Τετάρτη 16 Ιανουαρίου 2013

Φούγκα για δύο ασύμμετρες φωνές... μετά




































Πήραν αμίλητοι τον δρόμο της επιστροφής κι έφτασαν στην τάξη καθυστερημένοι. Ο καθηγητής ήταν ήδη μέσα. Θανάσιμο αμάρτημα! Τους  λοξοκοίταξε καθώς κατευθύνονταν βιαστικοί στα θρανία τους. Ετοιμάστηκε να τους επιπλήξει μα άλλαξε γνώμη.
- Όχι, μην κάθεστε, δεσποινίς, ελάτε στον πίνακα.



Έλυσε με άνεση το πρόβλημα που της ζητήθηκε, επιχειρηματολογώντας με ακρίβεια και σωστή ορολογία, απερίσπαστη σαν να μην είχε συμβεί το παραμικρό. Άκουγε τη φωνή της και είχε την αίσθηση ότι μιλούσε κάποια άλλη, με την ψυχραιμία ανθρώπου που το μόνο που τον απασχολούσε ήταν ό,τι έγραφε στον πίνακα. Και παρακολούθησε όλο το υπόλοιπο μάθημα ως το τέλος υποβάλλοντας μάλιστα και εύστοχες ερωτήσεις σε μια συνειδητή προσπάθεια να μην επιτρέψει σε κανένα  να καταλάβει κάτι που θεωρούσε αυστηρά προσωπικό. Έκανε λάθος βέβαια αφού είμαστε τρεις - τουλάχιστον-  υποψιασμένοι μέσα στην αίθουσα που μπορέσαμε να διαβάσουμε στην εύγλωττη αμηχανία τους, αν όχι με λεπτομέρειες τουλάχιστον σε χοντρικές γραμμές, τι είχε προηγηθεί. Και με αλληλοσυγκρουόμενα συναισθήματα, θα έλεγα. 

Μόνο όταν ένιωσε προστατευμένη μέσα στην ανωνυμία του λεωφορείου επέτρεψε στον εαυτό της να καταρρεύσει με την άνεσή της, όρθια, κρεμασμένη  από τη χειρολαβή. Το αστικό ήταν φίσκα από μαθητές που είχαν σχολάσει την ίδια ώρα από τα φροντιστήρια της περιοχής. Όσοι έφθαναν πρώτοι στο στέγαστρο της στάσης έτρεχαν να προλάβουν κάποιο ελεύθερο κάθισμα, οι υπόλοιποι ταξίδευαν όρθιοι και στριμωγμένοι. Νέοι, αγόρια και κορίτσια, που τιτίβιζαν σαν σπουργίτια συζητώντας με την έξαψη της ηλικίας τα συμβάντα της ημέρας, μεγεθύνοντας και τις χαρές και τις λύπες. Παιδιά που έπαιζαν ανύποπτα με τα παιχνίδια των μεγάλων και έμεναν με το παράπονο στο βλέμμα κοιτάζοντας τ’ αποκαΐδια των λαμπρών τους  φτερών. Θα αργούσε πολύ να έλθει η σοφία που φέρνει η εμπειρία. Μετά τη δεύτερη, την τρίτη ή την εκατοστή επανάληψη- για κάποιους, αιώνια ανώριμους, μπορεί καμία επανάληψη να μην ήταν αρκετή-  θα τους παρηγορούσε η ιδέα ότι το κάψιμο ήταν μόνο προσωρινό και ότι αργά ή γρήγορα τα φτερά θα ξαναφύτρωναν για να καούν ξανά και ξανά. Ένα λεωφορείο μεθυσμένο από τις αναθυμιάσεις της νιότης διέσχιζε τους έρημους νυχτερινούς δρόμους – οι Αθηναίοι συνήθιζαν, από τότε, να εγκαταλείπουν την πρωτεύουσα τον Αύγουστο. Οι λιγοστοί ενήλικες συνταξιδιώτες παρακολουθούσαν τα νιάτα με κάποια ζήλια αναπολώντας  την ανεμελιά της ηλικίας. Μα  δεν μπορούσαν να υποψιαστούν πόσα δράματα μπορεί κρύβονται πίσω από την αστραφτερή βιτρίνα της αθωότητας. Πόση απάτη μπορεί να είναι κρυμμένη μέσα  σε μια εικόνα!

Όσο για την Αίγλη, ήταν ανίκανη να σκεφτεί, να αξιολογήσει, να ανακεφαλαιώσει. Στο μυαλό της έπαιζε, σαν κολλημένος δίσκος γραμμοφώνου,  το δίστιχο από το ποίημα του Πολέμη "το κρυφό σχολειό"  – ως εκεί έφθανε  η σχολική ποιητική  της παιδεία.

Εκεί η ψυχή πικρότερο αγροικά τον πόνο της σκλαβιάς της,
Εκεί βλέπει τι έχασε, τι έχει, τι της πρέπει.



8 σχόλια:

  1. Έφυγες και μας άφησες με την αγωνία! Τι να κάνουμε,θα περιμένουμε;
    Ελπίζω να πέρασες καλά εχθές!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πέρασα υπέροχα, Ελένη.
    Το "δεν μ' αγαπάς, μ' αγαπάς" είναι ένα έργο που πρέπει να δουν όλες οι μαμάδες μαζί με τις κόρες τους.
    Η Ρένη Πιτακή και η Πέγκι Τρικαλιώτη δίνουν ρεσιτάλ ερμηνείας και η Μαργαρίτα Λυμπεράκη με την Μαργαρίτα Καραπάνου ζωντανεύουν πάνω στη σκηνή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλημέρα, τι έγινε; Πέρασε η Τρίτη και ακόμη τίποτα..Η συνέχεια πότε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μεγάλη τιμή για τους πρωταγωνιστές - κι εμένα - που σου 'λειψαν.

    Οικογενειακές υποχρεώσεις με κράτησαν μακριά από τη μυθοπλασία και με αγκυροβόλησαν στην πραγματικότητα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Γλυκές οικογενειακές υποχρεώσεις, που όμως είχαν ασήμαντες ελπίζω,δυσάρεστες συνέπειες.
    Περαστικά και γρήγορα κοντά μας, για να διευθύνεις και πάλι τη φούγκα της ιστορίας σου.
    Είμαστε πολλοί που αναμένουμε την εξέλιξη!
    Φιλιά! Μας έλειψες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αναμενω εναγωνιως την εξελιξη!!
    Μεχρι τωρα..βλεπω τον εαυτο μου σαραντα χρονια πριν!Ιδιος τροπος γεννησης στην επαρχια,ιδια παραλλαγη ονοματος για τον ιδιο λογο,ιδιο επαγγελμα γονεων και ιδια ειδικοτητα,Αθηνα στα 16 στο Πεμπτο θηλεων στη Κωλεττη λογω σπουδων αδελφου, φροντιστηριο Ακαδημιας, μεταξυ Θεμιστοκλεους και Μπενακη...
    βρε τι γινεται;!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Θα φροντίσω, Ελένη, να είμαι συνεπής και στο ραντεβού της Τρίτης με το δεύτερο κεφάλαιο της φούγκας και στο μελωδικό ραντεβού της Τετάρτης.
    Μου λείψατε κι εσείς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Άφρα, είναι πολύ συγκινητική η ταυτοποίηση.
    Πάντως αύριο σκοπεύω να δημοσιεύσω κάποιες σκέψεις πάνω σε ερωτήσεις και σχόλια που μου γίνονται κατ' ιδίαν πάνω στη φούγκα. Εκεί μπορεί να βρεις μια πρώτη απάντηση για το πως αν και δεν σε ξέρω, γράφω για σένα σαν να σε ξέρω.
    Υ.Γ Δεν μπορώ να μπω στο blog σου. Μπορείς να βοηθήσεις;

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Οι κουβεντούλες μας