Στο υπόγειο της Χριστουγεννιάτικης ιστορίας...ανατροπή

Όσκαρ Ουάιλντ

Μοναδική η μαεστρία της ζωής να τα φέρνει όλα τούμπα.

Δεν είχαν καλά-καλά περάσει δυο μήνες. 

Αρχές Δεκέμβρη, η φιλόλογος τον ειδοποίησε ότι ο Γυμνασιάρχης τον θέλει στο γραφείο του. 

-Για την έκθεσή σου θέλει να σου μιλήσει , συμπλήρωσε καθησυχαστικά διακρίνοντας το ενστικτώδες τίναγμά του.

Η ταραχή του πολλαπλασιάστηκε.  
Στο προσκήνιο εμφανίστηκε ενοχή.

Ώστε τον είχαν ανακαλύψει! 

Το θέμα της έκθεσης ήταν επίκαιρο: «μια Χριστουγεννιάτικη ιστορία». 

Κι εκείνος είχε «δανειστεί» σαν επίλογο την καταληκτική φράση από το παραμύθι του Όσκαρ Ουάιλντ: «ο ευτυχισμένος πρίγκιπας». 

Λογοκλοπή!  

Για την οποία όφειλε να απολογηθεί.

Είχε πλήρη συνείδηση για το μέγεθος του συγγραφέα που είχε αντιγράψει. Στο σπίτι είχε ξεπέσει, ένας Θεός ξέρει πώς,  ένας κιτρινισμένος τόμος από τεύχη της « Διάπλασης των παίδων». 

Εκεί είχε πολύ πρώιμα ανακαλύψει  κείμενα προορισμένα για παιδιά,  αλλά με προδιαγραφές ποιότητας που θα ζήλευαν οι μεγάλοι. 

Εκεί διάβαζε τις επιστολές που κατέληγαν με την φράση: «σας ασπάζομαι Φαίδων» χωρίς  να γνωρίζει ότι συντάκτης τους ήταν ο Ξενόπουλος και πως ο φοίνικας, στον οποίο συχνά-πυκνά  γινόταν αναφορά, ήταν το  δέντρο που έβλεπε κάθε πρωί ανοίγοντας  το παράθυρό του. 

Εκεί διασκέδαζε με τα "κατορθώματα" του Πιπίνου που πολύ αργότερα έμαθε πως ήταν μεταφράσεις του " μικρού Νικόλα". 

Εκεί γνώρισε τον «ευτυχισμένο πρίγκιπα»  μαζί με ένα βιογραφικό του συγγραφέα  με τόσες πληροφορίες, όσες μπορούσε να αντέξει ένα παιδί.

Αγάπησε  το κλίμα  μελαγχολίας που αναδυόταν από τις γραμμές του και με μεγάλη άνεση το ενέταξε σ’ ένα δικό του κείμενο. 

Λάθος!

Ένα βολικό λάθος όσο έμενε στο σκοτάδι.

Μα πώς φαντάστηκε ότι θα έμενε για πολύ στο σκοτάδι;
Μόνο αυτός είχε διαβάσει τον «ευτυχισμένο πρίγκιπα»;
Στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα. 
Μόνο  ελαφρυντικά θα μπορούσε να επικαλεστεί.

Στο κάτω-κάτω  η έκθεση είχε γραφτεί στο σχολείο. 

Μα δεν είχε φροντίσει καν να  φιλτράρει την επίμαχη πρόταση.

Τον είχε παρασύρει η ευχέρεια του να αποστηθίζει κείμενα που αγαπούσε.

Χτύπησε την πόρτα… το περιβάλλον αναλλοίωτο… το χαμόγελο του Γυμνασιάρχη πανομοιότυπο. 

Déjà  vu. 

Η εξέλιξη απρόβλεπτη. 

Τώρα δεν μπήκε κατ’ ευθείαν στο θέμα. Άρχισε να κάνει κοινότοπες ερωτήσεις, μπας και χαλαρώσει τις σφιχτές γραμμές στο πρόσωπο του παιδιού, εκείνο όμως απαντούσε απρόθυμα και μονολεκτικά χωρίς να δίνει ευκαιρία στον μονόλογο να γίνει διάλογος.

Ώσπου προχώρησε στην καταλυτική  ερώτηση.

-Ξέρεις ότι  ετοιμάζεται το καινούργιο τεύχος του  περιοδικού του σχολείου;

Σήκωσε αδιάφορα τους ώμους. Η υπόθεση δεν αφορούσε τους μικρούς, τα κείμενα γράφονταν από μαθητές των μεγάλων τάξεων.   

-Έχω μια ξεχωριστή είδηση για σένα. Η συντακτική επιτροπή αποφάσισε  να κάνει μια εξαίρεση και να συμπεριλάβει στην ύλη την έκθεσή σου. Θέλω να είμαι ο πρώτος που θα σε συγχαρεί για το μικρό λογοτεχνικό σου κείμενο.

Τα νευρικά κύτταρα έσπευσαν να μεταφέρουν ακαριαία στους μυς του προσώπου την εντολή να κινηθούν και να σχηματίσουν ένα χαμόγελο. 

Ακύρωσε όλη την διαδικασία στην γέννησή της. 

Δεν ήθελε να τού χαρίσει την ικανοποίηση της εξιλέωσης. 

Εξακολουθούσε να τον μισεί. 

Επιπλέον το ακυρωμένο χαμόγελο δεν θα ήταν χαμόγελο ανακούφισης – του ένοχου που ακούει την αθωωτική απόφαση . 

Δεν θα ήταν χαμόγελο περηφάνειας - για την τόσο τιμητική διάκριση. 

Δεν θα ήταν καν χαμόγελο εκδίκησης - για την  αδικία που είχε υποστεί. 

Ειρωνικό χαμόγελο θα ήταν. Μια άγρια χαρά ξεχείλιζε μέσα του και μια κακιά – μα πολύ κακιά – παρόρμηση τον έσπρωχνε να ξεφωνίσει: 

«Σε ξεγέλασα! Δεν πήρες είδηση τη λογοκλοπή! Θαρρείς πως είσαι σπουδαίος φιλόλογος μα δεν ξέρεις τον  Όσκαρ Ουάιλντ!  Σ’ έχω ξεπεράσει!» 

Έμεινε, ωστόσο, ανέκφραστος και εξακολουθούσε να τον κοιτάζει αθώα αποφασισμένος να μην τον αφήσει να υποψιαστεί τα συναισθήματά του. 

Σε λίγες μέρες θα έκλεινε τα δώδεκα!

Πόση διαφορά υπάρχει ανάμεσα σ' ένα δολοφονικό κι ένα αγγελικό βλέμμα, όταν πρόκειται για παιδίά;
Ο Γυμνασιάρχης δεν την πήρε είδηση και θέλησε να συνεχίσει τη συζήτηση – δεν έδειχνε βιαστικός να τον ξεφορτωθεί όπως την προηγούμενη φορά. 
Τον ρώτησε αν θα ήθελε να γίνει συγγραφέας όταν μεγαλώσει.

-Συγγραφέας; Σαν τον  Όσκαρ Ουάιλντ;
Η ερώτηση ήταν, το λιγότερο, προκλητική. Δεν μιλάς για σκοινί στο σπίτι του κρεμασμένου.

Η μικρή παύση που ακολούθησε τον έδειχνε να έχει σοκαριστεί ή τουλάχιστον ξαφνιαστεί.

-Και πού τον ξέρεις εσύ "αυτόν";
Ο απαξιωτικός τόνος ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής.  

-Από την «Διάπλαση των παίδων».

Η πηγή ήταν αξιόπιστη, δεν μπορούσε να την αμφισβητήσει, μα δεν απέφυγε το σχόλιό που περιείχε μια γερή δόση αποστροφής.

-Δεν είναι συγγραφέας για την ηλικία σου αυτός.

Και σε μια προσπάθεια να βγει από την δύσκολη θέση, έδωσε τέλος στην δυσάρεστη στιχομυθία με την προτροπή. 

-Θα σου  συνιστούσα τον Παπαδιαμάντη.

Αφίσα από τον ευτυχισμένο πρίγκιπα

Δεν είναι σίγουρος αν η στιχομυθία εξελίχθηκε κάπως έτσι. 
Θα του άρεσε  να είχε γίνει ακριβώς έτσι.

Το σίγουρο είναι ότι κούνησε αρνητικά το κεφάλι. 

Και  τι θα ήθελε να γίνει, λοιπόν; 

-Καθηγητής. 

-Είμαι σίγουρος ότι θα γίνεις ένας έξοχος φιλόλογος.

Δεν μπορούσε να ξέρει πως είχε προλάβει να ερωτευτεί τα μαθηματικά, όχι τόσο για την κρυμμένη τους ποίηση , όσο για την ολοφάνερη αίγλη τους. 

Συνεχίζεται...