Η μουσταλευριά... ζωή σαν φραγκόσυκο

Όταν η σάρκα ανθεί, η ζωή  καρπίζει σαν   περιβόλι καλοφροντισμένο.

Μεταμορφώθηκε λες και την άγγιξε  νεραϊδίσιο ραβδί.

Ο Μάνος την επέβαλε - με την άνεση ανθρώπου που το έχει κάνει κι άλλες φορές - στον κοινωνικό του κύκλο , ένα κύκλο αβρών, εκλεπτυσμένων, καλλιεργημένων ανθρώπων .

Η Δήμητρα τον ακολουθούσε στις ποικίλες  δραστηριότητες του: μορφωτικοί σύνδεσμοι, μη κυβερνητικές οργανώσεις, εκπολιτιστικοί σύλλογοι, επαγγελματικά  σωματεία...  

Εκείνος πρωταγωνιστής: πρόεδρος ή μέλος διοικητικού συμβουλίου, επικεφαλής ή ιθύνων  νους... μπροστάρης πάντως. Εκείνη αφανής , στο περιθώριο, μα με την αυτοπεποίθηση που της χάριζε η αποδοχή του. 
Ούτε λόγος να γίνεται πως ήταν ιδιαίτερα προσεκτικοί με τους κανόνες του κοινωνικού καθωσπρεπισμού και τις επιταγές της κοσμιότητας έτσι που ο περίγυρος να μένει ανυποψίαστος για λάβρα απομεσήμερα, λαχανιασμένες ανάσες και ιδρωμένα σεντόνια – ή τουλάχιστον οι όποιες υποψίες να μένουν ατεκμηρίωτες.

Στα ομαδικά ταξίδια αναψυχής, σε απογευματινά τσάγια, θεατρικές παραστάσεις, επισκέψεις σε γκαλερί, περιηγήσεις σε αρχαιολογικούς χώρους, εκείνη έδινε ένα δυναμικό παρόν με την ζωντάνια της, δεχόταν με συγκρατημένη χαρά το χειροκρότημα μετά το τέλος της ιστορίας ή του ανέκδοτου που είχε διηγηθεί από μικροφώνου στο λεωφορείο, έβλεπε τις λιχουδιές, που είχε φτιάξει με τα χέρια της, να γίνονται ανάρπαστες, μοιραζόταν γενναιόδωρα με τις κυρίες τα μυστικά της συνταγής, δεχόταν το φλερτάρισμα των ανδρών της συντροφιάς με λελογισμένη κοκεταρία,  έφτανε να γίνεται η ψυχή της παρέας. Γιατί αυτός είναι ο έρωτας: σε εκτινάσσει ψηλότερα, σε ανεβάζει στο μάξιμουμ της εξυπνάδας, στο αποκορύφωμα της ομορφιάς, στο απόγειο της ισορροπίας, στο ζενίθ της τόλμης, στον κολοφώνα της ακτινοβολίας, στο μεσουράνημα της αίγλης … όλα τέλος πάντων στον υπερθετικό.

Όταν έφτασε στο χέρι της η επίσημη πρόσκληση για την διάλεξη , ανοιγόκλεισε εκστατικά τα μάτια. Φιλολογικός σύλλογος Παρνασσός! Ένα άβατο του πνεύματος! Μόνο σε όνειρο θα μπορούσε να διαβεί την πόρτα του. Μα πώς να αμφισβητήσει το γεγονός αφού η πρόσκληση έγραφε με καλλιγραφικά γράμματα το όνομά της; Γλυκά προβλήματα. Πώς ντύνονται εκεί μέσα; Αγόρασε μια γκρι-αρζάν γούνινη ζακέτα. Χτενίστηκε στο κομμωτήριο. Εκείνος την κοίταξε θαμπωμένος. Την έβαλε στην πρώτη τιμητική σειρά των καθισμάτων. Σ’ όλη την διάρκεια της ομιλίας ένιωθε το βλέμμα του να βυθίζεται στα μάτια της, λες και η ομιλία γινόταν μόνο για κείνη, λες και στην κατάμεστη αίθουσα βρίσκονταν μόνο οι δυο τους.

Όχι πως το τρίγωνο ηδονή- αμαρτία- τιμωρία λούφαξε. 
Αντίθετα, η επανεμφάνισή του υπήρξε δυναμική.
Βρέθηκε για μια ακόμα φορά αντιμέτωπη με  καλά εδραιωμένες αντιλήψεις, τα ερωτήματα ορθώνονταν αμείλικτα μπροστά της. 
Λύνει ο θάνατος τα καθαγιασμένα δεσμά του γάμου; 
Αφού η ορθόδοξη πίστη προσδοκά ανάσταση νεκρών -  σωμάτων εννοείται - κάποτε  θα βρισκόταν ενώπιος- ενωπίω με τον άντρα της και τότε ποιο φύλλο συκής θα μπορούσε να καλύψει την ένοχη γύμνια της;
Πώς μπορούσε να μολύνει τον ιερό θεσμό της οικογένειάς του;  
Με ποιο δικαίωμα έμπαινε ανάμεσα σ' εκείνον και την επίσημη σύζυγο με την οποία, να μην παραλείψουμε να πούμε, είχε αναπτύξει κοινωνικές σχέσεις;
Κλεψιά και υποκρισία, θανάσιμα αμαρτήματα και τα δυο!

Σε τέτοιες κρίσεις εσωστρέφειας το μυαλό την είχε στημένη στη γωνιά. Την εύρισκε ευάλωτη και άδραχνε την ευκαιρία να χτυπήσει  σάλπιγγες γι' απανωτές εφόδους, άλλοτε ενοχοποιώντας , άλλοτε εκφοβίζοντας, άλλοτε  εκχυδαΐζοντας.

Σαν την χήρα στο κρεβάτι!   

Η λαϊκή φράση ένιωθε να την γελοιοποιεί, μα την ένιωθε ξένη. Προσπαθούσε να την ανασκευάσει, έμπλεκε σε κουβέντα με τον ορθολογισμό, ένιωθε υπόλογη και έμπαινε στην διαδικασία της απολογίας. 

Δεν είναι η σωματική έλξη – να μην λέω ψέματα - είναι και αυτή. Μα είναι ο έρωτας που κάνει κάθε άγγιγμα μοναδικό, είναι η ψυχή που δίνει  πνοή και μεθάει τις αισθήσεις. Αγαπάω με μια πρωτόγνωρη αγάπη που δεν είναι συνήθεια, δεν είναι υποχρέωση, δεν είναι σύμβαση, δεν είναι συμβιβασμός. Αγαπάω την εικόνα μου έτσι όπως την βλέπει εκείνος, αγαπάω την επίδραση που έχει επάνω μου. Είμαι μαζί του ακόμα κι όταν δεν είναι δίπλα μου. Βλέπω τον κόσμο και με τα δικά του μάτια. Ξυπνάω το πρωί και χαμογελάω, νιώθω σαν να μου κλήρωσε απρόσμενα ο πρώτος αριθμός, χωρίς καν να έχω αγοράσει λαχείο. Τι απ' όλα αυτά είναι  αμαρτία; Ποιον ζημιώνω; Η οικογένειά του δεν έχει να φοβηθεί από μένα. Έχω αποδεχτεί - όσο κι αν πονάει  - πως εκεί είναι το κέντρο,  έχω συμβιβαστεί με το περιθώριο. Μαζί μου έχει μια παράπλευρη σχέση – και μήπως είναι η πρώτη; Μακάρι όμως να είναι η τελευταία!

Οι απαντήσεις του μυαλού μπήγονταν στη σάρκα και αγκύλωναν ύπουλα σαν τα  ψιλά -ψιλούτσικα αγκάθια του φραγκόσυκου, μα όταν το κουδούνι χτυπούσε κι ο Μάνος στεκόταν ολοζώντανος μπροστά της όλη η γλύκα του σκουρόχρωμου μελωμένου καρπού πλημμύριζε γλώσσα και ουρανίσκο. Η ενδοσκόπηση διαλυόταν όπως η ομίχλη  από το ευλογημένο πρωινό αεράκι , το μυαλό έτρεχε να κρυφτεί σε κάποια σκοτεινή γωνία αποδεχόμενο την ήττα - καραδοκώντας, πάντως,  τον επόμενο γύρο - το κορμί έπαιρνε περήφανα  το πάνω χέρι.
Ασυνήθιστο - ειδικά για την ηλικία της - και γι αυτό ακριβώς πολύτιμο. 

Το  τρίγωνο ηδονή- αμαρτία- τιμωρία έπαψε να είναι σκιάχτρο  γιατί τώρα η ηδονή ήταν τόσο γλυκόπιοτη που καμιά απειλή, δεν στεκόταν ικανή να της απαγορεύσει  να την ρουφήξει ως την τελευταία σταγόνα. Η αδιαφορία της για το δηλητήριο του κόστους ήταν συνειδητή. 
Τα μανιχαϊστικά διλήμματα ήταν εκεί, ανίκανα όμως να την πτοήσουν.  Σκεπτικισμός– ηδονισμός, κόλαση-παράδεισος, λογική-ευαισθησία… παντού σημειώσατε δύο.

Έβγαζε έτσι, χωρίς να έχει πλήρη επίγνωση, ψεύτρες όλες τις φιλοσοφίες, τις θρησκείες και τις ιστορίες αυτού του κόσμου που κάνουν λόγο για τα θλιβερά επακόλουθα της θεμελιώδους - και θεμελιακής – δυσαρμονίας ανάμεσα σε σώμα και πνεύμα. Ζούσε χωμένη ως το λαιμό στην ευτυχία παρόλη την αναπόφευκτη δυσαρμονία.

Κι ανάμεσα σ’ αγκάθια και σιρόπια περνούσαν οι εποχές κι έσβησαν το πρώτο κεράκι   της σχέσης τους, και το δεύτερο… και το πέμπτο, με την ευχή να γίνει κάποτε η τούρτα  μανουάλι. 

Συνεχίζεται...