Το μυστικό της κομμένης φωτογραφίας... Εβραίοι.

Προσεισμική Ζάκυνθος, δρόμος για την Πόχαλη, βίλα   ΑΛΛΑ

Η ζωή έδειχνε βαλτωμένη. 

Από τη μια όλοι ξέραμε ότι ο πόλεμος δεν θα μπορούσε να διαρκέσει αιώνια. Τα νέα από τα διάφορα μέτωπα – έτσι όπως μεταφέρονταν από στόμα σε στόμα από τους ελάχιστους που  ρίσκαραν την παράνομη κατοχή ραδιοφώνου - έμοιαζαν ενθαρρυντικά, μα η καθημερινότητα έμοιαζε στάσιμη. 
Είχαμε συνηθίσει να ζούμε με το χειρότερο ή αυτό που νομίζαμε χειρότερο. 
Έπρεπε να έλθει μια καινούργια εξέλιξη για να ταράξει την απάθεια.
Η είδηση διαδόθηκε σε πραγματικό χρόνο απ’ άκρη σ’ άκρη στο νησί.



Ο Γερμανός διοικητής είχε καλέσει τον Δήμαρχο και τού έδωσε διορία ως το άλλο πρωί να παραδώσει κατάλογο με τους Εβραίους του νησιού. Η Εβραϊκή κοινότητα είχε προλάβει να ενσωματωθεί αρμονικά στον κοινωνικό ιστό.  Τα μέλη της ήταν ιδιαίτερα αγαπητά και οι κοινωνικοί και επαγγελματικοί δεσμοί με τους ντόπιους  εξαιρετικά στενοί. Με μια αστραπιαία κινητοποίηση, κυριολεκτικά εν μια νυκτί, οι κυνηγημένοι εξαφανίστηκαν από προσώπου γης βρίσκοντας καταφύγιο στους συντοπίτες που μπορούσαν να το παραχωρήσουν με σχετική ασφάλεια.

Κανείς δεν αγνοούσε τις συνέπειες μιας τέτοιας ριψοκίνδυνης ενέργειας. 

Κανείς δεν διανοήθηκε να κάνει πίσω.

Την άλλη μέρα ο δήμαρχος παρέδωσε στην διοίκηση ένα διπλωμένο χαρτί. 

Μέσα έγραφε δύο μόνο ονόματα:

Λουκάς Καρρέρ, Δήμαρχος

Χρυσόστομος Α΄, Μητροπολίτης

Oι Γερμανοί λύσσαξαν  αλλά αναγκάσθηκαν να λουφάξουν, καραδοκώντας.
Η Εβραϊκή κοινότητα του νησιού διασώθηκε ατόφια.
Διακόσιες  εβδομήντα πέντε ψυχές. 
Δεν απωλέσθηκε ούτε μία.

Η βαθιά θρησκευτικότητα του πατέρα δεν τον εμπόδιζε να έχει φιλικές και επαγγελματικές σχέσεις με τους περισσότερους Εβραίους και θεωρούσε απαράδεκτο και ανήθικο να μείνουμε έξω από την καθολική κινητοποίηση. Μα πώς, ενώ βρισκόμαστε χωμένοι μέσα στο στόμα του λύκου;  Λύση, μετά από πολύωρες οικογενειακές συσκέψεις, βρέθηκε. 
Το εκκλησάκι! 
Ο Θεός δεν θα είχε αντίρρηση να παραχωρήσει προσωρινά την κατοικία του σ' ένα ηλικιωμένο ζευγάρι. 
Το κατάλευκο κτίσμα, μισή ώρα δρόμο από το σπίτι, βρισκόταν σε ακατοίκητη περιοχή, χωρίς γείτονες ή περαστικούς ενοχλητικούς μάρτυρες. Ο χωματόδρομος που περνούσε δίπλα του ήταν ουσιαστικά ανενεργός, αφού κανείς δεν είχε λόγο να κατευθυνθεί προς τα εκεί – εμείς είχαμε πρόσβαση από το κτήμα.

 Η ξύλινη πόρτα  άνοιγε μ’ ένα  τεράστιο, βαρύ, σιδερένιο κλειδί δυσανάλογα μεγάλο για το μέγεθός της. Η πρώτη εντύπωση ήταν το στρωμένο με μαύρες και άσπρες πλάκες δάπεδο που έδινε την εντύπωση σκακιέρας. Οι ξύλινες εικόνες στους τοίχους, φτιαγμένες από τους καλύτερους ντόπιους αγιογράφους σε αναγεννησιακό στιλ, έκαναν τον χώρο μοναδικά υποβλητικό. Ολόκληρη την ωραία πύλη γέμιζε ένας Χριστός, πιο ανθρώπινος από άνθρωπος. Όρθιος, τυλιγμένος με τον κόκκινο μανδύα, με το αγκάθινο στεφάνι στα μαλλιά και μια σταγόνα αίμα που είχε κυλίσει στον κρόταφο και είχε μείνει εκεί κρεμασμένη στην αιωνιότητα, έδειχνε έτοιμος να καταρρεύσει παρόλο που στηριζόταν στο καλάμι που κρατούσε για σκήπτρο. Τα μάτια καθρέφτιζαν όλη την ανθρώπινη αδυναμία, την πίκρα και την απόγνωση. Δεν ήταν ο παντοδύναμος Θεός της Δόξας, αλλά ο προδομένος και πονεμένος γλυκύτατος Ιησούς. Στις πλαϊνές πύλες, δύο τεράστιοι άγγελοι – όχι αρχάγγελοι με ρομφαίες, αλλά περίλυπες  ανθρώπινες φιγούρες με τις φτερούγες διπλωμένες -  είχαν στραφεί, απορημένοι για το παράδοξο, προς το κέντρο συμμετέχοντας στην αγωνία. Ο ένας κρατούσε με ιερό δέος τον Σταυρό και ο άλλος ένα λαγήνι για τις μεταθανάτιες φροντίδες.

Εκεί μέσα η επικοινωνία με το θείο ερχόταν αυθόρμητα και η προσευχή ανάβλυζε κελαρυστά. Είχα περάσει πολλές ιερές στιγμές επικοινωνώντας με τον Χριστό και παρακαλώντας Τον να ευλογήσει τη σχέση μου με τον Διονύση και να την οδηγήσει σ’ έναν ευτυχισμένο γάμο. Στο δρόμο της επιστροφής για το σπίτι με κατέκλυζαν ενοχικά συναισθήματα γιατί είχα απασχολήσει τον πονεμένο Θεό, που είχε στο νου Του τα σοβαρά προβλήματα μιας ολόκληρης ανθρωπότητας,  με τις μικρές προσωπικές μου αγωνίες. Με απενοχοποιούσε όμως ο λόγος του Ευαγγελίου.

«Αιτείτε, και δοθήσεται υμίν. Ζητείτε, και ευρήσετε. Κρούετε, και ανοιγήσεται υμίν. Πας γάρ ο αιτών λαμβάνει και ο ζητών ευρίσκει και τω κρούοντι ανοιγήσεται.» 

Ο Θεός είναι πανάγαθος, δεν είναι μίζερος, δεν χωράει στα στενά ανθρώπινα μέτρα, δεν βάζει κανένα φραγμό στις παρακλήσεις μας, τείνει ευήκοον ους σε όλες τις επιθυμίες που διοχετεύονται με εμπιστοσύνη στο πρόσωπό Του. 

Πίσω από το ιερό μια πυκνή συστάδα από ψηλά κυπαρίσσια σε σχήμα «Π» απομόνωνε οπτικά και ηχητικά ένα τετράγωνο κομμάτι γης δημιουργώντας έναν σκιερό, δροσερό, μελαγχολικό κήπο στον οποίο δεν μπορούσε να φτάσει καμία  δραστηριότητα των ζωντανών που θα μπορούσε να ταράξει τον ύπνο των κοιμισμένων. Το οικογενειακό νεκροταφείο είχε ένα μοναδικό μαρμάρινο τάφο: την τελευταία κατοικία του παππού και της γιαγιάς που δεν είχα γνωρίσει. Τα κυπαρίσσια περιβάλλονταν από ψηλό μαντρότοιχο στην εξωτερική πλευρά του οποίου ήταν χαραγμένη με ωραία, καλλιγραφικά, κεφαλαία γράμματα, τόσο μεγάλα που να μην μπορείς να τα αγνοήσεις καθώς πλησίαζες, μία μόνο λέξη κρυμμένη πίσω από τρεις τελείες:   …ΑΛΛΑ. 

Η έμπρακτη φιλοσοφημένη άποψη της οικογένειας για την ματαιότητα των εγκοσμίων.  Η πορεία του περιπατητή, απαράλλακτα όπως και η πορεία της ζωής, ξεκινούσε από το πλουσιόσπιτο, συνέχιζε διασχίζοντας το φροντισμένο κτήμα, αντάμωνε το εκκλησάκι… αλλά αναπόφευκτα κατέληγε στο νεκροταφείο. Ανατρίχιαζα, από παιδί, κάθε φορά που η ματιά μου συναντούσε τη λέξη με το μεταφυσικό περιεχόμενο. Μεγαλώνοντας, σαν να ένιωθα ότι συμφιλιωνόμουν με το περιεχόμενό της, την αναπότρεπτη κατάληξη της ζωής. 

Τυχερός όποιος μπόρεσε από πολύ μικρός να πετύχει αυτή τη συμφιλίωση.

    

 Ιδανικό κρησφύγετο για κυνηγημένους. Την ημέρα έμεναν κλειδαμπαρωμένοι και το βράδυ έβγαιναν από την πίσω πορτούλα του ιερού στο χώρο του νεκροταφείου ν’ αναπνεύσουν καθαρό αέρα πριν στρώσουν τις κουβέρτες κατάχαμα στο δάπεδο και πέσουν για ύπνο. 
Το λιγοστό φως των καντηλιών φώτιζε παρηγορητικά τις μακριές νύχτες τους. 

Σκληρή ζωή, αλλά και τίνος η ζωή ήταν εύκολη εκείνα τα χρόνια;. 

Συνεχίζεται...