Η ιστορία στο υπόγειο της Χριστουγεννιάτικης...επίλογος

Χρόνια αργότερα, όταν βρέθηκε στην ηλικία που το κυνήγι της ζωής καταλαγιάζει, οι μέριμνες κοπάζουν και οι σκέψεις  γυρίζουν στο παρελθόν να ξεψαχνίσουν τα «πώς» και τα «γιατί», να κάνουν απολογισμούς και να αποδώσουν τα του Καίσαρος, καταλήφθηκε από ολικό πανικό στην ανάμνηση του συγκεκριμένου γεγονότος.

Η μνήμη του αρνιόταν πεισματικά να του αποκαλύψει το περιεχόμενο της μαθητικής έκθεσης.

Και μια ενοχλητική υποψία ήλθε και φώλιασε στο νου του: η « χριστουγεννιάτικη ιστορία» ήταν αυτούσιος ο «ευτυχισμένος πρίγκιπας».

Τον πονούσε η ιδέα ότι το πρώτο κείμενο που είχε δημοσιευτεί κάτω από το όνομά του ήταν κλεμμένο. Δεν τον παρηγορούσε καθόλου ο λόγος του Χατζηδάκη για τους ταλαντούχους που κλέβουν και τους ατάλαντους που αντιγράφουν. Το ότι κατάφερε να τους ξεγελάσει δεν σήμαινε ότι εκείνος ήταν ταλαντούχος, αλλά εκείνοι αδιάβαστοι. 

Η απάντηση βρισκόταν κρυμμένη στο τεύχος ενός μαθητικού περιοδικού με λευκό σαγρέ εξώφυλλο. Πάνω - πάνω με γαλάζια γράμματα ο τίτλος: «μαθητικοί παλμοί». Στον χώρο που απόμενε δέσποζε η θεά Αθηνά – υποδήλωνε, άραγε, την κοινή ετυμολογική ρίζα των λέξεων παλμός και Παλλάδα ή είχε μπει ως θεά της σοφίας; Έλαμπε πάντως μες στην αντιφατική της μεγαλοπρέπεια: ο θηλυκός χιτώνας από τη μια, η περικεφαλαία και το δόρυ από την άλλη. Το τυπογραφείο του νησιού είχε επιμεληθεί εξαιρετικά την έκδοση – ο Γυμνασιάρχης ήταν πολύ απαιτητικός όταν επρόκειτο για την προς τα έξω εικόνα του σχολείου.

Πού μπορούσε να βρει ένα αντίτυπο;

Έψαξε εξονυχιστικά, αλλά χωρίς επιτυχία, σε κούτες με παλιά βιβλία, στην βιβλιοθήκη του πατρικού, στα σκονισμένα ράφια της αποθήκης του αδελφού του. Πολλά τα χρόνια, πολλές οι μετακομίσεις.

Λες να είχαν ξεμείνει κάποια τεύχη στην βιβλιοθήκη του σχολείου;

Ο διευθυντής  ανταποκρίθηκε ευγενικά στο τηλεφώνημά του και τον κάλεσε να επισκεφτεί το σχολείο. Ήταν η πρώτη φορά που βρισκόταν εκεί χωρίς να φοράει  την ιδιότητα του μαθητή. Το  κεντρικό κτίριο ήταν αναλλοίωτο, είχαν προστεθεί όμως δύο καινούργιες πτέρυγες, κάνοντας έτσι τον προαύλιο χώρο αισθητά μικρότερο. Μα, υπήρχε μια  γενικότερη αίσθηση ήταν ότι κάθε τι ήταν μικρότερο. Η βιβλιοθήκη του σχολείου είχε γίνει ηλεκτρονική μέσα από κάποιο πρόγραμμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η υπεύθυνη καθηγήτρια τον πληροφόρησε ότι δεν υπήρχαν παλιά βιβλία.

Κατηφόρισε μελαγχολικός προς την κεντρική πλατεία, είπε ένα βιαστικό «γεια» στο φιλαράκι του το άγαλμα, και χώθηκε στην πόρτα της δημόσιας βιβλιοθήκης – η τελευταία του ελπίδα. Ο χώρος του ήταν εξαιρετικά οικείος. Στα μαθητικά του χρόνια είχε περάσει εκεί ατέλειωτες ώρες ξεκοκαλίζοντας τα άπαντα του Ξενόπουλου.

Θα με αναγνωρίσει η υπάλληλος;

Μην είσαι ανόητος, δεν πρόκειται να δουλεύει πια εδώ.

Στην θέση της δυο νέες κοπέλες έδειξαν πρόθυμες να τον εξυπηρετήσουν. Τα παλιά βιβλία ήταν ακόμα καταχωρημένα σε καρτέλες, τα δάχτυλα έψαξαν επιδέξια τις καρτελοθήκες.

Βρέθηκαν καταχωρημένα τέσσερα τεύχη «μαθητικών παλμών».

Χτυποκάρδι!

Έφεραν με επισημότητα έναν χαρτονένιο μπλε φάκελο, τυπικό δείγμα της νεοελληνικής γραφειοκρατίας.

Έλυσαν τελετουργικά –ή έτσι του φάνηκε -  τους τρεις φιόγκους  που έδεναν τα λευκά κορδελάκια και αποκάλυψαν το περιεχόμενο.

Απομόνωσε το τεύχος που τον ενδιέφερε.

Βρήκε εύκολα στα περιεχόμενα το όνομά του.

Τον άφησαν μόνο στο – άδειο – αναγνωστήριο.

Κάθισε σ’ ένα από τα τεράστια καρυδένια τραπέζια.

Δεν είχε πια λόγους να συγκρατήσει τα δάκρυα ανακούφισης που κύλισαν ελεύθερα στα μάγουλά του.

Η ιστορία ήταν σίγουρα επηρεασμένη από το κλίμα μοναξιάς και μελαγχολίας του Ουάιλντ, αλλά η μυθοπλασία ήταν ολοδικιά του.

Ο επίλογος κλεμμένος.

Συγγνώμη Όσκαρ.

Το κείμενο περιέχεται στο βιβλίο "Εκείνη κι Εκείνος" Για να το αποκτήσετε διαδικτυακά:

google-amazon eu-books-Rena V.Rapsomaniki