Τρίτη 13 Αυγούστου 2013

Φούγκα για δύο ασύμμετρες φωνές...ο φάκελος




Φωτο Παναγιώτης Κούκης
-Εδώ σ’ έχω αγόρι μου.
-Δεν σε πιστεύω…

Ο άλλος ένιωσε να αμφισβητείται η αξιοπιστία του και κυρίως η εξουσία του. Το αλκοόλ είχε περάσει πια στην κυκλοφορία του αίματος και, κάτω από την επήρειά του, κάθε ίχνος σωφροσύνης είχε κάνει στην μπάντα. Σηκώθηκε ορμητικός σαν φουσκωμένο ποτάμι παρασέρνοντας  κάθε τι που στεκόταν εμπόδιο στο διάβα του, φρενάρησε απότομα μπροστά στον φωριαμό, δοκίμασε διάφορα κλειδιά μέχρι να βρει το σωστό, δυσκολεύτηκε να στοχεύσει την τρύπα, μα ξαναγύρισε θριαμβευτής και πέταξε τον βαρύ μπλε φάκελο που προσγειώθηκε στο τραπέζι μ' έναν υπόκωφο γδούπο προκαλώντας αναταραχή στα ποτήρια  και πιτσιλώντας με τσίπουρο τους διπλανούς τοίχους.


Ήταν από τις σπάνιες φορές που ο Μιχαλιός έχασε την ψυχραιμία του. Μπροστά του βρισκόταν ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής του ιδωμένο μέσα από τη ματιά των "άλλων", των αντίπαλων. Φαντάστηκε αναφορές χαφιέδων, γειτόνων, συμφοιτητών, καθηγητών, θυρωρών, κλητήρων. Υποψιάστηκε  φωτογραφίες που πιστοποιούσαν την παρουσία του σε εκδηλώσεις και μυστικές συναντήσεις όπου ψιθυριστά μεταλαμπαδεύονταν οι κανόνες της συνωμοσίας από τους ειδήμονες στα φιντανάκια. Σχεδόν διάβασε πορίσματα πολύωρων ανακρίσεων. Τα ρουθούνια του άνοιξαν διάπλατα. Ένιωσε ερεθισμένος στην ιδέα να ξαναζήσει το παρελθόν του έτσι όπως το αξιολογούσαν άλλοι. Τον κέντριζε η επιθυμία να μάθει τι σκέφτονταν για κείνον, πώς τον μετρούσαν σ’ εκείνες τις πολύωρες εξαντλητικές ανακρίσεις, πώς δικαιολογούσαν στους ανωτέρους τους ότι ήταν υποχρεωμένοι να τον αφήσουν ελεύθερο χωρίς να μπορούν να αποδείξουν κάποια ανάμιξή του σε έκνομες ενέργειες, χωρίς να μπορούν να του αποσπάσουν κάποια ομολογία παρόλη την αφόρητη ψυχολογική πίεση που του ασκούσαν. Η περιέργεια τού έφερνε έξαψη κι αυτό ήταν κατανοητό. Μα άλλο περιέργεια κι άλλο οργή. Κι εκείνος ήταν οργισμένος νιώθοντας να βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από την πηγή που ίσως θα του αποκάλυπτε ονόματα και ταυτότητες των τριών καθαρμάτων που τον σακάτεψαν στο κελί που βρέθηκε έγκλειστος αμέσως μετά την εισβολή των τανκς στο Πολυτεχνείο. Την ήθελε παθιασμένα αυτή την πληροφορία χωρίς να έχει αποφασίσει πώς θα την διαχειριστεί. 

Ένιωσε το αίμα να ανεβαίνει στο κεφάλι του και όρμησε ασυγκράτητος ν’ ανοίξει τον απόρρητο φάκελο. Τον είχε σχεδόν αγγίξει όταν κάτι τον σταμάτησε. 
Πώς να εκμεταλλευτώ την αφέλεια και την εμπιστοσύνη του ανθρωπάκου; Αύριο, κάτω από το φως της μέρας, θα το έχει χιλιομετανιώσει, θα καταριέται την ώρα και τη στιγμή, θα ζει με το φόβο των συνεπειών. Οι καμπάνες εδώ πέφτουν για ασήμαντες και γελοίες αφορμές κι αυτό δεν είναι ούτε ασήμαντο, ούτε γελοίο. 
Ένιωσε να κατεψύχεται σαν κάποιος να άδειασε πάνω του ένα κανάτι παγωμένο νερό. Τα χέρια του έπεσαν άτονα λες κι ήταν μαριονέτα που ο χειριστής χαλάρωσε απότομα τους σπάγκους που της έδιναν κίνηση. Η νηφαλιότητα πήρε η θέση της έξαψης, το μυαλό άρπαξε τα ηνία κι έστειλε το ορμέμφυτο για ύπνο. Έχοντας πάρει συνειδητά την απόφαση να κουμαντάρει την παρόρμηση και να κλωτσήσει την ουρανοκατέβατη ευκαιρία, μπορούσε πια ν' αφήσει την οργή να εκφραστεί ανεξέλεγκτα. Τα ’βαλε με τις ευαισθησίες του, με τη χαζομάρα του άλλου, με το κωλοσύστημα, με τις ανθρώπινες σχέσεις, με ό,τι μπορούσε να φταίει ή και να μην φταίει. Ο πρόχειρος στόχος για να εξαπολύσει τους κεραυνούς της μανίας του ήταν ο λοχίας που, ανυποψίαστος για τα τεκταινόμενα στο μυαλό του Μιχαλιού, εξακολουθούσε να χαμογελάει αυτάρεσκα.
-Ρε μαλάκα, σκέφτηκες τι πα να κάνεις; Το ξέρεις πως μπορώ να σε στείλω στρατοδικείο;

Ήταν πια εκτός εαυτού και τον έλουζε πατόκορφα με όποια βρισιά κυκλοφορούσε στην πιάτσα –ο συγχρωτισμός του με τον υπόκοσμο του ιππόδρομου του είχε χαρίσει ένα πλούσιο λεξιλόγιό στα “γαλλικά”. Ο λοχίας έμεινε για κάποια δευτερόλεπτα ακίνητος, άλαλος σαν να είχε φάει κλωτσιά στ' αχαμνά, τον κοίταξε σαν να μην τον αναγνώριζε και μεμιάς τα κατάλαβε όλα. Συνειδητοποίησε την αστοχασιά του, αντιλήφθηκε τον κίνδυνο που ξεφύτρωσε από το πουθενά κι άρχισε να κινείται ενστικτώδικα. Αγκάλιασε τον φάκελο και τον έσφιξε στο στήθος του να τον προστατέψει λες και ο Μιχαλιός μπορεί να άλλαζε γνώμη και να τον διεκδικήσει με τη βία -κι ας τον είχε, μόλις ένα λεπτό πριν, αποποιηθεί. Ύστερα άρχισε να εκτελεί σπασμωδικά τις αντίστροφες κινήσεις  σαν να είχε πατήσει στο χειριστήριο του βίντεο την εντολή για πισωγύρισμα του χρόνου. Δεν ηρέμησε παρά μόνο αφού τον ασφάλισε στην θέση του και διπλοκλείδωσε το ντουλάπι. Ήταν ολοφάνερο πως έκανε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να εξαλείψει κάθε ίχνος της απερισκεψίας του. Γύρισε κι έριξε στον Μιχαλιό ένα βλέμμα που καθρέφτιζε την πιο αντιφατική γκάμα συναισθημάτων:  ικεσία για έλεος μαζί με απομεινάρια τσαμπουκά, απορία για την αχαριστία μαζί μ’ ευγνωμοσύνη γιατί τον είχε προστατέψει πριν συμβεί το ανεπανόρθωτο. Ο  εγωισμός του πληγώθηκε γιατί δεν εκτιμήθηκε η γενναιοδωρία του, η αυτοεκτίμησή του ταπεινώθηκε θεωρώντας πως η αντίδραση του στρατιώτη ήταν αλαζονική, ένιωσε ασυγχώρητος που ξανοίχτηκε χωρίς ανταπόκριση. Στάθηκε όρθιος απέναντί του προσπαθώντας να περισώσει  ό,τι μπορούσε να περισωθεί από την περηφάνια του κι ύστερα κατέρρευσε σαν σακί πάνω στο κάθισμα. 

Ο Μιχαλιός ξέσπασε σ’ ένα ασυγκράτητο νευρικό γέλιο. Το πρόσωπό του είχε γίνει μια παγωμένη μάσκα που του έδινε τη μορφή αποκρουστικού νυχτερινού ξωτικού. Βγήκε στον καθαρό αέρα κι άναψε τσιγάρο μπας και ηρεμήσει.
Ο φάκελος της ζωής του! 
Άλλος κρατάει ημερολόγιο. 
Για κείνον είχαν φροντίσει άλλοι -και τι λεπτομερές ημερολόγιο, αν κρίνει από τον όγκο του! 
Ποιο να ήταν άραγε το πρώτο ντοκουμέντο; Από πότε είχε μπει στο στόχαστρό τους; Είχαν άραγε εντοπίσει τα ραδιογωνιόμετρα τους τον πειρατικό ραδιοφωνικό σταθμό του πατέρα του Πέτρου; Ο Πέτρος... Συμμαθητής του στο Βαρβάκειο, τον έφερνε καιρό γύρο-γύρο μέχρι να του ξεφουρνίσει την ιδέα: ο πατέρας του ήταν ιδιοκτήτης πειρατικού ραδιοφωνικού σταθμού που μετέδιδε ροκιές. Εκείνοι θα  έμπαιναν στα κυκλώματα εν αγνοία του και θα εξέπεμπαν τραγούδια του απαγορευμένου Θεοδωράκη. Είχε τα κότσια να το κάνει; Δεν ήταν στενοί φίλοι, μα όλοι ήξεραν πως ο Μιχαλιός ήταν έμπειρος στα ηλεκτρονικά κι ο Πέτρος πήρε το ρίσκο να τον εμπιστευτεί. Ο Μιχαλιός είχε και τα κότσια και την ικανότητα να χειριστεί τον πομπό. Ο Πέτρος είχε τα βινύλια από τη δισκοθήκη του σπιτιού. Ποτέ δεν έμαθαν αν οι σύντομες και περιστασιακές εκπομπές τους είχαν την παραμικρή απήχηση κι αν υπήρχαν ακροατές κι από τα δύο στρατόπεδα. Αυτή ήταν η αρχή.

Η 21η Απριλίου του ’68, πρώτη επέτειος του πραξικοπήματος συνέπεσε με την Κυριακή του Πάσχα· μια ηλιόλουστη μέρα με ασυνήθιστα ψηλή θερμοκρασία για την εποχή. Ο Μιχαλιός το θεωρούσε ανεπίτρεπτο να περάσει μια τέτοια μέρα χωρίς την παραμικρή αντίδραση. Κατέβηκε στο κέντρο έτοιμος να ενσωματωθεί σε ό,τι οργανωμένο ή απρογραμμάτιστο ήθελε προκύψει. Οι διαίσθηση δεν τον γέλασε. Η ίδια σκέψη είχε οδηγήσει και κάποιους άλλους εκεί. Στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου τους αναγνώρισε, όπως τον αναγνώρισαν κι εκείνοι. Ήταν που τριγύριζαν άσκοπα κοιτώντας διερευνητικά ολόγυρα; Ή ήταν εκείνη η ενστικτώδης κίνηση να στρέφουν κάθε τόσο το κεφάλι πάνω από τον ώμο να βεβαιωθούν πως δεν τους παρακολουθεί κανείς; Ή μήπως η προσποιητά ανέμελη έκφραση του προσώπου που βροντοφώναζε ό,τι κρυβόταν στο πίσω μέρος του μυαλού τους; Ίσως όλα αυτά μα πάνω απ’ όλα  εκείνη η ξεχωριστή αδημονία που έδινε στο βλέμμα μια έκφραση αναμονής. Δεν υπήρξε προσυνεννόηση, όλα έγιναν αστραπιαία. Κάποιος ξεδίπλωσε μια ελληνική σημαία. Αυτόματα και αυθόρμητα οι υπόλοιποι στοιχήθηκαν πίσω του. Έγινε μια μικροδιαδήλωση που διήρκεσε ελάχιστα και διαλύθηκε εν τω άμα πριν προλάβουν να εμφανιστούν οι φρουροί του νόμου. Ήταν απίστευτο πώς τον μέθυσε η κραυγή “ελευθερία” που βγήκε από μέσα του λες και είχε δραπετεύσει από τα πνευμόνια του. Αμέσως μετά άρχισε να τρέχει να εξαφανιστεί στους δρόμους που τέμνουν κάθετα την Πανεπιστημίου. 

Το βράδυ στήθηκε να παρακολουθήσει τις ειδήσεις στην τηλεόραση σίγουρος, μες στην αφέλεια του πρωτάρη, πως θα ήταν πρώτο θέμα. Κούνια που τον κούναγε! Τέτοια κι ακόμα σπουδαιότερα γεγονότα θάβονταν κάτω από τόνους προπαγάνδας. Εκείνη ειδικά την ημέρα οι ειδήσεις έβριθαν από πλάνα με τους εθνοσωτήρες να χορεύουν καλαματιανά και τσάμικα στα στρατόπεδα υπό τους ήχους φαιδρών ασμάτων που τους εξυμνούσαν, να τσουγκρίζουν κόκκινα αυγά με τους φαντάρους ενώ ο φακός εστίαζε στους οβελίες που περιστρέφονταν ροδοψημένοι και λαχταριστοί και ζουμάριζε κάθε τόσο στο, κυριολεκτικά κατακαημένο, σύμβολο του φοίνικα που αναγεννιέται από τις στάχτες του. Ούτε καν οι εφημερίδες της επόμενης είχαν τον παραμικρό υπαινιγμό. Και πώς αλλιώς θα μπορούσε να γίνει; Οι εφημερίδες δεν λογοκρίνονταν απλώς. Η Ζαλοκώστα απαγόρευε και υπαγόρευε ταυτόχρονα και εν προκειμένω είχε απαιτήσει οκτάστηλο ρεπορτάζ από τον εορτασμό στα στρατόπεδα. 

Συνεχίζεται...



11 σχόλια:

  1. "... άρπαξε τα ηνία κι έστειλε το ορμέμφυτο για ύπνο"
    Ορμέμφυτο! Είσαι απίθανη. Που την ξετρύπωσες αυτή την λέξη; Φοβερή. Χαλάλι το ψάξιμο που έκανα.
    Μου θυμίζεις ένα λογίδριο επ ευκαιρία ενός έτους από της "επαναστάσεως(!)" κάποιου καθηγητή που ωθούμενος από τις... ορμέμφυτες δεξιές τάσεις του αναφωνούσε "... ενός εικοσιένα και μιας είκοσι μιάς!"
    Πασχάλης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτή η απίθανη γλώσσα μας!

      Κάποιος αναγνώστης έκανε, καιρό πριν, μια κριτική πως γράφω μόνο γι αυτούς που έχουν διάθεση ν'ανοίξουν λεξικά για να με καταλάβουν. Και να που εσύ, Πασχάλη, έρχεσαι και λες πως κάποια λέξη μου σε παρακίνησε να ψάξεις. Θεωρώ καλότυχα τα γραπτά μου που αντιμετωπίζονται με τόση σοβαρότητα, πράγμα που χαρακτηρίζει την ποιότητα των αναγνωστών.

      Διαγραφή
  2. ΜΙΑ ΚΑΙ Ο ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΧΟΥΝΤΑΣ (46 ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΡΑ ΜΗΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΣΡΑΝΤΑΕΠΤΑ????) ΑΣ ΘΥΜΗΘΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΜΑΣ...............

    ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ, Ιστορικού Ερευνητή
    «Η ΜΑΧΗ» δημοσιεύει σήμερα το πέμπτο μέρος της ιστορικής συνέντευξης-ντοκουμέντο, του κορυφαίου κινηματία πρωταγωνιστή Αξιωματικού της 21ης Απριλίου, 1967, του Ταξίαρχου τότε Στυλιανού Παττακού, ο οποίος μιλά για όλα όσα συνέβησαν εκείνη την εποχή, χωρίς φόβο και με θάρρος στον ιστορικό ερευνητή, Νίκο Γ. Θεοδώρου.
    Στο έβδομο μέρος, ο Στ. Παττακός μιλάει για τους καλλιτέχνες της εποχής και το πώς ξαφνικά με την πτώση του στρατιωτικού καθεστώτος έγιναν όλοι αντιχουντικοί. Επίσης αναφέρετε στα γεγονότα του Πολυτεχνείου, και πως αυτά ανέτρεψαν, όπως δηλώνει, όλους τους σχεδιασμούς και μας οδήγησε στην Κυπριακή τραγωδία. Ο Στ. Παττακός είναι σήμερα 101 χρόνων και από το 1974, η μεταπολίτευση αρνείται να του παράσχει σύνταξη αλλά ούτε και υγειονομική περίθαλψη.

    -Με τους ανθρώπους της Τέχνης, τους ηθοποιούς του θεάτρου και του κινηματογράφου, το στρατιωτικό καθεστώς τι σχέση είχε; Τι στάση κρατήσατε κ. Παττακέ; Αρκετοί ηθοποιοί και τραγουδιστές μετά το 1974 δηλώνουν αντιστασιακοί και πολέμιοι της “Χούντας”. Ποιοι συμμετείχαν στην πρώτη εορταστική επέτειο-εκδήλωση της 21ης Απριλίου; Τα έχετε ζήσει, τα ξέρετε και ως αντιπρόεδρος που ήσασταν γνωρίζετε πάρα πολλά.
    Α, πολύ ωραία ερώτησις. Ουδείς μας αντιστάθηκε, ουδείς μας επολέμησε όταν ήμασταν στην εξουσία. Ε, μετά το 1974 ας λένε ότι θέλουνε. Την αλήθεια σας λέγω όπως κάνω πάντα. Εκεί που όλοι ήταν με την Επανάσταση, στις 24 Ιουλίου 1974, γίνανε όλοι αντιστασιακοί και αντιχουντικοί! Οι ηθοποιοί ήτο στο πλευρό μας. Η μακαριστή Αλίκη Βουγιουκλάκη αρκετές φορές διασκέδαζε εις τα κέντρα διασκεδάσεως με τον αρχηγό της ΚΥΠ Ρουφογάλη μετά της συζύγου αυτού Ντέλας. Παρών ήτο και ο Δημήτριος Ιωαννίδης, με τον οποίον η Αλίκη είχε φιλικές σχέσεις. Η αείμνηστη Αλίκη κατά την διάρκεια της κατοχής είχε μείνει ορφανή από πατέρα. Οι κομμουνιστές τον εδολοφόνησαν Χριστούγεννα του 1943 και βρήκε φρικτό θάνατο. Τον εβασάνισαν πριν πεθάνει. Ήτο Νομάρχης εις την Πελοπόννησον και εθνικόφρων. Η Βίκυ Μοσχολιού μας αγαπούσε πολύ και είχε συγγένεια με τον Ιωάννη Λαδά. Ήτο κουμπάροι. Κάθε χρόνο τραγουδούσε τον ύμνο της 21ης Απριλίου, τώρα λένε ότι δεν το τραγουδούσε. Πόσο μικρόψυχοι είναι! Ουδέποτε το έκρυψε και μετά το 1975 μας επισκεπτότανε και στη φυλακή. Ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, που τον παρουσιάζουνε σήμερα ότι είναι κομμουνιστής, ήτο φίλος του Γεωργίου Παπαδοπούλου και στην πρώτη επέτειο της 21ης Απριλίου το 1968 συμμετείχε ενεργά στις εκδηλώσεις. Ουδείς τους επίεσε να έρθουν με το ζόρι. Συμμετείχαν επειδή το θέλανε. ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...........

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις

    1. Εγώ δεν είμαι ιστορικός ερευνητής. Ένα απλό μυθιστόρημα έγραψα που προσπαθεί να δει τα πράγματα κυβιστικά, απ'όλες τις πλευρές, και υπαινικτικά ως προς το ιστορικό μέρος. Όλα όσα έγραψε η "Μάχη" (και άλλα πολλά) τα μελέτησα πολύ προσεχτικά πριν γράψω μία παράγραφο που αναφέρεται σ' αυτά. Τώρα αν θέλεις τη γνώμη μου, εκτός κειμένου, χωρίς να παραγνωρίζω ότι ο Παττακός δεν λέει ψέματα δεν του αναγνωρίζω το δικαίωμα, από την άλλη, να γίνεται κήνσορας (να μια ακόμα ωραία λέξη για ψάξιμο ).

      Διαγραφή
  3. -Να σταθώ στον αξέχαστο Γρηγόρη Μπιθικώτση. Είναι αλήθεια ότι τραγουδούσε τα τραγούδια της 21ης Απριλίου; Και αληθεύει το γεγονός ότι ο Μίκης Θεοδωράκης είχε διαφωνίσει με τον Μπιθικώτση και είχε πικραθεί μαζί του;
    Θα σας πω. Εδώ παιδί μου λένε ότι η Σοφία Βέμπο υπήρξε κομμουνίστρια, θα τους γλύτωνε από το βούρκο και τα ψεύδη της «μεταπολιτεύσεως» ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης; Έχουνε διαστρεβλώσει τα πάντα μετά το 1974. Ψέμα, ψέμα, ψέμα, ψέμα, ε πόσο ψέμα, φτάνει ποια! Η Σοφία Βέμπο η οποία εθαύμαζε τον Ιωάννη Μεταξά, λένε τώρα ότι υπήρξε κομμουνίστρια! Λοιπόν, ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, ναι, είναι αλήθεια αυτό που λέτε, ότι είχε πικραθεί ο Μίκης μαζί του, τραγουδούσε τον ύμνο της Επαναστάσεως και σε κάθε εκδήλωση της 21ης Απριλίου τραγουδούσε όλα τα τραγούδια. Ο Μπιθικώτσης τραγουδούσε σε ρυθμό εμβατηρίου το παρακάτω τραγούδι που έγινε ο ημιεπίσημος ύμνος της Επαναστάσεως μας. Το τραγούδι είναι, «Μέσα στ Απρίλη τη γιορτή, το μέλλον χτίζει η νιότη, αγκαλιασμένη, δυνατή, μ’ εργάτη, αγρότη, φοιτητή και πρώτο τον στρατιώτη. Τραγούδι αγάπης αντηχεί, γελούν όλα τα χείλη και σμίγουν μέσα στην ψυχή, του Εικοσιένα η εποχή κι η Εικοσιμιά του Απρίλη. Μες στις καρδιές μπαίνει ζεστή του Απριλιού η λιακάδα και έχουν στα στήθια τους κλεισθεί θρησκεία, οικογένεια και πάνω απ όλα Ελλάδα». Αυτό παιδί μου τραγουδούσε ο λεβέντης Γρηγόρης Μπιθικώτσης και ο θαυμαστής του Μεταξά και της 4ης Αυγούστου τότε, Μίκης Θεοδωράκης και σήμερα υπέρμαχος της ελληνοτουρκικής φιλίας, του έστειλε ένα γράμμα, το οποίο έπεσε στα χέρια τα δικά μας, σας το παραδίδω και παρακαλώ πολύ να το δημοσιεύσετε. Το γράμμα χρονολογείται από τον Ιούλιο του 1967 και έγραφε τα εξής. Μίκης προς Γρηγόρη, «Γρηγόρη. Διάβασα με κατάπληξη ότι πρόκειται να τραγουδήσεις στα «Δειλινά» τον ‘’Ύμνο της Επαναστάσεως’’. Νομίζω ότι είσαι αρκετά μεγάλος για να καταλαβαίνεις τι πρόκειται να κάνεις. Πόσες ευθύνες επωμίζεσαι και σε τι σοβαρούς κινδύνους μπαίνεις. Κάθησε σπίτι σου με αξιοπρέπεια. Μη γκρεμίζεις με μια κλωτσιά αυτό που χτίσαμε μαζί τόσα χρόνια. Μην ακούς τους κερδοσκόπους και τους προσκυνημένους. Μη ρίχνεις στο βούρκο το όνομά σου και το όνομα των παιδιών σου, που σε λίγο θα ντρέπονται για σένα. Κάνε τον άρρωστο. Φύγε για το εξωτερικό. Εκεί μπορείς ν αρχίσεις μια καινούργια καριέρα. Η Μελίνα σε περιμένει. Γιατί αν εσύ ο Μπιθικώτσης, το πρωτοπαλλήκαρο του Θεοδωράκη, γίνεις επίσημος τραγουδιστής της Δικτατορίας τραγουδώντας αυτό το άθλιο κατασκεύασμα θα πρέπει να ξέρεις ότι θα γίνεις ο πιο αχάριστος και τιποτένιος προδότης που γέννησε ο Λαός μας. Στο όνομα της φιλίας μας και για χάρη της γυναίκας σου, των παιδιών σου και όλων των αμέτρητων φίλων μας, σε ικετεύω να μ’ ακούσεις για τελευταία φορά. Μετά την Πέμπτη θα είναι αργά. Πάρα πολύ αργά. Υπογραφή Μίκης Θεοδωράκης, Αθήναι, Ιούλιος 1967».
    Αυτά έγραψε λοιπόν ο Μίκης προς τον Γρηγόρη. Θέλετε να σας πω τι έγινε; Ο λεβέντης Γρηγόρης Μπιθικώτσης, δεν έκατσε σπίτι του, ούτε έκανε τον άρρωστο, ούτε πήγε στο εξωτερικό να συναντήσει την Μελίνα, η οποία κατηγορούσε την Ελλάδα στους ξένους, έγραψε τον Μίκη Θεοδωράκη στα παλιά του τα παπούτσια και τραγούδησε κανονικά και λεβέντικα τον ύμνο της Επαναστάσεως της 21ης Απριλίου! Αυτός ήταν ο Γρηγόρης, ένας ΛΕΒΕΝΤΗΣ, μπράβο του. Ο Μίκης μικρός ήτο στην ΕΟΝ του Μεταξά και έγραψε και το ποίημα, «έχω πίστη στο χριστούλη σεβασμό στο βασιλιά, σα μεγάλο πατερούλη αγαπώ το Μεταξά»! μετά πήγε στο εγκληματικό ΕΑΜ, μετά στην ΕΔΑ, το 1974 είπε το Καραμανλής ή τανκς και το 1990 πήγε στη Νέα Δημοκρατία του Μητσοτάκη. Τους γύρισε όλους δηλαδή. Ναι, σπουδαίος μουσικός, αλλά και … σπουδαίος πολιτικός γυρολόγος!

    -Ο Γιώργος Νταλάρας τι στάση κράτησε; Ήτο εναντίον της 21ης Απριλίου;
    Θα σας πω σιγά-σιγά, έχετε υπομονή. Ο Θανάσης Βέγγος συμμετείχε και αυτός στις εορταστικές εκδηλώσεις. Ο Γιάννης Βογιατζής ο ηθοποίος, το ίδιο. Ο τραγουδιστής Γιάννης Βογιατζής μας αγαπούσε πάρα πολύ. Ακόμα και τώρα το λέει, που είσαι Παπαδόπουλε. ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.........

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ο λεβέντης ο Κώστας Πρέκας ο οποίος γύρισε και τις υπέροχες πολεμικές ταινίες, επειδή ήτο υπέρ της Επαναστάσεως της 21ης Απριλίου, κυνηγήθηκε πολύ απ’ το 1974 και μετά. Να πάτε να τους βρείτε να σας πούνε την αλήθεια. Λάμπρος Κωνσταντάρας, Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, Μάρω Κοντού, η Αρώνη, η Λυβικού, ο Βουτσάς, Ζωή Λάσκαρη, Δήμητρα Σερεμέτη, Παντελής Ζερβός, Νικήτας Πλατής, ο Φέρμας, ο αξεπέραστος Γιώργος Οικονομίδης και άλλοι ηθοποιοί και τραγουδιστές ήτο με την Επανάσταση. Τότε κάνανε λεφτά όλοι τους. Ο Κωνσταντάρας πολέμησε στην Αλβανία το 1940, ο δε Παπαγιαννόπουλος ήτο αξιωματικός του Εθνικού Στρατού κατά την διάρκεια του συμμοριτοπολέμου και πολεμούσε σκληρά τους συμμορίτες κομμουνιστές στο Γράμμο και στο Βίτσι. Όποτε με έβλεπε μου έλεγε, επιτέλους βάλατε μια τάξη και βρήκαμε την ησυχία μας, μας εσώσατε από το χάος, την αναρχία και τους κομμουνιστάς. Ο Πάριος, ο Βοσκόπουλος, ο Πουλόπουλος, όλοι τότε γίνανε μεγάλα ονόματα. Ο αδελφικός φίλος του Παπαδόπουλου ο Γιώργος Ζαμπέτας μας αγαπούσε πολύ και τραγουδούσε πάντα τον ύμνο της 21ης Απριλίου και έλεγε και το τραγούδι, κυρά Γιώργαινα ο Γιώργος σου που πάει. Όλοι ήταν μαζί μας. Με την ‘’μεταπολίτευση΄΄ ήρθε και το ψέμα. Και τώρα ας μιλήσουμε για τον Νταλάρα που με ρωτήσατε ενωρίτερα. Ο Γιωργάκης μας. Όταν ήμασταν στην εξουσία ουδέποτε έκαμε μίαν δήλωση κατά του στρατιωτικού καθεστώτος. Το 1970 με 1971 κάπου στην Αθήνα, στο μουσικό κέντρο Στορ ή Στορκ αν ενθυμούμαι καλώς, τραγουδούσε με κορυφαία στελέχη της Επαναστάσεως τραγούδια υπέρ του στρατού και εθνικά εμβατήρια. Αυτή είναι η αλήθεια παιδί μου, αν έχει το θάρρος και την εντιμότητα ας με διαψεύσει. Γίνανε όλοι αντιστασιακοί μετά… θάνατον της χούντας! ΚΑΛΟ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΣ ΟΡΜΕΜΦΥΤΗ ΧΟΥΝΤΑ ΕΙΝΑΙ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιατί;
      Μπορεί να μην έχει διασταυρωμένες πληροφορίες ( φυσικό αφού αναφέρεται σε γεγονότα κυριολεκτικά της στιγμής), αλλά αναφέρεται σ' ένα γεγονός που μας έχει συγκλονίσει όλους.

      Διαγραφή
  6. Τελικά όσο τα ανακατεύεις τόσο βρωμάνε; Συγγνώμη, για την έκφραση, αλλά εμείς οι νεότεροι που δεν τα 'χουμε ζήσει, και δεν τα 'χουμε διδαχτεί από "αμερόληπτα" βιβλία στα σχολεία μας, πώς θα διασταυρώσουμε την αλήθεια μας; Πόσο βαθιά πρέπει τελικά να ψάξουμε για να δούμε έστω ένα μικρό κομμάτι του παρελθόντος μας στις πραγματικές του διαστάσεις, τηρουμένων των αναλογιών; Μήπως κάπως έτσι φτάσαμε ως εδώ, πλανώμενοι πλάνας οικτράς;;;
    Τι λέω, η κοιμισμένη μες την αγκαλιά του Αυγούστου; Γεια σε όλους!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Λένε πως ο καλύτερος τρόπος για να προσεγγίσεις την ιστορική αλήθεια είναι η διασταύρωση ιστορικών πηγών. Προσωπικά τον βρίσκω πολύ ανιαρό δρόμο. Με γοητεύουν αντίθετα τα ιστορικά μυθιστορήματα όπου βλέπω την αλληλεπίδραση της Ιστορίας με τις μικρές ζωές των μικρών ανθρώπων. Μπορεί να χάνω σε ιστορική αλήθεια, κερδίζω όμως σε συναισθηματική αλήθεια.
    Μπορεί πάλι να παραμιλάω κι εγώ κοιμισμένη στην αγκαλιά του Αυγούστου.
    Γεια και χαρά σου, Ελένη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Οι κουβεντούλες μας