Στο ντιβάνι

Ζάκυνθος. Ερείπια μιας εκκλησίας στο ψήλωμα μετά τον σεισμό του '53.

Ο Κουροσάβα ξεκινάει την αυτοβιογραφία του με τη διήγηση της πρώτης αίσθησης που έχει για τον εαυτό του. Μιλάει για τη ζωηρή ανάμνηση του σοκ και της αβεβαιότητας μετά από την πτώση της βρεφικής του μπανιέρας, μέσα στην οποία κολυμπούσε αμέριμνος και περιγράφει τη ζωντανή αίσθηση του υγρού και γλιστερού χώρου στον οποίο απρόσμενα βρέθηκε.  Κι όλα αυτά στην ηλικία  ενός χρόνου πάνω- κάτω.
Εντυπωσιακό!!!
Του έγινε εμμονή να βρει μια άμεση σχέση ανάμεσα στην ευφυΐα και την πρώιμη ανάπτυξη της μνήμης.
 Ξεκίνησε μια, εντελώς ερασιτεχνική, έρευνα ρωτώντας γνωστούς του για την προσωπική τους πρώτη ανάμνηση. Κάποιοι έδειχναν ξαφνιασμένοι - το θέμα δεν τούς είχε απασχολήσει ποτέ – και άρχισαν να ψάχνονται στα βιαστικά. Άλλοι, περισσότερο υποψιασμένοι, απαντούσαν σαν έτοιμοι - προφανώς το είχαν ανασκαλέψει από μόνοι τους. Όλοι, όμως, συμφωνούσαν ότι η πρώτη τους ανάμνηση βρισκόταν εκεί ανάμεσα στα τρία με τέσσερα χρόνια. Δυστυχώς το δείγμα του δεν περιελάμβανε ιδιοφυίες.

Η περιπέτεια μιας φράσης μέσα στον χρόνο

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, ο κοσμοκαλόγερος της πεζογραφίας μας

Η ιδέα ήταν χωμένη μέσα στο συλλογικό υποσυνείδητο - μια κοσμοθεωρία. Εκεί την βρήκε ο παππούς Όμηρος για να την κάνει στίχο και να τον τραγουδήσει. Τυχεροί εμείς που την διαβάσαμε στην Ιλιάδα.

Ο Τρωικός πόλεμος καλά κρατεί και οι Τρώες ετοιμάζουν επίθεση, μα τα μαντάτα δεν είναι ευχάριστα. Οι οιωνοσκόποι κάνουν άσχημες προβλέψεις για την εξέλιξη της μάχης. Το στράτευμα πανικοβάλλεται - οι κακές προφητείες έχουν τη μοναδική ικανότητα να κουρελιάζουν την ψυχολογία του πλήθους. Μα ο αρχιστράτηγος Έκτορας έχει την δική του άποψη:

« Εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί πάτρης».

Τρεις νύμφες στη Σαμοθράκη

Βάθρα στο φαράγγι του φονιά. Σαμοθράκη

Ένα καλοκαιρινό μεσημέρι η θλίψη, η οργή και η σοφία βρέθηκαν στο φαράγγι του φονιά και  διάλεξαν μια μεγάλη βάθρα για να λουστούν.

Η θλίψη και οι οργή – νέες κοπέλες – πέταξαν χωρίς δισταγμό τα ρούχα τους και βούτηξαν  ολόγυμνες στα σμαραγδένια νερά.

Η σοφία – ηλικιωμένη ασπρομάλλα – κάθισε στον αγαπημένο της βράχο και τις παρακολουθούσε προσεκτικά από ψηλά.

Είδε την οργή, φουριόζα και παρορμητική, όπως το συνηθίζει, να κάνει ένα σύντομο μπάνιο και βιαστικά να βγαίνει για να πάει κάπου αλλού –οι επισκέψεις της ποτέ δεν έχουν  διάρκεια.

Πάνω στη βιασύνη της, όμως, έκανε λάθος και αντί να φορέσει τα δικά της ρούχα, έβαλε τα ρούχα της θλίψης κι έφυγε σαν σίφουνας.

Η θλίψη, αντίθετα, δεν έδειχνε να βιάζεται. Πηγαίνοντας  κάπου είναι αποφασισμένη να εγκατασταθεί κι όλας. Έμεινε, λοιπόν, μέσα στο νερό να  παρακολουθεί λυπημένη το καθρέφτισμα των φύλλων της πλατανιάς  στην ήρεμη επιφάνεια του νερού με υπόκρουση  τη μονότονη βουή  του καταρράχτη που έπεφτε ορμητικός μέσα στην γούρνα.

Όταν θεώρησε ότι ήταν ώρα να φύγει, πρόσεξε ότι τα ρούχα της δεν ήταν πια εκεί, και μη έχοντας άλλη επιλογή απομακρύνθηκε με το προσεκτικό, αργό, μελαγχολικό της  βήμα, φορώντας τα ξένα ρούχα που, παραδόξως, της ταίριαζαν.

Συναγερμός σήμανε με μιας στο μυαλό της σοφίας.

Τώρα πια η θλίψη είναι  επικίνδυνη, σκέφτηκε. Είναι δική μου δουλειά να προειδοποιήσω τους ανθρώπους, να τους ενημερώσω, να τους κάνω προσεκτικούς.

«Την επόμενη φορά που ο φίλος, ο σύντροφος, ο συνάδελφος, ο συγκάτοικος, ο γείτονας ... δείχνει οργισμένος, μη βιαστείτε να βάλετε σε δοκιμασία τη σχέση σας. Ξύστε λίγο την επιφάνεια. Μπορεί να ανακαλύψετε πως  κατά βάθος  είναι θλιμμένος και απλώς φοράει το ρούχο της οργής.»

Εμπνευσμένο από την ιστορία του  Χόρχε Μπουκάι και  αφιερωμένο στη Σοφία, τη νεαρή συνορειβάτισσα στα μονοπάτια της Βάλια Κάλντα.      

Τέσσερεις γάμοι και ΚΑΜΙΑ κηδεία

Ήταν 29 Απριλίου. Η  ημέρα που δισεκατομμύρια άνθρωποι συμμετείχαν με όποιο τρόπο στο παραμύθι του πριγκιπικού γάμου. Την ίδια μέρα, εκείνη ζούσε τον παραμυθένιο γάμο της κόρης της στο Ανόβερο, την πόλη που εδώ και αρκετά χρόνια έχει γίνει η φιλόξενη δεύτερη πατρίδα του παιδιού της. Της  πήρε χρόνο και κόπο μέχρι να αποδεχτεί την ορθολογική τοποθέτηση. «Η Ελλάδα είναι η πατρίδα που μού ’λαχε, η πατρίδα της καρδιάς και των συναισθημάτων μου. Η Γερμανία είναι η πατρίδα που επέλεξα, η πατρίδα του νου και της λογικής μου.»

Επιτέλους... τέλος

Πάνω που είχα μια προσφορά για βοήθεια... ανευρέθη επίλογος.
Μόνο που αυτό άλλαξε τον τίτλο της ανάρτησης που έγινε πια:

"Τέσσερεις γάμοι  και καμία κηδεία "