Η μουσταλευριά...περισσότερα χρώματα

Paul Klee

Όχι πως η ζωή δεν είχε χαρές.

Ουράνιο τόξο τα χρώματα και οι αποχρώσεις τους μέσα στις αναμνήσεις της.

Πανηγύρια, καρναβάλια, εκδρομές, παρέες που χαίρονται με ξεφωνητά την θάλασσα - κολύμπι με μαγιό κι όχι πια κομπινεζόν -, κινηματογράφος, θέατρο – όταν κάποιος θίασος από το κέντρο κατέβαινε στην επαρχία -, ένα βιοτικό επίπεδο που βελτιωνόταν διαρκώς. Μια γενιά που είχε την τύχη να πάρει γνήσια χαρά από υλικά αγαθά. Αγαθά που άλλαζαν κυριολεκτικά τον τρόπο ζωής καλύπτοντας ανάγκες υπαρκτές κι όχι κατασκευασμένες.

Ευλογημένο το τρεχούμενο νερό μέσα στο σπίτι έδινε άλλη διάσταση στην καθαριότητα. 

Το ηλεκτρικό ρεύμα, φωτοδότης που πλημμύριζε λάμψη τα  δωμάτια κι  έδιωχνε τις απόκοσμες σκιές που γιγαντώνονταν παραμονεύοντας σε κάθε γωνιά των μισοφωτισμένων χώρων. 

Η  άτακτη  σπίθα, που θα μπορούσε να κάψει το μοναδικό λευκό πουκάμισο, δεν ήταν πια απειλή καθώς η ασημόχρωμη επιφάνεια του ηλεκτρικού σίδερου γλιστρούσε απαλά πάνω στο ύφασμα. 

Το ραδιόφωνο έφερνε τους ήχους και τους απόηχους του έξω κόσμου - ήχους που εμπλουτίστηκαν με εικόνες όταν κατέφθασε η μαυρόασπρη συσκευή. 

Το πρώτο τους αυτοκίνητο, ένα κόκκινο ντεσεβώ μέσα στο οποίο στριμώχτηκε μετά βίας όλη η οικογένεια, τους έκανε να  παθιάζονται τρέχοντας με την ιλιγγιώδη ταχύτητα των σαράντα χιλιομέτρων την ώρα. 

Η μετακόμιση στην πρωτεύουσα τους έφερε στην καρδιά της δράσης, εκεί που τα γεγονότα παράγονται κι όχι απλώς φτάνουν ως μαυρόασπρες ειδήσεις στα φύλλα των εφημερίδων. 

Η κεντρική θέρμανση,  μέσα στα καινουργιοχτισμένα διαμερίσματα της αντιπαροχής, έδινε μια ομοιογένεια στη θερμοκρασία όλων των χώρων, κάνοντας να μοιάζει πολύ μακρινή η εποχή που έπρεπε να το σκεφτείς πολύ καλά πριν πας στην τουαλέτα αφήνοντας την θαλπωρή του μοναδικού θερμαινόμενου δωματίου . 

Μια γενιά που είχε βιώσει την οδύνη του πολέμου, της κατοχής, της πείνας, του φόβου τώρα γευόταν άπληστη  τα αγαθά της ειρήνης και της ευμάρειας σε μια έκρηξη χρωμάτων.

Όσο καλοπροαίρετος κι αν είναι κανείς, δύσκολα  μπορεί  να συμμεριστεί την ευτυχία που προκαλεί η απόκτηση του αυτονόητου αν δεν έχει ζήσει στις συγκεκριμένες συγκυρίες.

Ευτυχία από υλικά αγαθά!

Μήπως είναι υπερβολή, αντίφαση ίσως; Αναρωτιούνται όσοι ψάχνονται.

Πφ… μικροαστικές ανοησίες, απαξιώνουν οι απόλυτοι.

Κι έχουν δίκιο.

Γιατί τα μέτρα σύγκρισης έχουν αλλάξει.

Ποιος  από μας, σήμερα, μπορεί να ισχυριστεί πως η ζωή του έγινε ευκολότερη όταν αντικατέστησε το παλιό - πότε πρόλαβε να παλιώσει; - του κινητό παίρνοντας το πολυδιαφημισμένο μοντέλο με την υψηλής ανάλυσης οθόνη, πρόσβαση στο internet, wifi και όλες τις υπόλοιπες παροχές;

Ποιος είδε τη ζωή του ν’ αλλάζει όταν απέκτησε το τελευταίας τεχνολογίας home cinema;

Ποιος έγινε μια σταλιά ευτυχέστερος όταν αντάλλαξε το συμβατικό του αυτοκίνητο με διχίλιαρο jeep;

Η ζωή, όσο περνούσαν τα χρόνια, επιτάχυνε τον βηματισμό της και πολλά έγιναν αναμνήσεις – κοινές αναμνήσεις. Φουρτούνες που αντιμετώπισαν καρτερικά, χαρές που ήλθαν αναπάντεχες, πανηγυρισμοί για επιτυχίες των παιδιών, φουσκοθαλασσιές από κακούς χειρισμούς, διαφωνίες για αποφάσεις που πάρθηκαν μονομερώς, παράπονα για άδικες συμπεριφορές, παρηγορητικές αγκαλιές, αδικαιολόγητα ξεσπάσματα ζήλειας, απολογητικές κουβέντες, εντάσεις με αφορμή ή με αιτία …

Μια ζωή απ’ όλα.

Μια ζωή  που η συντροφικότητα γινόταν μια δυνατή συνήθεια. Ποιος λέει πως η συνήθεια δεν είναι πάθος δυνατό; Της ήταν αδιανόητο να φανταστεί τη ζωή χωρίς τη ρουτίνα της συντροφιάς του. Χωρίς τις σιωπές τους , χωρίς τις ματιές που  διαβάζουν  τη σκέψη πριν προλάβει να διατυπωθεί, χωρίς τους καυγάδες τους γιατί δεν σκούπισε τα πόδια  πριν μπει στο σπίτι.

Κι ύστερα… οι οδοντόβουρτσες στο μπάνιο άρχισαν να λιγοστεύουν.

Τα παιδιά έπαιρναν την ζωή στα χέρια τους και άφηναν το πατρικό άδεια φωλιά.

Τα καμάρωνε τα παιδιά της, το δημιούργημα της ζωής της, το ίχνος που άφησε το πέρασμά της από τη ζωή. Και τι ίχνος! Μορφωμένα, χειραφετημένα, με ελευθερίες επιλογής, με ωριμότητα, με εμπειρίες, με ταξίδια. Όλος ο κόσμος δικός τους, ένας κόσμος φωτεινός κι αστραφτερός, χωρίς προλήψεις και προκαταλήψεις.

Α, πώς θα ’θελα να ήμουν αυτή την εποχή νέα. Μα να μου 'λειπε αν δεν είχα το μυαλό που έχω σήμερα.

Συνεχίζεται...