Φωτο Παναγιώτης Κούκης |
Όνειρο ήταν και πάει. Ξέρεις δα πόσο άσχημα παίζω σκάκι. Άλλες κινήσεις είχε σχεδιάσει ο αντίπαλος. Και δεν ήταν όποιος- όποιος. Με τον μαύρο ιππότη έπαιζα την τελευταία παρτίδα. Η διάψευση ήταν σκληρή. Τ’ αποτελέσματα των εξετάσεων ανελέητα: οι καρκινικοί δείκτες στα ύψη. Η μαγνητική τομογραφία ξεκάθαρη: μετάσταση στα οστά. Μια οδυνηρή επανάληψη της αγωνίας. Εννέα χάπια την ημέρα δεν είναι και λίγα! Τώρα πια εκείνο που με τρομοκρατούσε δεν ήταν ο θάνατος, αλλά η ιδέα να πεθάνω μέσα σε πόνους. Μελέτησα με προσοχή την ιδέα του “τουρίστα αυτοκτονίας”. Έμαθα όσα ήταν απαραίτητα για την κλινική της Ζυρίχης. Δεν χρειάστηκε. Τ’ αυτοκόλλητα μορφίνης κάνουν πολύ καλά την δουλειά τους. Μόνο που θέλω όλο να κοιμάμαι.
Σου έχω μιλήσει ποτέ για την προσωπική μου θεωρία περί ύπνου; Φαντάσου μια γιγάντια σκακιέρα με έναν τεράστιο αριθμό από μαυρόασπρα τετραγωνάκια. Όταν ξυπνάμε, τα κύτταρά μας είναι προσεκτικά τοποθετημένα πάνω σ' αυτά τα κουτάκια. Κάθε κύτταρο στην ακριβή του θέση, πιόνια τοποθετημένα με μια αρμονική τάξη που δεν συγχωρεί ατέλειες όπως ακριβώς τα ιόντα στο κρυσταλλικό πλέγμα ενός στερεού. Στη διάρκεια της εγρήγορσης τα πιόνια αρχίζουν να κινούνται εκτελώντας τις επιτρεπτές κινήσεις -κάποιες φορές κάνουν και του κεφαλιού τους. Η τάξη διασαλεύεται, η αρμονία καταστρέφεται. Κάθε μετακίνηση και μια αίσθηση ευχάριστη ή δυσάρεστη. Κάθε αλλαγή θέσης και ένα συναίσθημα γλυκό ή πικρό. Κάθε ανασάλεμα ένα χρώμα ζωντανό ή ξέθωρο. Κάθε χημική αντίδραση και μια ιδιαίτερη γεύση. Με δυο λόγια ζωή. Γιατί η ζωή στη βασική δομική της μονάδα είναι κίνηση. Κάποια στιγμή έρχεται εκείνη η ακαταμάχητη αίσθηση της νύστας που είναι το πιο ξεκάθαρο, σχεδόν αποκωδικοποιημένο, μήνυμα που στέλνει το σώμα για να δείξει πως κουράστηκε από την τόση αταξία, πως δεν αντέχει άλλη αύξηση της εντροπίας και λαχταράει την οργάνωση σε συγκεκριμένη δομή.
Στη διάρκεια του ευλογημένου ύπνου πραγματώνεται η αντίστροφη διαδικασία. Αναδόμηση! Κάθε κύτταρο πίσω στο κουτάκι του, η τάξη επανέρχεται, η θεϊκή αρμονία είναι πάλι εκεί για να αρχίσει να αποσταθεροποιείται με το πρώτο ξύπνημα. Όποιος έχει απολαύσει έναν χορταστικό ύπνο, έναν ύπνο που δεν διακόπηκε βίαια από τον ήχο του ξυπνητηριού, όποιος έχει ξυπνήσει αυθόρμητα απλώς επειδή χόρτασε τον ύπνο, εκείνος έχει βιώσει τη μοναδική στιγμούλα που η σκακιέρα του είναι έτοιμη να ξεκινήσει την παρτίδα. Εκείνη τη στιγμή ο οργανισμός του είναι βρεφικός, άσπιλος, αμόλυντος. Η πρώτη σκέψη ή η πρώτη αίσθηση τερματίζει την ακινησία και δίνει το έναυσμα σε μια ακόμα παρτίδα. Ευτυχώς... Λατρεύω τον ύπνο μόνο και μόνο γιατί μου δίνει την χαρά ενός υπέροχου ξυπνήματος που είναι κάθε φορά ένα ξαναγέννημα. Μα τώρα ο ύπνος μου δεν δημιουργεί αναδόμηση. Μια αρρωστημένη υπνηλία είναι όπου η νύστα δεν είναι ξεκάθαρη, ο ύπνος δεν είναι κάθαρση, η εγρήγορση δεν δημιουργεί κίνηση κι όλα μαζί μπλέκονται φτιάχνοντας μια μπερδεμένη κατάσταση όπου το ξύπνημα δεν είναι άγγελμα ζωής, αλλά προάγγελμα θανάτου.
Με τούτα και κείνα τέλειωσε το λαδάκι στο καντήλι της ζωής μου. Το βλέπω στα μάτια των δικών μου, το μαντεύω από τα μισόλογα των γιατρών, αλλά κυρίως μου το ψιθυρίζει το σώμα μου που έχει πάψει να αντιδρά. Δεν με βασανίζει πια. Κάθεται ήρεμο, φοβισμένο, ζαρωμένο σε μια γωνιά σαν δαρμένο σκυλί, και περιμένει…. Μου φέρνει στο νου εκείνη τη λαβωμένη γερακίνα. Την είχε ανακάλυψε ο σκύλος μου, σε κάποια βόλτα μας, κουρνιασμένη κάτω από ένα θάμνο. Μας κοίταζε με άδεια μάτια χωρίς τρόμο, ολότελα παραιτημένη, ολότελα αδειασμένη από το ένστικτο της διεκδίκησης της ζωής. Ούτε καν το δυνατό αλύχτισμα του σκυλιού δεν στάθηκε ικανό να την βγάλει από την απάθεια. Εκείνη βρήκε περίθαλψη στην Αίγινα, όπου την έστειλα.
Εμένα πού θα με στείλουν;
Μην λυπηθείς για μένα. Η ζωή στάθηκε πολύ γενναιόδωρη μαζί μου. Δεν έβαλε εμπόδιο σε καμία από τις επιλογές μου. Έζησα σε μια από τις αγαπημένες μου αλπικές λίμνες. Εκείνες, ξέρεις, που περιβάλλονται από πανύψηλα βουνά ικανά να φρενάρουν ό,τι προέρχεται από τον έξω κόσμο με διάθεση να ταράξει την ηρεμία. Οι δυνατοί άνεμοι εμποδίζονται να κατέβουν και να αναστατώσουν την γαλήνη που επικρατεί. Ο ουρανός καθρεφτίζεται στην αρυτίδωτη επιφάνεια καταγάλανος ή χαμηλώνει συννεφιασμένος να γίνει ένα με το νερό. Πήρα πολύ αγάπη στη ζωή μου κι αυτή ήταν που έφτιαξε ένα τείχος προστασίας γύρο μου κι εμπόδιζε κάθε κακό να με πλησιάσει. Όλες μου οι ρυτίδες είναι ρυτίδες γέλιου.
Όχι πως δεν ήθελα να ζήσω κι άλλο. Είχα πολλά να γευτώ. Ήθελα να θαυμάσω κι άλλα ηλιοβασιλέματα, κι άλλες ανατολές του φεγγαριού. Ήθελα να χαζέψω πολλές φορές ακόμα τα αστέρια από την απόλυτη σκοτεινιά κάποιου βουνού, να νιώσω στο κορμί μου την κρυστάλλινη αίσθηση της παγωμένης θάλασσας. Ήθελα να δω κι άλλες φορές τις αμυγδαλιές ν’ ανθίζουν, τη βερικοκιά του κήπου μου κατάφορτη, να γέρνει τα κλαδιά της από το χρυσοκόκκινο βάρος. Ήθελα να ακούσω τις εξομολογήσεις κάποιας έφηβης εγγονής -μιας μικρής Αίγλης ίσως- για τους πρώτους καλοκαιρινούς της έρωτες. Ήθελα να διαβάσω κι άλλα βιβλία –ευτυχώς οι άνθρωποι δεν παύουν ποτέ να γράφουν. Ήθελα να ακούσω κι άλλες μουσικές, να δω κι άλλες ταινίες. Ήθελα κι άλλο να χορέψω –ποτέ δεν χόρτασα το χορό. Ήθελα να ακούσω πολλές φορές ακόμα το Μπολερό του Ραβέλ. Ήθελα να χαρώ ξανά και ξανά το κελάηδημα των αηδονιών την αυγή. Ήθελα να νιώσω ξανά στον ουρανίσκο μου εκείνη την ανεπανάληπτη γεύση των άγριων σπαραγγιών που μάζευα στα χέρσα χωράφια κάθε Μάρτη. Ήθελα να διαβάσουμε ξανά μαζί κάποιο ποίημα λέξη-λέξη και να απολαύσω τη δημιουργική μας διαφωνία. Υπάρχει όμως μια ενοχή στην ευτυχία. Αν η πίτα της ευτυχίας είναι συγκεκριμένη, ό,τι παραπάνω από τον μέσο όρο έχω γευτεί είναι κλεμμένο από κάποιον άλλο. Κι αυτό είναι άδικο.
Μένει κάτι ακόμα.
Το μυθιστόρημα της ζωής μου.
Το στοίχημα.
Ποτέ δεν το παραδέχτηκες. Προσπάθησες να με πείσεις πως είναι δημιούργημα της φαντασίας μου. Έφτιαξες μάλιστα ολόκληρη θεωρία για να με πείσεις. “Ξέρεις, δα, πως λειτουργεί η "μνήμη". Φτιάχνεις σήμερα έναν υποθετικό σκελετό της ιστορίας σου κι αύριο προσθέτεις έναν όροφο ακόμα και την άλλη το σοβαντίζεις και το μπογιατίζεις... και να μπροστά σου ένα οικοδόμημα που το πιστεύεις αδιαπραγμάτευτα αληθινό”. Σε άφηνα να τα εξηγείς τόσο παραστατικά και μέσα μου χαμογελούσα. Ήταν η μνήμη σου απέναντι στην δική μου, ήταν ο λόγος μου απέναντι στον δικό σου. Γιατί να πιστέψω εσένα κι όχι εμένα;
Και τι είναι πιο αληθινό από εκείνο που πιστεύουμε για αληθινό;
Όλα τα δόγματα εκεί δεν στηρίζονται; Στην πίστη για το αληθινό που είναι αλήθεια χωρίς απόδειξη, χωρίς προϋποθέσεις.
Ποιος σώφρων άνθρωπος θα παραδεχτεί πως δεν είναι αληθινή η εικόνα του νυχτερινού ουρανού που βλέπει με τα μάτια του; Μα οι αστρονόμοι θα τον διαβεβαιώσουν, αραδιάζοντας ατράνταχτα επιχειρήματα, πως η εικόνα που βλέπει είναι μια απατηλή απεικόνιση όπου παρόν και παρελθόν μπλέκονται και το αστέρι, που η μαγευτική του λάμψη σε θαμπώνει, δεν υπάρχει πια. Πέθανε, χρόνια πριν.
Και από τις σπουδές μας τι διδαχτήκαμε; Δεν μπορείς, λέει, να ξέρεις ποια είναι στ’ αλήθεια η ακριβής θέση ενός σωματιδίου, γιατί αν την μάθεις τότε δεν θα ξέρεις την αληθινή του ταχύτητα. Η περίφημη αρχή της αβεβαιότητας που ταρακούνησε συθέμελα ένα οικοδόμημα κατασκευασμένο από βεβαιότητες.
Η αλήθεια!
Δεν υπάρχει πιο απατηλή έννοια.
Αλήθεια ή όχι το στοίχημα το έχασα παταγωδώς.
Το αναγνώρισα και θέλησα να πληρώσω.
Και τότε συνέβη το θαύμα!
Γιατί μπορεί η ασήμαντη ζωή μου να μην έχει το παραμικρό ενδιαφέρον για ένα συγγραφέα, αλλά η ζωή μου σαν αντίστιξη της δικής σου… Α, εκεί το θέμα αλλάζει. Κι αφού δεν καταφέραμε να δημιουργήσουμε κάτι άλλο μαζί... Ε, ας είναι αυτό το μοναδικό κοινό μας δημιούργημα. Κι έχω ένα αισιόδοξο προαίσθημα ότι κάποιος καλοπροαίρετος αφηγητής θα βρεθεί να συμπεριφερθεί στην ιστορία μας με την τρυφερότητα που της αξίζει και ότι το «Ξωτικό» θα κάνει μια μοναδική εξαίρεση εκδίδοντας ένα μυθιστόρημα.
Δεν σε αποχαιρετώ. Δεν μου πάνε τα μελοδραματικά. Σκέψου πόσο εξωπραγματικό ήταν να κουβεντιάζουμε το ’68 – Γενναδίου και Ακαδημίας γωνία - για μια συνάντηση το 2000. Κι όμως έγινε πραγματικότητα. Και γιατί όχι; Φαντάσου μια, εξίσου εξωπραγματική, τρίτη διασταύρωση μας κάπου… κάποτε…
Σε γλυκοφιλώ
Αίγλη
Βουβαθήκαμε. Ούτε ξέρω για πόσο. Είχα χάσει την αίσθηση του χρόνου. Κοντεύαμε να φτάσουμε, η βροχή είχε κοπάσει, μια υποψία ήλιου τρύπησε ένα σύννεφο κι ήρθε κι έκατσε πάνω στα μαλλιά του Μιχαλιού. Εκείνος γύρισε και με κοίταξε στα μάτια και, για πρώτη φορά, το βλέμμα του δεν ήταν θολό και σβησμένο. Είδα τη λάμψη της ζωντάνιας, άκουσα έναν καινούργιο τόνο στη φωνή του κι ένιωσα να μπαίνει σε κίνηση εκείνη η δύναμη της ζωής που αντιπαλεύει τη λήθη κι επομένως τον θάνατο. Γιατί ο μόνος θάνατος είναι η λήθη
-Λοιπόν, τι λες; Θα την δεχτείς την πρόκληση; Θα το γράψεις αυτό το μυθιστόρημα;
ΤΕΛΟΣ
ΤΟ ΜΥΘΙΣΤΌΡΗΜΑ ΦΟΥΓΚΑ ΓΙΑ ΔΥΟ ΣΕ ΕΝΤΥΠΗ ΜΟΡΦΗ ΠΟΥΛΙΈΤΑΙ ΑΠΌ ΤΗΝ AMAZON:
https://www.amazon.de/s/ref=nb_sb_noss?__mk_de_DE=%C3%85M%C3%85%C5%BD%C3%95%C3%91&url=search-alias%3Dstripbooks&field-keywords=Rena+V.+Rapsomaniki
https://www.amazon.de/s/ref=nb_sb_noss?__mk_de_DE=%C3%85M%C3%85%C5%BD%C3%95%C3%91&url=search-alias%3Dstripbooks&field-keywords=Rena+V.+Rapsomaniki
Οι χαρές της ζωής, το αναπόφευκτο του θανάτου! Χαρά σε κείνον που πρόλαβε να απολαύσει, όσα λαχτάρησε να ζήσει. Μόνο έτσι μπορεί να δεχτεί κανείς την ειμαρμένη και να καταλάβει στο τέλος το πόσο όμορφα πράγματα μας περιβάλλουν, που αν οι αισθήσεις μας δουλεύουν στο έπακρο, αυτά είναι που θα πάρουμε μαζί μας αν υπάρχει ταξίδι!
ΑπάντησηΔιαγραφή"Χαρά σε κείνον που πρόλαβε να απολαύσει, όσα λαχτάρησε να ζήσει."
ΔιαγραφήΠαρηγοριά στον άρρωστο...
Αν έχεις απολαύσει όσα λαχτάρησες να ζήσεις, σημαίνει πως η ζωή σου υπήρξε ωραία. Πώς λοιπόν να δεχτείς να την αποχωριστείς;
Μην ακούς τι λέει η Αίγλη. Έμεινε ορθολογίστρια μέχρι το τέλος γι αυτό τα τακτοποιεί με το νου για να μας ακούγονται λογικά. Αν όμως αφουγκραστείς τους χτύπους της καρδιάς της, είμαι σίγουρη πως άλλα θ'ακούσεις
Πανδαμάτωρ ο χρόνος στρογγυλεύει τα πάντα και κλείνει τις μνήμες σε θολά μακρινά ταξίδια. Και τα συναισθήματα όλα συγχωνεύονται σε μια στυφή απροσδιόριστη γεύση, σαν αυτή που μας αφήνεις τώτα... Και, αναδεικνίεται ο λαός πάντα με την σοφία του. Όποιος πεθαίνει γεμίζει τον τάφο του και κλείνει τον κύκλο φτάνοντας στο ίδιο σημείο με την εκκίνηση. Μια φλασιά ζωής στο απόλυτο σκοτάδι στο χάος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠασχάλης
Η ίδια στυφή, απροσδιόριστη γεύση απόμεινε και σε μένα. Σκέψου όμως πως γι αυτή τη μικρή φλασιά ζωής γίνονται όλα τα μικρά και μεγάλα γύρο μας και μέσα μας: πόλεμοι και κρίσεις, ανταγωνισμοί και τρικλοποδιές όπως επίσης φιλίες και έρωτες, μουσικές και ταινίες και βιβλία. C' est la vie!
ΔιαγραφήΕξαρτάται πως τα προσδιορίζεις και τι αξίες τα δίνεις. Ο θάνατος σαν πράξη είναι ισότιμος με μια γέννα. Το ένα στο μέγιστο και το άλλο στο ελάχιστο. Η αρχή της αντιστοιχίας κατά το Κυμβάλειον. Σημασία έχουν οι αξίες στην αναμεταξύ τους διαβάθμιση. Με απλά χοντρά λόγια. Ο έρωτας είναι υπέροχος αρκεί να μη γίνεται σαν μια καλή άλλη γεύση αλλά σαν μια υπέροχη ολοκληρωμένη επανάσταση των συναισθημάτων. Άλλως, καταντάει... αγοραίος!
ΔιαγραφήΠασχάλης
Επειδή εμένα δε μ' αρέσει η στυφή γεύση, ειδικά στο τέλος, θέλω να σας θυμίσω εδώ ένα τραγούδι σε στίχους του αγαπημένου Ρασούλη που εξυμνεί τη ζωή: "Τι άλλο ψάχνω στη ζωή / δεν το 'χω βρει ακόμα / τούτα και κείνα τα 'χω δει / στο νου μου και στο σώμα /Αλήτης γύρναγα παντού /στα μέσα και στα έξω / και πέφτω στο γκρεμό του νου / στην άκρη μη σε βρέξω / Μου 'δωσε ότι μου 'δωσε / και στο παιχνίδι παίκτη / μ' έκανε και δε θα 'θελα / να με βρει πλεονέκτη /Μ' αυτά που μου 'δωσε εμένα η ζωή / μου τα 'χει δώσει όλα / κι ας είναι ακόμα σκορπιστά / γιατί δεν βρήκα κόλα / κι αν περισσεύει κάτι τι / στο λέω είμαι πλήρης / πάρ' το για πουρπουάρ εσύ / μη νιώθεις κακομοίρης." 'Οσο για το θάνατο, νομίζω ότι μοιάζει λίγο εφηβικό να τον αναλύουμε τόσο και να αντιδρούμε στο αναπόφευκτό του. Το θέμα μας πρέπει να ναι η ζωή, α ναι, και το ποιο θα είναι το επόμενο βήμα της Ρένας που όσο περνάνε οι μέρες αισθανόμαστε ένα δυσαναπλήρωτο κενό να μεγαλώνει!
Διαγραφήτο τραγικό, το αναπόφευκτο, το οδυνηρότατο του θανάτου ο άνθρωπος προσπαθεί να το απαλύνει, να το εκλογικεύσει κατά κάποιον τρόπο εφευρίσκοντας διάφορες δικαιολογίες και ψευδαισθήσεις, αλλιώς η καρδιά δεν το αντέχει! έτσι και το φινάλε του μυθιστορήματος σου ωραία το έκλεισες με την ικανοποίηση της πρωταγωνίστριας σου ότι έζησε μια ωραία ζωή,με την επιθυμία της να μπορούσε να δει κι άλλα ηλιοβασιλέματα κι αμυγδαλιές να ανθίζουν, να ακούσει κι άλλα κελαηδήματα πουλιών και μουσικές... και με την ελπίδα να γραφτεί ένα μυθιστόρημα για τη γλυκιά ζωή που έρχεται ως δώρο στον καθένα μας αλλά που διαρκεί τόσο λίγο! τελικά έτσι είναι η ζωή -μας αρέσει, δεν μας αρέσει- κι ο πραγματικός θάνατος είναι η λήθη, όπως επισήμαναν κι άλλοι αναγνώστες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣου έδωσε την αίσθηση της κάθαρσης που, δικαιολογημένα, αποζητούσες;
Διαγραφήναι, πράγματι αποδέχεσαι το αναπόφευκτο κι ηρεμεί η ψυχή του ανθρώπου.και κάτι που ξέχασα να σου γράψω προηγουμένως. έπλασες ολοζώντανους τύπους, της Αίγλης και του Μιχαλιού, που τους φαντάζομαι σαν να υπήρξαν. καλή συνέχεια!
ΔιαγραφήΞεφυλλίζω και διαβάζω διηγήματα και ποιητικές συλλογές, που ανήκουν στη σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία, και κάθε φορά αναρωτιέμαι αν ο συγγραφέας ή ο ποιητής είχε όντως κάτι να πει. Πολλές φορές επαναλαμβάνονται πράγματα που έχουν ήδη γραφτεί χωρίς, δυστυχώς, ο επίδοξος λογοτέχνης να έχει θέσει το διακριτικό του στίγμα, το προσωπικό του ύφος. Η περίπτωση της φίλης μας της Ρένας δεν συμπεριλαμβάνεται εδώ. Της αξίζουν συγχαρητήρια, που δημιούργησε μία ανθρώπινη ιστορία, ένα κοινωνικό δράμα θα έλεγα, της εποχής μας και του τόπου μας, χωρίς να πέφτει σε κοινοτοπίες, χωρίς να καταφεύγει σε γνωστές συνταγές, χωρίς να χαϊδεύει τ' αυτιά των αναγνωστών της. Το διήγημά της δηλώνει άτομο με καλλιεργημένο ταλέντο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕύχομαι και σ' ανώτερα!
Δημήτρης Κ.
Δημήτρη, μόνο ένα ευχαριστώ (πολύ-πολύ μεγάλο, όμως) μπορώ να πω.
ΔιαγραφήΠικρη, θλιμμενη γευση, αλλα ποσο μα ποσο αληθινη..Ο μεγαλος ερωτας , ομορφηνε τη ασχημια της ζωης και εξορκισε το φοβο του θανατου...αλλα δε καταφερε να τα σταματησει.....Ειτε το θελουμε ειτε οχι, αυτη ειναι η απανθρωπη μοιρα του ανθρωπου,,Υπεροχο, υπεροχη Ρενα μας!!! σε ευχαριστουμε ..και καλη συνεχεια γιατι ετσι πρεπει...(στο εχω πει)....
ΔιαγραφήΧαίρομαι πολύ,Κατερίνα, που κατάφερες να το ολοκληρώσεις.
ΔιαγραφήΌλα καλά με το χέρι σου;
Είδες τα κομμάτια της φούγκας που μετέτρεψα σε ταινιούλες;
Πώς σου φάνηκε η ανάγνωση;
Φιλιά
το χερι μου περασε... σε ευχαριστω.. υπεροχες οι ταινιουλες της φουγκας.. η αναγνωση σου ειναι πολυ ζεστη κι εκφραστικη και ειχα τη ευκαιρια να ξανακουσω τη γλυκεια γοητευτικη φωνουλα σου.... Και..... θελω να μη το αφησεις..ειναι κριμα γιατι εχεις ξεχωριστο ταλεντο..θα τα ξαναπουμε Ρενα μου..πολλα φιλια
ΑπάντησηΔιαγραφήΚυρία Ρένα καλησπέρα. Τέλειωσα τη "φούγκα" νομίζω.Και λέω νομίζω γιατί δεν είμαι σίγουρη αν μου ξέφυγε κάποιο κομμάτι, και ακόμα ξαναγυρίζω και διαβάζω τις συνέχειες.Και επειδή χωρίς να το θέλω πάντα μπαίνω τελείως στο "πετσί" που λένε του κάθε ήρωα που μου αρέσει, έφτασα στο τέλος με μια μεγάλη πίκρα στην καρδιά, για όλα αυτά που δεν καταφέρνουμε να κάνουμε, να ζήσουμε, για τα αισθήματα που δεν γίνονται αντιληπτά, για το χρόνο που φεύγει, για τα σώματα μας που δεν υπακούν στις επιταγές της ψυχής πάντα, για τον ορθολογισμό που φρενάρει τον αυθορμητισμό. Τη γενιά εκείνη λίγο πολύ την έχω γνωρίσει μέσα από ατέλειωτες διηγήσεις, αλλά και ανάγνωσης σχετικών......
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα ΄σαι καλά πάντα, και να μπορείς να γράφεις ανεμπόδιστα.
Και η πίκρα είναι κάποτε καλοδεχούμενη γιατί είναι λυτρωτική. Χαίρομαι, Πολύμνια, για την ανέλπιστη γνωριμία μας. (Σκέφτηκα πολύ αν πρέπει να το βάλω σε εισαγωγικά κι αποφάσισα πως όχι.)
Διαγραφήhttps://www.youtube.com/watch?v=KzPLCq0eeHU
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην υγειά σας να ΄χετε όλοι....
Ν' ακούς τον θεϊκό ήχο που μιλάει για αστραπή και να βλέπεις τις αστραπές του φθινοπώρου από το παράθυρο.
ΔιαγραφήΣπάνια σύμπτωση!