Το μυστικό της κομμένης φωτογραφίας... το προξενιό.

Προσεισμική Ζάκυνθος. Ι.Μ. Παρθενώνας

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΤΟ

Με ξύπνησε το μαλακό άγγιγμα που μετακίνησε με προσοχή το χέρι μου. 

Ξαφνιάστηκα! 

Ενάμιση χρόνο τώρα όλο το μεγάλο κρεβάτι ήταν ολοδικό μου, είχα ξεχάσει πώς είναι να κοιμάσαι και να ξυπνάς με συντροφιά. 

Ο άντρας μου ήταν πάλι κοντά μου. 

Ακούγοντας τη ρυθμική αναπνοή του – αναπνοή κοιμισμένου - γύρισα από το άλλο πλευρό και έμεινα ακίνητη, προσπαθώντας να μην κάνω τον παραμικρό θόρυβο  και  ταράξω τον ύπνο του. Ένας Θεός μόνο ήξερε πόσο τον είχε ανάγκη. 

Εγώ, αντίθετα, ένιωθα μια ευεξία, μια ενεργητικότητα, μια ζωντάνια, μια διάθεση για δράση, έναν δυναμισμό λες και κάτι είχε συμβεί στο σώμα μου το προηγούμενο βράδυ, λες και κάτι είχε αλλάξει στην ψυχή μου μέσα στον ύπνο μου. Κάτι μέσα μου μ’ έσπρωχνε να πεταχτώ από το κρεβάτι, να ξεσηκώσω από την αρχή το σπίτι, να τινάξω τα στρώματα, να λιάσω και να αερίσω όλα τα σεντόνια του κομμού, να ξεσκονίσω όλα τα γυαλικά της σερβάντας, να ξαραχνιάσω κάθε γωνιά του ταβανιού.

Η χαρά με είχε μεταμορφώσει. Η χαρά! Την ένιωσε άραγε την χαρά μου; Πόσο δύσκολο είναι ν' ανακαλύψει κανείς τη μαγική συνταγή που σου επιτρέπει να εκδηλώνεις τον μέσα σου κόσμο χωρίς να γίνεσαι γελοία; Πρέπει να τολμήσω να του δείξω πόσο καλότυχη νιώθω που έχω το προνόμιο να περνάω τη ζωή μου δίπλα του. 

Ποιος να μου το ’λεγε, τέσσερα χρόνια νωρίτερα, όταν η θεία έφερε το προξενιό στον πατέρα και η καρδιά μου βαρυγκώμησε: ο φιότσος της, ο δάσκαλος,  που είχε μόλις γυρίσει από την Ιταλία, θα ήθελε να παντρευτεί μία από τις δίδυμες.

Ο πατέρας κουμπώθηκε. Δεν ήταν πώς δεν τον ήθελε. Από μικρό παιδάκι τον ήξερε, μέσα στο σπίτι μας είχε μεγαλώσει. Η αδυναμία που τού είχε η νονά του πολλαπλασιάστηκε όταν ορφάνεψε από μάνα, με αποτέλεσμα να είναι τακτικός  επισκέπτης στο σπίτι μας - πάντα πρόθυμος να βοηθήσει στις δουλειές  στο χτήμα ή στο μαγαζί -  να παίζει με τ’ αδέλφια και τα ξαδέλφια μου, να δειπνάει στο τραπέζι μας, και πολλές φορές να διανυκτερεύει στο δωμάτιο των αγοριών. Μεγαλώνοντας έγινε ένα έντιμο παλληκάρι, δουλευταράς, μορφωμένος, με μόνιμη θέση στο δημόσιο, ήπιος χαρακτήρας, δεν ακούστηκε ποτέ να μεθάει ή να μπλέκει σε καυγάδες, θα γινόταν καλός οικογενειάρχης. Όμως να, η οικογένειά του ήταν φτωχή οικογένεια αγροτών. Κι ο πατέρας είχε άλλα όνειρα για τις κόρες του, μας είχε μεγαλώσει με την φιλοδοξία να ξεφύγουμε από το χωριό και να ζήσουμε κυράδες στην Χώρα.

Συνεχίζεται...