Φούγκα για δύο ασύμμετρες φωνές... ο έρωτας ο σωστός

Φωτο Μαρδίτσα Σιβίλια

Στο μεταξύ είχε μπει στη ζωή της Αίγλης και ο έρωτας ο σωστός. Στην κατάλληλη ηλικία, με την φυσιολογική ανάπτυξη, τα κανονικά επίπεδα ορμονών.  Ήταν σε κάποιο πάρτι που γνώρισε τον Άγγελο. Καθόλου πρωτότυπο! Ήταν τα χρόνια που περισσότεροι αισθηματικοί δεσμοί είχαν την αρχή τους στο ημίφως, μ’ ένα ποτήρι βερμούτ στο χέρι και τη μελωδία κάποιου παθητικού μπλουζ να λικνίζει τα σφιχταγκαλιασμένα νεανικά σώματα, ανάβοντας πόθους και πάθη. Φώλιασε ο ένας στις προεξοχές του άλλου, ακούστηκε το κλικ  και εφάρμοσαν σαν δυο τουβλάκια lego.

Ταιριαστοί!

Εκείνος δεν απείχε από τα όνειρά της και από τα όνειρα που της είχε εμφυσήσει η οικογένεια• για την ακρίβεια ο Άγγελος ήταν ο άντρας που είχε εντολή να αγαπήσει.

Η σχέση τους ικανοποιούσε προδιαγραφές αυθεντικότητας, ασφάλειας, σταθερότητας, διάρκειας. Θα μπορούσε να διεκδικήσει πιστοποιητικό ποιότητας  ISO.

Ανήκαν στον ίδιο κόσμο, είχαν ανατραφεί με τις ίδιες αρχές και αξίες, οι κοσμοθεωρίες τους ταυτίζονταν, οραματίζονταν το μέλλον με κοινό τρόπο.

Η μόνη τους διαφωνία ήταν στον αριθμό των παιδιών: για κείνη τα δύο ήταν αρκετά, εκείνος  -που ήταν μοναχοπαίδι– επέμενε για τέσσερα.

Δεν είχαν, ωστόσο, κοινά ενδιαφέροντα• το αντίθετο μάλιστα. Του άρεσαν τα βουνά ενώ εκείνη λάτρευε τη θάλασσα. Διάβαζε μυθιστορήματα κι εκείνος Ιστορία και Φιλοσοφία. Άκουγε αποκλειστικά κλασσική μουσική ενώ εκείνη όλα τα είδη μουσικής με εξαίρεση την κλασσική. Έτρεχε από γυμναστήριο σε γήπεδο με μια ρακέτα στο χέρι ή ένα σακίδιο στην πλάτη ενώ εκείνος απολάμβανε το χουζούρι.  Λάτρευε το χορό κι εκείνος ένιωθε αμήχανος στην πίστα,  ανίκανος να συντονίσει το σώμα του με τον ρυθμό της μουσικής. Ήταν αντιπροσωπευτικός τύπος “ταξιδευτή της πολυθρόνας” την ώρα που εκείνη παθιαζόταν με τα ταξίδια. Παρόλο που εκείνος σπούδαζε θεωρητικές επιστήμες κι εκείνη θετικές, ήταν πρακτικός στα καθημερινά, βγάζοντας πάντα την κατάλληλη λύση από το τσεπάκι του, την ώρα που εκείνη θεωρητικολογούσε και πελαγοδρομούσε ταξινομώντας τα ενδεχόμενα.

Ήταν κοινωνικός, έκανε εύκολα παρέες, αλλά δεν είχε στενούς φίλους• δυσκολευόταν να εμπιστευτεί. Εκείνη, περνούσε τους ανθρώπους από κόσκινα πριν τους εντάξει στη ζωή της, εύρισκε όμως μια κολλητή σε κάθε φάση ζωής και είχε ευλογηθεί να διατηρεί μια μόνιμη αδελφική φιλία από τα παιδικά χρόνια. Ήταν αυστηρός και καταγγελτικός με τους ανθρώπους -όσο τουλάχιστον αυστηρός ήταν και με τον εαυτό του. (Καθόλου τυχαίο που στόχευε σε μια θέση εισαγγελικού λειτουργού). Η Αίγλη ήταν ανεκτική τρέφοντας μια συμπόνια για τις αδυναμίες των ανθρώπων και έψαχνε πίσω από κάθε άσχημη συμπεριφορά την παράπλευρη αιτία  που θα μπορούσε να την δικαιολογήσει. Έπαιρνε όρκο πως το “ουδείς εκών κακός” δεν ήταν απλό απόφθεγμα. Υπέφερε από μια χρόνια αδημονία, μια αίσθηση ανικανοποίητου, ενώ εκείνος δεν είχε ανησυχίες και ανακάλυπτε τη χαρά στα  απλά καθημερινά.

Έβγαζε ένα τρυφερό παράπονο όταν της τραγουδούσε με την κιθάρα του τους στίχους της Αγγελικής Ελευθερίου που λες κι είχαν γραφτεί για κείνους.

Ένα καράβι ήσουνα στον ουρανό,

κι ήταν το σπίτι το δικό μου στεριανό.

Κι είχα κρασί για μένα και το διπλανό

κι εσύ εγύρευες έναν ωκεανό…

Δεν τους τρόμαζαν οι διαφορές. Ήταν τόσο νέοι. Οι προτιμήσεις τους δεν είχαν παγιωθεί, όλα ρευστά ήταν, ο χρόνος ήταν μπροστά τους ν’ ανακαλύψουν το καινούργιο που πρότεινε ο άλλος, να αναθεωρήσουν απόψεις, να βάλουν στο μίξερ ενδιαφέροντα και προτιμήσεις, να τα ζυμώσουν μέχρι να γίνουν μίγμα ομογενές. Πίστευαν ότι αγεφύρωτες είναι μόνο οι διαφορές σε αρχές και αξίες. Ήταν βάσιμη η αισιοδοξία τους ότι θα κατάφερναν να περπατήσουν χέρι-χέρι σε μια κοινή ζωή. Η Αίγλη ένιωσε την αλλαγή στο πετσί της. Ο έρωτας της χάρισε μια λάμψη, που δεν περνούσε απαρατήρητη, την έκανε πιο δημιουργική, πιο έξυπνη, πιο αποτελεσματική ακόμα και πιο τυχερή. Ντυνόταν πιο θηλυκά, περπατούσε πιο λικνιστικά, άρχισε να βάφεται -τόσο μόνο όσο χρειαζόταν για να αναδεικνύει τη φυσική νεανική της φρεσκάδα. Ξεχώριζε στις συντροφιές τους πετώντας τις πιο εύστοχες ατάκες μόνο και μόνο για να γυρίσει να δει τα μάτια του να την καμαρώνουν. Οι βαθμολογικές της επιδόσεις στη Σχολή έκαναν ένα άλμα επί κοντώ και εκτινάχθηκαν προς το άριστα. 

Βέβαια στα είκοσι, καλές οι αναλύσεις και οι προδιαγραφές, αλλά έρωτας χωρίς τη μαγεία του παραμυθιού γίνεται; Και κοίτα να δεις που ούτε κι αυτό έλειπε. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο από τα μαλλιά του αναδυόταν μια αισθησιακή μυρωδιά κανέλλας. Η μυρωδιά ερέθιζε την όσφρησή της με ιδιαίτερα οικείο τρόπο. Η μητέρα χρησιμοποιούσε κανέλλα κατά κόρον στην μαγειρική –έλεγε ότι άρεσε πολύ στον πατέρα. Την πρώτη φορά που την φίλησε –τρυφερά σε όλα τα σημεία του προσώπου, μέχρι που την έκανε να αποζητάει απελπισμένα τα χείλη του πάνω στα δικά της– αυτό το άρωμα τη μέθυσε τόσο, που γύρισε σπίτι παραπατώντας. Η συχνότητα της επανάληψης την έπεισε πως δεν ήταν συμπτωματικό.

Δεν μπορεί, κάποια λογική εξήγηση θα υπάρχει.

Έτσι ήταν φτιαγμένη: το ανεξήγητο την τραβούσε σαν μαγνήτης, μέχρι να το εξιχνιάσει. Η όλη υπόθεση είχε κάτι από τη γοητεία της ανακάλυψης του ένοχου σε αστυνομικό μυθιστόρημα.

Του ζητούσε, αδιάφορα τάχα, πληροφορίες για καλλυντικά. Τι  σαμπουάν, ποιον αφρό ξυρίσματος, ποιο αποσμητικό…; Διάβαζε και αντέγραφε προσεχτικά τα  συστατικά των συγκεκριμένων προϊόντων. Μια φίλη χημικός μπήκε πρόθυμα στο παιχνίδι και   μαζί βάλθηκαν να ψάχνουν στα βιβλία τους  χημικούς τύπους των συγκεκριμένων ουσιών και να τους βάζουν σε αντιπαραβολή με τον χημικό τύπο του κιννάμωμου μήπως ανακαλύψουν ομοιότητες που θα τις οδηγούσαν  στην ταυτοποίηση. Η επιστημονική μέθοδος, ανέκαθεν αντίπαλος της μαγείας, επιστρατεύτηκε να ξεδιαλύνει το ακατανόητο.

Τζίφος!

Όσο πιο πυκνό γινόταν το μυστήριο, τόσο πιο πολύ την ξετρέλαινε αυτή η μυρωδιά. Έφτασε στο σημείο να τον υποπτεύεται πως έκρυβε πληροφορίες, για να κρατάει σαν μυστικό όπλο αυτό το κάτι που είχε πια καταλάβει πόσο την γοήτευε. Εκείνος, με το πρακτικό του πνεύμα, προσπαθούσε να την πείσει  ότι είναι ιδέα της –μια πολύ κολακευτική ιδέα, παραδέχτηκε- και η φίλη επιβεβαίωσε την εκδοχή του μέσα από μια αφελή συνωμοσία.

-Το ξέρεις πως δεν με έχεις χορέψει ποτέ; Αν δεν με χορέψει ο φίλος της κολλητής μου, ποιος θα το κάνει;

-Δεν χορεύω καλά.

-Δικαιολογίες…

Τον τράβηξε με το ζόρι στην πίστα και κόλλησε την μύτη στα μαλλιά του. Η Αίγλη, που χόρευε δίπλα, δεν τους έχανε από τα μάτια της. Πίσω από τις πλάτες των καβαλιέρων τους οι δυο κοπέλες αντάλλασσαν νοήματα, μα τα νοήματα της φίλης ήταν αρνητικά. Όχι, δεν υπήρχε ίχνος από άρωμα κανέλλας. Αν και τα τεκμήρια ήταν εναντίον της, δυσκολευόταν να πειστεί –ορθολογίστρια, βλέπεις.

Στην πρώτη τους επέτειο έδωσαν στον εαυτό τους την πολυτέλεια ενός Σαββατοκύριακου στη θάλασσα. Η Αίγλη βρήκε την ευκαιρία να ψάξει με μανία τα προσωπικά του είδη. Η έρευνα δεν έφερε στο φως καινούργια στοιχεία, οι πληροφορίες που τη είχε δώσει ο Άγγελος επαληθεύτηκαν στο ακέραιο. Δεν έμενε παρά να το αποδεχτεί, χωρίς να το καταλαβαίνει κι έμαθε να απολαμβάνει τη μαγεία του. Το βάφτισε κι όλας “ερωνέλλα” συμπλέκοντας τις λέξεις έρωτας και κανέλλα. Κάτι που αποκτάει όνομα αποκτάει ταυτόχρονα και υπόσταση. Ισχυριζόταν με κάθε σοβαρότητα πως κάποτε αυτή η  λέξη θα μπει στα λεξικά. Συμφωνούσε, άλλωστε, και ο Λειβαδίτης με τον προφητικό του στίχο:

Την αγάπη μας, αύριο, θα τη διαβάζουν τα παιδιά στα σχολικά βιβλία…

Η προοπτική τους έκανε να ξεκαρδίζονται. Γιατί αυτός είναι ο έρωτας: σε κάνει να γελάς χωρίς προφανή -για τους απ' έξω- λόγο και αιτία .

Πείστηκε πως τα μαλλιά του θα μύριζαν πάντα κανέλλα.

Πάντα;

Πολύ βαριά λέξη!

Συνεχίζεται...