Φούγκα για δύο ασύμμετρες φωνές...οργή

Φωτο Παναγιώτης Κούκης

ΘΕΜΑ  ( Φλάουτα, Άρπες, Κλαρινέτα, βιολιά, Βιολοντσέλα)


Η τελευταία φράση του σημειώματος του Μιχαλιού στάθηκε η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και η Αίγλη πλημμύρισε από οργή  και  ιερή αγανάκτηση.

Χωρίς δικαίωμα και χωρίς ισχυρή δικαιολογία.

Θυμός ανεξέλεγκτος και παράφορος, ανεπίτρεπτος και ασυγκράτητος την συνεπήρε. 

Τον έστησε στον τοίχο και τον πυροβολούσε χρησιμοποιώντας λέξεις αντί για σφαίρες –η λεκτική βία δεν είναι, λένε, ήσσονος μορφής βία.

Την εξόργιζε η άνεσή του να παίζει εν ου παικτοίς. Είχε προαποφασίσει για λογαριασμό του πως ήταν προορισμένος για θεωρητικός  επιστήμονας πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης. Της το χάλασε κι εκείνη θεώρησε δικαίωμά της να τον καταδικάσει χωρίς κανένα ελαφρυντικό. Έφτιαξε ένα κατηγορητήριο που του καταλόγιζε πως πολυδιασπάστηκε, πως περιθωριοποίησε ένα απαράμιλλο ταλέντο, πως παρασύρθηκε από αλλότρια, πως καλλιέργησε περιφερειακές δεξιότητες. Απαξίωνε δογματικά τις επαγγελματικές του δραστηριότητες χωρίς να μπαίνει στον κόπο να διερευνήσει –να πληροφορηθεί έστω- τις ανάγκες που ενδεχομένως κάλυπτε μ’ αυτές, χωρίς να λογαριάζει τις χαρές που πιθανόν έπαιρνε από τις επιλογές του. Την φούρκιζε να τον ακούει να  κοκορεύεται κι όλας (όσο κι αν υποπτευόταν πως έκανε την ανάγκη φιλοτιμία –τόσο το χειρότερο γι αυτόν.) Ώστε οι ευκαιρίες, Μιχαλιέ,  είναι για να τις κλωτσάς; Οι  ευκαιρίες είναι παιχνιδάκια που συναρμολογείς με επιμέλεια  για να τα συντρίψεις αμέσως μετά ως σκεύη κεραμέως;  Σκέφτηκες ποτέ ότι αυτό είναι αποκλειστικό προνόμιο του Δημιουργού και ο σφετερισμός του από σένα είναι μόνο αλαζονεία; (Ύβρι θα την αποκαλούσαν οι αγαπημένους σου αρχαίοι Έλληνες.) Άκουσες ποτέ κάτι για την παραβολή των ταλάντων; Σου δόθηκε η Χάρις κι εσύ την ποδοπάτησες. Λες πως κόπτεσαι για την ελληνικότητα, καμαρώνεις πως κέρδισες το προνόμιο να σε αποκαλούν Έλληνα. Και για το Νόμπελ που πιθανόν στέρησες από τη χώρα δεν αισθάνεσαι υποχρεωμένος ν’ απολογηθείς; Αν όχι για τον εαυτό σου, “για την Ελλάδα ρε γαμώ το”. 

    

Προσπάθησε να βάλει φρένο. Την είχε πάρει ο κατήφορος κι έτρεχε με ταχύτητα σκέψης. Ο φίλος της ο ορθολογισμός έκανε φιλότιμες προσπάθειες να την συνεφέρει.

Έχεις να τον δεις τριάντα χρόνια, μέσα στα οποία περπάτησε στη σκέψη σου λιγότερες φορές από τα δάχτυλα του χεριού  σου… 

Κατασκεύασες ένα οικοδόμημα με αποκλειστικά δικές σου προσδοκίες και οργίζεσαι που σου βγάζει τη γλώσσα από την  αντιδιαμετρική κατεύθυνση… 

Προαποφάσισες αυθαίρετα πως το δενδρύλλιο που συνάντησες στα δεκαοχτώ σου θα είχε εξελιχθεί σε περήφανο φοίνικα και τώρα, που στη θέση του βλέπεις μια μουσμουλιά, αρνιέσαι να την αποδεχτείς.  Όχι τόσο για την ταπεινότητά της, όσο για την αναπάντεχη παρουσία της… 

Από πότε έγινες τόσο μονολιθική, αυθαίρετη και δογματική; Δεν σε αναγνωρίζω!

Ποια είσαι, που του αρνιέσαι το αναφαίρετο δικαίωμα της ελεύθερης επιλογής;  (Θεμελιακή αξία της ζωής σου, αν δεν γελιέμαι).

Πώς εμφανίζεσαι από το πουθενά να αμφισβητήσεις τη διαχείριση της προσωπικής του ζωής;

Πώς θα αντιδρούσες αν εκείνος αξιολογούσε αρνητικά τις δικές σου προτεραιότητες; 

Μήπως πήρες πολύ σοβαρά τον λάθος ρόλο, τον ρόλο του εισαγγελέα; 

Μήπως μπερδεύτηκες παριστάνοντας τη συνείδησή του;

Πού ήσουν όταν εκείνος διαμόρφωνε τη ρότα του ακολουθώντας τη δική του πυξίδα; 

Το δικαίωμα αυτοκριτικής  ανήκει αποκλειστικά σ’ εκείνον, η δική σου κριτική είναι αντιποίηση αρχής.

Παρ’ το απόφαση: δεν είστε παρά δυο ηλεκτρονικές φιγούρες. Δεν άγγιξε τ’ αυτιά σου ο ήχος της φωνής του, δεν διέκρινες τι κρυβόταν πίσω από το βλέμμα του την στιγμή  που έγραφε: “οι ευκαιρίες είναι ανεκτίμητες όταν τις δημιουργείς εσύ ο ίδιος έστω και μόνο για να έχεις την ευχαρίστηση να τις κλωτσήσεις”. Πώς να καταλάβεις αν εκφράζει πίκρα, ειρωνεία, παραίτηση, αλαζονεία, πίκα ή αποφασιστικότητα;

Δεν μπορούσε παρά να αποδεχτεί όλες τις παρατηρήσεις, μα ο θυμός ήταν αυθεντικός, ασφυκτιούσε στο περιορισμένο μέσα της και αποζητούσε να εκφραστεί. Αποφάσισε να τον διοχετεύσει σε άλλο κανάλι.

Ήταν πολύ συχνό για να το θεωρήσει συμπτωματικό: Κάθε φορά που του έγραφε εμφανιζόταν σαν φάντης μπαστούνι και απαντούσε ακαριαία λες και την είχε στημένη μονίμως μπροστά στην οθόνη του. Δοκίμασε να τον μπερδέψει γράφοντας σκόπιμα σε ακατάστατες ώρες, κάποιες και ακατάλληλες, μα δεν είδε αποτέλεσμα . 

Δεν μπορεί, κάποια μυστική ειδοποίηση λαβαίνει, αυτό όμως είναι κατασκοπεία του λογισμικού μου και μάλιστα καθόλου διακριτική.  

Θα μπορούσε να το δει τρυφερά παιδιάστικο και να κολακευτεί. Θα μπορούσε να διακρίνει μια πρακτική που δεν μαρτυρούσε παρά την  αδημονία του να βρίσκεται κοντά της –εικονικά έστω.

Μα ήταν θυμωμένη και δεν μπορούσε να δει καθαρά.

Βάλθηκε να το διερευνήσει. 

Απέρριψε ασυζητητί τη μεταφυσική. 

Έννοιες όπως διαίσθηση, ψυχανέμισμα, μεταβίβαση σκέψης, ήταν πολύ μακριά από την κοσμοαντίληψή της. 

Η εξήγηση έπρεπε να κρύβεται σε τερτίπια του κυβερνοχώρου και σ’ αυτό το επίπεδο δεν μπορούσε να τον συναγωνιστεί. ( Ήξερε πως ασχολιόταν με τα ηλεκτρονικά από τόσο δα παιδάκι.) Αν όμως κατάφερνε να το τεκμηριώσει, θα είχε μια μοναδική ευκαιρία να τον κατακεραυνώσει. Το επιθυμούσε  απελπιστικά –και πώς να χαρτογραφήσει κανείς τις ανάγκες της ψυχής; Αφού δεν μπορούσε να εμφανιστεί κραδαίνοντας τη ρομφαία της οργής εκεί που άξιζε, ας το έκανε όπου αλλού μπορούσε να τον βρει σκάρτο.

Χρειαζόταν επειγόντως έγκυρη και εχέμυθη τεχνολογική βοήθεια.

Δεν δυσκολεύτηκε.

Υπήρχε πάντα ο Αστέρης –όνομα και πράμα. 

Η πτυχιακή του εργασία ήταν η πρώτη που επέβλεψε ως καθηγήτρια και είχε την γοητεία που έχει διαχρονικά και σε κάθε τομέα η πρώτη φορά. Άσε που ο Αστέρης δεν ήταν τυχαία περίπτωση. Προικισμένος με πηγαίο ταλέντο στην πληροφορική, που απείχε όσο μια κόψη ξυραφιού από την εξάρτηση, οριοθετούσε τη ζωή του ανάμεσα στο software και το hardware. Υπήρξε προσεκτική και ευέλικτη μαζί του, προσπαθώντας να κάνει τον λόγο της πειστικό κι όχι πιεστικό. Κατάφερε να κερδίσει την εμπιστοσύνη του και να αποκαταστήσει μια  ισορροπία, ούτως ή άλλως  εύθραυστη. Το τέλος της ακαδημαϊκής χρονιάς τους βρήκε αμοιβαία ευγνώμονες. Εκείνον για όσα είχε μάθει δίπλα της, εκείνη για την εμπειρία της συνεργασίας με μια ιδιοφυΐα.  Τον Σεπτέμβρη ο Αστέρης έφυγε για μεταπτυχιακά στην Αμερική που τον δελέασε προσφέροντας του δουλειά στη silicon valley –όχι που θα τον άφηναν οι Αμερικανοί να τους ξεγλιστρήσει. Έχουν κρατήσει μια αραιή αλληλογραφία και ποτέ δεν παραλείπει, στις διακοπές του, να την επισκέπτεται κι εκείνη να καμαρώνει το βεργολυγερό κυπαρίσσι στο οποίο έχει  μεταμορφωθεί ο άγουρος φοιτητής.

Του έστειλε mail και του εκμυστηρεύτηκε με απόλυτη εμπιστοσύνη τις υποψίες της. Μπορούσε να κάνει κάτι από μακριά;
 Ίσως! Έπρεπε όμως να σχηματίσει προσωπική άποψη. Θα μπορούσε να του δώσει τον κωδικό εισόδου για να έχει την δυνατότητα να μπαίνει στην ταχυδρομική θυρίδα της σαν να ήταν εκείνη; 
Τον ένιωσε να ιντριγκάρεται. Ένας αντίπαλος του δικού του διαμετρήματος; 
(Εκείνη, πάλι, διασκέδαζε στην ιδέα πως ο Μιχαλιός παρακολουθούσε την περιήγησή “της” στην θυρίδα –με όποια συναισθήματα του γεννούσε- ενώ η πραγματικότητα ήταν εντελώς διαφορετική. Οι συνέπειες της διαδικτυακής εικονικής πραγματικότητας! Το φαίνεσθαι και το είναι! Πουθενά το χάσμα που τα χωρίζει δεν είναι τόσο αβυσσαλέο όσο στον κυβερνοχώρο.)
 Η απάντηση - διάγνωση ήλθε σύντομα:

Συνεχίζεται...