Από τον Ευβοϊκό στο Αιγαίο... στο καταφύγιο

Από κει και πάνω το πετρώδες μονοπάτι – σε πολλά σημεία εμφανές καλντερίμι - φαρδαίνει ενώ η κλίση, που στην αρχή είναι απότομη, σταδιακά ομαλοποιείται. Η βλάστηση ψηλώνει, διεκδικεί τον χώρο της, κλείνει το μονοπάτι και κάποτε είμαστε υποχρεωμένοι να παραμερίζουμε κλαδιά για να περάσουμε. Μπορούμε, όμως, να περπατάμε σε παρέες και να συζητάμε. 
-Γιατί καλντερίμι σε μια μη κατοικημένη περιοχή; 
Εύλογη απορία. Τα ξέρουμε καλά τα καλντερίμια, τα έχουμε περπατήσει σ' όλη την ορεινή Ελλάδα, στεριανή και νησιώτικη. Έχουν συγκεκριμένη σκοπιμότητα. Συγκοινωνία και επικοινωνία και δρόμοι εμπορίου για πεζούς και ζώα σε εποχές που η μηχανή δεν είχε διευκολύνει ή μπερδέψει τη ζωή. Εδώ θα πρέπει να ικανοποιούσε άλλες ανάγκες.  Γιατί η  περιοχή, χωρίς αμφιβολία,  υπήρξε τόπος λατρείας και, όπως όλοι οι τόποι λατρείας, έχει μια ενεργειακή φόρτιση που ισχυριζόμαστε πως τη νιώθουμε κι όλας. 
Λες να 'ναι ο καθαρός αέρας, η καλή διάθεση, η προσμονή της αυριανής συνέχειας, οι ενδορφίνες που εκκρίνονται ερήμην μας; 
Φανερή η προσπάθειά μου να εξορθολογίσω το μεταφυσικό. 
Η κουβέντα πηδάει σαν  καγκουρό από τη λατρεία στη θρησκεία κι από κει στη λογοτεχνία.  Από το βιβλίο: «Ιησούς : το πραγματικό ιστορικό πρόσωπο» του Γάλλου  Ambelain  στην «Αντιγνώση»  το προγενέστερο  βιβλίο της Λιλής Ζωγράφου.
Έλληνες! 
Αιώνες τώρα συνηθίζουμε  να φιλοσοφούμε περπατώντας! 
Ποια άλλη απόδειξη, κύριε Φαλμεράυερ, θα μπορούσε να σας πείσει για τη συνέχεια;

Το  τοπίο έχει πια αλλάξει.Έχουμε καβατζάρει τον αυχένα του βουνού και έχουμε περάσει στο πίσω μέρος.  Φάτσα η Άνδρος ενώ η Κάρυστος έχει  μπει στην αθέατη πλευρά. Η κεραία της κινητής τηλεφωνίας εμφανίζεται από μακριά, σημάδι πως φτάσαμε στον χωματόδρομο. Η ιδέα δεν είναι δελεαστική, μα πρέπει να τον υποστούμε με τον μόνο τρόπο που ξέρουμε. Απασχολώντας το μυαλό μας με κουβέντες. Το φαράγγι που θα περπατήσουμε αύριο ανακαλεί στη μνήμη γνωστά κι αγαπημένα φαράγγια. Ένας άτυπος διαγωνισμός καλλονής με τον Ενιπέα να παίρνει με ομοφωνία το στέμμα. Για την επόμενη διάκριση υπάρχει διχογνωμία. Βίκος ή Σαμαριά;

-Η Σαμαριά είναι πολυδιαφημισμένη, οι Κρητικοί ξέρουν πολύ καλά να προβάλουν τον τόπο τους.

-Το γεωλογικό φαινόμενο «πόρτες της Σαμαριάς» είναι μοναδικό στην Ελλάδα. Θυμήσου το δέος που φέρνει η αγριάδα του τοπίου.

Πώς να βαθμολογήσεις την ομορφιά χωρίς όργανο αντικειμενικής μέτρησης; 
Περιοριζόμαστε να θυμόμαστε και να θυμίζουμε φαράγγια.

-       Του Ίμβρου

-       Της  Ρεκάς

-       Tης Χάλαρης

-       Του  Βιρού

-       Της Αγάλης

-       Το Πανταβρέχει

Μακρύς ο κατάλογος των φαραγγιών και των εντυπώσεων, σπρώχνει το χρόνο κι ο δρόμος λιγοστεύει. Το λεωφορείο – βγαλμένο λες από ελληνική ταινία του ’50 – έχει κουβαλήσει τις αποσκευές μας και διακρίνεται από μακριά παρκαρισμένο. Ζαλωνόμαστε τα υπάρχοντά μας και ανηφορίζουμε τα πεντακόσια μέτρα που μας χωρίζουν από το καταφύγιο. Διασχίζουμε το επίπεδο λιβάδι όπου οι πιο γρήγοροι έχουν ήδη στήσει σκηνές.

Έχει αρχίσει να σκοτεινιάζει μα ο ερωτευμένος σπίνος συνεχίζει ακούραστος τις τρίλιες για να σαγηνεύσει το θηλυκό. Δεν ξέρω αν τα κατάφερε μ' εκείνο, οπωσδήποτε τα κατάφερε μ' εμάς . 

Στο μικρό καταφύγιο θα βρούμε στοιχειώδεις ανέσεις. Απλώνουμε τους υπνόσακους: άλλοι στις διόροφες κουκέτες του ισογείου, άλλοι στο ξύλινο δάπεδο του παταριού, ανάβουμε τη λάμπα λουξ που θα φωτίσει τη βραδιά μας,  βράζουμε τσάι του βουνού στο μάτι υγραερίου της κουζίνας, πλενόμαστε στον μοναδικό νιπτήρα της τουαλέτας. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;

Το τραπέζι, στον περιορισμένο χώρο μπροστά από τις κουκέτες, έχει ασφυκτικά γεμίσει καλούδια. Καθένας αφήνει τη συνεισφορά του. Τρόφιμα λιτά, υγιεινά, φτιαγμένα από τα χέρια μας, ελαφρά  να μη βαρύνουμε γιατί αύριο μας περιμένει πορεία. Οι συνθήκες θα τα έκαναν νόστιμα, ακόμα κι αν δεν ήταν. Το τσίπουρο, βέβαια, απαραίτητο.

-Ποιος έφερε  κονσέρβες ζαμπονάκι;

Ένα ζευγάρι, που έρχεται για πρώτη φορά μαζί μας, διαπιστώνει πως τα τρόφιμά του  διαφέρουν σαν τη μύγα μες στο γάλα.

Το δείπνο ξεκινάει με την κλασσική πρόποση: πάντα ψηλά. Το  αλκοόλ κυλάει γλυκά στον ουρανίσκο, τα μάγουλα κοκκινίζουν, το κέφι ανεβαίνει, τα πειράγματα αρχίζουν. 

-Ε, κάτω τα χέρια από το ζαμπονάκι!  Ήρθατε όλοι οι στερημένοι και πέσατε με τα μούτρα στη λιχουδιά! 

Είναι γεγονός ότι η αμαρτία έχει τη γλύκα της και το νεοφερμένο ζευγάρι νιώθει τώρα πολύ άνετα και ενσωματώνεται στην ομάδα σαν να γνωριζόμαστε από παλιά. Πιάνουμε το τραγούδι. Χατζηδάκης, Θεοδωράκης, Ξαρχάκος γίνονται ένα με την παρέα. Η ανάπαυση του πολεμιστή! Χαλαρώνουμε. Η κούραση της ημέρας βαραίνει τα μέλη. Ρομαντικό πλύσιμο δοντιών στον νιπτήρα κάτω από το φως του μοναδικού κεριού. 

Πριν πάω για ύπνο βγαίνω να ρίξω μια νυχτερινή ματιά στον ουρανό. Τ’ αστέρια φαίνονται να έχουν πλησιάσει. Να ο γαλαξίας – πάμφωτο ποτάμι ... να και η Κασσιόπη - τεράστιο  W…να η μεγάλη Άρκτος - κατσαρόλα με χερούλι... να και η μικρή με τον πολικό αστέρα πλοηγό.
Θα αξιωθώ κάποτε να δω τον Σταυρό του Νότου με τα στράλια;  
Καληνύχτα...

Συνεχίζεται...