Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2016

Μονοπάτια με άρωμα μαστίχας

Μονοπάτια με άρωμα μαστίχας






Το είχαμε αποφασίσει.
Το είχαμε εντάξει στο ορειβατικό πρόγραμμα του 2012.
Μια βδομάδα πριν, το ταξίδι στη Χίο είχε οργανωθεί μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια.


Εκείνο το Σάββατο, 18 Αυγούστου, οι διοργανωτές δεχόμαστε αγωνιώδη τηλεφωνήματα. Η ομάδα είχε αναστατωθεί από την είδηση για την πολυεστιακή πυρκαγιά που είχε πλήξει το νησί. Τους καθησυχάζαμε. Είχαμε μια βδομάδα μπροστά μας. Παρόλο που η Νέα Μονή –απ’ όπου είχε ξεκινήσει η φωτιά- ήταν σημείο εκκίνησης πολλών διαδρομών μας, το πρόγραμμά μας θα μπορούσε να τροποποιηθεί, αλλά όχι να ανατραπεί. Είχαμε εμπιστοσύνη στον Γιώργο τον Χαλάτση που μαζί του είχαμε σχεδιάσει πάνω στο χάρτη τις συγκεκριμένες διαδρομές. Μα εκείνος ήταν άφαντος. Το κινητό του δεν λειτουργούσε κι όταν κάποτε απάντησε ακούστηκε άυπνος, σωματικά εξαντλημένος και ψυχικά καταπτοημένος. Βρισκόταν, βλέπεις, από την πρώτη μέρα στα μέτωπα της φωτιάς. Την Πέμπτη η φωτιά ήταν υπό έλεγχο, αλλά δεν είχε σβήσει ακόμα. Θεωρήσαμε φρόνιμο να ακυρώσουμε το ταξίδι με την υπόσχεση πως θα το πραγματοποιήσουμε σε καλύτερες μέρες.
Τέσσερα χρόνια μετά, το νησί είχε γλείψει τις πληγές του, μα το δάσος θα χρειαζόταν δεκαετίες για να ξαναγίνει αυτό που ήταν. Δεν είχαμε την πολυτέλεια να περιμένουμε τόσο. Παραβλέποντας ηθελημένα τις καινούργιες πληγές που άνοιξε το προσφυγικό, αποφασίσαμε πως είχε έρθει η ώρα. Ένα μήνα πριν το ταξίδι, μια καινούργια πυρκαγιά έπληξε το «σήμα κατατεθέν» του νησιού: τα μαστιχόδεντρα. Μα τώρα δεν θα κάναμε πίσω. Τέλος Αυγούστου 48 μέλη του ορειβατικού συλλόγου Χαλκίδας αποβιβαστήκαμε στο λιμάνι του μυροβόλου νησιού.
Περάσαμε οχτώ αλησμόνητες μέρες κάνοντας εναλλάξ τουριστικές και πεζοπορικές περιηγήσεις που όλες κατέληγαν σε κάποια παραλία στο γαλάζιο του Αιγαίου.

Οι πρώτες μας έφεραν σε επαφή με τη μακρόχρονη ιστορία του νησιού. Οι επισκέψεις μας στα αρχοντικά του Κάμπου, στο φρούριο της χώρας με το ανακαινισμένο τούρκικο χαμάμ, στην καστροπολιτεία του Ανάβατου, στα Μεστά και τα υπόλοιπα Μαστιχοχώρια, στο καινούργιο μουσείο μαστίχας (αληθινό κόσμημα), στη Νέα Μονή, ζωντάνεψαν μπροστά μας τη εικόνα του νησιού μέσα στη ροή του χρόνου.

Μα… μόνο αν περπατήσεις έναν τόπο γίνεται ολοκληρωτικά δικός σου κι αφήνει μέσα σου ανεξάλειπτο το στίγμα του. Κι εμείς περπατήσαμε… παράπονο δεν έχουμε. Κι επειδή δεν είμαστε χτεσινοί, αναγνωρίσαμε αμέσως πόση δουλειά είχε προηγηθεί προκειμένου εμείς να πατάμε με άνεση και ασφάλεια τα καλοφροντισμένα μονοπάτια που κάποτε λειτουργούσαν ως δρόμοι επικοινωνίας ανάμεσα στα χωριά. Κι όταν μάθαμε πως όλη αυτή η δουλειά είναι κατά βάση εθελοντική… ζηλέψαμε λίγο.
Οι διαδρομές μας στο βόρειο κομμάτι του νησιού είχαν αντίπαλο τον καλοκαιριάτικο ήλιο και σύμμαχο το νησιώτικο αεράκι. Και μας αποζημίωναν με κάποιο γλυκό απρόβλεπτο. Μια συκιά με γλυκά ώριμα σύκα καθώς πλησιάζαμε στα Κουρούνια,  μια γλυκύτατη κυρία Άννα που, σαν μας είδε μαζεμένους στην έρημη πλατεία του χωριού Εγρηγόρος, θα σκέφτηκε: οι ταλαίπωροι, και μας πρόσφερε το πλατύ της χαμόγελο μαζί μ’ ένα μπουκάλι σπιτική λεμονάδα και μια χορταστική ποσότητα άρτου από την αρτοκλασία που είχε γίνει νωρίτερα στο γειτονικό μοναστήρι της Ευαγγελίστριας. Τέλος διαδρομής τ’ Αγιάσματα όπου προσδοκούσαμε να βουτήξουμε στο απέραντο γαλάζιο να ξεπλυθούμε από σκόνη και ιδρώτα. Είμαστε όμως στο μάτι του βοριά και το κύμα –βουβό, αλλά απειλητικό- δεν μας έδωσε την ευκαιρία για μια τέτοια πολυτέλεια. Είχαμε εναλλακτική όμως. Οι μπανιέρες του πεντακάθαρου υδροθεραπευτήριου μας χαλάρωσαν και μας ανανέωσαν. Άλλο ένα μικρό θαύμα του εθελοντισμού!

Το μονοπάτι που ξεκινάει από τη Νέα Μονή μας οδήγησε στο νεκροταφείο των πατέρων αλλά και στο νεκροταφείο των καμένων του 2012. Πόνος ψυχής. Η πιτυούσα Χίος είχε χάσει τα πεύκα της και στη θέση τους είχαν μείνει ξεροί κορμοί πεσμένοι άτακτα κάτω, απομεινάρια μιας ζωής που έπρεπε να σφύζει από πράσινη υγεία. Τα παλιά μονοπάτια είχαν αποκαλυφθεί με τρόπο τραγικό. Πλησίασα σ’ ένα όρθιο ξεραμένο δέντρο. Από τον στεγνό κορμό είχε στάξει ρετσίνι κι είχε στερεοποιηθεί σε μια μελιά σταγόνα. Την αφαίρεσα προσεχτικά και την κράτησα γι ανάμνηση. Ο απαισιόδοξος θα μπορούσε να το δει σαν το δάκρυ του πληγωμένου δέντρου, ο αισιόδοξος σαν την αντοχή της φύσης που επιμένει ν’ αντιστέκεται. Γιατί η καινούργια ζωή είχε ήδη αρχίσει να φανερώνεται. Χαμηλή βλάστηση από λυγαριές και φασκόμηλα πρασίνιζε το έδαφος και μικρά πευκάκια είχαν αρχίσει να φυτρώνουν. Το μέλλον του τόπου θα είναι πάλι πράσινο!

Το χτιστό μονοπάτι Φα-Λιθί μας έφτιαξε τη διάθεση. Χτισμένο με την ίδια τεχνοτροπία του «τούρκικου δρόμου» που είχαμε περπατήσει τις προάλλες στο Αίπος μας έκανε να ανταλλάσσουμε απόψεις για τις κλίσεις, τη διπλή τοιχοποιία, τις υδρορροές και ν’ απορούμε για τις τεχνικές ικανότητες ανθρώπων που δεν είχαν φοιτήσει σε Πολυτεχνεία και δεν είχαν την εξελιγμένη τεχνική υποστήριξη του σήμερα. Κολυμπώντας στα γαλαζοπράσινα νερά της παραλίας δεν χορταίναμε να κοιτάζουμε από απόσταση το μονοπάτι που είχαμε μόλις κατεβεί.
Αποχαιρετώντας το νησί, ξέραμε πως είχαμε αφήσει ένα κομμάτι της καρδιάς μας εκεί και είχαμε αποκτήσει ένα φίλο που θα μας περίμενε να βοηθήσουμε να γίνει πραγματικότητα το όνειρό του για ένα ολοκληρωμένο δίκτυο μονοπατιών στη Χίο: τον Γιώργο Χαλάτση.





Ρένα Ραψομανίκη (μέλος του Ε.Ο.Σ Χαλκίδας)

7 σχόλια:

  1. Τη φωτογραφία της σταγόνας περίμενα να δω! Κ.Δ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Την έφερα στη Χαλκίδα να την δείξω στην Κατερίνα, η οποία την θρυμμάτισε. Θα αρκεστείς στην περιγραφή.

      Διαγραφή
  2. Νάσαι πάντα γερή να απολαμβάνεις τις εκδρομές που αγάπησες. Όσο για τη σταγόνα... που ξέρεις! Μπορεί και να κράτησε μέσα της βαλσαμωμένη την ομορφιά και τη ασχήμια πριν και μετά τη φωτιά. Όψεις ενός νομίσματος. Καλή σου μέρα!
    Πασχάλης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η ίδια ήταν μόνο όμορφη. Μια σταγόνα πετρωμένο μέλι. Για τις αναμνήσεις της δεν ξέρω... Πρέπει να 'χε κρατήσει μέσα της το πύρινο κόκκινο, την αποπνικτική μυρωδιά του καπνού και το μαύρο του μετά.

      Διαγραφή
  3. Ωραία η έστω και λιγόλογη περιγραφή της εξόρμησης, ωραίες οι έστω και λίγες φωτογραφίες, που ταξίδεψαν κι εμάς νοητά, γιατί δεν καταφέραμε να συμμετάσχουμε.
    Δημήτρης Κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Περισσότερες φωτογραφίες στη σελίδα του ορειβατικού.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Οι κουβεντούλες μας