέντη Χριστό...αγγίζοντας τον στόχο



Κατεβαίνουμε τρέχοντας να συναντήσουμε τα σακίδια που – ευτυχώς και δυστυχώς – μας περιμένουν υπομονετικά.

Ο αέρας έχει γίνει απειλητικός. Κι αυτό ακόμα το βαρύ φορτίο αποδεικνύεται ανεπαρκές να με κρατήσει σταθερά στο έδαφος. Είμαι σε ετοιμότητα να σταματήσω στιγμιαία και να χαμηλώσω το κέντρο βάρους μέχρι να περάσει η μανία μιας ριπής. Όταν με βρίσκει αφηρημένη ή απροετοίμαστη δεν το ’χει σε τίποτα να με πετάξει  στις πέτρες ή τ’ αγκάθια. Στον απολογισμό θα μετρήσω αμυχές, γρατζουνιές και ξεγδάρματα. Κι ενώ όλη η προσοχή είναι στην ευστάθεια, δεν θέλω να χάσω και το παραμικρό από την μεγαλόπρεπη αγριάδα του τοπίου. Να μετρήσω με το βλέμμα το βάθος της κωνικής χοάνης που σχηματίζεται στ’ αριστερά και που πολλαπλασιάζει τον ήχο του ανέμου μέσα από διαδοχικές ανακλάσεις λειτουργώντας σαν υπερμέγεθες αντηχείο. Να χαϊδέψω τη γυαλιστερή επιφάνεια του λευκού κρυσταλλιζέ πετρώματος που ξεφύτρωσε αναπάντεχα και που δείχνει ηφαιστειακό, τόσο ξένο προς τα γκρίζα  σχιστολιθικά πετρώματα που μας συντροφεύουν από το πρωί.

Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2012

Ψηλά στον Αφέντη Χριστό... η πρώτη κορυφή



Το καταφύγιο  στο πρωινό φως 

Είμαστε στα 1330μ στη θέση Στροβίλι κι από την κουζίνα ξεχύνονται μοσχοβολιές ικανές να κολάσουν και τους πιο εγκρατείς πόσω μάλλον ξελιγωμένους ορειβάτες. Κατσίκι χρονιάρικο βραστό και τα μακαρόνια βρασμένα στο ζουμί και πασπαλισμένα με μπόλικη κρητική γραβιέρα. Λιχουδιά από τις λίγες που συνοδεύεται από εκλεκτό κόκκινο κρασί. Τύφλα να 'χουν οι χρυσοί σκούφοι των γκουρμέ εστιατορίων. Οι γλώσσες λύνονται και τα λόγια κυλούν ροδάνι. Η θεματολογία είναι η αναμενόμενη  σε μια συνάντηση ορειβατών. Αναμνήσεις από εξορμήσεις, περιπέτειες σε κορυφές,  ταλαιπωρίες σε φαράγγια, δυσκολίες σε κακοτοπιές, σχεδιασμοί για κοινές εξορμήσεις που συνήθως μένουν ασκήσεις επί χάρτου. Οι ψαράδες και οι κυνηγοί έχουν τ' όνομα μα κι οι ορειβάτες δεν πάνε πίσω στη χάρη. Λίγο πριν η κούραση βαρύνει τα βλέφαρα ο Γιώργος, που έχει το γενικό πρόσταγμα, δίνει λεπτομέρειες για το αυριανό πρόγραμμα.  Είναι καθησυχαστικός και  εμψυχωτικός, αλλά  ανυποχώρητος στο θέμα του νερού.
-Θα κουβαλάμε έξι μπουκάλια το λιγότερο - ο ευτραφής της παρέας ένα παραπάνω. Κάθε είκοσι λεπτά θα σταματάμε για τρεις ρουφιές. Δεν θα διακινδυνεύσουμε μια αφυδάτωση. Το νερό πρέπει να μας καλύψει για 36 θερμές ώρες.

Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2012

Ψηλά στον Αφέντη Χριστό


Το οδοιπορικό αυτό έχει δημοσιευθεί στο τεύχος  93 του περιοδικού: "Ελληνικό Πανόραμα"

Το εκκλησάκι της μεταμόρφωσης στην κορυφή "Ψαρή Μαδάρα" ή "Αφέντης Χριστός" της Δίκτης


Μεγάλη σου η Χάρη Αφέντη Χριστέ, μα ήταν ανάγκη να μεταμορφωθείς εκεί ψηλά στο Θαβώρ; 
Και καλά... εσύ αφέντης είσαι και λογαριασμό δεν δίνεις. 
Οι Κρητικοί ήταν ανάγκη να χτίσουν το εκκλησάκι στην  κορυφή της Δίκτης στα 2141 μ
Και καλά... οι Kρητικοί γνωστοί είναι για τις κουζουλάδες τους.
Εμείς, λογικοί και μυαλωμένοι ορειβάτες το μετρήσαμε καλά όταν αποφασίσαμε να  ανεβούμε το γυμνό και άνυδρο πετροβούνι, ενώ η μετεωρολογική προέβλεπε θερμοκρασίες που θα άγγιζαν τους σαράντα; 

Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου 2012

Ένας άγγελος στο σανίδι... κατάληξη




Οι σχολικές παραστάσεις την προϊδέασαν για τη γνωριμία με το αληθινό θέατρο. 
Η πρώτη επαφή στάθηκε έρωτας. 
Έρωτας   κεραυνοβόλος 
Ο ρόλος των συγκυριών στη ζωή! 

Ο θίασος του Μάνου Κατράκη – ποιος ήταν αυτός μακάρι και να 'ξερε – κατέφθασε στο νησί περιοδεύοντας στην επαρχία. Οι δάσκαλοι άδραξαν την ευκαιρία και οι μαθητές είχαν τύχη αγαθή να παρακολουθήσουν, σε πρωινή παράσταση, το έργο «Βασίλισσα Αμαλία» του Γεωργίου Ρούσσου. Επαγγελματικό θέατρο πρώτης γραμμής! Το αναγνώρισε κι ας μην είχε μέτρο σύγκρισης. Ρούφηξε μονοκοπανιάς τη μαγεία του  λες κι έκανε βουτιά στη χύτρα με τον μαγικό ζωμό του Δρυίδη κι έκτοτε απόμεινε στιγματισμένη. Το βράδυ οι γονείς είχαν κλείσει θέσεις για τον «Ηλίθιο» του Ντοστογιέφσκι. Χάλασε τον κόσμο  να πάει μαζί τους κι εκείνοι, ύστερα από κάποιες αναιμικές προσπάθειες να την πείσουν πως δεν ήταν  της ηλικίας της, αποφάσισαν να ενδώσουν.  Κάτι κατάλαβαν  ή  κάτι διαισθάνθηκαν. Τώρα, τι κατάλαβε εκείνη στην ηλικία των δέκα βλέποντας τον Κατράκη να υποδύεται τον αλλόκοτο πρίγκιπα Μίσκιν ,  αυτό πώς να το μάθει κανείς; Μπορεί ακριβώς η μαγεία του ακατανόητου να την σημάδεψε και να την παραλόϊσε. Ταυτόχρονα όμως τακτοποιήθηκαν μέσα της τα μεγέθη κι αυτό τράβηξε μαλακά το καλάμι από τα πόδια της

Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου 2012

Ένας άγγελος στο σανίδι






Δύο  στις εθνικές γιορτές και μία στη λήξη των μαθημάτων, οι σχολικές παραστάσεις αποτελούσαν καλλιτεχνικό γεγονός πρώτου μεγέθους για τη μικρή επαρχιακή πόλη. Η αισθητική καλλιέργεια των μικρών μαθητών ήταν ένας στόχος, όχι όμως και ο  αποκλειστικός. Εκείνοι αποτελούσαν το κοινό της πρωινής παράστασης που λειτουργούσε ως  γενική πρόβα. Το θέαμα απευθυνόταν κυρίως στους ενήλικες θεατές που έσπευδαν να πιάσουν από νωρίς θέση, μια και όλο και κάποιον λιλιπούτειο συντελεστή θα είχαν να καμαρώσουν – γιο ή εγγονό, ανίψι ή μικραδέλφι, γειτονάκι ή γόνο φιλικής οικογένειας . 

Τρίτη 28 Αυγούστου 2012

Εκείνη κι Εκείνος


Εξώφυλλο και οπισθόφυλλο του βιβλίου


Άρχισα να γράφω  σ' αυτή την ιστοσελίδα – ενάμιση χρόνο πριν – από μια διάθεση να αδειάσω πράγματα που ασφυκτιούσαν μέσα μου και να τα μοιραστώ πιστεύοντας πως σε κάποιους κάτι θα  θύμιζαν, σε κάτι δικό τους θα παρέπεμπαν, κάποια νοσταλγία  θα τους ξυπνούσαν. Αν κάποιοι σκέφτονταν " μα αυτά  θα μπορούσα να τα είχα γράψει κι εγώ", θα αισθανόμουν δικαιωμένη.

Σε πρώτη φάση ήταν αρκετή η επικοινωνία μου με ανθρώπους μέσα από το διαδίκτυο, μα η  η φυσική θέση ιστοριών σαν τις δικές μου είναι μέσα στις σελίδες ενός βιβλίου που μπορείς να φυλλομετρήσεις, να χαϊδέψεις, να μυρίσεις, να ακουμπήσεις, να βάλεις σελιδοδείκτη – όταν χτυπήσει το τηλέφωνο – και μετά να το βρεις εκεί να σε περιμένει... Κάποιοι από τους αναγνώστες συμφωνούν μαζί μου και με παρότρυναν να προχωρήσω στο επόμενο βήμα.

Και να 'μαι λοιπόν. 
Βοήθησαν οι νέες τεχνολογίες που έχουν τη μαγική δυνατότητα να υλοποιούν τα όνειρα πιο γρήγορα και πιο εύκολα παρακάμπτοντας τους συμβατικούς τρόπους. 
Η  Amazon.com εκδίδει και προωθεί το πρώτο μου βιβλίο με τίτλο:


Είναι μια συλλογή από δεκατέσσερις ιστορίες που έχουν ήδη δημοσιευτεί στα Γιούλια Ολόμπλαβα. Ο συνεκτικός ιστός των ιστοριών αυτών περιγράφεται στο οπισθόφυλλο:

Εκείνη είναι η πρωταγωνίστρια. Αυθόρμητη ή συγκρατημένη, εγκλωβισμένη στα πρέπει ή αφημένη ξυλάρμενη στα θέλω, ορθολογίστρια ή σπάταλη σε  συναισθήματα, καταπιεσμένη ή δυνάστης, μαραζωμένη ή λουλουδιασμένη, συμβιβασμένη ή επαναστάτρια, συνηθισμένη να ματώνει γιατί η φύση το όρισε έτσι.
Εκείνος περιορίζεται στο ρόλο του παρατηρητή. Μα επειδή - όπως πολύ νωρίς ανακάλυψαν οι Φυσικοί - η παρουσία του παρατηρητή επηρεάζει τη μέτρηση, από μόνη η ύπαρξη του λειτουργεί σαν βαρύτητα που καμπυλώνει τον χώρο της,  γίνεται παράγοντας αστάθειας, και αλλοιώνει την «πραγματικότητα» της.
Πόσο εφικτή είναι  η συνύπαρξή τους;

Θα συνεχίσουμε να είμαστε μαζί μέσα από τις γνώριμες σελίδες των « Γιούλιων».
Η περιπέτεια του γραψίματος έχει αρχή , δεν έχει τέλος.

Πέμπτη 16 Αυγούστου 2012

Απόπειρα ψυχοθεραπείας




                                       
This is Warhol’s Freud
Νομίζω ότι οι καλύτεροι ψυχοθεραπευτές είναι αυτοί που σε παρακολουθούν χωρίς να λένε απολύτως τίποτε. Εσύ στη γωνιά σου να χύνεις ποτάμι  δάκρυα για τη στοργή που δεν πήρες όταν έπρεπε ή που πήρες αλλά δεν το κατάλαβες ή που την πήρες πακέτο με τον ευνουχισμό σου ή που την πήρες μεν, δεν σου έφτασε δε. Κι αυτοί  να σε κοιτούν προσεκτικά τροφοδοτώντας σε τακτικά με χαρτομάντιλα ( άσε κυρά μου το κουτί μπροστά μου , σε μένα βρήκες να κάνεις οικονομία;) περιμένοντας να φτάσεις κάπου. Εσύ στην υστερία σου και αυτοί στην παρατήρησή της. Κι όμως σου ανοίγουν  πόρτες οι τύποι αυτοί .

Τετάρτη 8 Αυγούστου 2012

Από τον Ευβοϊκό στο Αιγαίο...Δημοσάρη


Στην είσοδο του φαραγγιού – όταν η κορυφή μοιάζει πια απόμακρη -  η ομάδα ανασυγκροτείται και ενώνεται με τους υπόλοιπους που, εναλλακτικά, προτίμησαν την άνεση ενός ξενοδοχείου στην Κάρυστο και θα περπατήσουν μαζί μας το Δημοσάρη.
Οι γύρο πλαγιές αντιλαλούν  ήχους από τροκάνια. Κατσίκια και πρόβατα, κοπαδιαστά, βόσκουν  με τη χαρά της πρώτης μέρας. Οι βοσκοί τήρησαν και φέτος την παράδοση που θέλει ν'  αφήνουν τα χειμαδιά και ν'ανεβαίνουν στα ψηλώματα  στην γιορτή του Αγίου Κωνσταντίνου. 
Κατεβαίνουμε την τσιμεντένια σκάλα. Η επένδυση των σκαλοπατιών με πλάκες Καρύστου είναι μια προσπάθεια να εξωραϊστεί η άθλια παρέμβαση στα πλαίσια της τουριστικής αξιοποίησης του φαραγγιού. Χάθηκε ένα ωραίο παραδοσιακό λιθόστρωτο; Δεν μπορώ να αποφύγω οργισμένες σκέψεις. Όσο περισσότερο μπετόν, τόσο περισσότερο κέρδος για εργολάβους, υπεργολάβους, μηχανικούς, αναδόχους… Αυτή είναι η Ελλάδα!  Πώς να βάλεις στη ζυγαριά τα πλεονεκτήματα, του οικόπεδου που μας έλαχε, με τα μειονεκτήματα του οικοδομήματος που στήσαμε; Βάζω φρένο στον θυμό μου! Δεν θέλω με τίποτα να χαλάσω τη φωτεινή μου διάθεση.

Τρίτη 31 Ιουλίου 2012

Από τον Ευβοϊκό στο Αιγαίο...το Δρακόσπιτο

ο ομαδικός ύπνος στο καταφύγιο δεν είναι δα και συγκρίσιμος με εκείνον σε πεντάστερο ξενοδοχείο, μα όταν ξυπνάω, από το πρωινό φως που μπαίνει ανεμπόδιστο από τη τζαμαρία και από τη φασαρία που κάνουν όσοι έχουν ήδη σηκωθεί, νιώθω να  τον έχω χορτάσει. Μα κι αν υπάρχει  κάτι κοιμισμένο  ακόμα επάνω μου, ξυπνάει στην επαφή με το κρύο νερό που  ρίχνω άφθονο στο πρόσωπο στην εξωτερική βρύση.  Τσάι του βουνού, βουτήματα, φρούτα, ξηροί καρποί για πρωινό - τα απαραίτητα καύσιμα που  μας δίνουν θερμίδες, ενέργεια, αντοχές. Η αντίστροφη πορεία αρχίζει. Μαζεύουμε  τα μπαγκάζια, καθαρίζουμε τα ίχνη της διανυκτέρευσης - η επόμενη ομάδα να  βρει το καταφύγιο κατοικήσιμο - και  κατηφορίζουμε προς το λεωφορείο που περιμένει υπομονετικά. Στην κατασκήνωση η διαδικασία αποκατάστασης του χώρου έχει προχωρήσει. Το πολύχρωμο λιβάδι έχει πρασινίσει ξανά.

Τετάρτη 25 Ιουλίου 2012

Από τον Ευβοϊκό στο Αιγαίο... στο καταφύγιο



Από κει και πάνω το πετρώδες μονοπάτι – σε πολλά σημεία εμφανές καλντερίμι - φαρδαίνει ενώ η κλίση, που στην αρχή είναι απότομη, σταδιακά ομαλοποιείται. Η βλάστηση ψηλώνει, διεκδικεί τον χώρο της, κλείνει το μονοπάτι και κάποτε είμαστε υποχρεωμένοι να παραμερίζουμε κλαδιά για να περάσουμε. Μπορούμε, όμως, να περπατάμε σε παρέες και να συζητάμε. 
-Γιατί καλντερίμι σε μια μη κατοικημένη περιοχή; 
Εύλογη απορία. Τα ξέρουμε καλά τα καλντερίμια, τα έχουμε περπατήσει σ' όλη την ορεινή Ελλάδα, στεριανή και νησιώτικη. Έχουν συγκεκριμένη σκοπιμότητα. Συγκοινωνία και επικοινωνία και δρόμοι εμπορίου για πεζούς και ζώα σε εποχές που η μηχανή δεν είχε διευκολύνει ή μπερδέψει τη ζωή. Εδώ θα πρέπει να ικανοποιούσε άλλες ανάγκες.  Γιατί η  περιοχή, χωρίς αμφιβολία,  υπήρξε τόπος λατρείας και, όπως όλοι οι τόποι λατρείας, έχει μια ενεργειακή φόρτιση που ισχυριζόμαστε πως τη νιώθουμε κι όλας. 
Λες να 'ναι ο καθαρός αέρας, η καλή διάθεση, η προσμονή της αυριανής συνέχειας, οι ενδορφίνες που εκκρίνονται ερήμην μας; 
Φανερή η προσπάθειά μου να εξορθολογίσω το μεταφυσικό. 
Η κουβέντα πηδάει σαν  καγκουρό από τη λατρεία στη θρησκεία κι από κει στη λογοτεχνία.  Από το βιβλίο: «Ιησούς : το πραγματικό ιστορικό πρόσωπο» του Γάλλου  Ambelain  στην «Αντιγνώση»  το προγενέστερο  βιβλίο της Λιλής Ζωγράφου.
Έλληνες! 
Αιώνες τώρα συνηθίζουμε  να φιλοσοφούμε περπατώντας! 
Ποια άλλη απόδειξη, κύριε Φαλμεράυερ, θα μπορούσε να σας πείσει για τη συνέχεια;

Τετάρτη 18 Ιουλίου 2012

Από τον Ευβοϊκό στο Αιγαίο


Το οδοιπορικό αυτό έχει δημοσιευθεί στο τεύχος 220 του περιοδικού: "ΚΟΡΦΕΣ"




Στο ξεκίνημα

Έβρεχε χωρίς διακοπή όλη την Παρασκευή.
Όχι να πεις μια ήπια  ποτιστική ανοιξιάτικη βροχούλα, ούτε μια σύντομη καλοκαιρινή νεροποντή, μα μια βροχή που θύμιζε Νοέμβρη κι ας ήταν 18 του Μάη.
Ξημέρωσε το Σάββατο και δεν έλεγε να ξεθυμάνει.
Παρόλα αυτά, καθώς ετοίμαζα το σακίδιο έχωσα κάτω-κάτω  μαγιό και αντηλιακή, όχι μόνο από διάθεση να ξορκίσω το ανεπιθύμητο, μα από εμπιστοσύνη στους δορυφόρους που είχαν δώσει ευνοϊκή πρόβλεψη  για το Σαββατοκύριακο.
Στη μόστρα, όμως,  φιγουράριζαν  γκέτες για τη λάσπη και αδιάβροχο. Καλές οι θετικές σκέψεις και οι επιστημονικές προγνώσεις, μα να ’χουμε και το νου μας.
Στο τρίωρο ταξίδι με το λεωφορείο χρειάστηκα γυαλιά ηλίου. Η συννεφιά μας είχε αποχαιρετήσει και η καλή διάθεση πολλαπλασιάστηκε.

Τετάρτη 11 Ιουλίου 2012

Δίδυμες




Είχε συνηθίσει τη συντροφιά της θλίψης.
Να μην μπερδευτούμε: της θλίψης, όχι της κατάθλιψης.
Εκείνος την είχε φέρει.
Μέχρι τότε η ζωή της ήταν χαρούμενη –  χαζοχαρούμενη ίσως, μα αυτό δεν έχει και τόση σημασία.
Απλές χαρές, μικρές λύπες, εύκολοι στόχοι, μικρές επιθυμίες, μηδενικά ρίσκα…
"Είμαι ο μέσος άνθρωπος" , συνήθιζε να λέει με μια δόση αυταρέσκειας, λες κι έδινε το στίγμα της, "είμαι η λατρεμένη  των εταιρειών δημοσκοπήσεων".

Τρίτη 3 Ιουλίου 2012

Θάλασσα, αγάπη μου


                                                                              








             Στην αρχή μόνο ακουστά σε είχα.
"Πεθύμησα τη θάλασσα", θα είπε  κάποια στιγμή η μαμά μου. 
Γέννημα θρέμμα της Καλαμάτας,    θα ροβολούσαν κατά σένα παρέα με τις φίλες της.  Όλες γένους θηλυκού μια και τα bain mixed  άργησαν να έρθουν κατά τα μέρη τους. Γέλια, ξεφωνητά, πιτσιλίσματα και μακριά μαύρα κομπινεζόν.
Όμως η νιότη τους  έφυγε γρήγορα.
Την πήρε ο πόλεμος. 
Τα κορίτσια κλειστήκανε στα σπίτια  μαζί με τον φόβο, την πείνα,τον θάνατο.
Κι εσύ, κυρία από δίπλα, τούς παρατηρούσες απαθής. Τόσος  πόνος!Και η κοιλιά σου όλο και γέμιζε ψάρια. Πού παλικάρια να τα μαζέψουν!

Τετάρτη 27 Ιουνίου 2012

Αμοργιανό μελτεμάκι


Αρχαία Μινώα, Αμοργός

"Πάνω στον λόφο, στέκονται  τ’ απομεινάρια της αρχαίας Μινώας. 
Ο σύγχρονος συνοικισμός με τα λιγοστά  σπίτια, στα ριζά, πιστοποιεί πως οι Αμοργιανοί εξακολουθούν να κατοικούν την περιοχή.
Σ’ ένα από αυτά ζούσε ένα κοριτσάκι ολομόναχο ανάμεσα στους ενήλικες.
Στη γειτονιά, βλέπεις, δεν υπήρχαν άλλα παιδιά.
Όλα συνηθίζονται, ακόμα κι αυτό.
Έμαθε να παίζει μόνη, να διαβάζει μόνη, να ονειρεύεται μόνη, να τραγουδάει μόνη… Μόνη να πλέκει την Πρωτομαγιά στεφάνια από αγριολούλουδα, μόνη να διακοσμεί, με αποτυπώματα   από φύλλα τριανταφυλλιάς , τα κόκκινα αυγά του Πάσχα.
Ένα μόνο δεν μπορούσε να χωνέψει.

Τετάρτη 20 Ιουνίου 2012

Προεκλογικές ανταύγειες σε παιδικά μάτια...επίλογος


Κάπως έτσι διαμορφώθηκε η σχέση μου με τις εκλογές. Μια γιορτή που ξεκινούσε σαν πολλά υποσχόμενο μπουμπούκι για να καταλήξει   λουλούδι μαραμένο που δεν πρόλαβε ν' ανθήσει. 
Από  την άλλη μέρα, βέβαια, η ένταση καταλάγιαζε, η ζωή έπαιρνε τους συνηθισμένους ρυθμούς, από τους οποίους είχε προσωρινά ξεστρατίσει, και άλλα θέματα έπαιρναν προτεραιότητα στην καθημερινότητά μου. 
Όχι  όμως και μετά τις εκλογές του ’61.

Τετάρτη 13 Ιουνίου 2012

Προεκλογικές ανταύγειες σε παιδικά μάτια... Κυριακής συνέχεια

Ο ΛΑΟΣ: Σαν πολύ βάσταξε η περιποίηση βρε παιδιά! Τώρα, για την πληρωμή περάστε...από τις κάλπες!


Μαζευόμαστε –τρεις, τέσσερεις δασκαλοοικογένειες- στο σπίτι του κουμπάρου που βρισκόταν στο κέντρο. Η οικοδέσποινα είχε κάνει μια προσεκτική προεργασία έχοντας χαρακώσει με πολλή επιμέλεια κόλλες αναφοράς για να καταγράψει τα αποτελέσματα. Στις οριζόντιες γραμμές τα εκλογικά τμήματα, στις κατακόρυφες τα κόμματα. Στο κέντρο του τραπεζιού η αυτού μεγαλειότης το ραδιόφωνο. Από τα ερτζιανά θα μαθαίναμε τα μαντάτα. Μέχρι να αρχίσει η αναμετάδοση από το Υπουργείο Εσωτερικών τσιμπούσαμε μεζεδάκια, οι μεγάλοι σχολίαζαν τα αποτελέσματα του νησιού και τα παιδιά βρίσκαμε ευκαιρία να παίξουμε και να τσακωθούμε. Το ραδιόφωνο έπαιζε τραγούδια της εποχής και ξαφνικά διέκοπτε για ν’ ακουστεί η, αυστηρά επαγγελματική και χωρίς ίχνος συναισθηματικής χροιάς, φωνή του εκφωνητή – αυτή η φωνή ηχεί, τούτη τη στιγμή που γράφω, στ’ αυτιά μου ολοζώντανη, λες και ήταν μόλις χθες.

Τρίτη 5 Ιουνίου 2012

Προεκλογικές ανταύγειες σε παιδικά μάτια...Κυριακή



Όχι, μπάρμπα. Δεν είναι ψηφοφόροι, αρχηγοί κομμάτων είναι


Κυριακή, επιτέλους! 
O πατέρας  περίμενε την μητέρα να γυρίσει από την εκκλησία να πάμε όλοι μαζί να ψηφίσουν.
Φορούσαμε τα καλά μας όπως στις γιορτές.
-Σήμερα είναι η γιορτή της δημοκρατίας, έλεγε ο πατέρας και έδειχνε πολύ χαρούμενος. 
-Μήπως ξέχασες το εκλογικό σου βιβλιάριό; Αγχωνόταν η μητέρα.

Στο δρόμο συναντούσαμε γνωστές οικογένειες που επέστρεφαν.
- Τον ρίξατε; 
- Τώρα μόλις.
- Καλή επιτυχία!
- Καλό βόλι!
- Έχει κόσμο;
- Πολύ! Σχόλασε, βλέπεις, η εκκλησία

Τρίτη 29 Μαΐου 2012

Προεκλογικές ανταύγειες σε παιδικά μάτια... Σάββατο


Αμέσως μετά την προεκλογική συγκέντρωση – κι ενώ εμείς επιστρέφαμε  σπίτι – το κόμμα πραγματοποιούσε την  «περιοδεία».  Μια θορυβώδης πομπή αυτοκινήτων ξεκινούσε από το κέντρο της πόλης. Ταξί κυρίως - τα  ιδιωτικά αυτοκίνητα λιγοστά -  κάποια φορτηγά και ένα λεωφορείο. Τα οχήματα ήταν στολισμένα με μεγάλες  φωτογραφίες του υποψήφιου βουλευτή και του αρχηγού της παράταξης. Επικεφαλής της πομπής ο ίδιος ο υποψήφιος, περιστοιχισμένος από τους παρατρεχάμενους, όρθιος στο ανοιχτό αυτοκίνητο χαιρετούσε  ανοιγοκλείνοντας τα υψωμένα χέρια, δεχόταν τις επευφημίες και έστελνε φιλιά στο πλήθος που τον αποθέωνε. Περνούσαν με χαμηλή ταχύτητα από τους κεντρικούς δρόμους της Χώρας, με δυνατά και πανηγυρικά κορναρίσματα λες και πήγαιναν σε γάμο, και έκαναν το γύρο του νησιού σταματώντας σε όλα σχεδόν τα χωριά μέχρι και τα πιο απομακρυσμένα πάνω στα βουνά.

Τρίτη 22 Μαΐου 2012

Προεκλογικές ανταύγειες σε παιδικά μάτια

Πολυσυζητημένο το ακαθόριστα  μελαγχολικό συναίσθημα που εμφανίζεται  τις γιορτές των Χριστουγέννων. 
Μύθος, αυθυποβολή ή πραγματικότητα;
Δεν έχω στοιχεία να αμφισβητήσω τις στατιστικές. 
Μου ακούγονται λογικές οι εξηγήσεις των ψυχολόγων.
Μα αν θα μπορούσα να έχω μια προσωπική  άποψη θα μιλούσα για επίδραση του ηλιοστάσιου. Αυτή η κόπωση του πλανήτη στην  αέναη  πορεία του πάνω στην εκλειπτική, αυτή η ανάγκη να ξαποστάσει, να πάρει μια ανάσα πριν συνεχίσει, πώς να μην φέρει ένα λίγωμα;  
Γίνεται να αφήσει αδιάφορους τους ενοίκους της μια κουρασμένη υδρόγειος
Σαν να ταξιδεύεις μεσοπέλαγα και να νιώσεις τις μηχανές του πλοίου να επιβραδύνουν ενώ το λιμάνι είναι μακριά. 
Μα εδώ, οι «μηχανές» που μπήκαν στο ρελαντί είναι αόρατες κι αθόρυβες.  Έτσι οι ανυποψίαστοι επιβάτες ψάχνονται να αιτιολογήσουν ένα υποδόριο ξάφνιασμα, μια υπόγεια αναστάτωση, ένα  ξεμυάλισμα που υφέρπει. Και φτάνουν να μελαγχολούν ηδονικά τον Δεκέμβρη, ενώ τον Ιούνη   κυριεύονται από  μια αλλόκοτη ζωντάνια που εκτονώνουν παγανιστικά πηδώντας τις φωτιές του Αη Γιάννη.

Παρασύρθηκα…

Κυριακή 13 Μαΐου 2012

Δύο μάνες




Αγριολούλουδα της ελληνικής άνοιξης φυτρωμένα στου βράχου τη σχισμάδα. Ορεινή Φωκίδα ( φωτ. Χαρούλα Τσίτση)

Η μία πασίγνωστη.
Οι προβολείς της ανθρωπότητας στραμμένοι πάνω στον πόνο της. 
Ω γλυκύ μου έαρ…
Η άλλη αφανής.
Έχασε κι αυτή ένα γιο. 
Ποιος νοιάστηκε;  
Αυτή  δεν δικαιούται να οδύρεται – φανερά τουλάχιστον. 
Δεν της το επιτρέπει ο επονείδιστος χαμός. 
Είναι όμως κι αυτή μάνα. 
Γιορτάζει σήμερα παρέα με όλες τις υπόλοιπες.
Προσβλέπει στην μητρική αλληλεγγύη. 
Ας μην την απομονώσουμε.
Τρυφερά συγκλονιστικό το ποίημα του ΓΙΑΝΝΗ ΒΑΡΒΕΡΗ

Τρίτη 8 Μαΐου 2012

Η μουσταλευριά... ένα κάποιο τέλος


Πωλ Γκωγκέν: Δύο Ταϊτινές γυναίκες
Καλά που υπήρχε η Κιώφη!
Το κελαρυστό της  γέλιο ήταν για να παρασύρει.
Η παρηγορητική της   αγκαλιά για να ανακουφίζει. 
Ο καθησυχαστικός της  λόγος για ν' ανακουφίζει. 
Η ικανότητά της να δικαιολογεί τ' αδικαιολόγητα για να διασκέδαζει κάθε ύπουλη υποψία 
Γι αυτό δεν είναι οι φίλες;
Κάπως περίεργη η  φιλία τους, αλήθεια. Χωρίς  τις συνήθεις προδιαγραφές, θεμελιωμένη όμως στο κοινό ταμπεραμέντο και ανθεκτική στον χρόνο.
Όταν  η οικογένειά της μετακόμισε στο αντικρινό σπίτι, η Κιώφη ήταν μαθήτρια  στο Γυμνάσιο. Το αναμενόμενο θα ήταν να τα βρει με την,σχεδόν συνομήλικη ,   κόρη της Ρούλας. Η έκπληξη ήταν πως  έγινε κολλητή της ίδιας και την έκανε μυστικοσύμβουλο  στις  ερωτικές αναζητήσεις των εφηβικών της χρόνων. Ένας παρατηρητής εύκολα θα παρατηρούσε  πως κάλυπταν αμοιβαίες ανάγκες. Η μία είχε μια ωριμότητα δυσανάλογη με την ηλικία της, η άλλη είχε μια παιδικότητα που ξεπηδούσε όπως ένα απείθαρχο τσουλούφι πάνω σε καλοχτενισμένα μαλλιά. Η μία δυσκολευόταν - όπως συνήθως συμβαίνει - ν’ ανοίξει την καρδιά στην δική της μάνα  και η άλλη δεν είχε ποτέ ακούσει εκμυστηρεύσεις  από την δική της κόρη. Οι υποκατεστημένες - ενώ αποδέχονταν το μερίδιο ευθύνης που τους αναλογούσε - εκδήλωσαν μια φανερή καχυποψία και μια ανομολόγητη ζήλια. 
Εκείνες όμως ταίριαξαν.

Τρίτη 1 Μαΐου 2012

Η μουσταλευριά... οι απ' έξω.


Μάνος Κατράκης-Ειρήνη Παππά στην Ηλέκτρα του Κακογιάννη
Πώς ν’ αντέξεις τόση ευτυχία;
Πώς να την κρατήσεις μόνο για τον εαυτό  σου;
Ασφυκτιάς, φουσκώνεις και θέλεις να την εκμυστηρευτείς, να την μοιραστείς, αλλιώς καταντάει κολοβή. 
Μα σε ποιον να μιλήσεις, που όλα πρέπει να μείνουν στο σκοτάδι της παρανομίας; 
Η αντίδραση της κόρης , ωστόσο,  ήταν ενθαρρυντική. 
-Μαμά, λάμπεις ολόκληρη. Η ευτυχία σου φωνάζει από μακριά και την αξίζεις. Βασανίστηκες τόσο στην διάρκεια της αρρώστιας. 
-Έχω προδώσει τον πατέρα σου, θα πάω στην κόλαση.
Αναμασούσε τα επιχειρήματα του ορθολογισμού αποζητώντας συμπαράσταση, λαχταρούσε ν' ακούσει τον ίδιο της τον αντίλογο από το στόμα κάποιου τρίτου.

Πέμπτη 26 Απριλίου 2012

Η μουσταλευριά... ζωή σαν φραγκόσυκο



Όταν η σάρκα ανθεί, η ζωή  καρπίζει σαν   περιβόλι καλοφροντισμένο.
Μεταμορφώθηκε λες και την άγγιξε  νεραϊδίσιο ραβδί.
Ο Μάνος την επέβαλε - με την άνεση ανθρώπου που το έχει κάνει κι άλλες φορές - στον κοινωνικό του κύκλο , ένα κύκλο αβρών, εκλεπτυσμένων, καλλιεργημένων ανθρώπων .

Η Δήμητρα τον ακολουθούσε στις ποικίλες  δραστηριότητες του: μορφωτικοί σύνδεσμοι, μη κυβερνητικές οργανώσεις, εκπολιτιστικοί σύλλογοι, επαγγελματικά  σωματεία...  

Τρίτη 17 Απριλίου 2012

Η μουσταλευριά... ο έρωτας.



Vincent van Gogh ΧΡΥΣΆΝΘΕΜΑ 

Ο τίτλος του χρονογραφήματος της επομένης ήταν: 
«Πώς η Δήμητρα κατάντησε Ρούλα»
Ο δημοσιογράφος φαινόταν να βρίσκεται σε μεγάλα κέφια. Κριτικάριζε, καλοπροαίρετα πάντως, την τάση των Νεοελλήνων να χρησιμοποιούν υποκοριστικά που αλλοιώνουν  και την γλωσσική και την ιστορική ταυτότητα.   Ο λόγος του είχε τη σωστή δόση γλυκόπικρου χιούμορ, έτσι που ενώ έλεγε σκληρές αλήθειες δημιουργούσε ανάλαφρη διάθεση. 

Ξαφνιάστηκε ευχάριστα. Είχε τώρα μια πρώτη απάντηση στο ερώτημα: "πώς βρίσκει θέμα κάθε μέρα;" Από την άλλη κολακεύτηκε. Η συνάντησή τους αποτέλεσε πηγή έμπνευσης. Κάλεσε το τηλεφωνικό κέντρο.

-Είμαι η… Δήμητρα, είπε όταν της τον έδωσαν. Το " καινούργιο" όνομα έφτασε με κάποια δυσκολία στην άκρη της γλώσσας της και ήχησε παράξενα στ' αυτιά της.
-Και σας σκεφτόμουν. Πώς σας φάνηκε η εκπομπή;
-Εξαιρετική, όπως πάντα.
-Σήμερα όμως ήταν αφιερωμένη σε σας, υπήρξατε η μούσα μου.
-Δεν μου έχει ξανασυμβεί, είπε αυθόρμητα, με αφοπλιστική ειλικρίνεια και μια χροιά  ευγνωμοσύνης.
-Να το συνηθίσετε, μπορεί να ξανασυμβεί. Αλήθεια, έχω το πιάτο σας στο αυτοκίνητο – η μουσταλευριά καταβροχθίστηκε στη στιγμή. Το σπίτι σας είναι στο δρόμο μου. Να περάσω να το αφήσω;