Φούγκα για δύο ασύμμετρες φωνές... η μη-σχέση που έγινε σχέση

Τέτοιες αντιλήψεις ήταν επόμενο να διαμορφώσουν ανάμεσα στην Αίγλη και τον Μιχαλιό μια σχέση που ουσιαστικά ήταν  μη-σχέση. 

Κι έτσι διατηρήθηκε όλο τον Χειμώνα και την Άνοιξη που τον ακολούθησε. Τον Ιούνιο, που έφτασε στην ώρα του όπως πάντα, τα σχολεία έκλεισαν κι εμείς ριχτήκαμε στην τελική ευθεία για τις εξετάσεις των πρώτων ημερών του Σεπτέμβρη. Τότε ακριβώς ήταν που το "ξωτικό" αποφάσισε να βγει από την κρυψώνα του και να ασχοληθεί μαζί μας. 

Καυτό βράδυ του Ιούνη και ο ανεμιστήρας οροφής, με την ράθυμη κυκλική του κίνηση, πάλευε απεγνωσμένα,  πλην μάταια,  να φέρει ίχνη δροσιάς.

-Τι τον ανακατεύετε τον αέρα; Έλεγε ο καθηγητή Γεωμετρίας, επισημαίνοντας το ανώφελο του πράγματος και κλείνοντας τον διακόπτη. Κι επί της ουσίας δεν είχε άδικο, μα εμείς ανταλλάσσαμε σκανταλιάρικες ματιές, γιατί πιστεύαμε ότι, ως ιδιοκτήτης του φροντιστηρίου, τσιγκουνευόταν τις κιλοβατώρες  και καραδοκούσαμε να τον πετύχουμε αφηρημένο να  τον ξανανοίξουμε. Σήμερα είχε έναν παραπάνω λόγο να ιδρώνει. Μια άσκηση είχε κολλήσει και δεν έλεγε να ξεκολλήσει. Όποιος έχει βιώσει στο πετσί του την περιπέτεια της διδασκαλίας ξέρει πως είναι από τους χειρότερους εφιάλτες. Λίγο-λίγο η σφιχτή πειθαρχία της τάξης λύνεται, οι μαθητές αρχίζουν να συζητούν ανά δύο – στην καλλίτερη περίπτωση πάνω στην άσκηση – μια χαώδης βαβούρα  πολλαπλασιάζει τα ντεσιμπέλ και ο δάσκαλος εύχεται ή να ανοίξει η γη να τον καταπιεί ή να τρελαθεί το κουδούνι και να χτυπήσει νωρίτερα ή να βρεθεί ένας από μηχανής θεός. 

Καμιά φορά βρίσκεται!

-Ορίστε Μιχαλιέ.

Όχι πως περίμενε κάτι – ούτε εκείνος, ούτε κανείς άλλος. Μα η παραμικρή παράταση ήταν μια διευκόλυνση. Χωρίς να καταλάβει κανείς το πώς, μια δυνατή, καθαρή, βαθιά φωνή επισκίασε την οχλαγωγία, οι επί μέρους συζητήσεις σταμάτησαν και μια στιγμιαία σιωπή προσμονής απλώθηκε. Δεν χρειάστηκε πολλά λόγια. Ήταν απλό! Πώς δεν το είχαμε δει; Χρειαζόταν απλώς μια βοηθητική ευθεία. Τα υπόλοιπα ήταν θεμελιώδεις αρχές  που αποτελούν κοινό τόπο από την εποχή του Ευκλείδη. Ο καθηγητής έβγαλε ένα μαντήλι και σκούπισε  το μέτωπό του. Ήταν ολοφάνερο πως ένιωθε την ακατανίκητη επιθυμία να τον φιλήσει.  Η Αίγλη στράφηκε ολόκληρη προς τα πίσω, να σιγουρευτεί πως ήταν εκείνος, κι όχι κάποιος άλλος, που είχε μιλήσει. Τα βλέμματά τους συναντήθηκαν. Εκείνος είδε την ολοφάνερη απορία, εκείνη είδε έναν  θρίαμβο που, όσο καλά κι αν ήταν  καμουφλαρισμένος, βρήκε τον κώδικα να τον αποκρυπτογραφήσει.

Και κάπως έτσι άλλαξε η στάση της απέναντί  του. 

Και κάπως έτσι η μη-σχέση έγινε σχέση. 

Εκείνη ήταν που πήρε την πρωτοβουλία να τρέξει να τον προλάβει αμέσως μετά το χτύπημα του κουδουνιού.

-Μπορώ να σε ρωτήσω;

 Χαμογέλασε μ’ εκείνο το απερίγραπτο χαμόγελο. 

-Το έκανες ήδη… συνέχισε. 

-Την κατάλαβες την απόδειξη στο θεώρημα των τριών καθέτων;

-Δυσκολεύτηκες, ε; Δεν έχεις άδικο. Δεν μου άρεσε κι εμένα ο τρόπος που διάλεξε. Θέλεις να το δεις λίγο διαφορετικά;

Αν ήθελε λέει! Τον ακολούθησε στον πίνακα και με λίγους τύπους και ακόμα λιγότερα λόγια άπλωσε μπροστά της τη σαγηνευτική  απλότητα  των μαθηματικών. Τον ευχαρίστησε με ανυπόκριτο ενθουσιασμό.

-Πάντα στην διάθεσή σου… 

Μια τέτοια φράση δεν μπορεί παρά να συνοδεύεται από μια ελαφριά υπόκλιση που η φαντασία την κατέγραψε στη μνήμη σαν μια ιπποτική ρεβεράντζα. ( Εκείνη τη θεατρική κίνηση που ο ιππότης χαμηλώνει το κεφάλι, λυγίζει τα γόνατα, μαζεύει την κάπα φέρνοντας το δεξί χέρι στο μέρος της καρδιάς και από κει αρχίζει να ξεδιπλώνει αργά το μπράτσο στο πλάι για να καταλήξει με το σώμα στητό, το κεφάλι περήφανο ψηλά και το χέρι τεντωμένο, με την κάπα απλωμένη μεγαλόπρεπα σαν φτερούγα νυχτερίδας.)

Πάντα στη διάθεσή της!  

Όχι που θα το άφηνε ανεκμετάλλευτο!

Συνήθεια έγινε πια. Πάντα είχε απορίες. Πάντα ρουφούσε άπληστα τις πειστικές απαντήσεις του. Καμιά φορά απορούσε που ήταν τόσο γενναιόδωρος μαζί της,  σπαταλώντας τον χρόνο του διαλείμματος και εγκαταλείποντας τις παρέες του, μα δεν είχε  λόγους να το πολυψάχνει. Σαν ουρανοκατέβατο δώρο το έβλεπε, όπως δώρο ήταν και το μπλε τετράδιο με ασκήσεις  που προσφέρθηκε από μόνος του να της δανείσει  πριν από το τελικό διαγώνισμα Τριγωνομετρίας. Έτσι έφτασαν στα χέρια της εκείνες οι μαθητικές σελίδες. Μαγεύτηκε διαδοχικά από την εμφάνιση και την ουσία. Τι γοητευτικός τρόπος γραφής!  Τι γραφικός χαρακτήρας! Πώς ξέφυγε, αναδρομικά, από την Microsoft και δεν τον έκανε γραμματοσειρά;  Πόση ακρίβεια,  μεθοδικότητα,  λιτότητα,  ενάργεια σκέψης! Ένα επιστημονικό δοκίμιο γραμμένο από μαθητή! 

Την παραξένεψε που στα περιθώρια κι ανάμεσα στις ασκήσεις είδε γραμμένους στίχους. Μα καθώς δεν είχαν ρίμα, δεν ήταν Σολωμός, Παλαμάς, Δροσίνης  ή Πολέμης, δεν της είπαν και τίποτα. Τι δουλειά είχαν εκεί μέσα;Το βρήκε παράταιρο και ακατανόητο και το προσπέρασε. Αντίθετα έπεσε με τα μούτρα στο μαθηματικό περιεχόμενο φτάνοντας να θυσιάσει τον ύπνο της για να προλάβει  να επιστρέψει το τετράδιο το επόμενο  βράδυ. Τρόμαξε όταν υποψιάστηκε πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Λάθος συλλογιστικής σε τόσο επιμελημένες σημειώσεις; Μα η εξονυχιστική και επανειλημμένη μελέτη δεν άφηνε αμφιβολία. Χωρίς να το πολυσκεφτεί - το γονίδιο της δασκάλας φαίνεται υπήρχε ανέκαθεν μέσα της - πήρε  το στυλό (αδιευκρίνιστο μένει αν ήταν και κόκκινο), διέγραψε το λάθος κι έγραψε το σωστό σε κάποιο περιθώριο που βρήκε κενό. Όχι, δεν το έκανε ανταγωνιστικά παρόλο που θα΄λεγες πως ήταν έντονα ανταγωνιστικό άτομο. Ποτέ όμως δεν βάλθηκε να μπει σε συναγωνισμό μαζί του. Μα το λάθος είναι λάθος, δεν το αφήνεις να υπάρχει ανάμεσα στα σωστά.

Mea culpa! 

Το κατάλαβε μόνο όταν είδε τη σκοτεινιά στο βλέμμα του.

-Όπως θα πρόσεξες τα περιθώρια προορίζονται για  άλλη χρήση, είπε κοιτάζοντάς την με παγωμένα μάτια. 

Και μ’ αυτή την διφορούμενη φράση την άφησε ν’ αναρωτιέται τι τον είχε εξοργίσει περισσότερο η διόρθωση ή η αδιαφορία  για τους στίχους στα περιθώρια.

Συνεχίζεται...