Το μυστικό της κομμένης φωτογραφίας... νέοι καιροί, νέα ήθη.

Προσεισμική Ζάκυνθος

Ο πατέρας έδειξε ευχαριστημένος, αλλά την άλλη μέρα ήρθε αναψοκοκκινισμένος στο μεσημεριανό τραπέζι και ξέσπασε σ' ένα παραλήρημα αγανάκτησης.

-O tempora, o mores...
 Ο πατέρας είχε τελειώσει το Ελληνικό σχολείο κι είχαμε συνηθίσει να ακούμε από το στόμα του τέτοιες διανοουμενίστικες εκφράσεις. 
Η σημερινή νεολαία δεν έχει κανένα σεβασμό...  
Πώς γίνεται από καταβολής κόσμου η «σημερινή» νεολαία να μην έχει κανένα σεβασμό;  
Ας όψεται ο πόλεμος που έφερε τα πάνω, κάτω. 
Ο δάσκαλος δεν αρκείται στον δικό μου λόγο αλλά θέλει, λέει, ν'  ακούσει το "ναι" από την ίδια την ενδιαφερόμενη. 
Πού ξανακούστηκε αυτό; 
Πάμε ολόισια στον γκρεμό! 
Πού  πήγαν οι αρχές και οι αξίες μας; 
Α, όχι αυτό πάει πολύ! 
Δεν θα τον παρακαλέσουμε κι όλας.

Έκπληξη! 

Ευχάριστη! 

Το πράγμα άρχισε να αποκτάει ενδιαφέρον. 

Πείσαμε τον πατέρα να μην χαλάσει το προξενιό. 

Θα μπορούσα να έχω μια συνάντηση μαζί του με την διακριτική παρουσία της νονάς του. 

Είχα χρόνια να τον δω από την αθώα προπολεμική εποχή, τότε που τον συναντούσαμε στο δρόμο για το Γυμνάσιο. Συνήθιζε να κατεβαίνει από το ποδήλατο, να μάς χαιρετάει με την οικειότητα του γνωστού από τα παιδικά χρόνια και  να ζητάει κάθε φορά την άδεια να μας συνοδεύσει. Άδεια που έπαιρνε χωρίς δεύτερη σκέψη, γιατί ήταν διακριτικός, γιατί ήταν ευχάριστος, γιατί οι γονείς δεν θα είχαν αντίρρηση, αλλά κυρίως γιατί ήταν ακίνδυνος, αφού ήταν φτωχός. Τον έβλεπα χωρίς να τον αναγνωρίζω. Είχε ψωμώσει, είχε αντρωθεί. Κάτω από τη λεπτή σιλουέτα του διαφαινόταν μια στιβαρότητα και κάτω από το καθαρό γαλάζιο βλέμμα του, μια αποφασιστικότητα. Μου πρόσφερε ένα μπουκέτο κοπελούλες που είχε μαζέψει από τους όχτους και ξεκινήσαμε να περπατάμε στο μονοπάτι του κτήματος με την θεία ν' ακολουθεί σε λογική απόσταση - η βαρηκοΐα της δεν θα της επέτρεπε έτσι κι αλλιώς να ακούσει ό,τι θα λέγαμε. 

-Η πρόταση γάμου ήταν περίεργα διατυπωμένη. Δεν μου ήταν καθόλου αδιάφορο ποια από τις δίδυμες θα μου έδιναν. Εσένα είχα διαλέξει για σύντροφο της ζωής μου. Ήξερα  όμως ότι θα ηχούσε περίεργα στ' αυτιά των γονιών σου και θα δημιουργούσε υπόνοιες, ότι κάτι είχαμε προσχεδιάσει. Κι αυτό θα ήταν άδικο για σένα. Το ρισκάρισα, λοιπόν, εκ του ασφαλούς. Γιατί ξέρω πολύ καλά ότι, στα μέρη μας, συνηθίζεται να παντρεύουν πρώτα τη μεγαλύτερη κόρη κι είναι γνωστό ότι εσύ έχεις ένα μικρό προβάδισμα αφού είδες πρώτη το φως της ζωής. Είμαι χαρούμενος… 

Έπαψα να ακούω. Μια αστραπή έσκισε το σκοτάδι και στο φως της το τοπίο ξεκαθάρισε. Να γιατί ο Διονύσης,  η θεία του μάλλον, είχε απευθυνθεί σε μένα.  Και το τελευταίο ερωτηματικό είχε απαντηθεί, το παζλ είχε συμπληρωθεί. Έμεινα ακίνητη σαν να με είχε περιλούσει ένα κανάτι  παγωμένο νερό χάνοντας τη συνέχεια του λόγου του. Δεν ξέρω πόση ώρα μου πήρε μέχρι να ξαναπιάσω τον ειρμό.

-...Αν δεν μπορώ να ζήσω μ’ εκείνη, θέλω να ζήσω μαζί σου όπως το είχα προσχεδιάσει  πριν  η λαίλαπα του πολέμου φέρει τούμπα τις τακτοποιημένες ζωές μας – έχοντας επίγνωση ότι οι πιθανότητες δεν ήταν με το μέρος μου. Τώρα που τα ξέρεις όλα, κι αν το "ναι" σου εξακολουθεί να ισχύει,  θέλω να τ' ακούσω από τα χείλη σου.

Να πάρει η ευχή! Είχα χάσει το καλύτερο. Ούτε λόγος όμως πως θα ζητούσα διευκρινίσεις γιατί τότε θα έπρεπε να δικαιολογήσω πού είχε φτερουγίσει το μυαλό μου. Προσπάθησα να κερδίσω χρόνο.

-Θα μπορούσα…

Ακούμπησε απαλά τα δάχτυλά του στα χείλη μου, η θεία ξερόβηξε κι εκείνος βιάστηκε να τα απομακρύνει.

-Μην πεις πολλά. Ένα «ναι» είναι αρκετό για τώρα. Μας περιμένει μια ζωή να συζητάμε τα υπόλοιπα. 

Κούνησα το κεφάλι καταφατικά και χαμογέλασα με ειλικρίνεια.

-Το χαμόγελό σου είναι  αρραβώνας.  Συνηθίζεται τέτοιες στιγμές σφραγίζονται μ’ ένα δαχτυλίδι. Θα σου δώσω κάτι άλλο, που για μένα είναι πολυτιμότερο, σαν υπόσχεση  εμπιστοσύνης και αφοσίωσης.

Έβγαλε το πορτοφόλι του και τράβηξε  προσεχτικά μια φωτογραφία. Μου την έδωσε, προσέχοντας να μην αγγίξει το χέρι μου και βάλει σε δοκιμασία την ανεκτικότητα της νονάς του. Της έριξα μια βιαστική αμήχανη ματιά  και την έχωσα στην τσέπη μου. 

-Είναι ολότελα δική σου, μπορείς να την κάνεις ό,τι θέλεις, εγώ δεν την χρειάζομαι. Δεν πρόκειται να στη ζητήσω ποτέ. Μπορείς  να την καταστρέψεις αμέσως τώρα.

Για πρώτη φορά κράτησα μυστικό από την αδελφή μου - ολομόναχη ήθελα να κουβεντιάσω με την άγνωστη. Μια εικόνα λέει όσα χίλιες λέξεις. Δεν ήταν δύσκολο να καταλάβω τι είχε συμβεί. Ο γάμος μας θα θεμελιωνόταν στ’ αποκαΐδια δύο ανεκπλήρωτων ερώτων. Με μια διαφορά: εκείνος είχε το θάρρος να με προειδοποιήσει, ενώ εγώ είχα εγκλωβιστεί στην αποσιώπηση. Ξανακοίταξα τις λεπτομέρειες της φωτογραφίας. Η νέα κοπέλα ήταν εκθαμβωτικά όμορφη και το λευκό της καπέλο την έκανε να μοιάζει με αστέρι του κινηματογράφου. Μα εκείνο που εντυπωσίαζε δεν ήταν τόσο η ομορφιά όσο η λάμψη των ματιών που έδειχναν να ξεχειλίζουν  από ευτυχία. Η χαρά περίσσευε, χυνόταν έξω από το χαρτί μα δεν μπορούσε να με ακουμπήσει. Η χαρά δεν μεταγγίζεται εκτός αν είμαστε έτοιμοι να τη δεχτούμε, που εγώ δεν ήμουν.  Στο πίσω μέρος μια χειρόγραφη πρόταση στα Ιταλικά, που μπορούσα εύκολα να μαντέψω τι θα μπορούσε να σημαίνει, και η υπογραφή: Κλάρα. 

Ένιωσα  αλληλέγγυη με μια άγνωστη. Ποιος ξέρει πόσα μαξιλάρια είχε μουσκέψει κι εκείνη με τα δάκρια της! 

Γιατί η ζωή είναι τόσο πολύπλοκη; 

Η Κλάρα λαχταρούσε να ζήσει ευτυχισμένη δίπλα σε κάποιον άντρα, αλλά αυτή τη θέση την έκλεβα εγώ, που θα ήθελα να ζήσω στο πλευρό του Διονύση, αλλά αυτή η θέση ήταν καπαρωμένη από κάποια με μεγάλη προίκα που δεν είναι απίθανο να επιθυμούσε κάποιον άλλο και πάει λέοντας . 

Γιατί οι άντρες είναι τόσο δειλοί; 

Γιατί δεν τολμάνε να σπάσουν αγκυλώσεις; 

Αν τις αποφάσεις τις έπαιρναν γυναίκες η ζωή θα ήταν διαφορετική. 

Καταχώνιασα την φωτογραφία σ’ ένα συρτάρι. 

Κάποτε… θα την έδειχνα στην κόρη μου.

Ήθελα εκείνη να γνώριζε έναν λιγότερο ανάξιο άντρα.

Συνεχίζεται...