Δύο μάνες

Αγριολούλουδα της ελληνικής άνοιξης φυτρωμένα στου βράχου τη σχισμάδα. Ορεινή Φωκίδα ( φωτ. Χαρούλα Τσίτση)

Η μία πασίγνωστη.
Οι προβολείς της ανθρωπότητας στραμμένοι πάνω στον πόνο της. 
Ω γλυκύ μου έαρ…
Η άλλη αφανής.
Έχασε κι αυτή ένα γιο. 
Ποιος νοιάστηκε;  
Αυτή  δεν δικαιούται να οδύρεται – φανερά τουλάχιστον. 
Δεν της το επιτρέπει ο επονείδιστος χαμός. 
Είναι όμως κι αυτή μάνα. 
Γιορτάζει σήμερα παρέα με όλες τις υπόλοιπες.
Προσβλέπει στην μητρική αλληλεγγύη. 
Ας μην την απομονώσουμε.
Τρυφερά συγκλονιστικό το ποίημα του ΓΙΑΝΝΗ ΒΑΡΒΕΡΗ

Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑ

Παιδί μου 
ότι μάλλον Τον πρόδωσες
αντάρτη ενός Μεσσία που περιμέναμε
το ξέρω.
Όσο για το ευτελές ποσό που επέστρεψες
και για το δέντρο που εμπιστεύτηκες
είναι τα πιο πιστά δηνάρια μετανοίας.
Στον άθλιο τόπο τώρα εδώ
ήρθα για να μυρώσω το νεκρό σου σώμα. 
Σαν μάνα 
εγώ σ’ έχω ήδη συγχωρέσει.
Όμως σπαράζω γιατί αν όλοι 
οι πεθαμένοι αυτού του κόσμου 
κάποτε συγχωρεθούν 
εσύ θα μείνεις έξω απ’ το έλεός Του. 
Μόνο μια ελπίδα, γιε μου, με ζεσταίνει: 
είναι η συγχώρεση από μάνα 
από την Παναγιά
και Της φιλώ το χέρι.