Οι τέσσερεις αισθήσεις και η απαγορευμένη πέμπτη

Δεν λέω, τρυφερό και αρκούντως ηθικοπλαστικό το προηγούμενο κείμενο.

Απόλυτα  κατάλληλο για εντεκάχρονα παιδιά.

Γι αυτά άλλωστε είχε γραφτεί.

Τότε έγινε και η γνωριμία μας. Εγώ μαθήτρια κι εκείνο μέσα στις σελίδες του αναγνωστικού της πέμπτης δημοτικού. Δεν παίρνω όρκο για τo πόσο αξιόπιστα έγινε η αναπαραγωγή - τι να σού κάνει και η μνήμη μετά από τόσα χρόνια – προσπάθησα όμως να μην προδώσω  το περιεχόμενό του.

Πόσο με γοητεύουν στις ιστορίες τα πολλαπλά επίπεδα ανάγνωσης!

Και τούτη είχε αρκετά.

Με θυμάμαι να έχω μπει – πολύ πρώιμα - στην διαδικασία να απαντήσω στο δίλημμα: ένταση ή διάρκεια;  Παράδεισοι που νομοτελειακά θα χαθούν ή αφοσίωση ως παντοτινός σύντροφος; Ή - με πιο παιχνιδιάρικη διάθεση - τι είναι προτιμότερο: να ζεις σαν άνθρωπος και να πεθαίνεις σαν σκύλος ή να ζεις σαν σκύλος και να πεθαίνεις σαν άνθρωπος;

Οι τέσσερεις αισθήσεις και η απαξιωμένη πέμπτη

Το νεογέννητο έχει αποκοιμηθεί αποκαμωμένο από την προσπάθεια να θηλάσει.

Νανουρισμένο, καθαρό, χορτασμένο πόσα λίγα θέλει για να είναι ευτυχισμένο!

Τότε, γιατί  η αναπνοή του χάνει κάπου-κάπου τον ρυθμό της, γιατί το μικρό κορμί τινάζεται σαν ξαφνιασμένο;

« Ονειρεύεται;» Αναρωτιέται η μάνα που το παρακολουθεί τρυφερά, μα δεν της επιτρέπεται να δει  τις πέντε κυράδες που έχουν σταθεί δίπλα στην κούνια του για να το μοιράνουν. Ούτε μπορεί να αντιληφθεί μια υπόγεια ένταση, έναν κρυμμένο ανταγωνισμό, ποιας το δώρο θα τού σταθεί πολυτιμότερο.

Ορθολογισμός και μαγεία: ένα μίγμα εκρηκτικό

Οι φωτεινές του μπούκλες ξάνθαιναν το πλάνο της κάθε φορά που η μνήμη την γύριζε στα παιδικά της χρόνια. Μεγάλωναν σε γειτονικά σπίτια και τον θυμάται πάντα σαν  σκιά της: στα παιχνίδια, στον δρόμο για το σχολείο, στην παρατήρηση του νυχτερινού ουρανού, όταν ανακάλυπταν τους αστερισμούς, στις αγωνιώδεις προσπάθειές του να προφέρει σωστά το «ρο» - του έμεινε μια χαριτωμένη ιδιαιτερότητα. Εντελώς διαφορετικοί, ωστόσο! Ανυπάκουη, πεισματάρα, φωνακλού, επαναστάτρια, διεκδικητική, παρορμητική, πάντα αρχηγός, αληθινό  αγοροκόριτσο. Ήσυχος,  μετρημένος, πειθαρχικός ,έτρεχε πάντα ξωπίσω της, χωρίς ποτέ ν’  αρνιέται  όποιο ρόλο του ανέθετε.  Τα δυο χρόνια που τούς χώριζαν ήταν αρκετά για να την κάνουν να τού συμπεριφέρεται προστατευτικά κι εκείνος ένιωθε όμορφα μέσα σ’ αυτόν τον κύκλο προστασίας. Κανένας δεν τολμούσε να τον πειράξει χωρίς να αντιμετωπίσει την οργισμένη της αντίδραση, μα εκείνη δεν είχε τον παραμικρό δισταγμό να του συμπεριφέρεται  με το αυταρχικό ύφος βασίλισσας που προστάζει τον αυλικό της.