Για όλα φταίει ο Γκέντελ...το τέλος.

Προς γαρ το τελευταίον εκβάν

έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται. 

                      Δημοσθένης

Η ειδοποίηση από το σχολείο –προσεκτικά διατυπωμένη- μιλούσε για την επιθετική συμπεριφορά που εμφάνισε τον τελευταίο καιρό το παιδί.

Ο γιος της ήταν τυπική περίπτωση αγοριού που λες και γεννήθηκε με μια βιασύνη ν’ ανακαλύψει τον κόσμο. Μόλις άρχιζε τις ερωτήσεις δεν εννοούσε να σταματήσει αν δεν έφτανε στην εξάντληση: του θέματος ή τη δική της· ποτέ όμως τη δική του. Καμάρωνε αυτή την ατέλειωτη σειρά από «γιατί» και τον φανταζόταν να ξεκινάει τη ζωή του πατώντας στους ώμους της για να εκτιναχθεί μακρύτερα. Μα τώρα, οι αλυσιδωτές απορίες του την κούραζαν, της έκλεβαν χρόνο αποσπώντας την από τις σκέψεις της.

«Πάψε επιτέλους», ήθελε να τού φωνάξει.

Φυσικά και δεν θα το ξεστόμιζε. Όσο κι αν είχε χάσει το μυαλό της, δεν θα έκανε τέτοια παιδαγωγική χοντράδα. Μα δεν είχε σημασία. Οι κεραίες των παιδιών είναι φτιαγμένες ακριβώς για να συλλαμβάνουν τ’ ανείπωτα. Εκείνη αρνήθηκε, ωστόσο, να συσχετίσει και υποβάθμισε το γεγονός. Δεν ήταν καν σε θέση να νιώσει ενοχές. Δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει δύο προβλήματα μαζί· και το δικό της είχε προτεραιότητα. Φάση είναι, θα του περάσει, σκεφτόταν χωρίς να ντρέπεται. Είχε φτάσει στο έσχατο σκαλί εξαθλίωσης!

Τότε ακριβώς αρρώστησε ο σκύλος. Ο κτηνίατρος σήκωσε τα χέρια ψηλά. Δεν μπορούσε να κάνει διάγνωση. Οι εξετάσεις δεν έδειχναν να υπάρχει αιτία. Παραδέχτηκε πως θα πειραματιζόταν με τη φαρμακευτική αγωγή. Το ζώο χανόταν σε εμετούς κι έδειχνε να λειώνει μέρα με τη μέρα.

Ξεχωριστό σκυλί!

Πεισματάρικο, με έντονη προσωπικότητα!

Είχαν μελετήσει μεγάλο όγκο πληροφοριών, πριν αποφασίσουν να το αποκτήσουν. Τους δελέασαν οι ιδιότητές της φυλής: ζώα εύκολα εκπαιδεύσιμα χάρη στην υψηλή νοημοσύνη τους, εξαιρετικοί φύλακες, ιδιαίτερα φιλικοί με τα παιδιά, πολύτιμοι στις υπηρεσίες δίωξης ναρκωτικών. Μιλώντας με τον εκτροφέα, σχολίασε την ιδιαίτερα τσουχτερή τιμή του.

«Ένα γερμανικό λυκόσκυλο είναι τρεις φορές φθηνότερο.»

«Κυρία μου, συγκρίνετε ένα κατσαριδάκι με μία Ρολς-Ρόις.»

Η «Ρολς» κατέφθασε ένα βροχερό απομεσήμερο του Νοέμβρη κι έτρεξε να βρει καταφύγιο στο πιο σκοτεινό σημείο του κήπου. Κουλουριάστηκε τρέμοντας από φόβο κι αρνήθηκε πεισματικά να δεχτεί τροφή. Η συμπεριφορά του έδειχνε διαταραγμένο ψυχισμό. Πέρασαν δυο μέρες χωρίς να βάλει μπουκιά στο στόμα. Το σοκ της αλλαγής περιβάλλοντος έδειχνε ισχυρότερο από το ένστικτο αυτοσυντήρησης.

Παραλλαγή της περίπτωσης Γκέντελ;

Η εύκολη λύση ήταν να επιστρέψουν το κουτάβι, ως δυσπροσάρμοστο. Εκείνη ζήτησε μια προσωπική ευκαιρία. Αφιέρωσε όλη την Κυριακή προσπαθώντας να κερδίσει την εμπιστοσύνη του. Κάθισε σ’ ένα σκαλοπάτι, έτσι που να μην την βλέπει, κι άρχισε να τραγουδάει ξανά και ξανά:

Μη μου είσαι θυμωμένο, έλα και σε περιμένω…

Το ζώο διερευνούσε την κατάσταση, αλλά του πήρε πολλή ώρα μέχρι να μετακινηθεί ώστε να αποκτήσει οπτική επαφή –πάντα σε απόσταση ασφαλείας. Εκείνη μετακινήθηκε μαλακά ώστε να χαθεί πάλι από τα μάτια του. Το δεύτερο βήμα ήταν πιο γρήγορο. Λίγο–λίγο τον έφερνε προς το φως. Εκεί στάθηκαν ακίνητοι, αναμετρώντας τα τρία μέτρα που τους χώριζαν.

«Έλα», του ψιθύριζε τρυφερά.

Το ζώο δεν την εμπιστευόταν.

Εκείνη επέμενε.

Πέρασε ώρα μέχρι να κάνει ένα διστακτικό βήμα προς το μέρος της. Εκείνη δεν κουνήθηκε, συνέχισε να τραγουδάει. Το σκυλί οπισθοχώρησε και γύρισε στο καταφύγιό του.

Είχαν δρόμο ακόμα μπροστά τους.

Μετά από πολλά πισωγυρίσματα την πλησίασε σε απόσταση επαφής κι εκείνη άπλωσε το χέρι και ακούμπησε μαλακά την πλάτη του. Το σκυλί τρόμαξε κι έτρεξε στην κρυψώνα του.

Η ιστορία επαναλήφθηκε.

Κάθε φορά όμως η απόσταση ασφαλείας γινόταν μικρότερη.

Όταν σταθεροποιήθηκε στο ένα μέτρο, έβαλε ανάμεσά τους ένα κομμάτι τυρί. Το σκυλί απομακρύνθηκε, μα το τυρί έμεινε. Και προφανώς η γαργαλιστική μυρωδιά του δεν άφηνε αδιάφορο το πεινασμένο στομάχι του. Μέχρι το βράδυ, το τυρί είχε φαγωθεί, η επαφή αποκαταστάθηκε, τα χάδια ηρέμησαν τον τρόμο του.

Ήταν η σειρά του άντρα της που ανέλαβε να τον ταΐζει, να τον εκπαιδεύει, να τον φροντίζει. Στα χέρια του το κουτάβι έγινε ένα πανέμορφο καστανόξανθο σκυλί, με τη χαρακτηριστική μαύρη μάσκα της ράτσας στη μούρη του που τελικά τον αποδέχτηκε ως αφεντικό.

Εκείνη όμως έμεινε η μεγάλη αγάπη του.

«Αλλού τρως, αλλού πίνεις κι αλλού πας και το δίνεις», διαμαρτυρόταν ο άντρας της καθώς τον έβλεπε να χοροπηδάει γύρο της διεκδικώντας τα χάδια της, γλείφοντας τα χέρια της και αδιαφορώντας για την ύπαρξη οποιουδήποτε άλλου.

«Εμένα δεν μ’ αγαπάει όσο εσένα», παραπονιόταν ο γιος της.

Η αγάπη του για κείνη ήταν έντονη και κτητική. Αγρίευε και γάβγιζε απειλητικά αν κάποιος την πλησίαζε –ακόμα κι αν ήταν μέλος της οικογένειας. Δεν δίσταζε να την δαγκώσει –γλυκά κατά τη γνώμη του, επώδυνα για κείνην– αν δεν του ’δινε την προσοχή που αποζητούσε. Δεν την είδε ποτέ σαν αφεντικό. Αν δεν απεχθανόταν τις ακρότητες του lifestyle θα τον πήγαινε σε ψυχολόγο ζώων. Κάτι παρανοϊκό υπήρχε στη σχέση τους –και το πιο ανησυχητικό: έμοιαζε αμοιβαίο. Τα πρωινά φεύγοντας για τη δουλειά μπορεί να ξεχνούσε να φιλήσει τον άντρα της, ποτέ όμως δεν παρέλειψε να χαϊδέψει και να γλυκομιλήσει στον Ζορό.

§§§

Η εικοσαήμερη αντιβίωση εφόδου έφερε μια πρόσκαιρη βελτίωση μα τα συμπτώματα επανήλθαν λίγο μετά την ολοκλήρωση της πρώτης δόσης. Ο γιατρός συνέστησε μια δεύτερη ισχυρότερη.

Εκείνη, χαμένη στα δικά της, δεν έβλεπε, δεν πρόσεχε, δεν παρατηρούσε τα μάτια του που την ικέτευαν. Όλα περνούσαν ξώφαλτσα από πάνω της. Έλειπε, ήταν αλλού.

 §§§

Η έμπνευση της ήρθε φλασιά.

Βιάστηκε να την υλοποίηση πριν προλάβει να την εμποδίσει ο ορθολογικός της επόπτης. Στην εποχή μας υπάρχει αφθονία διαύλων επικοινωνίας. Για κάθε πόρτα που κλείνει υπάρχει μια άλλη που μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει. Διάλεξε την πιο παραδοσιακή. Του έστειλε μια ταχυδρομική κάρτα.

Σου ήταν εύκολο; Αν ναι, μην μπεις στον κόπο να απαντήσεις, θα καταλάβω.

Ήταν σίγουρη πως δεν θα απαντούσε. Δεν θα το επέτρεπε ο υπερτροφικός του εγωισμός. Αυτό όμως θα διευκόλυνε τις αποφάσεις της. Η εκκρεμότητα ήταν που συντηρούσε τη νοσηρότητα. Μόλις σιγουρευόταν πως η ιστορία είχε περάσει ανώδυνα από πάνω του, θα το έπαιρνε απόφαση, θα τον μισούσε ίσως, πάντως θα προχωρούσε μπροστά.

Απάντησε αμέσως!

Μόλις σήμερα αντιλήφθηκα πως είσαι αποκλεισμένη από την ιστοσελίδα μου. Έκανες κάτι εσύ γι αυτό; Εν πάση περιπτώσει αποκατέστησα την επαφή.

Μα αμέσως μετά, σαν να μετάνιωσε ή σαν να ’δειχνε πως ήθελε την επικοινωνία τους μόνο και μόνο για να μπορεί να την ταπεινώνει, εξαπολύει έναν άνευ προηγουμένου λίβελο. Την έλουζε πατόκορφα με προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, χωρίς να μπαίνει καν στον κόπο να τους αιτιολογήσει. Μα ο σκοτισμένος λογισμός της δεν ένιωθε την προσβολή. Πανηγύριζε την αποκατάσταση της επαφής, ακόμα κι έτσι. Μόνο εκείνη τη φράση δεν μπορούσε να χωνέψει:

Αν αισθανθώ πως ασχολείσαι μαζί μου λιγότερο από είκοσι ώρες το εικοσιτετράωρο, θα εκνευριστώ. Και εκνευρισμός μια, εκνευρισμός δυο, θ’ αλλάξω ρότα. Δεν θέλω και πολύ...

Με ποια από τις πέντε αισθήσεις των κοινών θνητών μπορούσε να παίρνει πληροφορίες για το πόσες ώρες ασχολιόταν μαζί του; Πώς μπορούσε να παραβιάζει το λογισμικό του μυαλού της; Με πόση άνεση ξεκλείδωνε τη σκέψη της;

Ιδιοφυΐα ή παράνοια;

Αγνόησε την πληγωμένη της αξιοπρέπεια και χαλάρωσε, προσδοκώντας να απολαύσει την ανάπαυλα μέχρι την επόμενη ρήξη –έτσι όπως είχε συνηθίσει.

Εκείνος είχε αποφασίσει διαφορετικά. Τη θεώρησε περισσότερο ευάλωτη από ποτέ και βρήκε την ευκαιρία να της αμολήσει εκείνη την εξωπραγματική πρόταση: «δεν τ ’αφήνουμε, λέω εγώ, όλα αυτά και να μπούμε στην ουσία; Και, μια και οι ρίμες είναι παλιάς σχολής, μην πάει το μυαλό σου σε συνουσία. Θα μπορούσα όμως να λάβω με courier ένα δαντελλένιο βρακάκι σου; Χρησιμοποιημένο φυσικά!»

Η πρόταση αυτή καθεαυτή αλλά και ο τρόπος που διατυπώθηκε ήταν εντελώς παράταιρος με τη μέχρι εκείνη τη στιγμή επικοινωνία τους. Είχαν φροντίσει να κρατάνε έναν υφέρποντα ερωτισμό στο παρασκήνιο. Τώρα οι προβολείς έριξαν άπλετο φως κι αποκάλυψαν μια πτυχή που της φάνηκε πέρα από το ηθικό και το ανήθικο, μακριά από το λογικό και το παράλογο, έξω από το καλό και το κακό, πέρα από το δίκαιο και το άδικο. Μια πρόταση μες την αρρώστια, την παρακμή, τη διαστροφή, την εξαχρείωση που ευτέλιζε κι εκείνη κι εκείνον και την όποια σχέση τους. Μια πρόταση έξω από ό,τι θα μπορούσε να φανταστεί.

Ήταν αρκετά έξυπνος για να ξέρει πως δεν υπήρχε πιθανότητα να συγκατανεύσει. Τότε γιατί; Μα μήπως πήρε ποτέ απάντηση στα «γιατί» της, για να πάρει και τώρα; Η μόνη λογική εξήγηση –μα πόσο τον αφορούσε η κοινή λογική;- θα μπορούσε να ήταν πως ήθελε να την παρατηρήσει να αντιδρά υπό καθεστώς οριακών συνθηκών. Να την δει πώς συμπεριφέρεται έξω από τα όριά της. Το «άνευ όρων και ορίων» ήταν, άλλωστε, η αγαπημένη του εμμονή.

Δεν οργίστηκε, δεν πληγώθηκε, δεν παραπονέθηκε. Μόνο πάγωσε. Κάθε συναίσθημά της νεκρώθηκε. Του έγραψε χωρίς δεύτερη σκέψη.

Jamais των ζαμών.

Κι αυτό ήταν το τελευταίο μήνυμα που αντάλλαξαν.

 §§§

Ύστερα, μπορούσε να καταρρεύσει με την ησυχία της. Βοήθησε κι εκείνο το δροσερό αεράκι που κατέβηκε από το βουνό, μπήκε από το βορεινό παράθυρο της κουζίνας και βγήκε ανενόχλητο από την ανοιχτή μπαλκονόπορτα του σαλονιού.

Μην κάθεσαι στα ρεύματα, παιδί μου.

Μάλιστα, μαμά.

Πειθαρχική από παιδί, γιατί τώρα έκανε του κεφαλιού της;

Πού είσαι μανούλα να με προφυλάξεις;

Πού είναι το σιδερένιο μου ανοσοποιητικό να με θωρακίσει;

Αχά! Το σιδερένιο σου ανοσοποιητικό! Το ξόδεψες, μικρή ανόητη, το σπατάλησες. Λες και δεν ξέρεις πως ένας οργανισμός που έχει μήνες να χορτάσει ύπνο έχει εξανεμίσει τις άμυνές του. Είσαι στο έλεος του τυχαίου βακτηρίδιου που είδε φως και μπήκε.

Εξακολούθησε να υποτιμάει τα συμπτώματα. Ο ελαφρός πυρετός δεν την απέτρεπε από το πρωινό της μπάνιο. Ούτε οι πράσινες βλέννες που έβγαιναν από μύτη και στόμα κι έκαναν το καλάθι του γραφείου της να ξεχειλίζει από λερωμένα χαρτομάντιλα. Πώς είχαν χωρέσει αυτές οι απίστευτες ποσότητες βλέννας στις κοιλότητες του κρανίου; Εκτός κι αν ήταν «λερναίες» -για κάθε ποσότητα που έβγαινε προς τα έξω, το σώμα της γεννούσε μια διπλάσια. Μα, όταν είδε τις ίδιες πράσινες βλέννες να λερώνουν το λευκό της εσώρουχο πανικοβλήθηκε. Η μόλυνση ήταν πια γενικευμένη και είχε προσβάλλει όλους τους ιστούς. Αναζήτησε ιατρική βοήθεια. Μα πού να βρει γιατρό σε μια άδεια Αθήνα, τριήμερο Δεκαπενταύγουστου; Ένας φίλος γιατρός της έδωσε τηλεφωνικά, από την Πάρο όπου παραθέριζε, συνταγή για αντιβίωση τρίτης γενιάς με την εντολή αν δεν δει άμεση βελτίωση να απευθυνθεί σε νοσοκομείο. Της ήταν εύκολο να αντιληφθεί την ταραχή του.

Ανατρίχιασε όταν διαπίστωσε πως θα έπαιρνε τα ίδια χάπια με τον σκύλο.

Ο παρθένος οργανισμός της αντέδρασε. Με τα χάπια στην τσάντα έφυγε, πέντε μέρες μετά, για το προγραμματισμένο ταξίδι στο Περού. Η αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει. Θυμήθηκε τα εφηβικά της διαβάσματα. Στον Ξενόπουλο είχε διαβάσει για την αλάνθαστη συνταγή που χρησιμοποιούσαν οι αστικές οικογένειες προκειμένου να θεραπεύσουν κάποια παραπλανημένη κόρη. Η νέα φυγαδευόταν στην Εσπερία και όταν γύριζε –φορτωμένη καπέλα, ομπρελίνα κι εντυπώσεις– η τάξη είχε αποκατασταθεί.

Τα μονοπάτια των Ίνκας έχουν απίστευτο ενεργειακό περιεχόμενο. Ένιωθε σαν ευλογία την ευεργετική τους επίδραση επάνω της. Η πεζοπορία για το Μάτσου-Πίτσου θα ξεκινούσε μες στη νύχτα. Σκόπευαν ν’ αντικρίσουν από ψηλά τη χαμένη πόλη λουσμένη στο φως των πρώτων ακτίνων. Το ξυπνητήρι διέκοψε τον βαθύ της ύπνο. Της φάνηκε σαν κελάηδισμα αηδονιών! Το λάτρεψε! Είχε μήνες ν’ ακούσει τον ήχο του! Νόμιζε πως δεν θα τον ξανάκουγε ποτέ! Ήθελε να το φιλήσει! Πώς μπορεί να έλθουν τα πράγματα τούμπα! Το μισητό σύμβολο της καταπίεσης των εργαζομένων όλου του πλανήτη είχε αποκτήσει μια φανατική οπαδό!

 §§§

Πίσω στην Αθήνα τα πράγματα δεν ήταν εξ ίσου απλά. Μετά από κάποιες δεκάδες χιλιάδες λέξεις που είχαν ανταλλάξει, κάποια απ’ αυτές θα γινόταν αφορμή να τον θυμηθεί και κάθε φορά που τον θυμόταν τα συμπτώματα έκαναν την εμφάνισή τους. Έπρεπε να διαχειριστεί με τόλμη την κατάσταση. Στον εγκέφαλο· σ’ αυτό το πολύτιμα πολύπλοκο όργανο έπρεπε να επέμβει. Σ’ αυτόν που ο ποιητής ονομάζει «ηχώ ουρανού», κατεστραμμένη μόνο από τον θάνατο. Λοβοτομή! Στους μετωπιαίους λοβούς, στην έδρα των συναισθημάτων. Όχι απαραίτητα με το νυστέρι. Μπορείς να σφαχτείς και με το μπαμπάκι. Αργά, βασανιστικά, μεθοδικά κατάφερε να νεκρώσει την περιοχή όπου ήταν θρονιασμένος -προσκεκλημένος ή απρόσκλητος, δεν έχει διαφορά. Το μυαλό της άδειασε από την παρουσία του, μπορούσε να τον σκέφτεται χωρίς να πονάει –και μιλάμε για καθαρά σωματικό πόνο. Όχι πως ήταν εύκολο ή γρήγορο, μα ήταν μονόδρομος.

Η διαδικασία δεν έμεινε χωρίς παρενέργειες. Δεν γίνεται να αφαιρέσεις κομμάτι του μυαλού χωρίς συνέπειες. Το ανάλαφρο βήμα της σαν να έγινε μια ιδέα πιο βαρύ, το φωτεινό χαμόγελο σαν να θάμπωσε όσο πατάει η γάτα, το βλέμμα σαν να ’χασε κάτι από τη σπιρτάδα του, οι χαριτωμένες κινήσεις των χεριών σαν να έγιναν ένα κλικ πιο ράθυμες, ο λαιμός κύκνου σαν να βυθίστηκε ανεπαίσθητα μέσα στους ώμους, το μεταξένιο δέρμα σαν να τσαλακώθηκε απροσδιόριστα, κάποιες αδιόρατες ρυτίδες έζωσαν τα μάτια.

Σε αντιστάθμισμα η ζωή βρήκε τα γνώριμα μονοπάτια. Αγόρασε καινούργια επιτραπέζια να παίζει με το παιδί. Πήρε τα κιλά που είχε χάσει. Άρχισε να την εκνευρίζει ο ήχος του ξυπνητηριού. Απολάμβανε το διάβασμα ρουφώντας κυριολεκτικά το βιβλίο στο κομοδίνο της. Έκανε μακρινούς περιπάτους συντροφιά με τον σκύλο της. Εκείνος χοροπηδούσε ευτυχισμένος δίπλα της. Ο καινούργιος κτηνίατρος είχε κάνει σωστή διάγνωση. Τον θεράπευσε οριστικά μόνο με τρεις ενέσεις. Ο παλιός μπήκε στη μαύρη λίστα κι έχασε γείτονες και φίλους από πελάτες. Ο γιος της έδειχνε πλήρως προσαρμοσμένος στο καινούργιο σχολικό περιβάλλον. Ήταν σωστή απόφασή ν’ αλλάξει σχολείο. Το προηγούμενο παραήταν αυταρχικό για ένα τόσο έξυπνο και ανεξάρτητο παιδί.

Καμιά φορά το ερώτημα –ακαδημαϊκό πια- ορθωνόταν μπροστά της.

Τι έφταιξε;

Τα δικά του λάθη τα έβλεπε ολοκάθαρα.

Τα δικά της, δεν μπορούσε να τα διακρίνει. (Οι πήρες του Αίσωπου έχουν μείνει αναλλοίωτες χιλιάδες χρόνια τώρα.)

Εκείνο για το οποίο μπορούσε να πάρει όρκο ήταν οι καλές της προθέσεις.

Μα ο δρόμος για την κόλαση είναι πάντα στρωμένος με καλές προθέσεις.

Αυτό ήταν.

 Είχε πάει στην κόλαση. 

Με την ασφάλεια του εισιτήριου επιστροφής στην τσέπη.

Ευτυχώς!

Μάτσου-Πίτσου, Περού

Το κείμενο περιέχεται στο βιβλίο "Εκείνη κι Εκείνος" Για να το αποκτήσετε διαδικτυακά:

google-amazon eu-books-Rena V.Rapsomaniki