Παρασκευή 29 Απριλίου 2016

Η μερίδα η άχαρη




Η ΜΕΡΙΔΑ Η ΑΧΑΡΗ


Από την Ανάσταση του Λαζάρου στα Ωσαννά των Βαΐων κι από κει στο Άρον-άρον και το Ανέστη Χριστός μεσολαβεί μόλις μία εκκλησιαστική βδομάδα· Μεγάλη έστω. Μέσα σε εφτά κατανυκτικές μέρες παρακολουθούμε καρέ-καρέ το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου. Το δράμα έχει τη σφραγίδα της ουράνιας βούλησης και οι μικρές λεπτομέρειες είναι απόλυτα σύμφωνες με τους προφήτες. Ο θεϊκός σκηνοθέτης τίποτα δεν άφησε στην τύχη. Όλα είναι στις θέσεις τους. Η άνυδρη γη της Παλαιστίνης είναι το ιδανικό σκηνικό. Ο πρωταγωνιστής αναμφισβήτητος, γλυκύτατος και πονεμένος. Οι δεύτεροι ρόλοι καθένας με τη σημειολογία του. Η πολυάσχολη Μάρθα μεριμνά και τυρβάζει περί πολλά, η πόρνη μυρώνει τους άχραντους πόδας, ο Άννας αφήνει τον Καϊάφα να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά, ο Πιλάτος νίπτει τας χείρας πιστεύοντας πως εξιλεώνεται, ο ληστής συσταυρώνεται και κερδίζει τον Παράδεισο, η μάνα οδύρεται…

Στη θέση του και ο προδότης. Προδότης; Γιατί εγώ, Κύριε; Γιατί να μην πάρω τον ρόλο του αγαπημένου μαθητή που θα σταθεί δίπλα στον Σταυρό; Κάνε με τουλάχιστον Πέτρο. Θα αρνηθεί κι εκείνος τον Δάσκαλο μα δεν θα καταδικαστεί στους αιώνες. Σ’ εκείνον θα δώσεις τα κλειδιά της Βασιλείας. Εκείνος θα θεμελιώσει τον επισκοπικό θρόνο της Ρώμης και οι Πάπες θα το ’χουν καύχημα που κάθονται με δόξα και τιμή στον δικό του θρόνο. Όχι Κύριε, είναι άδικο.  Γιατί η δική μου μετάνοιά δεν μετράει όπως της πόρνης και του ληστή. Είπα κι εγώ "ήμαρτον, παραδούς αίμα αθώον" και μου είπαν: "Τι μας νοιάζει, εσύ έχεις το κρίμα." Όχι Κύριε, "απελθέτω απ’ εμού το ποτήριο τούτο».
Έφυγε χολωμένος και πήρε τον δρόμο κλωτσώντας με τα σανδάλια όσες πέτρες συναντούσε στο διάβα του. Τα δάχτυλά του μάτωσαν κι ο πόνος τον συνέφερε. Ποιος είμαι εγώ που θα μιλήσω για άδικο στον μόνο Δίκαιο; Ποιος είμαι εγώ που θα σταθώ εμπόδιο στο επουράνιο σχέδιο. Αφού κάποιος πρέπει να προδώσει, ας είμαι εγώ. «Γενηθήτω το θέλημά σου, Κύριε.»
Έτρεξε –μην τύχει κι αλλάξει γνώμη- στον κήπο να δώσει το φίλημα. Χαίρε Ραβί. Αι «γενεαί πάσαι» είδαν σ’ αυτό το φίλημα το στίγμα της προδοσίας. Μια ρετσινιά ανεξίτηλη χωρίς ελαφρυντικά. Το όνομά του έγινε, μέσα στους αιώνες, συνώνυμο της προδοσίας. Μετά δεν υπήρχε οδός διαφυγής.

Όταν η μάνα είδε το σώμα του να αιωρείται άψυχο μέσα στη θηλιά,τη δεμένη πάνω στην κοτσικιά, θέλησε να μπήξει τα νύχια στο πρόσωπο και να θρηνήσει «ω γλυκύ μου έαρ που έδυ σου το κάλος». Μα κρατήθηκε. Αυτός ο στίχος δεν γράφτηκε για τον προδότη. Κι αφού η μάνα έκρυψε από ντροπή τον πόνο, ποιος άλλος να νοιαστεί; Έφυγε άκλαυτος κι έγινε μισητός, επονείδιστος, σύμβολο και φιλαργυρίας και αχαριστίας. Έδωσε στον υμνωδό το δικαίωμα ν’ απαγγείλει το ανελέητο «κατηγορώ» του: «Ποιος ήταν ο λόγος, Ιούδα, που σ’ έκανε προδότη; Μήπως ο Δάσκαλος σε χώρισε από τον χορό των αποστόλων; Μήπως σου στέρησε το χάρισμα των ιαμάτων; Μήπως σ’ έδιωξε από την τράπεζα που συνδείπνησε με τους άλλους; Ή μήπως, πλένοντας τα πόδια τους, περιφρόνησε τα δικά σου;»

Μα όλα αυτά είναι ανθρώπινες αντιδράσεις. Ο θεϊκός σκηνοθέτης τον κράτησε στους κόλπους του γιατί πολύ πόνεσε σαν του ’λαχε η μερίδα η άχαρη.




 Περιέχεται στο βιβλίο "Εκείνη κι Εκείνος" Θα το βρείτε ως εξής:


google-amazon eu-books-Rena V.Rapsomaniki




13 σχόλια:

  1. Ξέχασες τη σημειολογία. Κρεμάστηκε εκεί όπου έπεσε η θεία κατάρα. Τελικά ο Θεϊκός σκηνοθέτης κράτησε για τον εαυτό του πλείστα όσα ανεξερεύνητα. Και μεις "πίστευε και μη, ερεύνα; ή πίστευε, και μη ερεύνα" Βάλαμε ένα κόμμα να μας φέρνει σε... θεϊκή αντιπαράθεση. Χρόνια Πολλά και καλή Ανάσταση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αν το "εμείς" αναφέρεται στους Έλληνες... η Ιστορία δείχνει πως δεν θέλουμε και πολύ για να έρθουμε σε αντιπαράθεση (θεϊκή ή μη)

      Διαγραφή

  2. Σαν άλλος Καζαντζάκης αναρωτιέσαι κυρία Ρένα, και μας μεταφέρεις τις σκέψεις σου! Η δόξα Του προϋπέθετε αυτή την σκηνοθεσία φαίνεται. ..Καλή Ανάσταση !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Βαρύ φορτίο το "σαν..." Σ' ευχαριστώ πολύ πάντως. Χρόνια πολλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Είναι τόσο καλογραμένο, το χρονικό της Σταύρωσης, ομολογουμένως , ρέει σαν δροσερό νεράκι η αφήγησή σου. Με γνώση ιστορική ,θαυμάσια των γεγονότων.Και πρωτοτυπείς αναλύοντας την θέση του Ιούδα.Η προδοσία του Ιούδα ηταν αναμενόμενη. Ο Ιούδας σε αντίθεση με τους άλλους μαθητές περίμενε τον Χριστό σαν κοσμικό Βασιλιά , κι όταν είδε ότι ματαιώθηκαν οι ελπίδες του έφθασε στην προδοσία. Στην Π. Διαθήκη Στον Προφήτη Ζαχαρία στο ΙΑ΄κεφάλαιο αναφέρεται'' .....δότε στήσαντες τον μισθόν μου ή απείπασθε. κι έστησαν τον μισθόν μου τριάκοντα αργυρούς και είπε Κύριος πρός με , κάθε αυτούς εις το χωνευτήριον ( νεκροταφείον = αγρός του κεραμέως) Την προαγγελθείσα προδοσία την βλέπουμε και στον 8ον ψαλμό του Δαυίδ , (στον αίνο των νηπίων). ακόμη και στον 40ον ψαλμό''....ο εσθίων άρτους μου εμεγάλυνε επ εμέ πτερνισμόν...''.Με συγκίνησε ο τρόπος με τον οποίο απέδωσες την προδοσία.Είχε την δυνατότητα να μεταννοήσει ο Ιούδας , αντί να ζητήσει συγνώμη από τον ίδιο τον Χριστό , ζήτησε από το Συνέδριο των Ιουδαίων και τους επέστρεψε τα 30κοντα αργύρια. Του έλαχε όντως η άχαρη μερίδα , αλλά κι αυτός δεν ερμήνευσε σωστά τα γεγονότα. Συμπερασματικά,εάν δεν υπήρχε ο Ιούδας δεν θα είχαμε την Ανάσταση του Θεανθρώπου!!!Με αγάπη .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Το περίμενα το σχόλιό σου, Άννα μου, και όντως δικαιώθηκα. Εμπεριστατωμένο, με γνώσεις που εγώ μόνο διαισθητικά είχα. Δικαιώθηκα και στον άντρα μου που ισχυριζόταν πως δεν υπάρχει προφητεία για την προδοσία. Να'σαι καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Εμένα μου κανει εντυπωση όμως ότι η πράξη και η προσωπικότητα του Ιούδα σκιαγραφείται μέσα στους ύμνους σε αντιπαραβολή με την "πόρνη εν κλαυθμώ","την βεβυθισμένη τη αμαρτία":"Ότε η αμαρτωλός προσέφερε το μύρον,τότε ο μαθητής συνεφώνει τοις παρανόμοις.Η μεν έχαιρε κενούσα το πολύτιμον,ο δε έσπευδε πωλήσαι τον ατίμητον." "Ο τρόπος του δολιότητα γέμει,νοσών γαρ φιλαργυρίαν,εκέρδησας μισανθρωπίαν"Και αλλού:"Την φιλαδελφίαν κτησώμεθα....και μη το ασυμπαθές προς τους πλησίον ημών,ίνα μη ως ο δούλος κατακριθώμεν ο ανελεήμων,διά τα δηνάρια,και ως ο Ιούδας μεταμεληθέντες,μηδέν ωφελήσωμεν"Συγγνώμη που δε μετέφρασα,αλλά νομίζω ότι τέτοια κείμενα χάνουν την ομορφιά και την αξία τους με τη μετάφραση.Έτσι κι αλλιώς τα καταλαβαίνεις αν μιλάνε τη γλώσσα της ψυχής του καθενός.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μα ακριβώς αυτή την "αδικία" των ανθρώπων προσπάθησα να αποκαταστήσω, Ελένη.
      Όσο για τη μετάφραση... Δεν θα ξεχάσω τη στιχομυθία ανάμεσα στην δεκάχρονη κόρη μου και την γιαγιά της. Η μικρή αρνιόταν να πάει στην εκκλησία γιατί δεν καταλάβαινε αυτά που έλεγαν. Η γιαγιά απαντούσε: "μα πώς είναι δυνατόν να μην καταλαβαίνεις; (Η γιαγιά δεν είχε τελειώσει το δημοτικό.)

      Διαγραφή
  7. Πολυ καλο το κειμενο κα Ρενα, ειναι ολο βγαλμενο μεσα απο ανθρωπινες ερωτησεις, τελικα ο Ιουδας ειναι προσωπο που συμβαλει καταλυτικα στο σχεδιο της Θειας Οικονομιας, εφοσον ο Υιος σιγουρα, με τη θεληση του Πατερα θα σταυρωθει. Ποιος θα μπορουσε να κατηγορησει ενα προσπωπο που συμβαλει στα σχεδια του Θεου? Στο σχεδιο του Θεου συμμετειχαν κατα καιρους πολλα προσωπα : οι Προφητες, οι Δικαιοι, οι Πατριαρχες, οι Παναγια, ο Ιωσηφ, οι Μαθητες, ακομη και κομπαρσοι οπως περαστικοι που φιλοξενισαν τον Κυριο για λιγες ωρες σπιτι τους, αλλά και "αμαρτωλοι" ανάπηροι & δεμονισμενοι που χαρη σε εκεινους ο Υιος εδειξε την τρανη Δυναμη του Πατερα του και προιδεασε τον Κόσμο για την χαμενη (επι)Κοινωνια που ο Θεος εγκαινιαζει με τον θανατό Του, για όλα του τα δημιουργηματα. Αναμφιβολα ο Ιουδας πρωταγωνιστει σε συγκεκριμενο Σχεδιο του Θεου. Ομως η ερωτηση που προκυπτει είναι εαν η πραξη του αποτελει άκρο ή μεσότητα. Αν ο τελευταιος δεν ειχε προδωσει τον Χριστος, κάποιος αλλός μπορεί να το είχε κανει ή και άλλες χίλιες υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε. Άρα συμετεχοντας ενεργα ο Ιουδας στο Σχεδιο του Θεου επραξε μεσότητα, βαδισε στη μεση οδο, την προκαθορισμένη και τη σωστη. Σε καμια περίπτωση δεν φερθηκε ακραία. Κατα την αποψη μου ακροτητα αποτελει εν μερη η μετεπειτα δραση του να αφαιρεσει τη ζωη του μονος του. Εδω ερχεται ολη η ανθρωπινη ενστικτωδης αντιληψη η οποια λεει "Εσυ τι θα 'κανες?"
    Ο καθενας κουβαλα το "σταυρο" του προς Γολγοθα, Σταυρωνεται και πεθαίνει. Αυτα όμως μέχρι πριν ο Ιουδας προδωσει τον Χριστό. Γιατι Εκείνος(ο Χριστός) το προχωρησε το θεμα και μετά το Θάνατο, (επ)έβαλε την Ανάσταση. Ισως εαν ο Ιουδας δεν ειχε αυτοκτονησει να είχε αλλη αντιμετωπιση, ισως την ιδια, ισως χειροτερη. Παντως αφου το μετανοιωσε και επέστρεψε τα 30 αργυρια (10.000 Ευρω σε σημερινα λεφτα) και οι Ιουδαιοι τα επεστρεψαν στο ταμειο του ναου, με λιγη υπομονη μπορουσε να μαρτυρησει μετανοημενος και ενώπιων του Δασκάλου του, λυτρωμενος απο την ιστορια. Ας μη ξεχναμε οτι ο πρωτος πολιτης του Παραδεισου ηταν ενας μετανοιωμενος ληστης,σε κάθε δηλαδή περίπτωση ο πρώτος που πάτησε το πόδι του στο νέο κόσμο του Θεού μετά τους Πρωτοπλάστους, ήταν ένας κλέφτης, ένας περιθωριακός και όχι κάποιος μορφωμένος, ευγενής ή κληρικός. Αυτό μας δείχνει την αγάπη, την υπομονή και την "προτίμηση" του Θεού σε κάθε άνθρωπο, αλλά κυρίως στους πιο κοινωνικά αμαυρωμένους, που όμως μετανοούν και μετάνοια δεν είναι τίποτε άλλο απο αλλαγή πορείας πλεύσης και επιστροφή και πάλι στη μεσότητα. {Γι αυτό όταν κάπου, σε κάποια ανθρώπινη ή θεϊκή μας σχέση σφάλουμε, το οποίο είναι ανθρώπινο, δεν αρκεί μόνο η λυτρωτική συγγνώμη, που είναι το μισό της υπόθεσης, αλλά σα καμπάνα χαρμόσυνη πρέπει να ακούγεται το ερώτημα: "Τι μπορώ να κάνω, για να το διορθώσω". Σε αυτό το σημείο ακριβώς ξεκινάει η μετάνοια. Σχηματικά λοιπόν έχουμε Πτώση(Σφάλμα/Απόκλιση)-Συνειδητοποίηση της Πτώσης(Συγγνώμη)-Επιδιόρθωση ζημιάς & επιστροφή στην αρχική πορεία(Μετάνοια)}. Η μετάνοια όμως του Ιούδα έμεινε μισή, αφού κατάλαβε το λάθος του όμως δεν μπόρεσε τελικά να κάνει κάτι για να το διορθώσει, αλλά όπως ο Πιλάτος έπλυνε τα χέρια του, βγάζοντας κυριολεκτικά τον εαυτό του απο τη μέση.Ακροτητα και ακρο κατα τη ταπεινη μου αποψη αποτελει η τελευταια πραξη του Ιούδα και οχι η Ευλογη συμμετοχη του στο Θείο Σχεδιο. Ο Θεός ας μη φέρει κανέναν στη θέση του Ιούδα γιατί ποιός ξέρει ο καθείς πως θα αντιδράσει και γιατί όποιος είναι έξω απ' το χορό, πολλά τραγούδια ξέρει. Αυτές οι λιγες σκεψεις μου για την Πρωταγωνιστική "Άχαρη Μερίδα", η οποία αποδεικνύεται το μεγαλύτερο στάδιο μάχης αρετών, που όμως ποτέ δεν άνοιξε τις πύλες του στον Μονομάχο της.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Φώτισες μια πτυχή της υπόθεσης που δεν μου είχε περάσει από το μυαλό όταν έγραφα το κείμενο. Σ' ευχαριστώ γι αυτό και για τον χρόνο που αφιέρωσες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ποιος σκεπτόμενος άνθρωπος δεν αντιστάθηκε στον πειρασμό να αναρωτηθεί τόσες φορές ''γιατί'' διαβάζοντας αυτά τα ιερά κείμενα. Πόσοι άνθρωποι των γραμμάτων δεν έθεσαν τη γνώμη τους, στο στόμα των πρωταγωνιστών του θείου δράματος. Πόσοι θεολόγοι και μη δεν προσπάθησαν να ερμηνεύσουν το θείο λόγο. Άνοιξες ενδιαφέροντα διάλογο, Ρένα, με το επίκαιρο κείμενό σου. Τι να σου πω... Προτιμώ το θείο λόγο ανερμήνευτο, ίσα να τον ακούω ή να τον διαβάζω, συνυφασμένο με τις μυρωδιές της άνοιξης, απολαμβάνοντας την ποίησή του. Κάπως έτσι, νομίζω, σκεφτόταν και η γιαγιά της κόρης σου.
    Δημήτρης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ξεκάθαρη η στάση σου, Δημήτρη.
    Εγώ έχω παγιδευτεί ανάμεσα στο "έτσι" κι στο "αλλιώς".

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Οι κουβεντούλες μας