Τρίτη 6 Οκτωβρίου 2015

Αγάπη ως τα άκρα



   Η Άννα έσβησε τα σαράντα κεράκια της μόνη στο άδειο διαμέρισμα. Γι αυτή τη σημαδιακή ημερομηνία δεν θα ’θελε ούτε ένα θορυβώδες πάρτι ούτε ένα ρομαντικό ξεμονάχιασμα για δύο. Ήταν αρκετά ορθολογίστρια για να ξέρει πως ο τεμαχισμός του χρόνου είναι κατασκεύασμα ανθρώπινο. Ο ίδιος ο χρόνος κυλάει ασταμάτητα ανύποπτος για γενέθλια και ιωβηλαία, για Πρωτοχρονιές και πρωτομηνιές. Της άρεσε, ωστόσο, να πιστεύει πως η σημερινή μέρα είχε ξεχωριστή σημειολογία κι ήθελε να την αφιερώσει στη μέσα της Άννα.

Κοίταξε με προσοχή τις -αόρατες για τους άλλους- ρυτίδες, ψαχούλεψε για κυτταρίτιδα, προσπάθησε να εντοπίσει λευκές τρίχες στα φυσικά καστανά μαλλιά της. Έψαχνε για σημάδια του χρόνου. Δεν βρήκε πολλά είναι αλήθεια. Έδειχνε και ήταν φρέσκια. Το κυνήγι της αριστείας δεν την είχε καταπονήσει. Η αριστεία! Όσο θυμάται τον εαυτό της όλο έτρεχε ξοπίσω της. Και δεν τα πήγε άσχημα. Η ντελικάτη της εμφάνισή βρισκόταν σε πλήρη αντίθεση με το παραφουσκωμένο βιογραφικό που παρουσίασε στη μεγάλη πολυεθνική. Πέρασε τη δοκιμασία τριών απανωτών συνεντεύξεων χωρίς να ιδρώσει το αυτί της. Η εταιρεία τη θεώρησε κελεπούρι και βιάστηκε να την κλείσει με μια δελεαστική προσφορά πριν προλάβουν οι ανταγωνιστές. Και να σκεφτείς πως ήταν μόλις εικοσιπέντε. Η άνοδος ήταν ιλιγγιώδης κι όσο ανέβαινε όλο και περισσότερα κυνηγούσε. Σε τέτοια ύψη αν δεν είσαι σε εγρήγορση ο κίνδυνος να γλιστρήσεις και να καταποντιστείς είναι θανάσιμος.

Στα σαράντα της είχε ζήσει έντονες συγκινήσεις. Είχε ταξιδέψει -για δουλειά ή για αναψυχή- από την Αλάσκα ως την Τασμανία κι από το Περού ως την Ιαπωνία. Είχε δειπνήσει σε εστιατόρια με χρυσούς σκούφους, είχε κοιμηθεί σε στρώματα νερού πολυάστε-ρων ξενοδοχείων, είχε ταξιδέψει με κρουαζιερόπλοια-μεγαθήρια. Ένας διάσημος ζωγράφος έφτιαξε το πορτραίτο της και τιτλοφόρησε τον πίνακα «επιτυχία». Η Άννα έγινε η προσωποποίηση της επιτυχίας.

Αυτή η επιτυχία δεν αλλοίωσε τον ήπιο χαρακτήρα της και περιέργως δεν χάλασε τη σχέση της με τους ανθρώπους. Οι γυναίκες δεν την φθονούσαν όπως μια φοιτήτρια ωδείου δεν γίνεται να φθονήσει τη Μαρία Κάλας. Οι άντρες, πάλι, μαγεύονταν από τις αντιφάσεις της. Μια καθαρή παιδική ματιά μέσα σ’ ένα ολότελα θηλυκό κορμί χωρίς καμπύλες κι ένας στιβαρός δυναμισμός που ξεχείλιζε από κάθε πόρο χωρίς όμως να είναι απειλητικός.

Κι ωστόσο μέσα από την αποψινή ανασκόπηση κάτι ανολοκλήρωτο μέσα της βρήκε την ευκαιρία να αναδυθεί. Κάτι της έλειπε. Η συνέχεια της ζωής. Ένα παιδί. Μια κόρη, για την ακρίβεια. Αποφάσισε να το κυνηγήσει σωστά όπως όλα τα πράγματα στη ζωή της. Μα αυτό δεν μπορούσε να το κάνει μόνη· εδώ χρειάζονταν δύο. Έψαξε στον κύκλο της να βρει τον καλύτερο, με κριτήρια ευγονικής, και του έκανε την πρόταση χωρίς περιστροφές. Εκείνος έμεινε άφωνος για ένα μεγάλο δευτερόλεπτο.

«Δηλαδή ψάχνεις για σπερματοδότη;»

«Ακούγεται ωμό… όμως υποθέτω πως ναι… έτσι είναι.»

«Όχι… αρνούμαι να το κάνω έτσι.»

«Και πώς θέλεις να το κάνεις δηλαδή;»

«Όσο κι αν είμαστε εξοικειωμένοι με τις μονογονεϊκές οικογένειες, εξακολουθώ να πιστεύω στο μοντέλο της παραδοσιακής οικογένειας.»

«Θέλεις να πεις…»

«Θέλω να πω πως αν σου κάνω για φυσικός πατέρας του παιδιού σου θα πρέπει να με αποδεχτείς και ως ουσιαστικό πατέρα του παιδιού μας. Το νομικό καθεστώς με αφήνει αδιάφορο. Αποφάσισε εσύ το καλύτερο και για τους τρεις μας.»

Ήταν η σειρά της να μείνει άφωνη για ένα διευρυμένο δευτερόλεπτο. Ύστερα είπε το «ναι».

💧

Οι επόμενες γόνιμες μέρες της έτυχε να είναι εργάσιμες. Ζήτησε –για πρώτη φορά μετά από δέκα πέντε χρόνια- έκτακτη τριήμερη άδεια κι έκλεισε μια σουίτα στον τελευταίο όροφο του μεγάλου ξενοδοχείου. Ήταν μια χειμωνιάτικη μέρα από κείνες που οι Δήμοι ανοίγουν θερμαινόμενες αίθουσες για τους άστεγους. Όμως εδώ τα ξύλα στο τζάκι τριζοβολούσαν και το παχύ περσικό χαλί μπροστά του ήταν πιο μαλακό από το στρώμα του κρεβατιού. Η Άννα το ’νιωσε αμέσως αν κι εκείνος την απόπαιρνε τρυφερά για την αφέλειά της. Έτσι κι αλλιώς δεν τους κακόπεφτε να επαναλάβουν ξανά και ξανά τις προσπάθειες

💧

«Αν και οι πρώτες εξετάσεις δείχνουν φυσιολογικές, η προχωρημένη ηλικία σας κάνει επιβεβλημένη την αμνιοπαρακέντηση. Οι πιθανότητες παρενεργειών είναι ελάχιστες. Η ταλαιπωρία μικρή και μετά από τρεις μέρες ανάπαυσης θα μπορείτε να επιστρέψετε στους συνηθι-σμένους ρυθμούς σας. Τα πρώτα αποτελέσματα θα τα έχουμε τρεις μέρες μετά, αλλά η σίγουρη γνωμάτευση θα γίνει μετά από δέκα πέντε μέρες.»

«Ό,τι πείτε γιατρέ.»

Η Άννα παραήταν πειθαρχική –ιδιότητα εντελώς έξω από τον χαρακτήρα της. Φαίνεται πως μέσα της υπέβοσκαν ενοχές. Είχε παραβιάσει το πρωτόκολλο της Φύσης. Είχε προσπαθήσει, με εξελιγμένες μεθόδους αντισύλληψης, να ξεγελάσει τις ορμόνες της. Φοβόταν! Η Φύση γίνεται σκληρή όταν αποφασίζει να εκδικηθεί.

💧

Είδε την έκφραση του γιατρού κι έκλεισε τ’ αυτιά στις παρηγορητικές κουβέντες που φαντάστηκε πως έλεγε όση ώρα ανοιγόκλεινε τα χείλη, χωρίς να βγαίνει ήχος.

Ο σύντροφός της την αγκάλιασε προστατευτικά.

«Μην το παίρνεις κατάκαρδα, αγάπη μου. Θα κάνουμε άλλα παιδιά.»

Όχι δεν ήθελε άλλα παιδιά. Ήθελε αυτό το πλάσμα που είχε προλάβει να αγαπήσει. Ήθελε αυτό το λιλιπούτειο κομμάτι του κορμιού της που κολυμπούσε στη μήτρα της. Ήθελε την καρδιά που είχε ακούσει να χτυπάει στο μεγάφωνο της συσκευής. Ήθελε την ύπαρξη που είχε ήδη αποτυπωθεί σ’ ένα γυαλιστερό κομμάτι χαρτί υπερηχογραφήματος που η τακτική Άννα είχε βάλει στην πρώτη σελίδα του άλμπουμ με τη λεζάντα: «η πρώτη μου φωτογραφία». Φαντάστηκε το πλάσμα με τα προτεταμένα ζυγωματικά και τα εξογκωμένα μάτια που βρισκόταν στην κοιλιά της και την πλημμύρισε μια ιλαρότητα. Μόλις εκείνη τη στιγμή της αποκαλύφθηκε το μυστικό σχέδιο της ζωής. Εκείνη τη στιγμή κατάλαβε γιατί της είχε χαριστεί τόσο μεγάλο κομμάτι από την πίτα της ευτυχίας. Έπρεπε να έχει πολλά αποθέματα ευτυχίας για να μπορέσει να τα μεταγγίσει σ’ ένα πλάσμα μειονεκτικό που τα είχε απελπιστικά ανάγκη. Μετά το πρώτο σοκ είδε το βρέφος με άλλο μάτι. Όσα μείον κι αν του κληροδοτούσε το παραπανίσιο χρωμόσωμα είχε ένα πλεονέκτημα που κανείς και τίποτα δεν μπορούσε να του στερήσει: την άνευ όρων και ορίων αγάπη της.

Το θέλω αυτό το παιδί!




Το κείμενο περιέχεται στο βιβλίο "Εκείνη κι Εκείνος" 
Για να το αποκτήσετε διαδικτυακά:
google-amazon eu-books-Rena V.Rapsomaniki

17 σχόλια:

  1. Ρένα,
    Ωραία έκπληξη μετά τόσους μήνες η δημοσίευση του διηγήματος σου, με συγκίνησε ξανά αυτή η γραφη σου που τη χαρακτηρίζει η ακριβεια στην επιλογή των λέξεων που είναι φορτισμένες όμως με συναισθημα, ανθρωπινη εμπειρια... ώστε να αγγιζουν την καρδια του αναγνωστη.
    με μεγάλη επιτυχία συνέλαβες κι αποτύπωσες τον τύπο της σύγχρονης εργαζομενης γυναίκας που κυνηγά την καριέρα της, παγιδεύεται μέσα στις επαγγελματικές της επιτυχίες και γύρω στα 40 θυμάται πως θελει ένα παιδι!
    μου άρεσε επίσης και η στάση του άντρα, όχι όμως τόσο συχνή, σπάνια θα έλεγα!
    η αποφαση της όμως να κρατήσει το μωρό με σύνδρομο νταουν δεν πείθει, προβληματίζει και αδιαφορεί για τη θέληση του αντρα-πατέρα. πιστεύω όμως ότι εσυ με την απόφαση αυτή ήθελες να προβάλλεις το μυστήριο της ζωής που γεννιόταν μέσα της, και για το οποίο τόσο άργησε! και σ΄αυτό έχεις δίκιο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν πείθει! Δεν ταιριάζει με τον χαρακτήρα της; Υπαινίχτηκα όμως πως η μεταστροφή είχε ήδη γίνει μέσα της. Το "ό,τι πείτε γιατρέ" δείχνει μια υπερβολική υπακοή ασύμβατη με τη ζωή της. Όσο για τον σύντροφο... Φάνηκε πως της άρεσε που θα μεγάλωναν μαζί το παιδί, είχε όμως τα κότσια να το μεγαλώσει και μόνη της. Και που ξέρεις... μπορεί και να τον έπειθε.
      Και κάτι τελευταίο. Αφού είχα γράψει το κείμενο, έψαξα στο διαδίκτυο για φωτογραφία που θα συνόδευε το κείμενο κι έπεσα στην περίπτωση της μικρής Λουίζ που τελικά δημοσίευσα. Αξίζει να διαβάσεις την ιστορία εδώ.
      http://www.iefimerida.gr/news/212169/sas-parakalo-mi-me-rotate-giati-paidi-moy-ehei-syndromo-down-eikones
      Κάποτε η τέχνη αντιγράφει τη ζωή εν αγνοία της.

      Διαγραφή
    2. Κυρία Ρένα, δε βρήκα λόγια μπροστά στο μεγαλείο του ανθρώπου που ξεκίνησε να ταξιδέψει εκεί που ζητούσε η ψυχή του,μαθαίνοντας πως δε θα δέσει σε απάνεμο λιμάνι, παρά σε ξέρα,και παρ'όλα αυτά να πει "όρτσα τα πανιά". Απέραντο σεβασμό σ'αυτούς τους γονείς, γιατί ξέρω πως υπάρχουν,που το γνώριζαν απο πριν,αλλά και σ'αυτούς που δεν το γνώριζαν.Να 'στε καλά...

      Διαγραφή
    3. Πολύμνια, όταν έγραψα το κείμενο μόνο υποψιαζόμουνα πως υπήρχαν τέτοιοι γονείς.
      Όταν διάβασα την περίπτωση της Γαλλίδας δημοσιογράφου κατάλαβα πως δεν είχα γράψει παραμύθια.
      Υπάρχει βέβαια μια ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στις δύο κατηγορίες γονέων. Αν σου λάχει, το αποδέχεσαι ως αναπόφευκτο. Αν όμως είναι επιλογή ζωής... τότε δεν έχω παρά να υποκλιθώ.

      Διαγραφή
  2. Πως να μιλήσεις για τέτοιο συναίσθημα όταν δεν τόχεις βιώσει, όπως όλες οι μάνες. Επειδή η αγάπη δεν περιορίζεται αλλά διαχέεται παντού η αγάπη για μένα είναι η αποδοχή χωρίς κανένα όρο και φτάνει στην υπέρτατη αυτοθυσία.
    Πασχάλης
    Σημ. Ίσως να έρχεται το σχόλιο για δεύτερη φορά αλλά δεν το είδα να δημοσιεύεται και το ξαναστέλνω.
    Ελπίζω το τελευταίο σου σχόλιο "Ακόμα κι αν το σχόλιό μου είναι από κείνα που λες περίεργα..." να μην ήταν και η τελευταία μας επαφή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μάλλον κάτι ξεχνάς. Μετά από κείνο το σχόλιο όχι μόνο έκλεισες την κάνουλα της επικοινωνίας, αλλά έπαψα και να παίρνω ειδοποιήσεις για τις αναρτήσεις σου. Πάντως ακόμα περιμένω εκείνο το e-mail που είχες υποσχεθεί.

      Διαγραφή
    2. Περίεργο, δεν έκανα απολύτως τίποτα. Έχω την εντύπωση πως αν είσαι follower αυτά γίνονται αυτόματα. Αλήθεια πιστεύεις πως θα το έκανα ποτέ;
      Πασχάλης

      Διαγραφή
  3. Ρένα, καλησπέρα. Το διήγημά σου είναι εξαιρετικό. Πιάνεις τον σφυγμὀ της σημερινής κοινωνίας , τέλεια! Γίνεσαι δρομοδείχτης και αποτυπώνεις την πραγματικότητα. Η στάση της ηρωίδας σου , ο δυναμισμός της αιχμαλωτίζει τον άνδρα. Κάτω όμως από την σκληρή επαγγελματία ( γιατί έτσι δύναται να επιβιώσει και να ανελιχθεί) , υπάρχει η γυναικεία ευαισθησία που την οδηγεί στην αποδοχή , χωρίς ὀρια! Τελικά την ενδιαφέρει πάνω απ΄όλα η μητρότητα, απολύτως και γιατί η κύηση ήταν μια κύηση υψηλού κινδύνου . Πολύ ρεαλιστικό και χρήσιμο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολύ καθαρή η ματιά σου, Άννα μου. Όντως έτσι έχουν τα πράγματα. Εγώ δεν είχα παρά να τα καταγράψω.

      Διαγραφή
    2. Μου αρέσει το κείμενο. Ενδιαφέρουσα η ιδέα σου για ''μια αγάπη ως τα άκρα'' και καλογραμμένη η διατύπωσή της, εκτός από τη φράση ''Οι γυναίκες δεν την φθονούσαν γιατί την έβλεπαν πολύ ψηλά για να την φτάσουν''. Νομίζω ότι ο άνθρωπος μπορεί να φθονήσει τον οποιοδήποτε συνάνθρωπό του, όσο ψηλά κι αν έχει φτάσει αυτός. Η έκφρασή σου ''πολύ ψηλά'' νομίζω πως ξεπερνάει το ανθρώπινο μέτρο.
      Περιμένοντας να απολαύσουμε και άλλα κείμενά σου, σε χαιρετώ.
      Δημήτρης Κ.

      Διαγραφή
  4. Όλα είναι σχετικά, Δημήτρη μου.
    Γιατί το "πολύ ψηλά" ξεπερνάει το μέτρο;
    "Πολύ ψηλά" σε σχέση με τον μέσο ανθρώπινο όρο.
    Μια σπουδάστρια ωδείου δεν μπορεί να φθονήσει την Κάλλας. Είναι πού ψηλά για να την φτάσει. Μπορεί όμως κάλλιστα να φθονήσει τη συμφοιτήτριά της που είναι καλύτερη από αυτήν, αλλά στα μέτρα της.
    Χαίρομαι που τελικά κατάφερε -παρά τις τεχνικές δυσκολίες- να φτάσει αυτό το τόσο ενδιαφέρον σχόλιο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Καλώς όρισες και πάλι Ρένα! Μας έλειψες!
    Σχόλιο σε διαφωνία με όλα τ' άλλα! Το σκέφτηκα πολύ πριν το τολμήσω. Παρ' όλα ταύτα ας εκτεθώ ακόμα μια φορά:
    "Το θέλω αυτό το παιδί.": Είναι άραγε η "αγάπη ως τα άκρα" αυτό που οδήγησε την ηρωίδα να πάρει αυτή την απόφαση ή είναι άραγε ακόμα μία πρόκληση για τη γυναίκα καριέρας της εποχής μας, ή μήπως η ανάγκη της να νιώσει μάνα και μάλιστα ξέροντας ότι δεν έχει άλλα περιθώρια, είναι μεγαλύτερη απ' αυτή την αγάπη, ή μήπως οι ενοχές που αισθάνεται για το ότι δεν έκανε ένα παιδί στην ώρα του, την κάνουν να θέλει να επανορθώσει με οποιοδήποτε τίμημα αγνοώντας ίσως τι ακολουθεί στη συνέχεια;
    Αν όμως κουραστεί στην πορεία που η ίδια πολύ γενναία επέλεξε, τι θα απογίνει αυτό το παιδί;;;(Για να μην αναφέρω εδώ πού και πώς συναντάμε τέτοια παιδιά στην κατά τα άλλα ωραία φτιαγμένη κοινωνία μας). Δεν ξέρω μάλιστα αν είναι πιο γενναίο, να μας βρει το αναπάντεχο και μετά να επιλέξουμε να σηκώσουμε ένα φορτίο που δεν ήμασταν έτοιμοι γι αυτό, αλλά που τελικά μας αναδεικνύει αγωνιστές ζωής και εν τέλει νικητές και κερδισμένους, γιατί πιο πολλά πήραμε παρά δώσαμε;
    Με πάσα επιφύλαξη, γιατί κάθε περίπτωση είναι μοναδική και ιδιαίτερη, εκφράζω αυτούς τους προβληματισμούς μου και να με συγχωρέσετε αν ακούγομαι σκληρή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Από πότε, Ελένη μου, οι αποφάσεις της ζωής μας είναι μονοσήμαντες; Ναι κάποιο από όλα αυτά που ανέφερες (ή και όλα μαζί ή και άλλα που δεν σκέφτηκες) ενδεχομένως μέτρησαν στην απόφαση της ηρωίδας. Κατά τη γνώμη μου κανένα από αυτά δεν της στερεί τον τίτλο της ηρωίδας.
    Όσο για το αν κουραστεί στην πορεία... Η δικιά μου Άννα (εννοώ έτσι όπως την φαντάστηκα και προσπάθησα να την περιγράψω) δεν θα το κάνει αυτό ποτέ. Το μαρτυράει η πορεία της ζωής της.
    Τώρα, πόσο σχετικά είναι όλα αυτά με την αληθινή ζωή...
    Όταν έγραφα το κείμενο δεν θα μπορούσα να πω πως είναι και πολύ ρεαλιστικό.
    Όταν όμως διάβασα την περίπτωση της Γαλλίδας δημοσιογράφου που έχω αναφέρει παραπάνω (και που θα ήθελα πολύ να διαβάσεις) κατάλαβα πως η τέχνη αντιγράφει τη ζωή έστω και εν αγνοία της.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Οι σκέψεις τής Ελένης είχαν περάσει κι απ' το δικό μου μυαλό. Μάλιστα, είχα ετοιμάσει ένα σχόλιο, στο οποίο ισχυριζόμουν ότι αυτή η ηρωίδα εννοεί τη μητρότητα σαν μία ακόμα κατάκτηση στην καριέρα της. Διάβασα και ξαναδιάβασα το κείμενο. Δεν μπορεί, λοιπόν, μία λογικοκρατούμενη καριερίστα να δέχεται τη συγκεκριμένη μητρότητα. Θα την απέφευγε. Όταν ψέλλισε ''το θέλω αυτό το παιδί'', κάτι είχε αλλάξει μέσα της. Η μέχρι τότε ζωή της ήταν το απαύγασμα του υλισμού. Η περιγραφή των επιλογών της, μέσα από την πένα της Ρένας, με εκνεύρισε αφάνταστα. Είναι ίσως υπερβολική, αλλά η λογοτεχνία πρέπει να υπερβάλλει ώστε να αφυπνίζει. Συγχαρητήρια και πάλι στη Ρένα. Κατάφερε και μας έδωσε ελπίδες ότι δεν είναι όλα χαμένα. Ότι την ύστατη ή την κρίσιμη στιγμή μπορεί ο άνθρωπος να αναθεωρήσει τη στάση του στη ζωή. Και τότε μόνο μπορεί να ερμηνεύσει την περίσσεια ευτυχίας που απολαμβάνει ως μία ευκαιρία να την μετουσιώσει σε εκδήλωση αγάπης ως τα άκρα. Δημήτρης Κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Πόσο διαφορετικά λοιπόν διαβάζουμε!
    Εσύ διάβασες πως η Άννα "ψέλλισε".
    Εγώ έγραψα πως το βροντοφώναξε.
    Δεν είναι ούτε δικό μου λάθος ούτε δικό σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Πόσο ίδια ή πόσο διαφορετικά σκεπτόμενοι και από άλλους δρόμους κάθε φορά φτάνουμε σ' έναν κοινό τόπο! Η ηρωίδα της Ρένας μέσα από τα μάτια του Δημήτρη παίρνει άλλες διαστάσεις: Εκείνη που τα έχει κάνει όλα τέλεια στη ζωή της, θα δημιουργήσει κάτι όχι τόσο τέλειο, παρά το καλά οργανωμένο σχέδιό της, και το αποδέχεται όπως είναι. Αυτό είναι πραγματικός άθλος και μεγάλη αλλαγή γι αυτήν! Εγώ όμως με το σχόλιό μου ήθελα να υπερασπιστώ τα δικαιώματα αυτού του αγέννητου μωρού, που η μητέρα του αναλαμβάνει την ευθύνη να το φέρει σ' αυτό τον κόσμο. Όσο για την "περίσσεια" της πένας του Δημήτρη τι να πω! Χαίρομαι που σε ξαναγνωρίζω φίλε μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Εξαιρετικό .........πόσο μου θύμισε την Άννα των παιδικών μου χρόνων ..............όπως μοναδικά απέδωσε ο Νιόνιος..............


    Στίχοι: Διονύσης Σαββόπουλος
    Μουσική: Διονύσης Σαββόπουλος


    1. Διονύσης Σαββόπουλος
    2. Δήμητρα Γαλάνη
    3. Λουκιανός Κηλαηδόνης
    4. Γιάννης Πάριος

    Την παιδική μου φίλη
    την είδα ξαφνικά
    να στέκει
    και να με κοιτά.

    Αγάλματα κομμάτια
    στα μάτια της τα δυο
    λησμονημένες πόλεις
    ναυάγια στο βυθό.

    Ζεστό το μεσημέρι
    το στόρι χαμηλό
    κι η σκάλα
    στο φωταγωγό.

    Σβήνουν τα βήματα στη σκάλα
    κανείς θα πλανηθούμε μοναχοί
    θάλασσες πόλεις έρημοι σταθμοί.
    Αλλάζουν όλα εδώ κάτω με ορμή
    τι να καταλάβουμε οι φτωχοί.

    Για πες μου μήπως ξέρεις
    γι’ αυτήν που σου μιλώ
    Άννα
    τ’ όνομά της το μικρό.

    Τη βλέπω κατεβαίνει
    στέκεται στο σκαλί
    και χάνεται για πάντα
    στου κόσμου τη βουή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Οι κουβεντούλες μας