Φούγκα για δύο ασύμμετρες φωνές...περί στήθους πραγματεία

Φωτο Παναγιώτης Κούκης

ΑΝΤΙΘΕΜΑ ( Όλη η ορχήστρα)

Για ένα δεν θα μπορούσε να παραπονεθεί η Αίγλη στην εξάμηνη επικοινωνία της με τον Μιχαλιό: μαζί του δεν επρόκειτο να πλήξει. Σαν τις μπάμπουσκες η μία έκπληξη κρυβόταν μέσα στην άλλη, μόνο που, σε αντίθεση με το ρώσικο παιχνίδι που οι κούκλες όλο και μικραίνουν, η καινούργια έκπληξη ήταν πάντα μεγαλύτερη από την προηγούμενη. Εντελώς απρόσμενα κατέφθασε στην οθόνη της μια δίδυμη φωτογραφία που απεικόνιζε το μπούστο μιας νεαρής γυναίκας. Ένα ελαφρύ μπλουζάκι πάσχιζε, χωρίς επιτυχία, να κρύψει το στήθος που ξεπρόβαλε αυθάδικα – πιο πολύ το αριστερό – πανέμορφο,  αποκαλύπτοντας μια τεράστια βυσσινί άλω στη μέση της οποίας η ρώγα κυριαρχούσε προκλητικά διογκωμένη.

Όχι δεν υπήρξα ποτέ τρομοκράτης, εκτός αν θεωρείς τρομοκρατικό το να  προωθήσω την εικόνα στις επαφές μου ζητώντας να εντοπίσουν τις επτά διαφορές. Τι με συμβουλεύεις; Να το κάνω ή το θεωρείς κάπως τραβηγμένο; 

Τι παιχνιδάκι ήταν πάλι αυτό; Από πότε είχε γίνει σεμνότυφος; Ήθελε στ’ αλήθεια να δει την αντίδρασή της πάνω στο πολυσυζητημένο θέμα της εκμετάλλευσης του γυναικείου γυμνού ή στόχευε στο να την σοκάρει;

Και γιατί να μη την στείλεις; Φοβάσαι μήπως προσβάλλεις την ηθική των φίλων σου και  σε χαρακτηρίσουν οφθαλμολάγνο; Αμφιβάλλω! Κυρίως αν έχουν τις ίδιες απόψεις με σένα. Το σίγουρο είναι ότι δεν θα προσβάλλεις την αισθητική τους. Χάρμα οφθαλμών είναι η κοπέλα!  Αν όμως ενδιαφέρεσαι για την άποψή μου πάνω στη χρήση ή κατάχρηση του γυναικείου γυμνού, τα λέει όλα το δημοτικό τραγουδάκι για τη νεραντζούλα τη φουντωτή. Εκεί η λαϊκή σοφία του περασμένου αιώνα, περιγράφει πώς φύσηξε ο βοριάς, πώς σηκώθηκε το ποδοφούστανο της γυναίκας και πώς φάνηκε ο ποδαστράγαλός της. Και τότε σαν από θαύμα έλαμψε ο γιαλός. Αναχρονιστικό;  Ναι, στην εποχή μας που όλα είναι χύμα και που οι άντρες προσπερνούν αδιάφοροι τη γυναικεία γύμνια όσο όμορφη κι αν είναι! Κι αυτό δεν είναι συμπέρασμα δημοσκόπησης, είναι η προσωπική μου εμπειρία από τη μακρόχρονη θητεία μου στα Πανεπιστήμια. Είκοσι πέντε χρόνια πριν, ήταν πολύ εύγλωττο το λαίμαργο βλέμμα των ανδρών-διδασκόντων και το κοκκίνισμα στο πρόσωπο των νεαρών φοιτητών καθώς αντίκριζαν την, από πρόθεση ή από αφέλεια, ανεπαρκή ένδυση – για να το πω κομψά - των κοριτσιών. Περνώντας τα χρόνια, διαπίστωνα ότι η ίδια εικόνα –φαίνεται τα κορίτσια συμπεριφέρονται διαχρονικά με τον ίδιο τρόπο– δεν έφερνε το ίδιο αποτέλεσμα. Η ανδρική ματιά, κάτι παραπάνω από κορεσμένη, σχημάτιζε ένα τείχος αδιαφορίας πάνω στο οποίο σκόνταφτε η –θεμιτή– επιθυμία των φοιτητριών να αρέσουν. Έτσι έμπαιναν σε ένα φαύλο κύκλο όπου όσο πιο πολλά ρούχα αφαιρούσαν τόσο πιο πολύ οι άντρες εθίζονταν στο γυμνό και τόσο λιγότερο τους εντυπωσίαζε. Σκέψου ότι ακόμα και η φωτογραφία που μου έστειλες θα ήταν λιγότερο διεγερτική, αν η κοπέλα ήταν εντελώς γυμνή. Έτσι οι γυναίκες υπακούοντας –και καλώς- στα κελεύσματα της σεξουαλικής επανάστασης, χάσαμε το μέτρο και αυτό ήταν επιζήμιο για γυναίκες και άντρες μαζί.

Γενικόλογη και αποστασιοποιημένη προσπάθησε να κάνει την απάντησή της. Εκείνος όμως σαν να είχε κάποιο ολοκληρωμένο σχέδιο, στόχευε –και δεν ήταν ο μόνος- κατ’ ευθείαν το γυναικείο στήθος και συγκεκριμένα το δικό της στήθος. 

Ώστε “χάρμα οφθαλμών είναι η κοπέλα;” Ποιος μπορεί να ’χει αντίρρηση;  Όμως εγώ θα προτιμούσα να δω τα δικά σου βυζιά. Γιατί αυτά υπήρξαν το αντικείμενο των σκοτεινών νεανικών  μου πόθων,  το καλοκαίρι του ’68, ιδίως όταν φορούσες εκείνο το κολλητό ροζ-πορτοκαλί μπλουζάκι, από τη σκλαβιά του οποίου μάταια πάσχιζαν να απελευθερωθούν. Κι ενώ φλεγόμουν από την επιθυμία να τα βοηθήσω –ήμουν και ανέκαθεν πολέμιος της σκλαβιάς, βλέπεις- εγώ μιλούσα για γεωμετρικούς τόπους, εφαπτόμενες και τέμνουσες, ασύμβατες κάθετες και άλλα τέτοια ανιαρά. Κι ακόμα γιατί αυτά τα βυζιά τα φαντασιώθηκα αρκετές φορές από τότε -κάποτε και σε στιγμές ερωτικών περιπτύξεων με άλλες γυναίκες. Να περιμένω  μια υψηλής ευκρίνειας φωτογραφία στο επόμενο e-mail σου; Έτσι όπως είναι τώρα, γιατί το φυσικό είναι όμορφο.

Ιδού η οδυνηρή αποκάλυψη!

Έξοχα! 

Εκείνη  λάτρευε το μυαλό του κι εκείνος λαχταρούσε το στήθος της! 

Έντιμη συναλλαγή! 

Πώς δεν είχε προσέξει εκείνο το μακρινό καλοκαίρι τη ματιά του να κατεβαίνει χαμηλότερα; Πώς είχε την αίσθηση ότι την κοίταζε στα μάτια; Πόση απόσταση έχει να διανύσει ένα βλέμμα από τα μάτια ως το στήθος; Από την άλλη, τώρα πια μπορούσε να καταλάβει πολύ καλά για ποιο πράγμα της μιλούσε. Το μπλουζάκι ήταν για την ακρίβεια κοραλλί και το είχε πλέξει με το βελονάκι και πολύ μεράκι η μητέρα. Όμως η καθιστική ζωή και το παραπανίσιο φαγητό την είχαν φορτώσει με επί πλέον κιλά που έγιναν αισθητά το καλοκαίρι όταν απαλλάχθηκε από τα χοντρά ρούχα και τη μαθητική ποδιά. Είχε μετατραπεί, χωρίς να το έχει συνειδητοποιήσει, σε μια χυμώδη κοπέλα με πληθωρικές καμπύλες. Το μπλουζάκι είχε φτιαχτεί για λεπτότερη σιλουέτα, με παράπλευρη συνέπεια το σώμα της να ασφυκτιά μέσα του και το στήθος να ξεχειλίζει χωρίς η ίδια να έχει πάρει είδηση τις παρενέργειες.

Το αστείο είναι ότι το στήθος που στοίχειωνε τις αναμνήσεις του, διατηρήθηκε στη μορφή που το θυμόταν για λίγα μόνο χρόνια. Αμέσως μετά τις εισαγωγικές η Αίγλη βάλθηκε να αποκαταστήσει τα πράγματα στην αρχική τους τάξη. Δεν ήταν δύσκολο αφού στο DNA της ήταν καταγραμμένη η λεπτή σιλουέτα του πατέρα και αφού ο πεισματάρης χαρακτήρας της δεν σήκωνε αντιρρήσεις. Η αλήθεια είναι ότι, ενώ τα περίσσεια κιλά έφυγαν ήδη μέσα σε λίγους μήνες, το στήθος αντιστάθηκε σθεναρά. Τελικά όμως από στρογγυλό “πεπονάτο” έγινε “λεμονάτο” κι επειδή τα γυμναστήρια διαθέτουν ειδικά όργανα που γυμνάζουν τους μυς του στήθους, κι εκείνη ποτέ δεν παραμέλησε τη χρήση τους, τα “λεμόνια” της δεν έπαψαν να είναι στητά και τα κολλητά μπλουζάκια δεν υπήρξαν ποτέ απαγορευμένα ακόμα και στα πενήντα της. 

Συνεχίζεται...