Φούγκα για δύο ασύμμετρες φωνές...οι φωτογραφίες.

Φωτο Αποστόλης Στεργίου

Η συνέντευξη συνοδευόταν από μια έγχρωμη φωτογραφία με την επεξηγηματική λεζάντα: “Η καταξιωμένη ποιήτρια και ακαδημαϊκός Ηρώ Ροδοκάλλη συνομιλεί με τον εκδότη Μιχαλιό Εξωτικάκη στο πάρτι που δόθηκε στα γραφεία του εκδοτικού οίκου με την ευκαιρία της επετείου”. 

Η Αίγλη απόμεινε να κοιτάει άπληστα μια πρόσφατη εικόνα του που όμως δεν κατάφερε να ξεδιψάσει την περιέργειά της καθώς ο φακός είχε εστιάσει στο πρόσωπο της διάσημης ποιήτριας αφήνοντας να φαίνεται η πλάτη του συνομιλητή της. Ακόμα κι έτσι όμως είχε την ευκαιρία να παρατηρήσει λεπτομέρειες και να εντοπίσει διαφορές. Ήταν ελαφρά πιο παχύς –πιο δεμένος ίσως- πάντα ευθυτενής όμως και κάτι επάνω του πρόδιδε τη γνώριμη αυτοπεποίθηση. Η στάση του σώματος άνετη και χαλαρή, τα χέρια -λυγισμένα στους αγκώνες– έδειχναν πως κρατούσαν κάτι -κάποιο ποτήρι ίσως. Πρόσεξε το επιμελώς ατημέλητο ντύσιμο, συνηθισμένο στους κύκλους των διανοούμενων. Λευκό λινό παντελόνι χωρίς τσάκιση –μια ιδέα τσαλακωμένο-, λευκό πουκάμισο με Μπάιρον γιακά. Η λευκότητα των ρούχων έδενε άψογα με το χρώμα των μαλλιών που είχαν εντυπωσιακά, και μάλλον πρόωρα, ασπρίσει. Σαν αντιστάθμισμα είχαν παραμείνει πλούσια και πυκνά. Ανακουφίστηκε. Μια φαλάκρα θα ήταν μια δεύτερη –δευτερεύουσα, αλλά όχι αμελητέα- διάψευση προσδοκιών.  Μια ελαφριά μάλλινη ζακέτα στο χρώμα της ώχρας ήταν ανέμελα ριγμένη στην πλάτη με τα μανίκια να κρέμονται στο στήθος του. Το μοχέρ μαλλί έδειχνε τόσο μαλακό πάνω στο ιλουστρασιόν χαρτί, που της δημιουργούσε την τρυφερή παρόρμηση να το χαϊδέψει. Η συνομιλήτρια χαμογελούσε πλατιά. Όχι στον φακό. Σ’ εκείνον. Δεν έχει χάσει την ικανότητα να κάνει τις γυναίκες να γελάνε, σκέφτηκε με μια δόση ανεξήγητης ζήλιας.

§

Τόσα πολλά επαινετικά λόγια από ένα τόσο έγκριτο περιοδικό δεν μπορούσαν ν’ αφήσουν κανένα αδιάφορο. Η Αίγλη συμμερίστηκε τη χαρά και το καμάρι του, μα αντί να την εκφράσει έπεσε  στην παγίδα να τον ανταγωνισθεί -σε άλλο επίπεδο. 

Δες πως έχω διατηρηθεί. 

Του έγραψε, αδιάφορα τάχα και πληροφοριακά απλώς, πως το Σαββατοκύριακο είχε κερδίσει σ’ ένα φιλικό τουρνουά τένις και προς επίρρωση έστειλε μια φωτογραφία από τον αγώνα. Δεν συμπαθούσε τις φωτογραφίες που σπάνια, άλλωστε, την κολάκευαν. Ο φακός, παγώνοντας την χαρακτηριστική της αέρινη κίνηση, την απογύμνωνε από ένα συγκριτικό πλεονέκτημα, της στερούσε ένα μεγάλο ατού  και τελικά την αδικούσε. Τούτη όμως η φωτογραφία ήταν μια εξαίρεση, ίσως γιατί έλειπε η αμηχανία του στησίματος μια και είχε τραβηχτεί εν αγνοία της. Έδειχνε κομψή, αεράτη, αγέρωχη. Η λεπτή σιλουέτα αναδεικνυόταν μέσα στο κατάλευκο ελαφρύ ντύσιμο. Η κοντή φουστίτσα αποκάλυπτε τα καλογυμνασμένα μακριά πόδια και το αμάνικο μπλουζάκι τα σφιχτά, δίχως ίχνος χαλάρωσης, μπράτσα. Το καλογυμνασμένο κορμί, που απείχε πολύ από τα στάνταρ μιας πενηντάρας, φώναζε από μακριά πως δεν υπήρξε φειδωλή στις ώρες που είχε περάσει μέσα σε γυμναστήρια, γήπεδα, κολυμβητήρια. Το γείσο από το ασορτί λευκό καπελάκι σκίαζε και έκρυβε τις λεπτές ρυτίδες  γύρο από τα μάτια που δεν καλύπτονταν πια από μυωπικά γυαλιά χάρη στην τεχνολογία των φακών επαφής. Δεν κοίταζε το φακό. Όλη της η προσοχή ήταν εστιασμένη στο μπαλάκι που έτρεχε βολίδα προς το τερέν της. Τα χέρια βρίσκονταν σε ετοιμότητα να σηκώσουν τη ρακέτα στο κατάλληλο ύψος, η σκέψη δούλευε πυρετικά να διαλέξει την πιο πετυχημένη γωνία, να κάνει τη σωστή απόκρουση και την πιο εύστοχη βολή. Η απόλυτη εναρμόνιση σώματος και νου έβγαζε μια αύρα που είχε αποτυπωθεί στην εικόνα. Ήταν μια φωτογραφία που ικανοποιούσε τη γυναικεία της φιλαρέσκεια. Ήθελε να την δει ο Μιχαλιός, ήθελε να εξακολουθεί να του αρέσει.

Ο Μιχαλιός την είδε και κάτι τον δάγκωσε· εκεί κάτω από το αριστερό τσεπάκι του πουκάμισου. Σαν το καλό κρασί. Είναι καλύτερη από τα δεκαοχτώ της. Και όπως πάντα απρόσιτη, μονολόγησε χαμηλόφωνα. Μελαγχόλησε χωρίς να πάψει να είναι θυμωμένος. Μελαγχολία και θυμός είναι ένα επικίνδυνο κράμα που μπορεί να πυροδοτήσει ένταση με ασήμαντη αφορμή. Οι αφορμές δεν σπανίζουν ή δεν είναι δύσκολο να επινοηθούν. Ένα μειλίχιο, παραπονιάρικο σημείωμα της Αίγλης λειτούργησε σαν μιας πρώτης τάξεως αφορμή.

Έπρεπε, Μιχαλιέ, να περιμένω το “Διαβάζοντας” να μάθω  τις επαγγελματικές σου επιτυχίες; Οι πληροφορίες που μου έδωσες ήλθαν με το σταγονόμετρο. Έτσι τσιγκούνης είσαι πάντα; Πρέπει δηλαδή να καταφύγω στην ανάκριση για να μάθω λεπτομέρειες της ζωής σου; Να ξέρεις: την επόμενη φορά θα χρησιμοποιήσω μαστίγιο και καρότο. 

  

Η χολωμένη απάντησή του ήταν το λιγότερο απρόσμενη. Της τα έχωνε κανονικά λες και εκπροσωπούσε όλα εκείνα στα οποία είχε αντιπαρατεθεί σ' όλη του τη ζωή.

Δεν έχω συνέλθει ακόμα από το σοκ που μού προκάλεσε το ξετσίπωτο  κείμενό σου. Έχεις χάσει το νόημα των λέξεων; Θέλει πολύ θράσος να μου μιλάς εσύ για ανάκριση και ανακριτικές μεθόδους!  Εσύ!  Πού τις έμαθες και μου τις πετάς ανερυθρίαστα στα μούτρα; Σε καμιά βιογραφία; Σε κινηματογραφική ταινία; Σε μυθιστόρημα; Μήπως μπερδεύεις τη ζωή με τα σενάρια;

Μάθε λοιπόν, γλυκιά μου, πώς  έχουν τα πράγματα: Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή οχτώ με εννέα το βράδυ είχαμε Μηχανική στο μεγάλο αμφιθέατρο του παλιού Χημείου. Στο τέλος του μαθήματος οι πόρτες της Σόλωνος και της Ναυαρίνου ήταν κλειδωμένες και βγαίναμε όλοι υποχρεωτικά από το πορτάκι του υπογείου της Μαυρομιχάλη. Καθόλου τυχαίο! Γιατί απέναντι την είχαν στημένη οι μάγκες του σπουδαστικού, με πρώτο και καλύτερο τον Μαρκονίκο, και κόβανε φάτσες.  Από την ίδια πόρτα έβγαινες κι εσύ. Πώς και δεν τους είδες ποτέ; Άλλα πράγματα είχες στο μυαλουδάκι σου. Κάποιος σε περίμενε κι εσένα έξω από κείνο το πορτάκι, προφανώς άλλα ήθελε να σού μάθει, όχι τις μεθόδους της ανάκρισης.

Εμένα όμως και κάνα δυο άλλους μας μαζεύανε συχνά πυκνά και μας κουβαλούσαν πότε στην Μπουμπουλίνας και πότε στη Μεσογείων να μας μάθει ο κάθε Μάλλιος και ο κάθε Θεοφιλογιαννάκος ( κι όταν είμαστε πολύ άτυχοι ο Μπάμπαλης ) την ανάκριση και τις μεθόδους της. Εκεί γνωρίσαμε από πρώτο χέρι την δροσιά του καρότου και τον πόνο του μαστίγιου που εσύ ξέρεις μόνο σαν λέξεις και έχεις το θράσος να τις χρησιμοποιείς χωρίς αιδώ.

Κι  όταν ο καθηγητής της Οργανικής Χημείας, στους διαδρόμους του νέου Χημείου, σήκωσε το δαχτυλάκι του –απ’ αυτό το κατοχικό σύνδρομο δεν θα απαλλαγεί ποτέ η χώρα– με πήρανε σηκωτό, καθ’ υπόδειξιν, μπροστά στα αθώα και έκπληκτα μάτια σας. Χαμπάρι δεν πήρες;

Δεν σου ζήτησα ποτέ βοήθεια ή συμπαράσταση. Αντίθετα έκανα ό,τι περνούσε από το χέρι μου να στέκομαι μακριά σου, μήπως και σε συσχετίσει κανείς μαζί μου και υποστείς τις συνέπειες των “κακών” συναναστροφών.

Κάπως έτσι, όμως, θεμελιώθηκε στη χώρα μας η νοοτροπία του: “δεν είδα – δεν άκουσα – δεν ξέρω.”  Και είσαι τυπική εκπρόσωπος των ανθρώπων αυτής της νοοτροπίας με όσα δεινά έφερε και –να μου το θυμηθείς- πρόκειται να φέρει στη χώρα. 

Η Αίγλη σοκαρίστηκε. Βρήκε την επίθεση άδικη. Απάντησε, όμως, σαν έτοιμη από καιρό, λες και περίμενε πως κάποια στιγμή θα είχε να αντιμετωπίσει ένα τέτοιο κατηγορητήριο.

Συνεχίζεται...