Τρίτη 18 Φεβρουαρίου 2014

Φούγκα για δύο ασύμμετρες φωνές... το μυστικό της Αίγλης


Φωτο Παναγιώτης Κούκης

Η φωνή του Μιχαλιού έσπασε με τις τελευταίες λέξεις. Φάνηκε εξαντλημένος μετά από την τόσο μεγάλη προσπάθεια που έκανε για να μιλήσει και σώπασε. Η σιωπή είναι αβάσταχτη όταν είναι τόσο συγκινησιακά φορτισμένη. Ζήτησα μια μικρή στάση για καφέ. "Φυσικά... φυσικά, οδηγείς τόση ώρα..." είπε λες και είχε μόλις ξαναγυρίσει στην πραγματικότητα.  Όταν ξαναμπήκαμε στο αυτοκίνητο τον είδα να ψάχνει νευρικά στις τσέπες του απ' όπου ανέσυρε ένα διπλωμένο φύλλο χαρτί. Το τσαλάκωσε  και το έσφιξε μπάλα στη γροθιά του σαν να ήθελε να το εξαφανίσει από προσώπου γης. Ύστερα άλλαξε γνώμη και άρχισε να το ισιώνει πάνω στον μηρό του, έτσι όπως ισιώνουν τα νεαρά κορίτσια από την Κούβα τα φύλλα του καπνού πάνω στα μελαψά μπούτια τους, μια εικόνα που φαντασιώνονται οι χρήστες καθώς απολαμβάνουν ένα πούρο Αβάνας. (Τα 'βαλα για μια ακόμα φορά με το μυαλό μου που παρήγαγε τέτοιες σαχλές και άσχετες σκέψεις αυτή τη στιγμή, το δικαιολόγησα όμως γιατί καταλάβαινα την προσπάθειά του να απωθήσει την πραγματικότητα).
Ο Μιχαλιός άρχισε να διαβάζει. Μα η φωνή του λίγο-λίγο αλλοιώθηκε και ξεθώριασε, έχασε την προσωπική της χροιά και η ηχώ που ερχόταν από το βάθος  την επικάλυπτε. Θα έπαιρνα όρκο πως δεν ήταν υποβολή και πως άκουγα την ίδια την Αίγλη.

Ψυχή τση ψυχής μου... ακριβέ μου Μιχαλιέ, 
μπορώ να διακρίνω  την έκπληξη στα μάτια σου, μπορώ να νιώσω την πίκρα στο λαιμό σου.  “ Περίλυπος εστίν η ψυχή μου έως θανάτου”.
-Δεν θα ξαναχαθούμε πια, εκτός αν το θελήσεις εσύ, είχες υποσχεθεί χωρίς να λογαριάσεις πως δεν είμαστε αυτεξούσιοι, χωρίς να υπολογίσεις τη δύναμη του μαύρου ιππότη. Μα, να, που τώρα ο θάνατος μας χωρίζει. Κανένας άλλος δεν θα το μπορούσε.

Ο Ιούλης του 2000 ήταν καυτός. Ένα κυριακάτικο πρωινό, ξύπνησα νωρίς, να εκμεταλλευτώ την πρωινή δροσιά να μαγειρέψω. Στεκόμουν όρθια πάνω από την κατσαρόλα ανακατεύοντας προσεχτικά μια μπεσαμέλ. Όλα ήταν ήσυχα, κανένα σύννεφο δεν φαινόταν στον ορίζοντα. (Εκ των υστέρων αποδείχτηκε πως βρισκόμουνα στην ηρεμία που επικρατεί στο μάτι του κυκλώνα και δεν θα αργούσα να παρασυρθώ από τη δίνη του.) Η σκέψη μου ήταν σε σένα και στην απάντηση που περίμενα με ανυπομονησία: ήσουν ή δεν ήσουν μέλος της 17Ν; Ο Άγγελος, κρατώντας μια κούπα καφέ και κατευθυνόμενος προς τη βεράντα, ήλθε αλαφροπάτητος από πίσω  και με το ελεύθερο χέρι του αγκάλιασε το αριστερό μου στήθος. Μια συνηθισμένη τρυφερότητα που, καθώς με έβγαλε από τις σκέψεις μου,  με ξάφνιασε και με έκανε να τιναχτώ. Εκείνος ασυναίσθητα έσφιξε το στήθος, να μην το χάσει λες.
-Τέτοια κάνε μου αν θέλεις να φας σβολιασμένη κρέμα…
Εκείνος χαλάρωσε το σφίξιμο, πήρε το χέρι του και τότε φάνηκε ο καφέ λεκές που είχε αφήσει πάνω στο λευκό φανελάκι που φορούσα χωρίς σουτιέν.
-Πρόσεξε καημένε, με λέρωσες με τον καφέ σου.
Κοίταξε, με την έκπληξη του αθώου που τον κατηγορούν άδικα, την παλάμη του που ήταν πεντακάθαρη και την κούπα του που ήταν άθιχτη.
-Δεν είναι καφές.
Αν δεν είναι καφές τότε τι είναι; 
Αίμα ήταν, σκοτωμένο καφετί αίμα που είχε βγει με την πίεση από τη θηλή μου.

Άρχισε μια Οδύσσεια από ιατρικές εξετάσεις, όπου η ελπίδα εναλλασσόταν με την απογοήτευση. Κάθε εξέταση που έβγαινε καθαρή μου έδινε φτερά, κάθε  σκιά αμφιβολίας που ήθελε παραπέρα διερεύνηση  με καταβαράθρωνε. Αμέτρητοι άνθρωποι έχουν περπατήσει τα ίδια μονοπάτια της δοκιμασίας. Είναι μια κάποια παρηγοριά, αλλά τελικά ο καθένας είναι μόνος μπροστά στο Γολγοθά του και μόνος θα τον αντιμετωπίσει. Κάποια στιγμή τα ψέματα τελείωσαν. Ο πατέρας είχε γράψει στο DNA  των κυττάρων μου τη φοβερή λέξη “καρκίνος”. Θυμάσαι πώς το ’λεγε ο καθηγητής βιολογίας; “ Η μείωση είναι η πρώτη ζαριά της ζωής μας”. Μια και δεν είχα νοοτροπία τζογαδόρου, η φράση με συγκλόνισε συνειδητοποιώντας πως κάποιος είχε την εξουσία να παίζει στα ζάρια τη ζωή μου, ερήμην μου.
  
Στην αρχή δεν το πιστεύεις. Κάποιο λάθος έχει γίνει. Δεν μπορεί. Ένα κακό όνειρο είναι. Σε λίγο θα ξυπνήσω και θα είναι όλα όπως πριν. Σιγά–σιγά έρχεται η αποδοχή. Και θέλεις να μάθεις λεπτομέρειες. Ανοίγεις βιβλία, ανοίγεις ιστοσελίδες, ρωτάς.  Τι είδους καρκίνος; Επιθετικός ή μη; (Καλπάζων, αποδείχτηκε ο δικός μου.) Σε πρώιμο ή προχωρημένο στάδιο; Πως αντιμετωπίζεται; Υπάρχει θεραπεία; Υπάρχει κίνδυνος μετάστασης; Αβέβαιες οι απαντήσεις: θα δούμε πώς θα αντιδράσει ο οργανισμός στην αγωγή. Αόριστες ελπίδες: έχεις μια πολύ καλή φυσική κατάσταση, δεν έχεις πάρει ποτέ φάρμακα, έζησες μ’ έναν υγιεινό τρόπο ζωής…

Ήταν σύμπτωση που τότε ακριβώς ζήτησες  τη γυμνόστηθη φωτογραφία μου; Μήπως ονομάζουμε συμπτώσεις εκείνες τις διεργασίες που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε; Μήπως για όλα υπάρχει κάποιο σχέδιο που μας ξεφεύγει; Ας είναι... Κάτω από άλλες συνθήκες θα το είχα θεωρήσει προσβλητικό και θα είχα αρνηθεί κατηγορηματικά. Τώρα όμως ποθούσα να απαθανατίσω το στήθος μου όσο ακόμα ήταν δίδυμο και να μοιραστώ την ανέπαφη εικόνα του μαζί σου. Μια βδομάδα αργότερα, ένα χειρουργικό νυστέρι αφαίρεσε άσπλαχνα το αριστερό (εκείνο ακριβώς που είχε φωτογραφήσει με περίσσεια τρυφερότητα ο Άγγελος.) Τι σκληρό να αποχωρίζονται τα δίδυμα! Ποτέ δεν ρώτησα τι απέγινε εκείνο που δεν βρίσκεται πια στο σώμα μου από φόβο για την αποτροπιαστική απάντηση. Στο νου μου όμως έρχονταν, τις πιο ακατάλληλες στιγμές, εκείνες οι πληροφορίες για τα νοσοκομειακά απόβλητα που παράνομα καταλήγουν στις χωματερές. Εκεί βρέθηκε άραγε παραπεταμένο το αριστερό μου στήθος; Κι ενώ το υπόλοιπο σώμα μου θα ταφεί με τις ευλογίες της εκκλησίας και τα δάκρυα όσων με αγάπησαν, ένα κομμάτι του κατευθύνθηκε προς άγνωστο προορισμό άκλαυτο ακόμα και από μένα.
Άδικο!
Η  ισότητα εξακολουθεί να είναι ζητούμενο ακόμα και στη φθορά!

Απόδιωχνα  αυτές οι σκέψεις σαν περιττή πολυτέλεια. Με έκπληξη διαπίστωνα ότι ο ακρωτηριασμός μου δεν αποτελούσε το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημά. Κάπως έτσι δεν το λέει ο λαός; “Μακάρι να μη μας δώσει ο Θεός όσα μπορούμε να αντέξουμε!” Η έγνοια μου τώρα ήταν να περισωθεί ό,τι ήταν δυνατόν, να μην προσβάλει η αρρώστια κι άλλους ιστούς. Όσο για το χαμένο στήθος πείστηκα από πληροφορίες και μαρτυρίες ότι,  αν όλα πήγαιναν καλά, σε δυο χρόνια, η πλαστική χειρουργική θα μου χάριζε ένα ολόιδιο με εκείνο που έχασα. Δεν μπορούσα, ωστόσο, να αγνοήσω την απορία που ερχόταν απρόσκλητη στο μυαλό: ολόιδιο μόνο ως προς την εμφάνιση; Και η αίσθηση; Ο  γιατρός με καθησύχασε.
-Οι απολήξεις των αισθητήριων νεύρων βρίσκονται επιφανειακά και το δέρμα δεν το άγγιξε  το νυστέρι, το άφησε  ανέπαφο. "Μην ανησυχείς, έχεις να γευτείς κι άλλες ηδονές από το στήθος σου."

Σκέψεις.. σκέψεις..προβληματισμοί…
Ένα αξιοπρεπές τέλος!
Να πεθάνω περήφανη, όπως είχα ζήσει!
Ν’ αφήσω τη φύση, που πάντα λάτρευα, να κάνει τη δουλειά της όπως εκείνη ήξερε.
Να αποφύγω τα μπες-βγες στα νοσοκομεία.
Να μη δεχτώ τη χημειοθεραπεία με τα εξευτελιστικά της επακόλουθα.
Μα σαν έλθει η ώρα της πράξης, πρυτανεύει άλλη λογική. “Σε φώναξα για να σηκώσεις το φορτίο” είπε η γριά αντικρίζοντας το θάνατο, στο μύθο του Αισώπου.
Αποφάσισα να  δοκιμάσω τη φαρμακευτική αγωγή.
Δεν σού είπα τίποτα. Από δειλία ή από φιλαρέσκεια. Δεν θα το μάθαινες εκτός αν το ξεπερνούσα ή αν...
Ήταν φρικτό.
Ήταν επώδυνο.
Ήταν αναξιοπρεπές.
Ήταν η εξαθλίωση προσωποποιημένη.
Το σώμα μου δεν με υπάκουε. Έκανα εμετό και ένοιωθα τα σωθικά μου να θέλουν να βγουν και να χυθούν έξω. Αυτό το σώμα που πάντα θεωρούσα ναό του πνεύματoς και σαν ναό  το  φρόντιζα… Που δεν το είχα ταλαιπωρήσει με καταχρήσεις… Που είχε μάθει να καταναλώνει μόνο  αγνές φυσικές ουσίες… Κι εκείνο,  ευγνώμον για την τόση φροντίδα, μ’ ακολουθούσε σε κάθε δραστηριότητα πειθήνιο, χωρίς να διαμαρτύρεται, χωρίς να αγκομαχάει, χωρίς να λαχανιάζει. Σώμα και πνεύμα  ένα ενιαίο αρμονικό σύνολο. Πώς μας το 'λεγαν στο σχολείο; “Νους υγιής εν σώματι υγιεί”.  Τώρα απορούσε με την αλλαγή στη συμπεριφορά μου. Το ανάγκαζα να δεχτεί τα πιο ισχυρά δηλητήρια κι αντιδρούσε μανιασμένα σαν ερωτευμένος που μεταμορφώνει το δυνατό του πάθος  στο πιο τρελό μίσος. Πόλεμος γινόταν μέσα μου -το ένιωθα. Και οι πόλεμοι μόνο ηττημένους έχουν.

Όμως στα διαλείμματα –γιατί υπήρχαν κι αυτά- στο τηλέφωνο ή μέσα στον υπολογιστή μου ήσουν εσύ. Δεν ξέρεις τι ανακούφιση ήσουν για μένα. Δεν μπορείς να καταλάβεις πόση στήριξη μου έδωσες μέσα στην άγνοιά σου. Σε ευγνωμονώ που υπήρξες το αντικαταθλιπτικό μου. Φαίνεται είχα υπερεκτιμήσει την περίφημη ικανότητά σου να διαβάζεις τη σκέψη μου. Ευτυχώς αυτή τη φορά δεν λειτούργησε. Ανυποψίαστος έμεινες μέχρι τέλους χωρίς να πάρεις μυρωδιά απ’ όλα αυτά τα δραματικά. Και αυτό μου έδινε φτερά.  Όταν τα μαλλιά μου είχαν πέσει, κοιταζόμουν στον καθρέφτη και αναρωτιόμουν: “Ποια είσαι;” Ήξερα όμως ότι εσύ μου μιλούσες και μου έγραφες έχοντας στο νου σου τη δεκαοκτάχρονη συμμαθήτριά σου ή έστω την περήφανη τενίστρια της φωτογραφίας που σου είχα στείλει. 

Μετά, όταν χωρίζαμε αναπολούσα τις κουβέντες μας, τα γέλια μας, τις τρυφερότητες, τα παιχνίδια. Το καλύτερο παιχνίδι ήταν το "πού ήσουν όταν...;" Πού ήσουν όταν κηρύχθηκε η δικτατορία; Πού ήσουν όταν έγινε το πραξικόπημα στην Κύπρο και η επιστράτευση; Πού ήσουν τη βραδιά του Πολυτεχνείου; Πού ήσουν τη μέρα που παντρεύτηκα; Πού ήσουν τη μέρα που γέννησα την κόρη μου; Πού ήσουν το βράδυ του μεγάλου σεισμού στις Αλκυονίδες; Πού ήσουν τη μέρα που πήρα το διδακτορικό μου; Πού ήσουν όταν έσπασα τον αστράγαλό μου;  Πού ήσουν όταν ο Παναθηναϊκός κέρδισε τον Άγιαξ στο Γουέμπλεϊ ;  Ή το άλλο παιχνίδι με τα θεάματα. Είχαμε κρατήσει κι οι δυο προγράμματα από θεατρικές παραστάσεις  με σημειωμένη επάνω την ημερομηνία που τις είχαμε δει. Ξεφωνίζαμε από έκπληξη καθώς διαπιστώναμε ότι πηγαίναμε στις ίδιες αίθουσες: στο υπόγειο του Κούν, στο ελεύθερο θέατρο, στο πειραματικό της Ριάλδη, στο θέατρο έρευνας του Ποταμίτη... Οι ημερομηνίες ήταν απογοητευτικές. Εσύ πήγαινες συνήθως στην αρχή, εγώ, πάντα συνετή, περίμενα να παγιωθούν οι κριτικές. Υπήρχε μια παράσταση που την είδαμε με διαφορά μιας μέρας: Σάββατο εσύ, Κυριακή εγώ. Απ' όλη την έρευνα που κάναμε βγήκε πως μια φορά μόνο βρεθήκαμε στον ίδιο χώρο: στην τελευταία προεκλογική συγκέντρωση του Αντρέα Παπανδρέου, στο Σύνταγμα, λίγες μέρες πριν από τις εκλογές του Οκτώβρη του '81. Αλλά τι πιθανότητα είχαμε να συναντηθούμε μέσα σ' εκείνη τη λαοθάλασσα; Παίρναμε τα ξέφτια από τις ζωές μας και τα κάναμε στημόνι και υφάδι και υφαίναμε μια κοινή ζωή. Ένιωθα ίλιγγο παρακολουθώντας τις ακροβασίες της ζωής σου κι εσύ έλεγες πως δεν έπληττες μες στην αυστηρά δομημένη δική μου ζωή.  Κι εγώ εκείνες τις στιγμές ξεχνούσα τις τιμές τη χολερυθρίνης, τον αριθμό των αιμοπεταλίων, την άνοδο του ζαχάρου και γελούσα με τα σχέδια που κατάστρωνες για να κλέβεις βιβλία από τον Ελευθερουδάκη. Το παράλογο μας ακολουθούσε πάντα. Ήμουν ερωτευμένη και βαριά άρρωστη ταυτόχρονα. Και σήμερα ακόμα –τι αισιόδοξη αντίφαση– είμαι ερωτευμένη κι ετοιμοθάνατη. 

Η χημειοθεραπεία έφερε αποτελέσματα. Όλα φάνηκαν να διορθώνονται. Αισθανόμουν καλά, το χνούδι των μαλλιών μου πήρε να μεγαλώνει σαν μωρού παιδιού, άρχισα να κάνω περιπάτους –μια φορά μάλιστα ανέβηκα και στο σκονισμένο μου ποδήλατο. Άρχισα να κάνω σχέδια. Πόσο λίγο θέλει η ελπίδα για να βάλει σε κίνηση τη ζωή! Άρχισα να πιστεύω ότι επιτέλους θα μπορούσα να σου ζητήσω μια συνάντηση. Θα μου απαντούσες: “πάντα στη διάθεσή σου” κάνοντας μια φανταστική ρεβεράντζα και θα έμοιαζε σαν να μην είχε περάσει ούτε στιγμή από το ’68. Θα φορούσα μπλουζάκι με κλειστό λαιμό –να κρύβει εντελώς το ντεκολτέ– θα πίναμε καφέ σε κάποιο κεντράκι με θέα τη θάλασσα αλλά δεν θα κοιτάζαμε τη θάλασσα. Θα κοιτάζαμε αχόρταγα ο ένας τον άλλο, αλλά δεν θα βλέπαμε τα σημάδια του χρόνου. Θα απολάμβανα το χαμόγελό σου να κατευθύνεται αποκλειστικά επάνω μου –στα μάτια ή στο στήθος δεν θα ’χε πια σημασία-  θα βύθιζα το βλέμμα μου στα γελαστά σου μάτια, θα καμάρωνα την κοντυλένια σου μύτη. Και θα γελούσαμε! Α, πώς θα γελούσαμε!


13 σχόλια:

  1. Καμία αμφιβολία, η ζωή ανατρέπει τα δεδομένα, καμία αμφιβολία, η ζωή δεν έχει πάντα happy end, καμία αμφιβολία, ότι θα χρειαστούν πολλά χάπια για να την επαναφέρουν, αν το καταφέρουν, καμία αμφιβολία ότι η ανθρώπινη ουσιαστική επαφή είναι η μόνη που ίσως μπορεί να προσφέρει κάτι, για να μην πεις την τελευταία στιγμή ότι όλα πήγαν χαμένα, βορά στην άβυσσο. Καμία αμφιβολία, έτσι είναι όπως τα λες, γιατί όμως εμείς επιμένουμε να εθελοτυφλούμε ψάχνοντας πάντα μια σανίδα σωτηρίας για να σωθούμε, έστω κι αν τη χάσουμε στο επόμενο μεγάλο κύμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ελένη μου ξέρω πως όσα (αθέλητα) χτυπήματα κι αν δώσω στην αισιόδοξη φύση σου δεν θα καταφέρω (ευτυχώς) να κάμψω την επιμονή σου.
      Ξέρω ακόμα πως θα ήθελες ένα άλλο τέλος για τους ήρωες που αγαπήσαμε όλοι.
      Λυπάμαι που δεν θα μπορέσω να στο προσφέρω.
      Ελπίζω η τελευταία παράγραφος της επόμενης ανάρτησης (που θα είναι και η τελευταία της φούγκας) να φέρει μια αχτίνα φωτός που θα μας ζεστάνει όσο πατάει η γάτα.

      Διαγραφή
  2. Η Τρίτη είναι μια ξεχωριστή μέρα. Κάθε Τρίτη η Ρένα, σαν τη μεγάλη μας αδελφούλα, την πιο επιτήδεια, βγάζει από το ντουλάπι τις κούκλες, τις χτενίζει, τις φοράει τα καλά τους, τους ψιθυρίζει κρυφά στ' αυτί τους ρόλους τους και αρχίζει το παραμύθι. Κι εμείς, γοητευμένοι από τις ιστορίες της, ξεχνάμε μαθήματα και παθήματα και κρεμόμαστε από τα χείλια της, πότε δακρύζοντας και πότε χασκογελώντας.
    Κάθε Τρίτη η Ρένα, σαν καλή μαγισούλα, ζωντανεύει μπροστά στις οθόνες μας τους ήρωες που μας συνοδεύουν στις ελεύθερες ώρες μας, τους τελευταίους μήνες.
    Ιστορίες φανταστικές, ιστορίες βαθειά ρεαλιστικές με φόντο τα πιο πρόσφατα ιστορικά γεγονότα της πολύπαθης χώρας μας.
    Να και μια ξεχωριστή μέρα στο διάβα της εβδομάδας, μια μέρα που δεν θα χάσουμε ανάμεσα στις άλλες, όπως έγραψε κι ο ποιητής...
    Συγχαρητήρια! Ευχές για το πιο σπάταλο στην πένα σου!
    Δημήτρης Κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλά που είναι κι αυτή να μας αγαπάει πιο πολύ και να μας λέει δυο καινούρια παραμύθια και που και που να μας κρύβει την αλήθεια! Αγαπημένο τραγούδι.

      Διαγραφή
    2. Όταν με προϊδέασες, Δημήτρη, για το σχόλιο αυτό κατάλαβα πως ο δισταγμός σου οφειλόταν σε κάποια σκληρή διαφωνία σου που δεν θα ήθελες να με πικράνει ίσως. Σε ενθάρρυνα να το δημοσιεύσεις γιατί και τα πικρά είναι ωφέλιμα όταν είναι καλοπροαίρετα. Κι αντί για πίκρα, εισπράττω το πιο γλυκό και τρυφερό σχόλιο που μας μετατρέπει σε μια παρέα μικρών παιδιών που ακουμπάνε στα παραμύθια για να ξεφύγουν από τις δικές τους σκοτούρες (γιατί δεν πιστεύω να συμμερίζεσαι το μύθο των ενηλίκων για την ξένοιαστη παιδική ηλικία;)

      Να θυμηθούμε να τραγουδήσουμε το υπέροχο τραγούδι που αναφέρει η Ελένη (έστω και α καπέλα)

      Διαγραφή
  3. διάβασα με αγωνία το κείμενο κι έμεινα άφωνη! τέτοια εξέλιξη δεν φανταζόμουνα...δυστυχώς η ζωή μάς παίζει απρόβλεπτα παιχνίδια κι δεν υπάρχει πάντα αίσιο τέλος. αποδίδεις ωραιότατα όμως τη ψυχολογική κατάσταση της Αίγλης στο μεταίχμιο ζωής και θανάτου με τα αντιφατικά της αισθήματα και σκέψεις. κι οι δυο σημαδεμένοι προσπαθούν να κρατηθούν από την ομορφιά του πρώτου άγουρου έρωτα τους που δεν λέει να σβήσει! ήταν το απωθημένο τους; τραγικό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μου αρέσει ο εύστοχος χαρακτηρισμός σημαδεμένοι. Εκτός από σημαδεμένοι, όμως, εξακολουθούν να είναι ταυτόχρονα και δύο εντελώς ασύμμετροι χαρακτήρες. Κι αυτό τους συνοδεύει ως το τέλος της ιστορίας. Γιατί αλλιώς τι πιο φυσικό από το να ακουμπήσουν ο ένας πάνω στον άλλο με ειλικρίνεια και εμπιστοσύνη και να πάρουν δύναμη ο ένας από τον πόνο του άλλου; Ο Μιχαλιός θα ανακάλυπτε πως το δικό του πρόβλημα είναι αμελητέο μπροστά στο δικό της και η Αίγλη θα έπαιρνε κουράγιο από κάποιον που δεν προσφέρει συμπαράσταση από το ύψος της αρτιμέλειας και της ομορφιάς του, δεν προσφέρει δηλαδή έλεος, αλλά αλληλεγγύη μια και έχει γνωρίσει από πρώτο χέρι τον πόνο.
      Εκείνοι επέλεξαν την απόκρυψη. "Από δειλία ή από φιλαρέσκεια" Είναι επιλογή του συγγραφέα να τους βάζει να επικαλούνται και οι δύο την ίδια αιτιολογία. Το μόνο στο οποίο ταίριαξαν είναι ίσως το μόνο που δεν θα θέλαμε να ταιριάξουν.

      Διαγραφή
  4. Έζησα θάνατο, μπούχτισα θάνατο. Θέλω για τη ζωή ν' ακούω, γι αυτή να μου μιλάνε. Θέλω την αγάπη πρώτα και πάνω από όλα. Τι μπορώ άλλο να πω σ' αυτό που διάβασα παρά να σου αφιερώσω το παρακάτω ποίημα του Καρυωτάκη. (Συμπτωματικά έπινα το ουζάκι μου προχτές σε κάποιο ταβερνάκι στην Πρέβεζα με παρέα ένα άγαλμα του Καρυωτάκη) Πασχάλης

    Κι ήμουν στο σκοτάδι. Κι ήμουν το σκοτάδι.
    Και με είδε μια αχτίδα

    Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της
    κι εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι.
    Πώς μ' έσεισε το ξύπνημα μιας νιότης,
    πώς εγελάσαν τα πικρά μου χείλη!

    Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν ότι
    δεν έιμαι πλέον ο ναυαγός κι ο μόνος,
    κι ελύγισα σαν από τρυφερότη,
    εγώ που μ' είχε πέτρα κάνει ο πόνος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λες πως μπορούμε να ξεχωρίσουμε τη ζωή και την αγάπη από το θάνατο;
      Η Ελένη τουλάχιστον το παραδέχεται πως εθελοτυφλεί.

      Σε ζήλεψα που έπινες το ουζάκι σου στην Πρέβεζα με τόσο καλή συντροφιά. Μήπως σας επισκέφθηκε και κάποια κάργια;

      Διαγραφή
    2. Βάσις φρουρά εξηκονταρχία Πρεβέζης.
      Την Κυριακή θ’ ακούσουμε την μπάντα.
      Επήρα ένα βιβλιάριο τραπέζης,
      πρώτη κατάθεσης δραχμαί τριάντα
      .
      Στητός στο μπρούντζινο ανδριάντα
      με κοίταζες που έπινα στην υγειά
      Και τόξερες πως ήταν για την Κατερίνα
      από το άλλο μέρος στης Χαλκίδας τα νερά.
      Αφιερωμένο εξαιρετικά
      Όταν ήμουν μειράκιον 12-13 ετών κάποιος κυνηγός μ' έπαιρνε μαζί του μαζί με κανά δυό άλλους και αυτός πυροβολούσε τις κάργιες(οι και καλιακούδες αποκαλούμενες) και μεις τις μαζεύαμε νεκρές για να αποζημιώνεται αυτός από την Αγροφυλακή. Το κέρδος το δικό μου ήταν που πήγαινα σπίτι του και έβλεπα τα μεγάλα γαλανά μάτια της Αννούλας. Το πρώτο ερωτοχτύπημα της ζωής μου. Η πρώτη μου ερωτική άγκυρα σκαλωμένη στο βυθό της καρδιάς μου να σκουριάζει με κομμένο το παλαμάρι.
      Άντε μωρέ Κατερίνα με τσιγκλάς και βγάζω συναίσθημα, νάσαι καλά
      Πασχάλης

      Διαγραφή
  5. Καρυωτάκης και Πασχάλης δίπλα- δίπλα... Τι ωραίο! Ευχαριστώ για την αφιέρωση.

    Καλά είναι εκεί μέσα η σκουριασμένη σου άγκυρα. Έχει ζέστη, έχει ένα ρυθμικό ήχο που τη νανουρίζει, έχει προστασία από τη φθορά του χρόνου. Μην διανοηθείς να την βγάλεις κάνοντας πειράματα του τύπου: ας δούμε τι κάνει εκείνη η Αννούλα....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Απ' τα ωραιότερα σχόλια, τα σχόλια αυτής της εβδομάδας. Καθένα και μια διαφορετική άποψη και μια διαφορετική εικόνα και μια διαφορετική αυτόνομη ιστορία κι όλα αυτά εξαιτίας της Ρένας που μας τσιγκλάει. Ας είναι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχει αρχίσει κι όλας να με στενοχωρεί που όλα αυτά θα τελειώσουν την άλλη βδομάδα.

      Διαγραφή

Οι κουβεντούλες μας