Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2012

Silver Alert...ηλικιωμένου

Γράφει ο Πασχάλης:


Πατάς γερά στα πόδια σου και περιστοιχίζεσαι από παιδιά κι εγγόνια. 
Τώρα. 
Εκεί κοντά στα εξήντα τέσσερά σου χρόνια. 
Νιώθεις τα γηρατειά γύρω σου. 
Τα βλέπεις στους φίλους σου, στον περίγυρό σου.
Όχι στον εαυτό σου! 
Προτιμάς τα μάτια του πνεύματός. Αυτό είναι πάντα πρόθυμο και έτοιμο ακόμη και για τα υπεράνθρωπα της νιότης σου θαύματα.
Γίνεσαι κύκλος κι αγκαλιάζεις με ζεστή, φιλόξενη και προστατευτική αγκαλιά όλα τα αγαπημένα σου πρόσωπα. Κι αυτοί το θέλουν και συ.
Νιώθεις αθάνατος και τα γηρατειά μια αφηρημένη για τον εαυτό σου έννοια.

Κι ακούς εκείνη την χαρακτηριστική στριγγλιά του Silver Alert ''Χάθηκε ηλικιωμένος 63 χρονών''. Κοιτάς περίεργα κι αγανακτείς με το χοντρό λάθος του συντάκτη. Ηλικιωμένος και εξήντα τρία χρόνια; Κύριε και Θεέ! Δείχνεις κάποια στιγμιαία συμπόνια, πετάς ένα: ''ά, ο φουκαράς'' και χαίρεσαι που δεν είσαι εσύ.
Εσύ, είσαι ακόμα μικρός για τέτοια. Είσαι δυνατός ακόμα. Ν' αγκαλιάσεις θέλεις όλο τον κόσμο.
Γυρίζεις το κεφάλι προς τα πίσω σε μια προσπάθεια  να ξετυλίξεις τον χωροχρόνο που πέρασε, και από τις άγνωστες πτυχές του εγκεφαλικού σου ιστού ν' ανασύρεις το πέρασμά σου από τα νεανικά χρόνια. Διαπιστώνεις την τρέλα των είκοσι και την δυναμική των τριάντα και σαράντα. Η δεκαετία των πενήντα σου μοιάζει μια μαύρη τρύπα χωρίς πολλά ενδιαφέροντα. Απλά δουλεύεις, κουβαλάς και εξυπηρετείς οικογενειακά έξοδα. Παλεύεις με μια αγωνία. Πώς θα φτάσεις στην σύνταξη, πότε θα την πάρεις, και πόσα θα πάρεις. Τα χρόνια συμπυκνώνονται και τρέχουν δαιμονισμένα. Ούτε που τα παίρνεις χαμπάρι.

Ήρθε η μαγική μέρα. Σήμερα θα υπογράψεις την αίτηση για σύνταξη. Στήθηκες μπροστά στο αρμόδιο γραφείο με την αίτηση και τα ένσημα και περιμένεις να σου κάνουν τον έλεγχο. Νιώθεις σαν σχολιαρόπαιδο ντροπαλό, αδύναμο σαν να πρωτοβγαίνεις στην ζωή.
Κοίταξε τα χαρτιά η ξανθιά κοπελίτσα με το χαμόγελο γεμάτο κατανόηση . Εσύ δεν το κατάλαβες, νόμισες σε χαμογελούσε μια γυναίκα. ''Μπράβο κύριε, είναι τέλεια. Μόνος σας τα συμπληρώσατε; Καταθέστε τα στο μητρώο και θα σας ειδοποιήσουμε''.  Πότε; Ε, αυτό είναι ένα άλλο θέμα.
Στην πρώτη ερώτηση που θα σου κάνουν ''Τι δουλειά κάνετε;'' Θα πρέπει για πρώτη φορά να απαντήσεις: συνταξιούχος. Τότε είναι το πρώτο αστροπελέκι. Παππού ετοιμάσου έρχονται ωραία.
Δυστυχώς από τα συνταξιοδοτικά όνειρα της δεκαετίας των πενήντα  έλειπε το ψυχολογικό μέρος. Κι αυτό ήταν το πιο βασικό. Σου άνοιξαν το πορτάκι απ' το κλουβί μέσα στο οποίο ήσουν τουλάχιστον τριάντα πέντε χρόνια, και συ μουδιασμένα βγήκες, κοίταξες περίεργα και ύστερα πέταξες.
Αλήθεια, ξέρεις πόσοι ξαναπετούν πίσω στο κλουβί; Πολλοί βρίσκουν την πόρτα κλειστή, άλλοι ανοικτή. Ανακαλύπτουν ξαφνικά ότι η δουλειά τους ήταν η ζωή, το χόμπι, ο σύντροφος, τα πάντα. Και τώρα ήρθε η ώρα της μοναξιάς.
Αναπτύσσεις έντονη ζωή. Κουράζεσαι, πίνεις, γλεντάς. Τα γηρατειά είναι εκεί κάπου στο προσδόκιμο και συ ακόμη αρκετά μακριά. Είσαι λιοντάρι. Κάτι ψιλοζάχαρα, χοληστερίνες, τριγλυκερίδια και πιεσούλες;  Ε, καλά τα παλεύουμε από τα σαρανταπέντε. Είμαστε καλά.
Και τότε, μια μέρα:
"Μην στεναχωριέστε κύριε, θα σας δουν και χωρίς βιβλιάριο. Περιμένετε να σας φωνάξουν". Κάθισα δίπλα στην  γυναίκα μου κάπως αβέβαια. Ο πυρετός, μετρημένος πριν μια ώρα ήταν 38.5 Κελσίου. Δεν ήταν πολύ αλλά ούτε και λίγο. Το χειρότερο ήταν ότι με τυραννούσε τέσσερις ολόκληρες μέρες. Ξεφύγαμε από το απλό κρύωμα και τα πράγματα σοβάρεψαν. Τέταρτη μέρα σήμερα με υψηλό πυρετό.
Ύστερα από τρεις αιώνιες ώρες φώναξαν τ' όνομά μου. Εξήγησα με σαφήνεια όλα τα δεδομένα, μ' εξέτασαν και με έστειλαν για αιματολογικά και ακτινογραφία θώρακος. Τα αποτελέσματα σε δύο ώρες.
Στον διάδρομο συνάντησα τον Γιώργη, πρώην συνάδελφο. Συνταξιούχος κοντά στα εξηνταπέντε. Δούλευε σε κάποιο τμήμα από τα χειρότερα από άποψη συνθηκών. Όσοι πλησιάζαν τα εξήντα αρχίζαν τα χοντρά προβλήματα υγείας. Δεν ξέφυγε ούτε αυτός. Έσερνε μια επάρατη μοίρα μαζί του που την πάλευε δυό χρόνια.
Συγκλονίστηκα! Οι δύο ώρες ήταν δυο χιλιάδες. Ήθελα να φύγω από εκεί όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Μου έδωσαν τη συνταγή, οδηγίες για τη θεραπεία και τη διάγνωση. Πνευμονία!
Στο τέταρτο Klaricid ο πυρετός υποχώρησε και σιγά σιγά όλα τα επώδυνα συμπτώματα. Με ταλαιπώρησε οκτώ μέρες. Οκτώ ημέρες ικανές να με προσγειώσουν στην ηλικιακή μου πραγματικότητα.

Μια απλή πνευμονία που την είχα ξαναπεράσει στα είκοσι χρόνια μου σαν πρωϊνό φτέρνισμα με τράνταξε άγρια και μου είπε αυστηρά αυτό που άκουγα απ' τους μεγαλύτερους. Μια αρρώστια λίγο ζόρικη σε φέρνει στα ίσια με την ηλικία σου.
Θα περάσει, θα ξαναγυρίσω στα παλιά. Θα μπω στην ίδια με πρώτα συνήθεια. Μια μόνο θεώρηση με σεβασμό στην ηλικία που σου χάρισε ευνοϊκά ο καλός Θεός.
Μην αποστρέφεις το πρόσωπο. Ένα  Silver Alert αφορά και σένα, και θα μιλάει για κάποιον ηλικιωμένο εξήντα χρονών που ζητάει για λίγο την προσοχή σας.

8 σχόλια:

  1. Στην αρχή ενθουσιάστηκα με το θέμα,το ύφος,το λόγο σου.Διαβάζοντάς το σκεφτόμουν ότι το κείμενο είναι πιο ώριμο,πιο μεστό,πατάει πιο σταθερά...Με την πνευμονία όμως ξενέρωσα...Δε μου "κάθεται"σαν αφορμή για την συνειδητοποίηση της ηλικίας.Είναι πολύ λίγη...Η αλλαγή προσώπου στην τελευταία περίοδο επίσης φαίνεται ξεκρέμαστη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ο Πασχάλης ενημερώθηκε για το σχόλιό σου και ελπίζω να απαντήσει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. @Άννα
    Ευχαριστώ για το σχόλιό σου.
    Θαυμάζω την Κατερίνα για την αγάπη που έχει στην ορειβασία. Αν κάποτε δεν θα μπορεί να ακολουθήσει τους άλλους έ, δεν θα τα βάψει και μαύρα. Μια φυσική συνέπεια του πανδαμάτορα. Η αρρώστια, έστω και πνευμονία, απευθύνεται στο ένα από τα ισχυρότερα γενετήσια ένστικτά -την επιβίωση-(το άλλο η αναπαραγωγή).
    Στο τέλος, γίνεται από προσωπική εμπειρία και διαπίστωση μια γενικευμένη προτροπή, θα έλεγα.
    Σε κάθε περίπτωση σέβομαι απόλυτα της Κατερίνας την παρατήρηση "Όλα ξεκινούν με οδηγό το συναίσθημα" Και μ' αυτό καταθέτω.
    Πασχάλης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Δεν ήθελα να προκαταλάβω την απάντηση του συγγραφέα.
    Τώρα πια μπορώ να πω ότι συμφωνώ απόλυτα μαζί του.
    Μπροστά στην αρρώστια γινόμαστε ευάλωτοι, η αίσθηση της αθανασίας πάει περίπατο και ο φόβος της φθοράς παίρνει τ' απάνω χέρι.
    Μια αρρώστια είναι αιτία κι όχι απλώς αφορμή συνειδητοποίησης της ηλικίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Με μπερδέψατε!Δεν κατάλαβα ποιος έγραψε το κείμενο...Οποιος και να ήταν οφείλω να πω ότι το έκρινα σαν κείμενο και όχι σαν εμπειρία.Αυτά δεν ταυτίζονται.Αν ταυτίζονταν δεν θα υπήρχε λογοτεχνία...Κατά την γνώμη μου,η τέχνη δεν μιμείται τη ζωή,την ξαναδημιουργεί...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @Άννα
    Από την εμπειρία πηγάζουν όλα εκείνα τα συναισθήματα που θα σε φορτώσουν για την συγγραφή.
    Τίποτε δεν δημιουργεί ζωή εκτός από την ίδια την ζωή. Απλά η λογοτεχνία σου προσφέρει μια προοπτική που πιθανόν δεν "είδες" ή απλά επιβεβαιώνεσαι. Σε κάθε περίπτωση χρειάζεσαι "πα στω". Τα υπόλοιπα τα βγάζει η ψυχή σου.
    Πασχάλης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Πώς μου αρέσει να τα λέτε οι δυο σας κι εγώ να παρακολουθώ!
    Μια απορία μόνο: πώς η Άννα, μια τόσο προσεκτική αναγνώστρια, δεν είδε στην αρχή του κειμένου τα παχιά γράμματα που λένε "γράφει ο Πασχάλης";
    Κι αν όχι, πώς δεν πρόσεξε την ετικέτα "ξένες δημοσιεύσεις";

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Οι κουβεντούλες μας