Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2013

Φούγκα για δύο ασύμμετρες φωνές...ασκήσεις αυτοσυγκέντρωσης


http://i700.photobucket.com/albums/ww7/Paniris/ellen_kandinsky.jpg

























Έψαχνε να βρει κάτι διασκεδαστικό και χρήσιμο συνάμα έτσι που να μη μένουν αναξιοποίητες οι ώρες του φροντιστηρίου.  Χωμένος στο τελευταίο θρανίο είχε εποπτεία όλης της τάξης και την άνεση –  ενώ οι συμμαθητές παρακολουθούσαν με θρησκευτική προσήλωση την μπουρδολογία των καθηγητών – να επιδοθεί απερίσπαστος στις μεταφυσικές του αναζητήσεις.
Στόχος υπ’ αριθμόν ένα, να απαλλαγεί από την ενοχλητική παρουσία του ομιλητή στον πίνακα. Η ιδέα, απλή στη σύλληψη και επίπονη στην υλοποίηση, δεν ήταν καινούργια. Την είχε δοκιμάσει - με μέτρια, είναι αλήθεια, αποτελέσματα - στο δημοτικό, τότε που ήθελε να εξουδετερώσει έναν αντιπαθητικό δάσκαλο. Τώρα ήταν πιο ώριμος και μπορούσε να εξελίξει την τεχνική. Δύσκολο να περιγράψει πώς προχώρησε. Χρειάστηκε γερά νεύρα,  ισχυρή αυτοσυγκέντρωση, απεριόριστη δύναμη θέλησης, ακλόνητη πίστη στο εφικτό του στόχου, τερατώδη ψυχραιμία,  ατέλειωτο αριθμό  επαναλήψεων και άφθονο χρόνο.

Το πρώτο βήμα ήταν να αποκτήσει τον απόλυτο έλεγχο των αισθήσεων. Το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό με την ακοή. Κατάφερε να ακυρώνει τους ήχους αποκλείοντας συνειδητά την είσοδο τους στον κόσμο του και να τους επαναφέρει  κατά βούληση όταν αποφάσιζε να δώσει εντολή. Η όσφρηση ενέδωσε επίσης χωρίς αντίσταση. Οι οσμές περνούσαν από τον βλεννογόνο της μύτης  χωρίς να επηρεάζουν τα αισθητήρια κύτταρα με αποτέλεσμα να μην φτάνει ερέθισμα στον εγκέφαλο εκτός αν ο ίδιος αποφάσιζε να το επιτρέψει . Η όραση, ωστόσο, αντιστάθηκε σθεναρά. Όταν πείστηκε πως η προσπάθεια να ακυρώσει την εικόνα ήταν στα όρια του ανέφικτου, άλλαξε στρατηγική και δοκίμασε να την παραμορφώσει. Κατάφερνε να συρρικνώνει τον καθηγητή στον πίνακα. Το παιχνίδι γινόταν όλο και πιο διασκεδαστικό καθώς πειραματιζόταν με παραμέτρους το μέγεθος και την απόσταση, την προοπτική και τα περιγράμματα, τη φωτεινότητα και τις σκιές. Διασκέδαζε να βλέπει το υποκείμενο του πειραματισμού να ελαττώνεται μέχρι εξαφάνισης, να απομακρύνεται σε χωρίς όρια αποστάσεις, να σκοτεινιάζει στο έρεβος βαθιάς νύχτας και επιτέλους να τον αφήνει απερίσπαστο να κάνει κάτι πιο ενδιαφέρον. 

Οι καθηγητές έμοιαζαν μπερδεμένοι μαζί του. Δεν τους ξέφευγε η υπερβολική του προσήλωση - το βλέμμα δεν πρόδιδε την ενασχόληση με αλλότρια, δεν έμοιαζε απλανές. Αντίθετα ήταν ζωηρό με τα μάτια σε πυρετώδη εγρήγορση και σε συνεχή διέγερση – αλλά την ερμήνευαν λάθος. Του  απευθύνονταν, προσδοκώντας απαντήσεις που εκείνος αδυνατούσε να δώσει ή γιατί δεν είχε ακούσει την ερώτηση, και ήταν πολύ εγωιστής για να ξεπέσει ζητώντας να επαναλάβουν, ή γιατί ήταν πολύ απασχολημένος νοητικά και θύμωνε που είχαν διακόψει τις εσωτερικές του διεργασίες   αναγκάζοντας τον να ξαναρχίσει από την αρχή. Σιγά- σιγά, ωστόσο, εξοικειώθηκε τόσο  με την τεχνική που η επαναφορά γινόταν αυτόματα, χωρίς προσπάθεια, έτσι που δεν φοβόταν πια τις αναταράξεις. Εκείνοι πάλι  απογοητεύτηκαν, είδαν στο άτομό του μια χαμένη υπόθεση κι έπαψαν να ασχολούνται μαζί του αφήνοντάς ελεύθερο το πεδίο για το επόμενο στάδιο - που είχε και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον.

Τώρα που η ενοχλητική παρουσία του ενήλικα είχε εξουδετερωθεί, είχε όλη την άνεση να ασχοληθεί με το ακροατήριο. Με το πενήντα τοις εκατό του ακροατηρίου για να είμαστε ακριβείς. Γιατί με μια σύντομη εξέταση του αντρικού πληθυσμού της τάξης, διαπίστωσε πως δεν υπήρχαν αξιόλογοι ανταγωνιστές εκτός ίσως από τον Νικόλα με τον οποίο δεν θα είχε αντίρρηση να μοιρασθεί το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της τάξης: τα κορίτσια. Τις παρατηρούσε με την επαγγελματική  ματιά του ερευνητή φυσιοδίφη. Ξεκινούσε από το τέλος της αίθουσας, έφθανε μέχρι το πρώτο θρανίο και ξαναγυρνούσε πίσω σαν σκηνοθέτης που μετακινεί την κάμερα με αργό ρυθμό. Τις ταξινομούσε και τις βαθμολογούσε. Προσόντα προσώπου: χείλη, μάτια, μαλλιά, χαμόγελο, μύτη. Προσόντα σώματος: στήθος, γάμπα, μέση, λαιμός. Δεν ήταν ιδιαίτερα επιλεκτικός, όλες ήταν φρέσκο ζωντανό πράμα που παλλόταν κι έκανε τις ορμόνες του να χτυπούν κόκκινο, τις φαντασιώσεις του να οργιάζουν και το φύλο του να νιώθει απελπιστικά στενάχωρα φυλακισμένο στο εσώρουχο. Εκείνο που τον έκαιγε ήταν η διαθεσιμότητα.

Φανερά επηρεασμένος από τη “Λέσχη” του Τσίρκα προσπαθούσε να μαντέψει τον βαθμό στον οποίο θα αντιστέκονταν σε μια πολιορκία ή θα νόμιζαν ότι αντιστέκονται ή θα  πίστευαν ότι δείχνουν ότι αντιστέκονται ή θα τους άρεσε να νομίζουν οι άλλοι ότι αντιστέκονται και πάει λέοντας. Κωδικοποιούσε τις κατηγορίες και τοποθετούσε κάθε μια στο κουτάκι της. Ανήκε στις όχι- όχι, στις όχι- ίσως, στις όχι-ναι, στις ναι – όχι, στις ναι-ίσως στις ναι- ναι; Έβαζε στοιχήματα με τον εαυτό του και ποντάριζε στις πιθανότητες να καταφέρει να  τις χαρεί όλες. Ακόμα κι εκείνες του κατηχητικού με τα μαλλιά σφιχτοδεμένα σε κότσο, την φούστα ως τη μέση της γάμπας και τη μονότονη φωνή γαλήνια και νανουριστική – λες κι είχαν βγει όλες από το ίδιο καλούπι. Ήταν αποφασισμένος να ξοδέψει  χρόνο και ενέργεια μαζί τους παίζοντας ένα χαρτί που σε πρώτη θεώρηση έμοιαζε καμένο. Κι αν ξύνοντας το λούστρο ανακαλύψεις την έκπληξη που τρελαίνει τις στατιστικές;

Μα εκείνες οι δύο αυτοκόλλητες στο πρώτο θρανίο  της αριστερής πτέρυγας, αν και δεν είχαν την εμφάνιση θεούσας, φώναζαν από χίλια μίλια πως είναι όχι-όχι και του άνοιγαν πεδίο δόξης λαμπρό ν’ αποδείξει το αντίθετο. Έδειχναν απόλυτα αφοσιωμένες στα στενά όρια του μαθήματος, ήταν τα καλά παιδιά των καθηγητών, με ένα χέρι μόνιμα σηκωμένο έτοιμες να απαντήσουν σε κάθε ερώτηση, τακτικές επισκέπτριες του πράσινου πίνακα που είχε πρόσφατα αντικαταστήσει τον μαυροπίνακα. Μ’ αυτές έμπαινε στον πειρασμό να πειραματιστεί για μια χαμένη υπόθεση. Μπορεί να ήταν ήδη καπαρωμένες μα δεν είδε ποτέ κάποιον να τις περιμένει στο σχόλασμα. Εκτός ίσως από τον μπασμένο, γλυκανάλατο καθηγητή της Άλγεβρας που τις γλυκοκοίταζε και τις δύο, μα δεν τον είχε ικανό να τολμήσει. Έστηνε αυτί προσεκτικά και τάχα αδιάφορα στα διαλείμματα, μα δεν τις άκουσε ποτέ να συζητούν κάτι έξω από τα μαθήματα. Κάποτε,  περνώντας μπροστά από το θρανίο τους, τις κάρφωνε στιγμιαία με το βλέμμα μελετώντας αντιδράσεις. Η Κάτια χαμήλωνε το βλέμμα να κρύψει ένα κοκκίνισμα που δεν του διέφευγε, μα η Αίγλη έμενε να τον κοιτάζει κατάματα, μ’ ένα ύφος που μπορούσε να  μεταφραστεί: “δεν μ’ ενδιαφέρεις, δεν με φοβίζεις, δεν μου αρέσεις”.


Το σχέδιο προέβλεπε να ξεκινήσει από τις εύκολες και να προχωρήσει προσεκτικά στις υπόλοιπες. Δεν χρειάστηκε καν να προσπαθήσει. Η Άννα πήρε την πρωτοβουλία από τα χέρια του. Η Άννα ήταν μια ντόμπρα κοπέλα με ελάχιστο ενδιαφέρον για σπουδές και άλλα τέτοια ανιαρά. Με ζεστή καρδιά και ζεστό κορμί. Στις διακοπές των Χριστουγέννων,  αφού οι γονείς έλειπαν ταξίδι στο εξωτερικό αφήνοντάς την μόνη να διαβάσει, βρήκε ευκαιρία να τον καλέσει σπίτι της. Δέθηκε μαζί της σε βαθμό που τον έκανε να αναθεωρήσει το αρχικό του πλάνο να δοκιμάσει την τύχη του με όλες τις συμμαθήτριες και διασκέδαζαν μαζί όταν της περιέγραφε τις φαντασιώσεις του να λύσει τον κότσο από τις θεούσες συμμαθήτριες και να βάλει σε πειρασμό την αγνότητά τους, για την ειλικρίνεια της οποίας είχε σοβαρές επιφυλάξεις. Η Άννα γελούσε τρανταχτά μα απειλούσε να βγάλει τρίχα-τρίχα το μαλλί σε όποια τολμούσε να μπει ανάμεσά τους. Είχε εκρηκτικό ταμπεραμέντο, δεν μάσαγε τα λόγια της και εννοούσε μέχρι κεραίας όσα έλεγε. Μα η ζήλια της δεν θα εμπόδιζε τον Μιχαλιό να υλοποιήσει τα αρχικά του σχέδια που έμεναν ανενεργά μόνο και μόνο γιατί   η Άννα ικανοποιούσε με τον καλύτερο τρόπο τις ανάγκες του.


16 σχόλια:

  1. Ωραίο το νέο look, καλορίζικο, μα πιο ωραία η συνέχεια.
    Πασχάλης
    ΥΓ. Από τεχνικής πλευρά ότι οι αισθήσεις καταγράφουν μπορεί να είναι ασυνείδητες αλλά δεν παύουν να έχουν καταγραφεί.
    Βέβαια κουφός είναι αυτός που δεν θέλει να ακούσει
    Πασχάλης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Το νέο look μου προέκυψε, δεν είναι επιλογή μου.( Δεν συμπαθώ τις αλλαγές γενικά.)Χαίρομαι που σου αρέσει.

    Ορθολογική η παρατήρησή σου για τις αισθήσεις. Πρόσεξε μόνο ότι ο Μιχαλιός είναι κατ' επιλογή κουφός Μαγκιά του!
    Τώρα, αν αυτά που άκουγε καταγράφονταν κι όλας τότε συνδύαζε το τερπνό ( ενασχόληση με τα κάλλη των κοριτσιών) μετά του ωφελίμου ( παρακολούθηση μαθήματος).
    Διπλή μαγκιά!
    Δεν το είχα σκεφτεί έτσι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αγαπητή μου Κατερίνα... Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια. Μόνο τρόπο να κοιτάνε!
    Πασχάλης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Γεια σας και πάλι! Αν και θεατής των "τεκταινομένων" σχολίων δε συμμετείχα, αφενός γιατί δεν είχα κάτι σημαντικό να σχολιάσω, αφετέρου γιατί αισθάνθηκα σαν να μη "χωρούσα" στον ήδη εξελισσόμενο διάλογο.
    Any way,που λένε και οι Άγγλοι!
    Τώρα και το δικό μου σχόλιο αφορά στις αισθήσεις: Νομίζω ότι η όραση είναι η κατεξοχήν ελεγχόμενη αλλά και ανεξέλεγκτη αίσθηση! Πόσες φορές κοιτάζουμε κάτι χωρίς να το βλέπουμε, προστατεύοντας έτσι τον εαυτό μας από οπτικά ερεθίσματα που μας ενοχλούν έως μας πληγώνουν, ενώ συγχρόνως βλέπουμε κάτι στο εσωτερικό μας οπτικό πεδίο, ή κι ακόμα βιώνουμε μια εντελώς προσωπική κατάσταση που μας απασχολεί περισσότερο! Άβυσσος οι συλλογισμοί μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ελένη, μπορεί να βλέπεις χωρίς να κοιτάζεις. Αλλά το οπτικό σου νεύρο κάνει κατάθεση στην βιβλιοθήκη. Κάποτε βλέπεις κάποιον, βλέπεις κάτι και λες με την μοντέρνα θεωρεία "Ά, είναι deja vu". Απλά μια επεξεργασία του εγκεφάλου σου χωρίς επίσημα να λάβεις μέρος(εννοώ ενσυνείδητα)
    Πασχάλης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Μα γι αυτό λέω και ανεξέλεγκτη, αγαπητέ Πασχάλη. Κάνει ότι θέλει,όποτε θέλει και πιο πολύ όταν κλείνεις τα βλέφαρα!
    "Κλείνω τα βλέφαρα, τα μάτια ανοιχτά" λέει ο αγαπημένος Ηλίας Κατσούλης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Η οπτική είναι λίγο περίεργη. Για παράδειγμα τα matrix tests. Μια οποιαδήποτε εικόνα βλέπεται εντελώς διαφορετικά από κάθε έναν που την βλέπει. Η διαφορά βρίσκεται στον εγκέφαλο και την επεξεργασία που κάνει. Από τα την αποτύπωση της εικόνας από μνήμης βγάζουν συμπέρασμα για τον χαρακτήρα σου και τα ενδιαφέροντά σου. Για παράδειγμα αυτή την ώρα απολαμβάνω παράλληλα με αυτά που γράφω και το "με τον φορητό τον ουρανό μου" με Μανώλη Μητσιά. Στο συνιστώ θα σε ευχαριστήσει.
    πασχάλης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Καλώς ήλθες Ελένη.
    Μόνο που τώρα αισθάνομαι εγώ θεατής των "τεκταινομένων" σχολίων και σαν να μη "χωράω" στον ήδη εξελισσόμενο διάλογο.( Για να χρησιμοποιήσω τα λόγια σου).
    Από την άλλη καμαρώνω που το κείμενό μου στάθηκε αφορμή να πάει η κουβέντα σας τόσο μακριά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Όλα τελικά είναι θέμα οπτικής: Χρόνια τώρα ακούω αυτό το τραγούδι,μου είχαν μείνει περισσότερο
    οι στίχοι του ρεφρέν που με εξέφραζαν κιόλας,αλλά δεν είχα προσέξει αυτό το μικρό Ελένη στο τέλος της τέταρτης στροφής,για να μη σου πω ότι δεν το είχα ακούσει καν.
    Μια προσεκτικότερη παρατήρηση λοιπόν σου αλλάζει την οπτική των πραγμάτων. Το πως βλέπεις, το πως ακούς.
    Τρέχοντας στην καθημερινότητά μας, αφήνουμε πράγματα να περνάνε δίπλα μας, χωρίς να τους δίνουμε τη δέουσα σημασία.
    Όντως χάρηκα την προσεκτικότερη ακρόαση! Ευχαριστώ!
    Πήγε όντως πολύ μακριά η κουβέντα, Ρένα,μακριά από το αρχικό ερέθισμα, αλλά είπαμε είναι ωραίο το ταξίδι,με καλούς φίλους για συνταξιδιώτες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Κατερίνα καλημέρα. Πως είναι δυνατόν να μην χωράς σε ένα έργο που πρωταγωνιστής είσαι εσύ. Και μεις απλώς θεατές με ανέξοδο σχολιασμό. Η οπτική, για να γυρίσω πίσω, η δική μου αυτή την στιγμή είναι η web-συζήτηση που κάνω με δύο κυρίες. Και όπως πάντα τον πρώτο ρόλο έχουν αυτές. Και για να πάμε λίγο στον ήρωά σου τον Μιχαλιό, αλήθεια έτσι είναι; Νομίζω πως το φροντιστήριο πήρε μια μορφή τέτοια ώστε να γίνει απαραίτητο το ίδιο στον εαυτό του και στον τρόπο εισαγωγής στα ανώτατα. Μια κουτσή παιδεία με δεκανίκι το μέσον που κατοικοεδρεύει στις δεξιές μας τσέπες! Τους στόχους τους προκαθορίζουμε με πολύ σύνεση, το μέσον είναι ο αστάθμητος και κρίσιμος παράγοντας. Η μόρφωση πάει στις εσχατιές της ζωής τότε που θα προσπαθείς να προσδιορίσεις κάποια πράγματα και δεν θα σου βγαίνουν λόγω... ολιγιστότητας! Αλλά αρκετή η φλυαρία μου πέρασε την ανεκτικότητα ενός απλού σχολίου
    Πασχάλης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ενός σχολίου, όμως Πασχάλη, που περικλείει σε πέντε γραμμές την πικρή αλήθεια της πραγματικότητας.
    Μακάρι να ήταν τα πράγματα αλλιώς!
    Πως μεταφράζεις την "ολιγιστότητα";Ανεπάρκεια λόγω
    ηλικίας;
    Συμφωνώ πάντως όσον αφορά τον πρωταγωνιστικό ρόλο της οικοδέσποινας. Ρένα, σα στο σπίτι σου,θα λεγε ο μπαμπάς μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Για το Θεό βρε Ελένη. Πως σου πέρασε η ιδέα για κάτι τέτοιο. Λέω πως στην μεγάλη ηλικία που όλα σου φαίνονται σαν από αεροπλάνο μπορείς να δεις πόσα πράγματα σου ξέφυγαν και θα μπορούσες να κάνεις. Εκεί κολλάει το "ολιγιστότητα". Άρα, το παν είναι η μόρφωση αυτή καθ' εαυτή και όχι τα βοηθήματα για αυτοσκοπούς. Στο τέλος θα μας πάρει η Κατερίνα με τις ντομάτες
    Πασχάλης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Οικοδέσποινα, λοιπόν!
    Ωραίος ρόλος, μου αρέσει!
    Να μπορούσα να σας βγάλω και κανένα τσιπουράκι γιατί η συζήτηση φαίνεται να το'χει ανάγκη.
    Και μια κι ο λόγος για τις εσχατιές της ζωής, τι ακριβώς εννοείτε; Τα ώριμα (ή υπερώριμα χρόνια) ή τις ακραίες συμπεριφορές (στα όρια ανάμεσα στο "φυσιολογικό" και το ψυχοπαθολογικό, ανάμεσα στο νόμιμο και το παραβατικό έστω και το ημιπαραβατικό) που μπορεί να συμβούν σε οποιαδήποτε ηλικία;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Τι να κάνω; Με έμαθαν όταν έχω απορία να ρωτάω...Όσο για την αντοχή (ανοχή) της Κατερίνας, την έχω εξασφαλίσει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Κοίτα, η βιολογία λέει πως σε όλη του την ζωή ο άνθρωπος έχει ογδόντα υποδιαιρέσεις των κυττάρων του, μετά θάνατος! Μιά κατ' έτος. Εδώ όμως υπάρχουν άνω των ογδόντα και ικανότητα κατηγορίας Ι1! Όρα Μητσοτάκη. Αυτά κι αν είναι υπερεσχατιές πέραν της Θούλης. Όχι! Εκεί στα εξήντα που ισχύει ο κανόνας. Ύστερα κάνει ότι θέλει. Εκεί όμως ο οργανισμός χάνει το ρελαντί του και ή κατακρημνίζεται ή δεν λέει να ηρεμήσει. Οπότε περνάμε στο ψυχοπαθολογικό με όρια στο παραβατικό. Το ημί- δεν το καταλαβαίνω. Ή μέσα ή έξω. Πάνω στο κανάτι της πόρτας τι θα καθίσεις να κάνεις; Ελένη ρώτα για ότι σ' απασχολεί. Μην στέκεσαι σ' αυτά που λέω. Προσπαθώ να κάνω την συζήτηση λίγο light.
    πασχαλης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Χάρηκα που τα είπαμε,έχω κάποιες εμπειρίες από την τρίτη ηλικία,αλλά σίγουρα δεν έχω εντρυφήσει τόσο.Σας παρακολουθώ όμως με ενδιαφέρον..

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Οι κουβεντούλες μας