Η μουσταλευριά... ευλογία ή τιμωρία;

Οφείλει να είναι δίκαιη. 
Οι νύχτες που ακολούθησαν ήταν καλλίτερες.  
Τα κορμιά άρχισαν να βρίσκουν δρόμους  συνεννόησης. 
Μα το δικό της  ποτέ δεν ένιωσε εκείνη την παράφορη αίσθηση της απολύτρωσης από ένα γλυκό βάσανο που θέλεις να τελειώσει μια ώρα αρχύτερα και ταυτόχρονα να διαρκέσει μια αιωνιότητα – οργασμό το λέμε σήμερα.Τότε δεν υπήρχε ούτε σαν έννοια, ούτε σαν λέξη στο λεξιλόγιο  των γυναικών πολύ περισσότερο των κορασίδων.

 

Δεν είχε περάσει πολύς καιρός και το σώμα της άρχισε να στέλνει ενοχλητικά μηνύματα – ναυτία, τάση για εμετό, ζαλάδα, κόπωση. 

Ένιωθε άρρωστη κι ανήμπορη  και οι συνειρμοί ήλθαν να ταιριάξουν τ' αταίριαστα.

Αυτή ήταν η ανταμοιβή για τα ψίχουλα απόλαυσης που δοκίμασε! 

Η ηδονή συνδέθηκε άρρηκτα με την αμαρτία και η αμαρτία με την τιμωρία. 

Αυτή η ταυτοποίηση των εννοιών ήταν από μόνη της καθοριστικός ανασταλτικός παράγοντας και κάθε παραπέρα απόπειρα βελτίωσης της συνύπαρξης των σωμάτων στο κρεβάτι ματαιώθηκε στην γέννησή της.

Παρόλο που η εγκυμοσύνη, μετά τους πρώτους μήνες, έπαψε να έχει τα χαρακτηριστικά αρρώστιας και οι ετοιμασίες της αναμονής της έδιναν χαρά, το τρίγωνο ηδονή – αμαρτία – τιμωρία ρίζωσε για τα καλά μέσα της και όλα έδειχναν πως δεν θα ελευθερωνόταν ποτέ από τα δεσμά του, αν δεν… μα είναι πολύ νωρίς ακόμα.

  

Μετά την γέννηση του παιδιού είχε τόσα πολλά να σκεφτεί και να κάνει που δεν υπήρχαν περιθώρια για μεμψιμοιρίες ούτε κάθισε ποτέ  να αναλογισθεί τι έχανε όταν εκείνος την άγγιζε κι εκείνη είχε στο νου τις πάνες που έπρεπε να πλύνει το άλλο πρωί. Για κείνη το κεφάλαιο σεξουαλική ζωή είχε κλείσει πρόωρα, το νεανικό της κορμί αποδέχτηκε συμβατικές, μονότονες και χωρίς φαντασία ερωτικές πράξεις που δεν διανοήθηκε όμως να στερήσει από τον άντρα. Η μάνα την είχε ενημερώσει, την παραμονή του γάμου, για τις πιεστικές βιολογικές ανάγκες των αρσενικών και την είχε προειδοποιήσει πως η άρνηση εγκυμονεί  κινδύνους:  εξωσυζυγικές  αναζητήσεις, με  όποιες παρενέργειες. Τι κρίμα που οι μαμάδες των αρσενικών δεν συνηθίζουν  να μιλάνε στους γαμπρούς για τις ανάγκες των θηλυκών!

Κι ωστόσο ήταν πια οικογένεια. Αποκτούσαν κοινές συνήθειες, κοινό πρόγραμμα, έφερναν βόλτα τα καθημερινά, χάζευαν τις προσπάθειες του μωρού να γίνει παιδί, άνοιγαν το σπίτι σε συγγενείς και φίλους στις γιορτές, συζητούσαν τα απαραίτητα, αντιμετώπιζαν τα απρόοπτα, μάλωναν με ασήμαντη αφορμή και μετά τα ξανάβρισκαν… Εκείνος κρυφοκαμάρωνε όταν άκουγε τα κολακευτικά σχόλια των συναδέλφων για την ομορφιά της – χωρίς να παραλείπουν να  πετούν υπονοούμενα για τις κρυφές της χάρες - και τις  συναδέλφισσες  να εκθειάζουν  την αξιοσύνη και την νοικοκυροσύνη της. Εκείνη πάλι καμάρωνε φανερά όταν διέκρινε την αναγνώριση και αναγνωρισιμότητα που απολάμβανε όταν στεκόταν στο πλάι του. Την έκανε να νιώθει ασφαλής η ιδέα πώς σε κάθε δύσκολη στιγμή εκείνος θα εύρισκε μια λύση. Κάτι περισσότερο: σαν προνοητικός Προμηθέας έτρεχε να προφτάσει την δυσκολία, να μην της επιτρέψει να τους χτυπήσει την πόρτα.

Η οικογένεια μεγάλωνε με ρυθμούς που δεν ήταν επιλογή τους. η γνώση για   τις μεθόδους αντισύλληψης υποτυπώδης και η φύση, έχοντας βρει δύο νεαρά και υγιή άτομα, δεν έχανε την  ευκαιρία να εκπληρώνει τον απόλυτο προορισμό: την αναπαραγωγή νέας ζωής εναποθέτοντας τα παραπέρα στα χέρια του ζευγαριού. Οι γονείς του είχαν μεγαλώσει εφτά παιδιά, οι δικοί της πέντε μα, μέσα σε μια γενιά, η μορφή της κοινωνίας άλλαζε ραγδαία. Στις αγροτικές οικογένειες τα παιδιά είχαν στόμα που ήθελε τροφή αλλά είχαν και χέρια που πρόσφεραν από πολύ νωρίς δουλειά.

« Ο Θεός καταράστηκε την πολυδοντία, μα ευλόγησε την πολυχερία», έλεγαν θυμοσοφικά.

Στην δική τους μεταπολεμική, μικροαστική κοινωνία οι γονείς, σημαδεμένοι από κατοχικά  σύνδρομα, πάσχιζαν με κάθε τρόπο να αποκτήσουν τα παιδιά ό,τι στερήθηκαν εκείνοι. Να χορτάσουν φαί, να παίξουν με αληθινά παιχνίδια, να διαβάσουν βιβλία, να σπουδάσουν, να ταξιδέψουν. Μα πώς να τα πετύχεις όλα αυτά χωρίς να περιορίσεις το πλήθος; Κι ήταν αυτή η γενιά που έκανε τις  στατιστικές να πονοκεφαλιάζουν με τον όρο υπογεννητικότητα.

Συνεχίζεται...