Κάπως σαν απολογία, κάπως σαν αναγγελία

Ανέλπιστη ανταπόκριση βρήκε  η  Χριστουγεννιάτικη ιστορία 

Φαίνεται οι γιορτές είναι μια καλή αφορμή για να ξεθάψουμε το παιδί που κρύβεται μέσα μας.

Ίσως και να μην χρειάζεται καν αφορμή.

Να εξομολογηθώ ότι δεν περίμενα τόση αποδοχή όταν δημοσίευα ένα μαθητικό πρωτόλειο, γοητευτικό μεν μέσα στην τρυφερή του  αφέλεια, αλλά παρωχημένο όσο να πεις. Κράτησα, άλλωστε, την ορθογραφία του τότε, δεν είχα όμως την τεχνική δυνατότητα να κρατήσω το άψογο πολυτονικό σύστημα με το οποίο είχε γραφτεί ( δεν σκέφτηκα να ζητήσω την βοήθεια του υφυπουργού ανάπτυξης, ανταγωνιστικότητας και ναυτιλίας).
Και τώρα ήρθε η ώρα να τραβήξω το χαλί.
Αλλά μια και κάθε ίχνος κουραμπιεδόσκονης  έχει τιναχτεί και η ζωή έχει χάσει την γλυκιά ψευδαίσθηση των γιορτών, μπορώ να το κάνω χωρίς τύψεις και παράλληλα να απολογηθώ.
Γιατί δημοσίευσα ένα παιδικό παραμύθι;

Ένα τέτοιο κείμενο το πολύ-πολύ να παρουσιάζει ενδιαφέρον για τον ψυχαναλυτή του λιλιπούτειου συγγραφέα – αν έχει.

Η αλήθεια είναι ότι εκείνο που με παρέσυρε – κι ελπίζω να παρασύρει και τους αναγνώστες - είναι η ιστορία που κρύβεται υπόγεια κάτω από την φανταστική « Χριστουγεννιάτικη ιστορία».
Μια ιστορία  εξ ίσου γοητευτική μέσα στην δική της πικρή αφέλεια.

Αυτή την ιστορία σκοπεύω να αφηγηθώ στις τέσσερις επόμενες αναρτήσεις ευελπιστώντας για την ίδια ανταπόκριση.